Στέργιος Τσακίρης /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Δε βάσταξε πολύ

Όσο και να προσπάθησαν
όσο και να πολέμησαν
με τα θηρία της καθημερινότητας
-αν και η θέλησή τους

φαινόταν βράχος στην αρχή-

δε βάσταξε πολύ,

πάει χάθηκε αυτή η αγάπη,

όπως τα φύλλα των δέντρων

που πέφτουν τσακισμένα

στα πεζοδρόμια της πόλης,

ύστερα από ανεμοβρόχι,

και μαζεύονται ένα πρωί

από τα συνεργεία καθαριότητας

του Δήμου Θεσσαλονίκης,

δε βάσταξε πολύ

-κρίμα-

δε βάσταξε πολύ

αυτή η αγάπη.

***

Ο καθρέφτης

Συνέχεια γύρευε το χέρι του,
το βλέμμα των ματιών του λαχταρούσε,
όρθια ζαλιζόταν, δεν άντεχε λεπτό.

Σαν τον καθρέφτη της ζωής της,
τον είχε απόλυτη κι αδήριτη ανάγκη.

Την έπιανε απ’ το χέρι, την προστάτευε,
την πρόσεχε στα μάτια σαν τα μάτια του,
θέση τής έβρισκε, την κράταγε γερά.

Σαν εύθραυστο καθρέφτη της ζωής του,
τη φύλαγε, την άγγιζε, τη φίλαγε.

Σ’ άλλον σταθμό σιγά σιγά κατέβηκαν,
όπως και η αγάπη τους

στον λευκό καθρέφτη.

***

Οι εχθροί

Έστω και τυπικά,
ήταν εχθροί.
Έλα όμως που,
όταν ξυπνούν οι πόθοι,
όταν παίρνει φωτιά το σώμα,
τα στεγανά γκρεμίζονται,
σύνορα δεν υπάρχουν.

Κι όλο το βράδυ,
απ’ τα φιλιά
και τα ρουφήγματα
και τα αγγίγματα
και τα δαγκώματα
σα να τον φάγαν τα σκυλιά
κατάντησε.

Μπρος στον καθρέφτη,
μόνος του γελά.

Κάθε που πάει να κοιμηθεί,
η σκέψη στον εχθρό του.

Άβυσσος
το κορμί.

***

Της Μεταμόρφωσης

Θε μου,
βούτηξα τόσο μέσα στην αγάπη.
Σε μια αστραπή του χρόνου,
κάηκα μονομιάς
Ολόκληρος.
Μεταμορφώθηκα σε φως,
γύρισα πάλι στο σκοτάδι.

Θε μου,
όλο μου το είναι

υποφέρει

***

Αράχνες

Αράχνες
οι στιγμές μας.
Σκοτώθηκαν απότομα
από τα ίδια μας τα χέρια.

Γαντζώθηκαν στη μνήμη μου
και δεν μπορώ με τίποτα
να τις απεμπολήσω.

Κάποτε τρεχούμενο νερό,
πανσέληνος κι ηλιοβασίλεμα στην Τζιά,
μαύρο σεντόνι τώρα στο παράθυρο.
Ούτε το υφάδι τους
δεν υποφέρω πια,
το ξεσχισμένο.

Τ’ άσχημο απομεινάρι

Κλεφτά φιλιά, Ρώμη 2020

* Η εικόνα είναι παρμένη από το pixabay