ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ /// ΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ///Η σημασία της θεατρικής αγωγής στα σχολεία ////

Mαμά, ποιήτρια και εκπαιδευτικός, η Μίνα Ξηρογιάννη μας μιλάει για τη νέα σχολική χρονιά Η σημασία της Θεατρικής αγωγής στα σχολεία

 H παρακατω συνέντευξη παραχωρήθηκε στο περιοδικό childit και στην Αγγελική Λάλου

Τι έχεις να πεις ως καλωσόρισμα φέτος στους νέους σου μαθητές;

Nα έχουν μάτια και αυτιά ανοιχτά! Να «ζουν ν’ αγαπούν και να μαθαίνουν»!

Πώς ένιωσες όταν ήταν να πάνε τα παιδιά σου πρώτη φορά στο σχολείο;

Ένιωσα ότι είναι το τέλος μίας φάσης και η έναρξη μιας άλλης. Άλλες απαιτήσεις, άλλοι στόχοι. Παράξενα συναισθήματα είχα όταν πέρσι -για πρώτη φορά- είχα τις κόρες μου μαθήτριες! Τοποθετήθηκα στο σχολείο τους και έπρεπε να φροντίσουμε όλοι να διατηρήσουμε ισορροπίες, να είμαστε διακριτικοί και αποτελεσματικοί συνάμα.

Τι δυσκολίες συναντάει σήμερα ένας εκπαιδευτικός στη δουλειά του;

Πολλές. Το κλίμα στο σχολείο δεν είναι πάντα ήρεμο. Υπάρχουν παιδιά με ιδιαιτερότητες που χρειάζονται ιδιαίτερο χειρισμό. Ακόμα, πρέπει να βρίσκεις κάθε φορά κώδικες επικοινωνίας με τους νέους συναδέλφους.            Ειδικά όσοι δεν είμαστε σχεδόν ποτέ στα ίδια σχολεία. Και κυρίως οφείλεις να φροντίζεις ώστε το μάθημά σου να μην γίνεται βαρετό. Να είσαι επινοητικός, εφευρετικός για να κερδίζεις το ενδιαφέρον των μαθητών.

Πώς είναι να διδάσκεις θεατρική αγωγή σε μικρά παιδιά;

Απαιτητικό και μαγικό την ίδια στιγμή. Χρειάζεται απλώς να αγαπάς τη δουλειά σου. Τα παιδιά καταλαβαίνουν ποιος δάσκαλος «δίνεται» και ποιος όχι. Νιώθω ότι συνεχώς μαθαίνω από τα παιδιά. Είναι μεγάλο το εύρος δραστηριοτήτων στις οποίες επιδιδόμαστε. Είναι σημαντικό να δημιουργείς Ομάδα δεμένη και λειτουργική και να προχωράς συνεχώς. Βάζω πολύ το θεατρικό παιχνίδι στο μάθημα, το διασκεδάζουμε όλοι.

Ποια είναι η πιο δυνατή εμπειρία που είχες με μαθητές σου;

Πάντα όταν δουλεύουμε για παράσταση όλα χρωματίζονται αλλιώς. Κάθε φορά είναι υπέροχα. Όλοι είμαστε σε εγρήγορση και δοσμένοι εκεί. Από τη χρονιά που πέρασε, από τις 6 παραστάσεις που έκανα στο μάθημα της θεατρικής αγωγής πολλά θα μου μείνουν αξέχαστα. Στις Όρνιθες οι 7 ηθοποιοί μου (από το Ολοήμερο) συμπεριφέρθηκαν με απόλυτη ωριμότητα αν και πήγαιναν Δ΄ Δημοτικού. Έκαναν διπλούς ρόλους, συνέβαλαν στις χορογραφίες, έκαναν υπέροχους αυτοσχεδιασμούς που τους ενσωμάτωσα μετά στην παράσταση.

Στο έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, με τα τριτάκια μου εξεπλάγην στην πρεμιέρα. Η τελευταία τους πρόβα δεν είχε πάει καθόλου καλά, μα καθόλου όμως! Ε, στην παράσταση ήταν υπέροχα. Μας συγκίνησαν πραγματικά! Ενώ στο παραμύθι που διασκεύασα και παρουσιάσαμε, Ο Βασιλιάς Πουλί ήταν, τα παιδιά μας απέδειξαν πώς είναι να διασκεδάζουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί πάνω στη σκηνή!

