Λουτσιάνο Έρμπα (Luciano Erba) /// Δύο ποιήματα για το τέλος του καλοκαιριού

Μετάφραση από τα ιταλικά: Θεοδόσης Κοντάκης

Τέλος των διακοπών
[Fine delle vacanze]


Ήμουν εκείνος που σήκωνε την πέτρα
τη βυθισμένη στη χλόη ανάμεσα στις μολόχες
κι ανακάλυπτε έναν κόσμο από μικρές λευκές ρίζες
μιας πόλης σε χρώμα πράσινο μπιζελί∙
φύγαν όμως τα τελευταία τα κορίτσια
που χθες ακόμα ήτανε κολλημένα στα ποδήλατα,
κρυμμένα μες στα μεγάλα φύλλα του Σεπτέμβρη
πλάι στις μπάρες, στων τρένων τις διαβάσεις:
μου φαίνεται πως είμ’ εγώ ο ίδιος εκείνη η πέτρα.
Ακόμα και τα σύννεφα πέφτουν χαμηλά στα γήπεδα του τένις
και τ’ όνομα του ξενοδοχείου, γραμμένο στο τοίχο με μεγάλα
μαύρα γράμματα, είν’ όλο μουσκεμένο απ’ τη βροχή.



Mετά τις διακοπές
[Dopo le vacanze]


Τη λευκή σου την ποδιά, Καρλίνα
ποιος τήνε σιδέρωσε με τόση φροντίδα;
καλύτερα σιδερωμένο δεν ήτανε, ούτε πιο μυρωδάτο
το μαντηλάκι που στο σχολειό
έδινες πίσω στον διπλανό σου,
αν είχαμε ματώσει στη μύτη την προηγουμένη.
Συ ’σαι η απαλή η σιδερώτρια;
είναι κιόλας φθινόπωρο, Καρλίνα,
τούτος ο Μάης του φθινοπώρου που Σεπτέμβρη τον λένε
κι είναι καιρός
να ξαναβάλουμε Α κεφαλαίο στην αγάπη.


@



Ο Luciano Erba γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1922 και πέθανε το 2010. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Το ποιητικό του έργο, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει όλο και μεγαλύτερη απήχηση και στο εξωτερικό, ξεκινά την επαύριο του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και εκτείνεται μέχρι την αυγή του 21ου αιώνα.

Η κριτική εντάσσει συχνά τον ποιητή στη «Λομβαρδική γραμμή» (Linea Lombarda), η οποία θεωρείται ότι περιλαμβάνει σημαντικούς ποιητές, όπως ο Βιτόριο Σερένι, που ήταν ο δάσκαλος του Έρμπα - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κοινό στοιχείο που ενώνει τους ποιητές αυτούς είναι η επιμονή στο βιωματικό στοιχείο, το οποίο όμως στην περίπτωση του Έρμπα αποτελεί συνήθως αφορμή για έκφραση ενός συναισθήματος ή μιας κατάστασης με πανανθρώπινο χαρακτήρα…