BRITANNICA του ΧΑΡΗ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ

Άρχισα να μαζεύω παραλειπόμενα και παράδοξα της λογοτεχνικής οικογένειας από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αγγλία, πατρίδα της ειρωνείας, του σαρκασμού και ενός ιοβόλου χιούμορ που εξακοντίζεται ευθύβολο, αλλά με μεγάλη χάρη και κομψότητα, ιδίως μεταξύ ομοτέχνων. Αργότερα, τα ευρήματά μου πλουτίστηκαν με ανάλογα στιγμιότυπα από την πολιτική και τις άλλες τέχνες. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, αυτή η συνήθεια, καλό αντίδοτο στις πικρίες που μπορεί να γεννήσει ο εγχώριος λογοτεχνικός μικρόκοσμος (αφού η κακολογία δεν έχει πατρίδα), δεν με εγκατέλειψε… [από την Εισαγωγή]

«Ο Νίτσε έχασε τα μυαλά του γιατί σκεφτόταν πολύ.
 Εγώ σκέφτομαι ελάχιστα άρα δεν κινδυνεύω να τα χάσω», αναφώνησε ο Νιζίνσκι στο φρενοκομείο.

«Ένα ζευγάρι μπότες ειναι προτιμότερες σε κάθε περίπτωση από τον Πούσκιν. Ο Πούσκιν είναι μια βλακώδης πολυτέλεια».
Ο Ντοστογιέφσκι σε άρθρο του στην εφημερίδα Epocka.

«Ψαρόσουπα». 
Ο Σαλβαντόρ Νταλί σχολιάζοντας έναν πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ.

«Δεν διαβάζω ποτέ ένα βιβλίο πριν γράψω κριτική γι αυτό, για να μην είμαι προκατειλημμένος υπέρ του».
Ο Σίντνεϋ Σμιθ στον μπάτλερ του, όταν ο τελευταίος τον ρώτησε αν είχε διαβάσει την Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γίββωνα.

«Γλυπτό είναι αυτό στο οποίο σκοντάφτεις όταν κάνεις μερικά βήματα πίσω για να κοιτάξεις έναν πίνακα».
Ο Μπαρνέτ Νιούμαν απαντώντας σε σχετική ερώτηση φοιτητή της Σχολής Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΣΠΥΡΟΣ Λ. ΒΡΕΤΤΟΣ /// ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ

O ΓΛΥΠΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ

Το φως σαν φύλλα πέφτει πάνω του
και τον εγείρει.
Ξυπνά από φως ,ξυπνά από φύλλα.
Ξυπνά κι είναι σαν στίγματα το φως πάνω στην πέτρα.
Σκιές που μεγαλώνουν πλάγια
τονίζουν την πέτρα τη γλυπτή
και το επίμονο  μυρμήγκι φανερώνουν
καθώς από την τρύπα του εγείρεται κι αυτό,
όλο στο φως,
με μια σκιά σαν δέκα σώματα.

Και να,το γεράκι γραπώνει το σπουργίτι
στο ψηλότερο αγκάθι του ασπάλαθου.
Στα πέντε μέτρα από αυτόν.

Και να,ο σπινθήρας της πέτρας
απ΄του σφυριού του το χτύπημα.
Στο μισό εκατοστό από το μάτι του
η πέτρα που σπάει.

Χτυπάει την πέτρα απαλά
ότι την καλοπιάνει.
Χτυπάει την πέτρα σκληρά 
ότι από κει θα βγει το κρυμμένο.
Χτυπάει πιο κει απ΄όπου ήθελε
για να αποφύγει το μυρμήγκι.
Λίγο λοξή λοιπόν  θα βγει η μύτη
λίγο λοξό το στόμα
λίγο αλλιώτικος ο λόγος
που το γλυπτό θα μιλήσει.

Και να,το γεράκι και πάλι ορμά
για ν ατου πάρει την πέτρα.

Και να,αυτός κρατάει την πέτρα του.
Την πελεκά.
Με τον σπινθήρα την καίει.
«Φωτιά θα τα ί σει το γεράκι τα παιδιά του;»

Πηγαίνει πάλι στην ξερολιθιά.
Χίλιες γλυπτές πέτρες μορφές.
Ποια να διαλέξει για θυσία;


Ο Σπύρος Λ. Βρεττός γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1960. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στην Πάτρα. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές. Οι πέντε πρώτες έχουν μεταφραστεί από τον Φίλιπ Ραμπ στα αγγλικά ("Collected Poems", Shoestring Press 2000) ενώ ανθολογία ποιημάτων του εκδόθηκε στην Ιταλία σε μετάφραση Μάσιμο Κατσούλο ("Il postscriptum della storia", Atelier 2005).

