Ελένη Γούλα /// ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ’16

Ούτε που το φανταζόμουν. Δεν μπορούσα να το φανταστώ. Όταν έγραψα το
πρώτο άρθρο με τίτλο: «Ο Μεγάλος Αδερφός δε μένει πια εδώ»

*

Κι όμως, η πρώτη μέρα του Παγκόσμιου Πολιτισμού αναγγέλθηκε με όλες τις
επισημότητες. Οι δημόσιοι κήποι των μεγάλων πόλεων έβαλαν τις μπάντες να
παίζουν. Στο Βόρειο ημισφαίριο ήταν καλοκαίρι και το πράσινο φόντο έδινε μια
εορταστική διάθεση, αλλά και στο Νότιο, το κρύο δεν ήταν δυνατό και οι άνθρωποι,
ντυμένοι καλά, βγήκανε να ξεφαντώσουν. Το μήνυμα που εκφωνήθηκε σε όλες τις
γλώσσες, ακόμη και στις λιγότερο ισχυρές έτσι ώστε να γίνει αντιληπτό από όλους
τους κατοίκους της γης και τους σχεδόν αναλφάβητους, μιλούσε για ειρήνη και
ασφάλεια. Το αναστάσιμο διάγγελμα προσαρμόστηκε τώρα, στρογγυλεύτηκε,
απαλλάχτηκε από τους χρωματισμούς του Χριστιανισμού.
Δεν υπάρχουν αντιπαλότητες. Δεν υπάρχουν φανατισμοί. Ούτε κόμματα, ούτε
ιδεολογίες! Όλοι είναι άνθρωποι της Γης!
*

Το γραφείο μου βλέπει στο δρόμο. Μπορώ να παρατηρώ την κίνηση. Ακόμη να
φωτογραφίζω τον ουρανό. Αλλάζει κανονικά χρώματα. Ανάλογα με τις εποχές. Γαλανός
την άνοιξη, πιο ανοιχτός το καλοκαίρι, σκουραίνει το φθινόπωρο και το χειμώνα
γεμίζει ακόμη με γκρίζα σύννεφα.

*

Το πρώτο μέλημα της Νέας Διακυβέρνησης ήταν να επιβάλει αυστηρό έλεγχο
των γεννήσεων. Ευνοεί και επιδοτεί τους γάμους μεταξύ ομοφύλων καθώς και την
υιοθέτηση από αυτούς παιδιών – υπάρχουν ακόμη έκθετα πολλά –, εφόσον το
επιθυμούν. Αντίθετα τα ετερόφυλα ζευγάρια δεν παίρνουν κανενός είδους επίδομα
οικογενειακό, ενώ η απόφαση για τεκνοποίηση δεν είναι δική τους ποτέ σχεδόν.
Υποχρεώνονται από το νόμο προτού προχωρήσουν σε τεκνοποίηση να ζητήσουν την
ειδική άδεια από την αρμόδια επιτροπή. Οι υπάλληλοι του Κράτους εξετάζουν εκτός
από τα οικονομικά και το DNA τους για σοβαρή προδιάθεση σε βαριές ασθένειες, την
ικανότητά τους, όπως την λένε να γίνουν γονείς, ενώ ψυχομετρικά και ψυχολογικά
τεστ έχουν δημιουργηθεί ειδικά για να σταθμίζεται αυτή η ικανότητα. Πρέπει να είναι
προσηλωμένοι επίσης στις αξίες του Καθεστώτος με ειλικρίνεια και χωρίς
φανατισμό. Ο φανατισμός μπορεί να εκληφθεί ως ψεύτικος και υποψιάζει την
Επιτροπή. Να είναι εργατικοί, όχι πολύ φιλέρευνοι, να υπακούουν εύκολα νόμους και
να συμμορφώνονται σε υποδείξεις.

*
Γράφω για την καινούρια εποχή.
«Οι δυο άντρες τρυπώσανε στην αυλή και μετά μπήκανε στο κτίριο. Μόλις
ξημέρωνε. Άπλωσε τα χέρια του ο Αντρέας και αγκάλιασε τον Παύλο. Το πρόσωπό του
γεμάτο αίματα.
–Σ ευχαριστώ που ήρθες! Μόνος μου δεν θα τα κατάφερνα ποτέ!»
Αντί να ερωτεύεται ο ήρωας μια γυναίκα, τον είχα βάλει να ερωτεύεται άντρα.
Δεν το ζητούσε η Οργάνωση, όμως σα να ελευθερώθηκα όταν μου βγήκε αυτή η
επιλογή.

