ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΟΚΟΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Σκέφτηκα να σ’ ερωτευτώ

Σκέφτηκα να σ' ερωτευτώ. Να διεισδύσω στον πρόσθιο θάλαμο του αριστερού 
ματιού σου απ’ την αφύλακτη βαμμένη βλεφαρίδα. Στο ύψος της ίριδος να σταθώ. 
Να δω τον κόσμο καστανό. Να ζουλιχτώ ανάμεσα στον λεπτοκαμωμένο δείκτη και
 τον ακριβοστολισμένο μέσο. Προκλητικά υγιής, με όχημα το λευκό φιλτραρισμένο 
τσιγαρόχαρτο, να μπω βαθιά στα σωθικά σου. Πυρακτωμένο άρωμα να εισπνεύσω 
απ’ τα μισάνοιχτα κουμπιά της φθινοπωρινής ζακέτας. Με βήχα διαμπερή να 
πεταχτώ απ’ τα σκασμένα χείλη κι αναίσθητος να πέσω στ’ όνομά σου. Σκέφτηκα να
 σ’ ερωτευτώ με λεπτομέρεια γυμνού δευτερολέπτου, μα το
 μετάνιωσα. Ίσως να το σκεφτώ ξανά του χρόνου τέτοια μέρα…

* Σουίνγκ με τα’ άστρα – Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013

***

Νυχτερινή ιχνογραφία

Δεν είχαμε ούτε τα προς το ζην. Χρήματα για ολόκληρο φεγγάρι δεν υπήρχαν. Μια 
φέτα μόνο, κι αυτή αλκοολική από το πρώτο γέμισμα. Στις τσέπες μας φούσκωναν 
μεταλλικά καπάκια μπίρας. Για στέγη ούτε λόγος. Μια χούφτα αστέρια
 φιλοδώρημα, αιώνια αφημένα στο ουράνιο στερέωμα. Οι ζωές μας έρμαιο μιας
 νύχτας ιδιοφυούς, που έπλαθε σώματα με κόκκινους καρπούς. Μεγανθή, κι ορατά 
στο καυτό σκοτάδι. Στο διάκενο μέθης κι αλμύρας τ’ άστεγα δάχτυλά μας
 ξεκλείδωναν την ευτυχία μ’ ένα ανοιχτήρι μπίρας. Για διαρροή αγάπης έκαναν λόγο οι γνωρίζοντες. Τρόμος κι οργή στα μάτια του φιλεύσπλαχνου πλανήτη...

* Σουίνγκ με τα’ άστρα – Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013

****

Δεν έρχεσαι πια 

              μνήμη   Στέφανου Γουσέτη 

Αγνοείται η τύχη όλων των πεθαμένων. 
Μαζί και η δική σου. 
Ο Ζήσης,
ο τελευταίος άνθρωπος που μίλησε μαζί σου.
ξέχασε, από αφηρημάδα, να σε ρωτήσει αν ζεις. 

Κάποιοι είπαν, πως σε είδαν στο κατόπι του Ουλιάνοφ. 
Άλλοι πως έψηνες καφέδες στο μνημόσυνό σου. 
Ικανό σ' έχω να πέθανες μόνο για την αλητεία. 
Στα γράφω σκόρπια.
 Στο μπλοκάκι που σημείωνες υλικά οικοδομών. 
Μη με παρεξηγείς. 
Με έχει πιάσει το παράπονο. 

Δεν έρχεσαι πια. 
Από ζωντανό έχω να σε δω.