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

(2019)	Διαπραγματεύσεις, Γαβριηλίδης
(2016)	Ένας αόριστος άνθρωπος, Γαβριηλίδης
(2015)	Μια κάποια λύσις, poema
(2012)	Τα δεδομένα, Γαβριηλίδης
(2009)	Τα σχέδια της ποίησης, Πολύεδρο
(2007)	Συνέβη, Γαβριηλίδης
(2006)	Κώστας Καρυωτάκης, Γαβριηλίδης
(2003)	Πράξη απλή, Γαβριηλίδης
(1999)	Ανιστόρητο, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1995)	Τραγωδία, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1985)	Ως Αζτέκοι στις Αζόρες, Πλέθρον

Λουτσιάνο Έρμπα (Luciano Erba) /// Δύο ποιήματα για το τέλος του καλοκαιριού

Μετάφραση από τα ιταλικά: Θεοδόσης Κοντάκης

Τέλος των διακοπών
[Fine delle vacanze]


Ήμουν εκείνος που σήκωνε την πέτρα
τη βυθισμένη στη χλόη ανάμεσα στις μολόχες
κι ανακάλυπτε έναν κόσμο από μικρές λευκές ρίζες
μιας πόλης σε χρώμα πράσινο μπιζελί∙
φύγαν όμως τα τελευταία τα κορίτσια
που χθες ακόμα ήτανε κολλημένα στα ποδήλατα,
κρυμμένα μες στα μεγάλα φύλλα του Σεπτέμβρη
πλάι στις μπάρες, στων τρένων τις διαβάσεις:
μου φαίνεται πως είμ’ εγώ ο ίδιος εκείνη η πέτρα.
Ακόμα και τα σύννεφα πέφτουν χαμηλά στα γήπεδα του τένις
και τ’ όνομα του ξενοδοχείου, γραμμένο στο τοίχο με μεγάλα
μαύρα γράμματα, είν’ όλο μουσκεμένο απ’ τη βροχή.



Mετά τις διακοπές
[Dopo le vacanze]


Τη λευκή σου την ποδιά, Καρλίνα
ποιος τήνε σιδέρωσε με τόση φροντίδα;
καλύτερα σιδερωμένο δεν ήτανε, ούτε πιο μυρωδάτο
το μαντηλάκι που στο σχολειό
έδινες πίσω στον διπλανό σου,
αν είχαμε ματώσει στη μύτη την προηγουμένη.
Συ ’σαι η απαλή η σιδερώτρια;
είναι κιόλας φθινόπωρο, Καρλίνα,
τούτος ο Μάης του φθινοπώρου που Σεπτέμβρη τον λένε
κι είναι καιρός
να ξαναβάλουμε Α κεφαλαίο στην αγάπη.


@



Ο Luciano Erba γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1922 και πέθανε το 2010. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Το ποιητικό του έργο, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει όλο και μεγαλύτερη απήχηση και στο εξωτερικό, ξεκινά την επαύριο του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και εκτείνεται μέχρι την αυγή του 21ου αιώνα.

Η κριτική εντάσσει συχνά τον ποιητή στη «Λομβαρδική γραμμή» (Linea Lombarda), η οποία θεωρείται ότι περιλαμβάνει σημαντικούς ποιητές, όπως ο Βιτόριο Σερένι, που ήταν ο δάσκαλος του Έρμπα - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κοινό στοιχείο που ενώνει τους ποιητές αυτούς είναι η επιμονή στο βιωματικό στοιχείο, το οποίο όμως στην περίπτωση του Έρμπα αποτελεί συνήθως αφορμή για έκφραση ενός συναισθήματος ή μιας κατάστασης με πανανθρώπινο χαρακτήρα…

Εκδοτικό πρόγραμμα των εκδόσεων Κίχλη για το φθινόπωρο του 2019

ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2019

ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ

1.  E.T.A  Χόφμαν, Η μνηστή του βασιλιά, μετάφραση – επίμετρο: Εύη Μαυρομμάτη (νουβέλα)

Διαβάζοντας τη Μνηστή του βασιλιά, ένα από τα πιο κωμικά αλλά και πιο πρωτοποριακά παραμύθια του Χόφμαν, αισθάνεται κανείς πως ο συγγραφέας επιθυμεί να μας βγάλει από το «φριχτό σκοτάδι» μέσα από τον δρόμο του γέλιου. Αν παρατηρήσουμε, ωστόσο, πιο προσεκτικά τη Μνηστή του βασιλιά, αυτό το «αντεστραμμένο» παραμύθι, θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο και συνάμα μοντέρνο έργο.

2.  Νικήτας Σινιόσογλου, Λεωφόρος ΝΑΤΟ (φλανερί)

3.  Wilhelm Busch, Η πεταλούδα, μετάφραση: Γιάννης Κοιλής, επίμετρο: Νικήτας Σινιόσογλου, Γιώτα Κριτσέλη (νουβέλα)

4.  Ρέιμοντ Κάρβερ, Εκεί που είχαν ζήσει, μετάφραση – επίμετρο: Άκης Παπαντώνης (ανθολογία ποιημάτων)

Ευρέως γνωστός στο αναγνωστικό κοινό για τα διηγήματά του, ο Κάρβερ έχει αφήσει ποιητικό έργο εξίσου σημαντικό με την πεζογραφία του. Η παρούσα έκδοση αποτελεί μια αντιπροσωπευτική ανθολογία από το σύνολο της ποιητικής του παραγωγής.