*

Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση προχωράει πιο εύκολα απ’ ό,τι περίμεναν,
διαβεβαιώνουν τα αγγλόφωνα σάιτ. Γιατί τι ήθελαν οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο,
αναρωτιούνται ρητορικά. Να χορτάσουν την κοιλιά τους οι πεινασμένοι και να
αυξήσουν τα κέρδη τους οι χορτάτοι. Αυτά και τα δυο τα συνδυάζουν οι Νέοι
Κυβερνήτες του κόσμου. Έτσι διακηρύττουν βαθυστόχαστοι διανοούμενοι με άρθρα,
αλλά και άλλοι αστέρες του κινηματογράφου, της αθλητικής βιομηχανίας και λοιποί
παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη με δηλώσεις ή αναρτήσεις
ή έστω κάποιες ατάκες. Ορυμαγδός είναι ό,τι συμβαίνει εκεί έξω στον κυβερνοχώρο.
Έτσι κι αλλιώς το Σύστημα πια έχει οργανωθεί, μπορεί να ελεγχθεί. Δεν είναι όπως τα
πρώτα χρόνια της ψηφιακής έκρηξης, που έμπαζε από παντού. Που νεαροί χάκερς
μπορούσαν να μπλοκάρουν οργανισμούς ή τράπεζες ή υπουργεία. Που υπάλληλοι
άσχετοι αδυνατούσαν να διαχειριστούν το πλήθος της πληροφορίας.
Τώρα ξέρουν οι υπάλληλοι. Οι άσχετοι – ή οι αντιρρησίες – πήγανε προ
πολλού στα σπίτια τους. Ακόμα και δικαστήρια και ποινές μεγάλες κι άλλοι τρόποι
δύσκολοι που δε γινότανε να φανερωθούν – όσο η επίφαση της δημοκρατίας δέσμευε
τους διάφορους θεσμούς – εφαρμόζονται τώρα για να σιγουρευτεί το Σύστημα ότι
είναι ασφαλές και διαχειρίσιμο.
Στη Νέα Διακυβέρνηση ο μεγάλος Ελεγκτής, δεν έχει νόημα να βγαίνει μέσα
από την Οθόνη. Δεν χρειάζεται να κόβουν και να ράβουν κάθε μέρα τις νέες
πληροφορίες. Ούτε βέβαια τη νύχτα με την υπνοπαιδεία να γίνεται η προπαγάνδα.
Επίσης το ‘σόμα’ δεν είναι απαραίτητο. Δεν χρειάζεται ούτε καν να βασανιστούν οι
ήρωες αντιφρονούντες. Αυτές, είναι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται βέβαια ακόμη
αλλά από τον Εχθρό, τους Άλλους (όσο ακόμη υπάρχουν οι Άλλοι). Για τους
πολιτισμένους, η μέθοδος της χειραγώγησης είναι εκλεπτυσμένη και βασίζεται στις
πολλές, άπειρες αντικρουόμενες πληροφορίες.

*

«Είχανε καθαρίσει τα αίματα με το νερό που αγοράσανε στα μπουκάλια και
είχανε επιδέσει τα τραύματα με λουρίδες από το πουκάμισό τους. Πολύ επιφανειακά
τραύματα. Δεν άξιζε τον κόπο να ασχοληθούν περισσότερο. Τώρα έπρεπε να
σχεδιάσουνε πώς θα κινηθούν. Να έρθουν σε επαφή και με τους άλλους…κάπου θα
υπήρχαν»