*Ένα ποτήρι ακόμη, Τσαρλς – Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015

****

[Αμήν. Και κάτι ακόμα]

Ο Κλωντ προσεύχεται ακατάπαυστα. 
Πάντα σε προστακτική. 
Θεέ, 
προστάτευε το βιός μου από τα μυρμήγκια.
Σκοτώνω εκατοντάδες από δαύτα. 
Ο θάνατος τα πολλαπλασιάζει. 
Προστάτευε τον πλούτο μου 
από τους φτωχούς. Είναι κι αυτοί μυρμήγκια.
Κουβαλούν στην πλάτη τους 
τα ψίχουλά μου. 
Να τους δεις πως γέρνουν... 
Θλιβερό θέαμα. 
Αν βρεις χρόνο παρατήρησέ τους 
θα σε διασκεδάσει. 
Αμήν! 
Και κάτι ακόμα. 
Αύριο έχουμε γλέντι.
Σκοπεύω να μεθύσω
κι ίσως δεν προσευχηθώ.
Όταν μεθώ ξεχνώ την ύπαρξή σου. 
Αν ξαγρυπνάς 
προσμένοντας δική μου προσευχή
 οπλίσου με ελπίδα και υπομονή. 
Μην παρεκκλίνεις απ’ την πίστη σου 

σ’ εμένα.

*Απ’ την Εμμανουήλ Μπενάκη ως τα μεσάνυχτα –Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2019

***

[Άνθρωποι κοινής ησυχίας]

Σ' αγαπούσα χθες βράδυ.
Όλη τη νύχτα,
η καρδιά μου δούλευε ακατάπαυστα.
Ο λαμπτήρας του υπνοδωματίου

κάηκε στις τέσσερις το ξημέρωμα.
Άκουσα δυο τρία μπλουζ. 

Το ένα, σίγουρα, είχε γραφτεί νύχτα.
Το άλλο σου έμοιαζε.
Το τρίτο ήταν υπερβολή. 
Τράβηξα τις βαλίτσες 
και χώθηκα κάτω από το κρεβάτι. 
Το βρήκα καλή ιδέα. 
Καλύτερη 
απ' το να κλειστώ σε μπαρ παντοτινά.
Το τσογλάνι ο μπάρμαν
δεν κερνά ούτε μια μπίρα στο όνομά σου. 
Εκστασιάζεται να πετά τους θαμώνες 
νεκρούς απ' τη μπάρα. 

Με τη μέθη να γυαλίζει στα μάτια τους.
Έσκισα το ύφασμα με τον χαρτοκόπτη. 
Δυο στρώματα έρωτα κι ανάμεσα εσύ. 
Με ελατήρια στην κοιλιά
και βαμβάκια στο στόμα. 
Έπεσες αθόρυβα στα πλακάκια

Σαν τελευταία απελπισία.

*Απ’ την Εμμανουήλ Μπενάκη ως τα μεσάνυχτα –Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2019

****

Γραμμή δύο

Θέλω να σε απαγγείλω.

Μεσημέρι.

Στη γραμμή δύο των τρόλεϊ.

Στο ύψος των στύλων του Ολυμπίου Διός.

Την ώρα που ο αρχαιολόγος γάτος

θα παριστάνει το κιονόκρανο.

Να σε αναγγείλω μ' έναν ψίθυρο.

Μια δυνατή στριγκλιά

από φρένα τρακαρίσματος.

 

Κίτρινη συντριβή σε γκρι καρότσα,

ξέχειλη χνουδωτούς γιαρμάδες.

Θέλω να σε απαγγείλω.

Σαν φρούτο ώριμο σε ξύλινο καφάσι.

Εν ώρα οργής.

 

Όταν θα βγαίνουν απ' τις τσέπες οι γροθιές.

Η φλέβα του οδηγού

απ' το λαιμό του έξω θα πετιέται.

τα υφάσματα των συμφιλιωτών

αίματα θα γεμίζουν.

Ιπτάμενοι περαστικοί

θα σπινθηρίζουν σαν κουνούπια

σε κατασκήνωση προσκόπων.

Ρακοσυλλέκτες θα συλλέγουν

κόκκαλα ηλικιωμένων.

 

Θέλω να σε απαγγείλω.

Έπειτα από μια κραυγή.

Όταν η ομορφιά σου

θα 'ναι η πιο ανίερη πολυτέλεια.

Ένα ποτήρι ακόμη, Τσαρλς – Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015