5.  Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ, Σώσα, μετάφραση – επίμετρο: Μιχάλης Πάγκαλος, επίμετρο: Σταύρος Ζουμπουλάκης (μυθιστόρημα)

Μια ιστορία αγάπης διαδραματίζεται στην εβραϊκή κοινότητα της Βαρσοβίας μέσα σε ένα κλίμα αγωνίας, καθώς ο Χίτλερ βρίσκεται προ των πυλών. Ο Ααρών Γκρέιντιγκερ, ένας φιλόδοξος γίντις συγγραφέας αγωνίζεται να κατακτήσει την αλήθεια της λογοτεχνίας. Ενώ όμως έχει κατορθώσει να αποκτήσει διαβατήριο και του ανοίγονται οι πύλες της Αμερικής, ξαναβρίσκει τη Σώσα, τον έρωτα των παιδικών του χρόνων, μια νεαρή κοπέλα που χαρακτηρίζεται από μια αινιγματική αθωότητα. Ο Ααρών είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τα πάντα για χάρη της.

Στο πολυεπίπεδο μυθιστόρημά του ο Σίνγκερ θέτει μια σειρά από θεμελιώδη ερωτήματα υπαρξιακής φύσεως. Η θυσία είναι συνυφασμένη με την αγάπη; Μπορεί ένας άνθρωπος που έχει αποστασιοποιηθεί από τη ζωή της κοινότητας να ξαναβρεί την εβραϊκότητά του χάρη στην αγάπη; Ο Θεός πώς επιτρέπει στο κακό να επικρατήσει;

6.  Αλέξανδρος Ίσαρης, Έξι περίπατοι (πεζά)

7.  Στάθης Ιντζές, Η Μήνα και άλλες ιστορίες (διηγήματα)

8.  Martín Kohan, Ηθικές επιστήμες, μετάφραση – επίμετρο: Έφη Γιαννοπούλου (μυθιστόρημα)

9.  Arno Schmidt, Μαύροι καθρέφτες, μετάφραση – επίμετρο: Γιάννης Κοιλής (μυθιστόρημα)

Στο πρώτο μέρος των Μαύρων καθρεφτών (1951) ο αφηγητής διασχίζει με το ποδήλατό του χωριά της Κάτω Σαξονίας και περιγράφει έναν κόσμο δίχως ανθρώπους – έχει προηγηθεί ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος. Σαν νέος Ροβινσώνας κατασκευάζει ένα σπίτι και οργανώνει την καθημερινή ζωή του. Συχνά ο αφηγητής, χαρακτηριστικός τύπος μισανθρώπου, εκδηλώνει με κάθε τρόπο την απέχθειά του για τον πολιτισμό που χάθηκε. Η ερωτική του ιστορία με μια ακόμη επιζήσασα δεν έχει ευτυχές τέλος· παρά τις στιγμές χαράς και ερωτικής ευωχίας ανάμεσά τους, η κοπέλα αποφασίζει να συνεχίσει το ταξίδι της και να εγκαταλείψει τον τελευταίο άνθρωπο.

Χάρη στο στοχαστικό στοιχείο αλλά και τη μορφολογική τόλμη της γραφής του –το μυθιστόρημα συνδυάζει την περιπλάνηση και ένα εντελώς ιδιαίτερο λεξιλόγιο με στοχασμούς για το τέλος του πολιτισμού– ο Σμιτ έχει κατακτήσει μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία της νεωτερικής γερμανικής λογοτεχνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τον συνέκριναν με τον James Joyce, τον Hans Henny Jahnn και τον Alfred Döblin.

10. Αλεξάντρ Γκριν, Ιστορίες από την Γκρινλανδία και άλλους τόπους, μετάφραση από τα ρωσικά – επίμετρο: Βιργινία Γαλανοπούλου (ανθολογία διηγημάτων)Οι ιστορίες του βιβλίου εκτυλίσσονται στην Γκρινλανδία, τη φανταστική ήπειρο που έπλασε η δημιουργική γραφή του Γκριν, όσο και σε άλλους τόπους. Κοινό χαρακτηριστικό των ηρώων είναι η αδυναμία τους να συμμορφωθούν με τις κοινωνικές συμβάσεις και με τον ρόλο που αυτές υπαγορεύουν, ενώ ενίοτε έρχονται σε ανοιχτή ρήξη με τη συμβατική λογική. Μέσα από αυτές τις ιστορίες υπαρξιακής αγωνίας ο αναγνώστης ανακαλύπτει την ξεχωριστή, πολυεπίπεδη γραφή του Γκριν.

πηγή:monocleread