Ως γονιός, «διαβάζεις» τα παιδιά σου;

Δεν διαβάζω τα παιδιά μου. Διαβάζω στα …παιδιά μου βιβλία, ποιήματα, κείμενα.

Η μεγάλη δεν θέλει πολύ να τη βοηθώ με τα μαθήματα. Η μικρή είναι πιο δεκτική.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στην εκπαιδευτική διαδικασία τι θα ήταν;

Τι να πρωτοπεί κανείς; Ως προς τον τρόπο που γίνεται το μάθημα, ας πούμε, θα ήθελα να διδάσκονται όλα τα μαθήματα με τρόπο …βιωματικό. Ακόμα και η ιστορία και η γεωγραφία και όλα. Να γίνονται εργασίες ομαδικές, εργαστήρια, να γίνεται η μάθηση προσωπική υπόθεση των παιδιών. Να συμμετέχουν, να διασκεδάζουν και αβίαστα να μαθαίνουν. Γενικότερα, θα ήθελα το θέατρο να μπει κανονικά σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Δεν μπορεί το Θέατρο να διδάσκεται αποσπασματικά και σε ορισμένες μόνο τάξεις και τούτο να συμβαίνει στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρα που το γέννησε. Πιστεύω ότι τα καλλιτεχνικά μαθήματα βοηθούν στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των μαθητών και πρέπει να πριμοδοτούνται και να προβάλλονται.

Ποιο θεατρικό έργο σου αρέσει πιο πολύ να δουλεύεις με τους μαθητές σου;

Σε όλη την καριέρα μου έχω ανεβάσει τον Πλούτο 5 φορές διαφορετικά διασκευασμένο από εμένα, την Ειρήνη του Αριστοφάνη 4 φορές, τους Όρνιθες μία φορά, Τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα 2 φορές (μία με μεγάλα,μία με μικρά παιδιά). Ακόμα, την Παπλωματού, την Ντενεκεδούπολη, τον Βασιλιά Πουλί, και ένα σωρό άλλα έργα, κάποια από τα οποία και δικά μου. Βασικά συνήθως ανεβάζω ρεπερτόριο και μάλιστα κατά καιρούς συμμετέχω με τις ομάδες μου σε Φεστιβάλ .

Ποια είναι η πιο μεγάλη σου αγωνία ως μαμά σε σχέση με το σχολείο και τα παιδιά σου;

Για το σχολείο θα παλεύω με τον τρόπο μου όσο εξακολουθώ να διδάσκω θέατρο, για τα παιδιά μου θέλω να έχουν την τύχη να έχουν δασκάλους με όραμα, με όρεξη για δουλειά. Ο δάσκαλος είναι αυτός που ανοίγει δρόμους, που κεντρίζει τους μαθητές, οπότε αυτή είναι μια βασική μου αγωνία: Θα είναι πάντα άξιος ο δάσκαλος; Aπό την άλλη και εμείς από το σπίτι προσπαθούμε, να τα ενεργοποιήσουμε και να τους δώσουμε αξίες!

Τι συμβουλές θα δώσεις στις κόρες σου για την αρχή της νέας σχολικής χρονιάς;

Να είναι δυνατές ,ψύχραιμες, ήρεμες. Να διαβάζουν και να υπομένουν!

Ποιο στίχο ή ποίημα θα αφιέρωνες στις τάξεις σου και γιατί;

Θα αφιέρωνα ένα ποίημα της Πατ Μόρα που έχω μεταφράσει και είχε δημοσιευθεί στο Φρέαρ. Διαβάστε το και θα καταλάβετε:

Ωδή στους δασκάλους

Θυμάμαι
την πρώτη μέρα
πως κοίταξα κάτω
ελπίζοντας πως δεν θα με δεις
και όταν σήκωσα τα μάτια μου
είδα το χαμόγελό σου να λάμπει
σαν ένα απαλό φως
που ξεπηδούσε από μέσα σου.

