EΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΧΜΕΤΗΣ /// ΑΝ Μ ΄ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ

Ε.Αχμέτης 

Αν μ αγαπούσες, απόψε όλα θ άλλαζαν.
Θα σταματούσε η βροχή,
θα κόπαζε ο αέρας που παίρνει τις σελίδες
και τις σκορπά κι οι λέξεις δραπετεύουν.
Δεν θα ακούγονταν μία στο τόσο οι χορδές της κιθάρας,
δεν θα μύριζε κονιάκ και σοκολάτα υγείας.
Αν μ αγαπούσες, είμαι σίγουρος
πως θα σταματούσε ο Βαρλάιν να εκθειάζει το σώμα του Ρεμπω.
Θα μιλούσε πια, για τα ποιήματά του.
Ο Βρεττάκος θα ήταν ο πρώτος μας ποιητής με Νόμπελ.
Η Αφροδίτη της Μήλου θα είχε χέρια,
μα δεν ξέρω αν θα ήταν πιο όμορφη.
Ξέρεις καμία φορά αυτό που λείπει στον άλλο,
τον κάνει τόσο ελκυστικό σε μας.
Αν μ αγαπούσες, δεν θα ήμουν τόσο λυρικός.
Μάλλον πεζός θα γινόμουν.
Και θα έγραφα άρθρα κι όχι ποιήματα.
Για να μπορέσουμε να ζήσουμε.
Ένα μεροκάματο για να κάνουμε οικογένεια κι ένα παιδί.
Καθημερινές σκέψεις σε στήλη εφημερίδας,
από μια άσχετη αφορμή θα μιλούσα για κάτι σημαντικό.
Η γραφή μου με τον καιρό θα ξέφτιζε.
Θα έγραφα για να γράφω.
Αλλά θα είχα εσένα.
Το να θυσιάσει κάνεις την ποίηση στον βωμό του Έρωτα,
δεν είναι έγκλημα.
Το να θυσιάσεις όμως τον έρωτα στο βωμό της ποίησης,
αυτό είναι κακούργημα.
Αν μ αγαπούσες, θα πηγαίναμε τις Κυριακές στον εθνικό κήπο.
Θα βλέπαμε ταινίες, θα πηγαίναμε θέατρο, θα παίζαμε θέατρο.
Θα σου διάβαζα Σαίξπηρ, Μπωτλαιρ, Νερούδα
και κάποια δικά μου από άλλες ερωτικές μου στιγμές.

Α όχι, μην σουφρώνεις τα φρύδια σου,
οι ποιητές είναι διασκορπισμένα κομμάτια.
Η Τέχνη τους βοηθά να γίνονται κάποιες στιγμές ένα.