*

Η Νέα Τάξη φροντίζει φυσικά και τους ηλικιωμένους. Σε καθαρά, τακτικά και
οργανωμένα με απόλυτη εργονομική ακρίβεια δωμάτια, καλούνται να περάσουν τον
χρόνο που τους απομένει οι συνταξιούχοι. Τα κτίρια ανήκουν σε εταιρίες πολυεθνικές
και απλώνονται πια σε όλο τον κόσμο. Απευθύνονται σε υπαλλήλους δημόσιους και
ιδιωτικούς που έχουν μια ευπρεπή σύνταξη να καταθέσουν. Η εταιρία συνδέεται με
το ταμείο τους, οι ίδιοι δεν έχουν καμία πρόσβαση στους τραπεζικούς
λογαριασμούς και όσο για χαρτζιλίκι, αυτό δεν τους χρειάζεται. Τα φάρμακά τους, οι
φυσιοθεραπείες τους και όλα όσα θα έκαναν τις μέρες τους αν όχι όμορφες,
τουλάχιστον υποφερτές, ελέγχονται και οργανώνονται από τη διοίκηση της μικρής
εταιρίας, παρακλάδι της μεγάλης τεράστιας Οργάνωσης, που αφορά το κάθε ένα
τέτοιο κτίριο.
Για να ενταχθεί κάποιος σε αυτό το πρόγραμμα ηλικιωμένων (ΙΔΗ
ονομάζεται, ίδρυμα διευθέτησης ηλικιωμένων) αρκεί μια αίτηση από τον ίδιο ή από
κάποιο άτομο του στενού συγγενικού ή φιλικού περιβάλλοντος. Γιατί, το φιλικό
περιβάλλον έχει μεγάλη σημασία πια, καθώς οι σχέσεις συγγένειας δεν είναι κάτι
αυτονόητο στη Νέα Εποχή. Πολλοί γονείς δεν έχουν καμιά σχέση με τα παιδιά τους,
έτσι ώστε συχνά οι γιοι και οι κόρες δεν γνωρίζουν την κατάσταση στην οποία
βρίσκονται με τα χρόνια οι γονείς τους. Αν έχουν προβλήματα υγείας, αν μπορούν να
μασήσουν την τροφή, αν τους πέφτουν τα μαλλιά, αν έχουν καμπουριάσει, αν
θυμούνται το όνομά τους και τέτοια δεν απασχολούν πια τόσο όσο παλιότερα, σε
άλλες κοινωνίες, τους νέους. Οι γονείς δεν είναι κομμάτι της ζωής τους, αφού πια οι
ίδιοι έχουν σταθεί στα πόδια τους, ή έστω οφείλουν να στηρίζονται στα δικά τους
πόδια.
Και οι γονείς οφείλουν να έχουν προβλέψει τον τρόπο που θα γεράσουν και
θα φύγουν από αυτό τον δύσκολο κόσμο. Επειδή όμως οι αλλαγές αυτές δεν ήταν
αργές και πολλοί άνθρωποι δεν είχαν τον χρόνο να προσαρμοστούν και να
κανονίσουν τη ζωή τους σύμφωνα με αυτά τα καινούρια δεδομένα, παρουσιάζονται
πολλές περιπτώσεις που η επέμβαση του Εισαγγελέα είναι απαραίτητη.
Έτσι, ηλικιωμένοι που έχουν μείνει αβοήθητοι σε διαμερίσματα των πόλεων
κυρίως, αλλά και σε επαρχίες ακόμη, αναγκάζονται να συμμορφωθούν στα Νέα
Δεδομένα χωρίς τη θέλησή τους, παρόλο που θα προτιμούσαν να δώσουν μια και να
πάνε στον άλλο Κόσμο χωρίς πόνο και εξευτελισμό. Γιατί στα κτίρια τα
τακτοποιημένα που αναφέραμε, πόσο κανείς μπορεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά
του; Πόσο μπορεί να μείνει με τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του όταν δεν δικαιούται
ούτε χαρτζιλίκι;

*

«–Ορκίζεσαι ότι δε θα με προδώσεις! Είσαι ντόμπρος και έρχεσαι μαζί μου
γιατί έτσι θέλεις, όχι γιατί κάτι περιμένεις να κερδίσεις.»
Πόσο μελό μπορούσα να το κάνω αυτό; Θέλω μόνο να γράψω ότι ο νέος
κόσμος δεν βασίζεται στην παλιά υποκρισία.
«–Δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιείς τέτοιες βαρύγδουπες λέξεις. Τι θα πει
προδοσία; Εμείς καθορίζουμε τους όρους της σχέσης. Ο πόλεμος ο κοινός, αυτή η
κοινή προσπάθεια είναι που μας δίνει τη δύναμη αλλά και στοιχεία να νοηματοδοτούμε
τις λέξεις. Το καλό και το κακό βρίσκεται εκεί έξω από μας. Όταν πάψει να είναι το
συμφέρον μας κοινό, αν αλλάξουν οι συσχετισμοί, τότε αυτόματα αλλάζουν και νόημα
οι λέξεις! Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους».

Πρέπει να θυμηθώ: Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, ακόμη κι αν μοιάζει με
τέτοιον. Και ο αγώνας, αυτό είναι που μας έχει πια μόνο απομείνει.

Η φωτό είναι παρμένη από εδώ