notationes ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2019-ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2020 /// ΟΛΓΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ /// ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Snow white

Ωραία τα παραμύθια, ωραία τα ψέματα. Παραδείγματος
χάριν η μητέρα: πετάει το έψιλον, παίρνει ένα γιώτα,
κατεβάζει τον τόνο στη λήγουσα. Παραμένει μητέρα παρ' όλα
αυτά. Μια φορά κι έναν καιρό τρυπήθηκε το δάχτυλό της και
τρεις σταγόνες αίμα κύλησαν στο χιόνι. Εκείνη τη στιγμή
ακριβώς οραματίστηκε εμένα. Μια κόρη με δέρμα λευκό και
λοιπά και λοιπά. Μια Χιονάτη.

Πρόσεξε καλά τι λες, μητέρα. Πρόσεξε καλά τι εύχεσαι.

Εννοείται πως δεν ήταν μάγισσα. Το περίφημο μαγικό
καθρεφτάκι της ήμουν εγώ. Η βελτιωμένη έκδοση της Αυτής
Μεγαλειότητος. Προσπάθησε να με σκοτώσει. Ζήτησε την
καρδιά μου. Της διέφυγε προφανώς πως ήταν ήδη δική της.
Την σκεφτόμουν καθώς έπαιζα τη νοικοκυρά στο σπιτάκι των
νάνων – και συνέχιζα βλακωδώς να την αγαπώ. Τα παιδιά,
ως γνωστόν, συγχωρούν στους γονείς τους τα πάντα. Οι
αστείες μεταμφιέσεις της ποτέ δεν με γέλασαν. Ήξερα ποια
ήταν αυτή που μου χτυπούσε την πόρτα. Πρώτα ο στενός
κορσές, μετά η φαρμακωμένη χτένα, το άγουρο μήλο που μου
στάθηκε στο λαιμό.

Α, ήμουν ήδη νεκρή πολύ πριν ξαπλώσω στο γυάλινο φέρετρο.
Δεν ξέρω ποια διαστροφή εξασφάλισε και σε μένα έναν
Πρίγκιπα. Στο γάμο μου την στένευαν τα παπούτσια της,
αλλά χόρεψε μέχρι τελικής πτώσεως. Νόμιζε ότι κάποιος θεός
θα την βραβεύσει.

   Όχι ακόμη Κάρμεν, Εκδόσεις Πατάκη, 2013 

**

Το μάτι

Απόψε εγώ θα ξεματιάσω εμένα
Με λάδι και νερό
Κατά τη συνταγή της μάνας μου

Παίρνω ασημένιο κουταλάκι του γλυκού
Με τραγανές ρώγες σταφύλι στη λαβή
Και κληματόφυλλα

Παίρνω και πορσελάνινο φλιτζάνι του καφέ
Που αν το γυρίσεις προς το φως
Στο βάθος βλέπεις μια λυπημένη γκέισα

Να πω τα ξόρκια ντρέπομαι
Κάνω αυτοσχέδια προσευχή
Και να! Ρίχνω την πρώτη τη σταγόνα

Μόλις το λάδι πέσει στο νερό
Μόλις η αγάπη λιώσει στον καιρό
Ένα μεγάλο μάτι σχηματίζεται.

   Όχι ακόμη Κάρμεν, Εκδόσεις Πατάκη, 2013

**

Μεταβατική ιδιότητα

Βάζουμε τα παιδιά να καθίσουν σε κύκλο
και τους ζητούμε να φανταστούν ότι
Ο εκ δεξιών καθήμενος συμμαθητής τους τα αγαπά άνευ όρων
Ενώ αυτά αγαπούν άνευ όρων τον εξ ευωνύμων
Τους εξηγούμε ότι τα συναισθήματά τους
Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να αλλάξουν φορά
Σε λίγα λεπτά δυσφορία και αγάπη
Κυκλοφορούν στην αίθουσα σε ίσες δόσεις
Κάποια γίνονται πράσινα απ’ την ζήλια τους
Πρόκειται απλώς για ένα παιχνίδι, υπενθυμίζουμε
Όταν χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα
Κανένα δε σηκώνεται να βγει έξω

     Μεταμορφώ[θ]εις, Πατάκης, 2018

**

Autobiography of spring

What about you Geryon
what’ s your favourite weapon?
Cage, said Geryon from behind his knees

[Anne Carson]

Δεν μου αρέσει η αδιακρισία της, ο τρόπος της να εισβάλλει αναπάντεχα
με ευωδιές και αιθρίες στην ήρεμη, τακτοποιημένη ζωή του χειμώνα
Θα ΄θελα φέτος να αποδράσω απ’ τον προβλέψιμο κύκλο των εποχών,
να βάλω το μακρύ παλτό μου και να μπω στο κουτί του Χουντίνι

Να μην ανθίσω, να μην βγάλω φύλλα και καρπούς
Να κλείσει ο μάγος την κουρτίνα και μόλις την ανοίξει πάλι
Το κουτί να ΄ναι άδειο με ένα ζευγάρι χειροπέδες στη θέση μου

Όμως να, η Περσεφόνη επιστρέφει ξανά στη μητέρα της
Η Δήμητρα γελά, στρώνει τα πράσινα σεντόνια
Ο Πλούτων πλήττει, οι παπαρούνες βιάζονται να κοκκινίσουν
Κι εγώ ράβω σατέν μαξιλαράκια με λεβάντα για τα μάλλινα

Γι’ άλλη μια φορά
Με φυλακίζει η άνοιξη

      Μεταμορφώ[θ]εις, Πατάκης, 2018