«Είμαι όλος αυτιά», μας έδωσες θάρρος
«Ελάτε!
Πάρτε μέρος στη συζήτησή μας,
Ας ακούσουμε τις νέες βεβαιότητές σας
τις ακανθώδεις αμφιβολίες, τις μπερδεμένες αγωνίες σας,»
Αλλά για αρκετές εβδομάδες τα έκρυβα όλα μέσα μου.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις σημειώσεις σου
που εξυμνούσαν
τη γραφή μου
ενώ εσύ μου ψιθύρισες:
«Eμείς χρειαζόμαστε εσένα
Και τις ιστορίες σου
Και τις ερωτήσεις σου
που σαν ένα νέο μονοπάτι
θα μας οδηγήσει σε νέες προοπτικές».

Σιγά σιγά η πίστη σου στο θάρρος μου μεγάλωσε
και για χάρη σου
‒αντί να σου δώσω μια σημείωση ή ένα μήλο ή λουλούδια‒
για χάρη σου
σήκωσα το χέρι μου.

Κουβαλώ το χαμόγελό σου
και πίστη μέσα μου
όπως κουβαλώ το πρόσωπο του σκύλου μου,
το χαμόγελο της αδερφής μου,
τις ανάλαφρες μελωδίες,
την απαλότητα του ηλιοβασιλέματος,
τις σταθερές ευλογίες των αστεριών,
τη φθινοπωρινή μυρωδιά μιας μελόπιτας,
την ασφάλεια που χαρίζει ένα πουλόβερ μια ψυχρή μέρα.

Μια ευχή για τη νέα χρονιά:

Υγεία,Ευγνωμοσύνη και όλα όσα έχουμε και Δημιουργία.

(Περισσότερα για την Ασημίνα Ξηρογιάννη biblionet.gr)

TO MYΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΠΑΣΙΑΣ //// της Ασημίνας Ξηρογιάννη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ(9.9.2019)

Ο ηθοποιός που έκανε την Μήδεια ενθουσίασε τα πλήθη!Ο Περικλής απολάμβανε την παράσταση  με την ψυχή του.Οι αντιδράσεις  του κόσμου,οι υπεροχες ερμηνείες νικούσαν  την θλίψη που του γεννούσε η εξαφάνιση της Ασπασίας.Εντάξει,είχε συμβεί κι άλλες φορές ,όμως αυτό που σκεφτόταν ήταν πως δεν πήγαινε άλλο.Θα έπρεπε να βάλει κάποιον έμπιστο δούλο να την παρακολουθεί.Η ζήλια του ήταν πάντα εκεί να του υπενθυμίζει ότι εκείνος και η γυναίκα που αγαπούσε ήταν φτιαγμένη απ΄εντελώς διαφορετικό υλικό.

Η Ασπασία ήταν όμορφη ,μοιραία,περπατούσε στις στοές και όλα τα βλέμματα κολλούσαν πάνω της και κείνη το απολάμβανε.Ο ίδιος πάλι,ως ηγέτης ,βίωνε την αγάπη του λαού.Είχε κάνει πολλά έργα για την πόλη .Είχε καταστήσει την Αθήνα το κέντρο όλης της Ελλάδας.Συνέρρεαν εκεί άνθρωποι από όλα τα μέρη της Ελλάδος ,αλλά και πολλοί ξένοι.Κατά τη θητεία του η πόλη γνώρισε μεγάλες δόξες σε όλους τους τομείς.

Πριν πάει να δει την Μήδεια   με την παρέα και τον Κλεομένη τον δούλο του ανακάλυψε πως η Ασπασία δεν ήταν πουθενά.«Πάλι αόρατη έγινες»,σκέφτηκε,«πάλι μόνο τον εαυτό σου κοιτάς,ξεροκέφαλη,γυναίκα.Φώναξε τον γιο του που έφερε το όνομά του ,όμως ούτε και κείνος είχε καμιά ιδέα για το πού μπορεί να ήταν η μητέρα του.

Ο Περικλής την διεκδικούσε για τον εαυτό του.Πάντα φοβόταν ενδόμυχα πως μπορεί να γύριζε στο «παλιό της επάγγελμα».Ηταν όμορφη γυναίκα η Ασπασία.Εκείνος ήξερε πως πολλοί άνδρες την είχαν γευτεί.Και πολλές γυναίκες την συζητούσαν και ποτέ δεν μπορούσαν να είναι μαζί της αντικειμενικές.Τους τελευταίους μήνες έλειπε συχνά χωρίς να εξηγεί ακριβώς πού πάει .Ολα αυτά που έλεγε ήταν μαλλον φθηνές δικαιολογίες και τίποτα άλλο.

