EIΡΗΝΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΑΝΟΥ //ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Γράμμα στον Κώστα Καρυωτάκη

Ποιητή με το διάφανο δέρμα,
το δέντρο που σε ίσκιωσε
ρίχνει τα κλαδιά του στον όρθιο ύπνο μας.
Μ’ αυτά παλεύουμε να σε κοιτάξουμε.

Κι αν σε πουλήσαμε κι εσένα,
κι αν βγάλαμε απ’ το αίμα σου θεωρίες φιλολογικές
που βαριεστημένοι φοιτητές σε αίθουσες πνιγμού αναμασούν
συγχώρα μας ποιητή, 

μα δεν ξέραμε τρόπον άλλο να υπάρξουμε .

Εμείς οι φιλόλογοι 

με τα γαριασμένα πετσιά 

με την εμμονή στο ακέραιο καθήκον

με τα μάτια σταχτιά

εμείς που δε θα πεθάνουμε ποτέ από αηδία 

σε χαιρετούμε

ποιητή 

μέσα από το βυθισμένο στη σκόνη 

κλουβί μας.

****

Δεν είναι τίποτα πιο πέρα για να δείτε

                                          Κίτρινο μάτι πίσω απ' το σεντόνι
                                          δίχως ρυτίδα να στέκει καρφί στο στέρνο τ' ουρανού
                                          μαγνήτης που ρουφά τους κύκλους των φθαρτών ματιών.

Ελάτε μικρά μου παιχνίδια.
Ισιώστε τα κορμιά κι αφεθείτε
στης γιορτής το φευγάτο θεριό που ανασαίνει.

Δεν είναι τίποτα πιο πέρα για να δείτε.

Μοναχά αυτά τα λιμνάζοντα όρη
που αργοσαλεύουν στο κύμα της άμμου
και βαραθρώνουν την εύκαμπτη στίλβη
της μουσικής που συνέχει τη νύχτα.

Δεν είναι τίποτα πιο πέρα για να δείτε.

Μοναχά αυτές οι πνιχτές δίχως σάλιο ανάσες
μες στα ολόφωτα μάτια του δίσκου
που ανηλεής
βυθίζει τη φωτιά του Προμηθέα
στο άσπρο σεντόνι της θάλασσας.

***

Γιαννούλης Χαλεπάς

Ο σάτυρος μου γελά μεθυσμένος.
Στο μάρμαρο ξυπνάει το τρέμουλο.
Καρφώνεται στιλέτο στον κρόταφο.
Με προγγάει.

Τα νύχια μου σπάσαν.
Τρέχουν αίμα τα δάχτυλα.
Η μπίλια του ματιού αλώβητη
εκεί να με δείχνει.

Γίνεται το έργο να στέκει πιο πάνω απ' το χέρι του πλάστη.

Γίνεται.

Όταν ξυπνά το άλλο του μάτι τη νύχτα.
Αυτό που στοχεύει στην αντίπερα όχθη

με του Διονύσου το ξεδιάντροπο γέλιο.

***

Στη  φλέβα της πέτρας, Βακχικόν 2018