Η προέλευσή του στο θέατρο ήταν ένα θείο δώρο πάντα.Εκεί χαλάρωνε,εκεί μάθαινε,εκεί διασκέδαζε.Πίστευε πως όλοι οι πολίτες πρέπει να παρακολουθούν τις παραστάσεις,γι αυτό μάλιστα είχε θεσπίσει και ένα ειδικό εισιτήριο για απόρους ,τα λεγόμενα «θεωρικά».Οσοι πολίτες το προμηθεύονταν έγκαιρα είχαν τη δυνατότητα να βλέπουν όλες τις παραστάσεις εντελώς δωρεάν.Μάλιστα ο ίδιος είχε χρηματοδοτήσει πολλές παραστάσεις που είχαν κάνει απίστευτη επιτυχία.Εκείνο το βράδυ παρακολουθούσε την τραγωδία Μήδεια του Ευριπίδη.

Η Μήδεια ως ηρωίδα είχε κάτι το σκοτεινό,το επικίνδυνο.Το παράφορο πάθος της την οδήγησε σε παράφορες πράξεις.Επειδή ένιωσε πως προδόθηκε από τον άντρα που λάτρεψε θέλησε να τον εκδικηθεί φτάνοντας σε μια ακραία πράξη:τόλμησε να σκοτώσει τα παιδιά της και ,αφού ανοίξει τον κύκλο του αίματος ,να το σκάσει με το άρμα του Ήλιου.Επιβλητική,αχέρωχη ,διαπράττει το υπέρτατο έγκλημα.Το ακροατήριο ήταν μαγεμένο.Ανάσα δεν άκουγες.Οι ηθοποιοί με την φωνή τους την καλοδουλεμένη δονούσαν τον αέρα,επιβάλονταν στις συνειδήσεις του φιλοθεάμονος κοινού που κλυδωνιζόταν από έντονα συναισθήματα εκείνη την υπέροχη νύχτα.

Ο Περικλής ένιωθε περήφανος που ευνούσε τις τέχνες και τα γράμματα και έδωσε τη σιωπηλή υπόσχεση να συνεχίσει να το κάνει ,αφού τα αποτελέσματα ήταν τέτοια.Εκείνο το βράδυ δεν ήθελε να αφήσει τη θλίψη και τον θυμό να τον καταβάλλουν.Σκεφτόταν τι θα έλεγε στην Ασπασία όταν επιτέλους την ξαναέβλεπε.Πιθανότατα θα έστηναν έναν γερό καυγά που θα κατέληγε σε ολονύχτιο έρωτα.Γιατί η γυναίκα του είχε τον τρόπο της,ήξερε να χειρίζεται τους άντρες και να τους μεταπείθει.Αλλά ο Περικλής είχε αποφασίσει πως θα την πίεζε να του μιλήσει ,να του εξηγήσει την την απασχολεί και εξαφανίζεται κάθε τόσο.Τον είχε φέρει στα όριά του και την στ΄αλήθεια περίεργος να ακούσει τι δικαιολογία θα έβρισκε.Με αυτές τις σκέψεις έφτασε μέχρι τα παρασκήνια όταν τελείωσε η παράσταση.Άνθρωποι τον χαιρετούσαν ,του έσφιγγαν το χέρι,ήταν άλλωστε τόσο ευγενικός και αγαπητός στο λαό του!Ηθελε να συγχαρεί τους ηθοποιούς και κυρίως εκείνον που υποδυόταν την μητροκτόνο.Φωνή μέταλλο,ανάσα φωτιά,πλαστικότητα στην κίνηση,εύρος ερμηνεία,συναίσθημα που πάλλεται.

Όσο κι αν έψαξε όμως δεν τον βρήκε.Είχε γίνει πραγματικά άφαντος.Και όλως παραδόξως κανένας ηθοποιός ή χορευτής δεν τον είχε δει.Ίσως κάτι να είχε συμβεί και να έπρεπε να φύγει,ίσως δεν αισθανόταν καλά ή ήταν φοβερά κουρασμένος από την εξαιρετική του επίδοση στην υποκριτική τέχνη.«Δεν πειράζει»,σκέφτηκε ο Περικλής,«και αύριο μέρα είναι».Μόλις τελείωσε την κοινωνική συναναστροφή ο ηγέτης έφυγε συνοδεία του δούλου του .Κάτι μέσα του τον ενοχλούσε ,κάτι του έλεγε πως κάτι κακό είχε συμβεί,πως αγνοούσε πράγματα για την γυναίκα του και ότι αυτή η άγνοια θα τον έβαζε σε τεράστιους μπελάδες.

Μα πριν προλάβει καλά καλά να ολοκληρώσει τις βασανιστικές του σκέψεις,αντίκρυσε την Ασπασία που τον περίμενε στην εξώπορτα.

Κοιτάχτηκαν με νόημα.Παρατήρησε ότι ήταν αναψοκοκκινισμένη και τα μαλλιά της ανάκατα.Παρόλα αυτά είχε μια γλύκα στο βλέμμα και στο καλοσώρισμά της που έκαμψε τις αντιστάσεις του.Του άπλωσε τα χέρια και τον οδήγησε μέσα στο σπίτι.Ο δούλος του εξαφανίστηκε διακριτικά.

 «Μπορείς να μου πεις που είσαι,μα το Δία;Tι καμώματα είναι αυτά κυρά μου,δεν σε αντέχω άλλο,πραγματικά.Νομίζεις ότι θα χάνεσαι συ πάντα και γω πάντα θα σε αναζητώ;Eίμαι θυμωμένος,γυναίκα ,και δεν ξέρω μέχρι που θα φτάσω στ΄αλήθεια.Ακούς;Aπαιτώ να μου πεις τι συμβαίνει.Είσαι η πρωτη κυρία στην Αθήνα .Δεν είναι αποδεκτά όλα αυτά.Δεν είναι σωστό να εμφανίζομαι μόνος μου στο θέατρο,σε τόσο σημαντικά δρώμενα.Οι πολίτες σχολιάζουν ασύστολα την μοναχική μου παρουσία.Σήμερα δεν θα άντεχα ούτε λεπτό παραπάνω.Αν και η παράσταση Mήδεια ήταν υπέροχη,αλήθεια!Ο Ευριπίδης είναι πολύ μπροστά στη σκέψη ,στο πλάσιμο και την παρουσίαση των χαρακτήρων του.Ουφ ,ευτυχώς,που ακυρώθηκε η παράσταση του Σατυρικού δράματος,ο πρώτος ηθοποιός είναι άρρωστος με βήχα έντονο και πυρετό,όπως με πληροφόρησσαν…Αλλιώς…αν με έπιανες από τη μύτη,θα έσκαγα.Και τώρα πες μου,μίλα,επιτέλους.Είσαι μοιχαλίδα;Τι είσαι ακριβώς;Πρέπει να μετανοιώσω που σε παντρεύτηκα;Mϊλα ,μίλα λοιπόν!»

  Αυτά θα ήθελε να της πει,αυτά στριφογύριζαν μέσα στο μυαλό του ,αλλά φωνή δεν βγήκε.Βρισκόταν ήδη ,χαμένος ,μέσα στη λάγνα αγκαλιά της.Είχαν ξεκινήσει τα χάδια και τα φιλιά και η νύχτα προβλεπόταν υπέροχη κοντά στην Ασπασία.Οπως και συνέβη!Εβαλε όλη της την τέχνη στον έρωτα και τον αφόπλισε!Τον εκμηδένησε.Και κείνος ξέχασε το θυμό του και παρέτεινε την περίοδο χάριτος.

Τα ξημερώματα εκείνη κοιμόταν μέσα στην ασύλληπτη ομορφιά της.Εκείνος σηκώθηκε για την ανάγκη του και βγήκε έξω για λίγο να πάρει αέρα.Σε καμιά ώρα θα έβγαινε η Αυγή και μια καινούργια μέρα θα άρχιζε .Πήρε μια βαθιά ανάσα.Και την ώρα που έκανε να ξαναμπεί στο σπίτι,εντελώς ανύποπτα πήρε το βλέμμα του στην γωνία δεξιά όπως κοιτας την είσοδο…μία μάσκα .

Μάτια ανοιχτά ,μεγάλο στόμα,η φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο.Μάσκα γνώριμη.Ναι,την ήξερε αυτήν την μάσκα.Καθόταν στην Προεδρία,στην τιμητική θέση ,στην πρώτη σειρά άλλωστε.Έβλεπε τα πρόσωπα τον ηθοποιών από κοντά.Αυτή ήταν η μάσκα της Μήδειας που τον συνεπήρε με την έξοχη εμφάνισή της.Το μυαλό του γύρισε.Πώς και βρέθηκε εδώ άραγε;Ηταν τρομερό…μήπως ο πρωταγωνιστής είχε σχέση με την γυναίκα του,και αμέσως μετά την παράσταση ήρθε να τη συναντήσει;Αλλά ,αν αυτό συνέβαινε,δεν θα έπρεπε και κείνη να είναι στην παράσταση;Πώς θα μπορούσε να λείπει;Oχι,όχι ..κάτι άλλο συμβαίνει.Αλλά τι;

H δεύτερη σκέψη ήταν πως η Ασπασία υποκρίθηκε την Μήδεια.Γι αυτό το πάθος ,η φλόγα,το ταμπεραμέντο.Ηταν ένας ρόλος που ταίριαζε την ιδιοσυγκρασία της.Η άμεση εξαφάνιση του ηθοποιού στο τέλος της παράστασης ήταν άμεσο αποδεικτικό στοιχείο .Η γλυκιά της υποδοχή ,το αναψοκοκκινισμένο της πρόσωπο,τα ανάκατα μαλλιά της ήταν στοιχεία επίσης.Ο Περικλής ανατρίχιασε στη σκέψη μιας τέτοιας εκδοχής!«Η μουσίτσα,είναι ατίθαση!Μα καλά,πώς τα κατάφερε με τον Προάγωνα;Mαζί πήγαμε εκείνη τη μέρα στο λαμπρό Ωδείο που ο ίδιος έκτισα.Μαζί είδαμε την παρουσίαση των συντελεστών των παραστάσεων.Κι όμως ,κάτι μέσα μου μού λέει πως αυτή ήταν η Μήδεια που άφησε εκστασιασμενο το κοινό.Αλλά πάλι αδυνατώ να το ερμηνεύσω.Ισως γι αυτό έλειπε ώρες από το σπίτι.Και οι δούλοι κρατούσαν το στόμα τους κλειστό.Με δική της εντολή.Μα καλά ,και όλοι οι υπόλοιποι…πώς ;Eχει την δύναμη να πείθει,να σαγηνεύει,να κατακτά.»Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του.«Αυτή είναι η γυναίκα μου,την έχω επιλέξει»

Πήγε πίσω στο κρεβάτι τους .Εκείνη κοιμόταν ακόμα.Την αγκάλιασε σφιχτά.

ΕΦΥΓΕ Ο ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ

Στην άκρη του απείρου, στιγμούλα του ονείρου

σταγόνα που στάζει, πόσο σου μοιάζει

φωτιά και αέρας, στον κόσμο φοβέρα

στη νύχτα που ουρλιάζει, πώς σε τρομάζει...

Σου μοιάζει η σελήνη

πού να 'βρω γαλήνη

στον Άδη ανατέλλω

πόσο σε θέλω...

Πόσο σε θέλω.

Κόντρα στους νόμους ερήμου προφήτης...

Σημάδια στην άμμο, που απόψε θα σβήσεις...

Ασπρόμαυρο μέλλον, σκυφτός μετανάστης

στάθμος στο ραδιόφωνο, που πρέπει ν' αλλάξεις

Σου μοιάζει η σελήνη

πού να 'βρω γαλήνη

στον Άδη ανατέλλω,

πόσο σε θέλω...

Πόσο σε θέλω...

Πόσο σε θέλω...

Πόσο σε θέλω..

Καλλιτέχνης: Τερμίτες

Άλμπουμ: Perimenodas Ti Vrohi

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 2000

Είδος: ΠοπΟ Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με την μουσική.

Σπούδασε μουσική στο Ελληνικό Ωδείο.

Αργότερα εργάστηκε στην αποθήκη δισκογραφικής εταιρείας, στην ίδιο όπου το 1978 κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ με αγγλικό στίχο με τους P.L.J. Band με τίτλο Gaspar, έναν δίσκο extended play 45’ στροφών.

Ακολούθησαν διάφορες δουλειές, ενώ μετά τη στρατιωτική του θητεία άρχισε να τραγουδά αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιούργησε με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα P.L.J. Το 1983 οπότε και κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, το συγκρότημα μετονομάστηκε σε Τερμίτες, όνομα που παραπέμπει στους Beatles (σκαθάρια). Το 1989 ξεκίνησε η προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής.

Είχε συνεργαστεί δισκογραφικά και έχουν τραγουδήσει τραγούδια του οι: Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πυξ Λαξ, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μαργαρίτης, Βαγγέλης Κονιτόπουλος, Αναστασία Μουτσάτσου, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Στανίση,^[1] Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννης Βαρδής, Δήμητρα Γαλάνη, Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, “Émigré”, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Ελισσάβετ Καρατζόλη, “Κίτρινα Ποδήλατα”, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, “Μagic De Spell”, Γιώργος Μαργαρίτης, Νότης Μαυρουδής, Παναγιώτης Μάργαρης, Αντώνης Μιτζέλος, Σάκης Μπουλάς, Δημήτρης Μπάσης, Φλέρυ Νταντωνάκη, Μελίνα Ασλανίδου , Φίλ.Πλιάτσικας, Δημήτρης Σταρόβας, Μπάμπης Στόκας, Διονύσης Τσακνής, “W.C.” κ.α.

Επίσης, είχε συνεργαστεί επί σκηνής με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή, την Αναστασία Μουτσάτσου, τον Κώστα Μακεδόνα κ.ά.

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν γνωστός οπαδός του Παναθηναϊκού,^[2] ενώ, παράλληλα, υπήρξε και ιδρυτικό μέλος της Παναθηναϊκής Συμμαχίας.^[3][4]

Απεβίωσε την Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2019 από καρδιακή ανακοπή, στον Βόλο.^[5]

Δισκογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Ο Μαγαπάς και η Σαγαπώ (1989)
• Διδυμότειχο Blues (1991)
• Ρίξε Κόκκινο Στην Νύχτα (1993)
• Η Νύχτα Θα Το Πει (1994)
• Παράθυρα Που Κούρασε Η Θέα (1995)
• Παυσίλυπον (1997)
• Έτσι Δραπετεύω Από Τις Παρέες (1999)
• Ένας κι Ένας (2000)
• Το Διάλειμμα Κρατάει Δυο Ζωές (2001)
• Στο Αφιερώνω (2003)
• Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ (2004)
• Αλκυονίδες Μέρες (2005)
• Ήρωες με Καρμπόν (2006)
• Τόσα χρόνια μια ανάσα (2007)
• Η Ενοχή των Αμνών (2010)
• Οι άγγελοι ζουν ακόμα στη Μεσόγειο (2012)
• Μία τρύπα στον καιρό … κύριε Μάνο (2014)
• Άλλαξαν πολλά (2017)

Μουσική για θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχει γράψει μουσική για το θέατρο στις παραστάσεις:

• "Όπως σας αρέσει" του θεάτρου Τέχνης
• "Τρικυμία" του Σαίξπηρ
• "Ομήρου Ιλιάδα"
• "Ο πρίγκιπας και ο φτωχός"
• "Χωρίς οικογένεια"
• "Η θαλλασοχώρα"
• "Ο πεταλουδόσαυρος"
• "Τρωάδες"

NEA KYKΛΟΦΟΡΙΑ /// ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ /// ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΘΩΡΑΚΟΣ /// Από τις εκδόσεις ΘΡΑΚΑ

[Τα δάχτυλα]

Πέρα από τα προσωπικά δράματα
και τα λόγια που προλειαίνουν θλίψη
αναζητούμε δυο δάχτυλα φωσφορικά
αυτά που φωτίζουν τις κατακόμβες
τις κρύες νύχτες της περισυλλογής

Δεν είναι εύκολη υπόθεση ο έρωτας
ακόμη κι αν βρεις το αντικλείδι του
σε περιμένει στη γωνία ο αντίλαλος
η διαφορετική εκδοχή της μοναξιάς
γιατί ο εαυτός σου είναι πάντα ένας

Τελικά το ένστικτο της ελευθερίας
υπερισχύει κάθε άλλου αγγίγματος
και το πρωί δυο σπασμένα δάχτυλα
ουρλιάζουν πάνω σε λευκά σεντόνια

Κι εμείς σαν ξένοι να κοιταζόμαστε

***