Γιώργος Δάγλας /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Γιώργος Δάγλας

Το δωμάτιο˙
γέμισʼ αίματα.
Τα κρανία των συντρόφων με μάτια να τρέχουν
εκδίκηση
έρχονται και ζητάν τʼ αδύνατο.
Ο χρόνος κατʼ απʼ τη λάμπα
σα λυσσασμένο σκυλί εποπτεύει το χώρο
που θα σημειωθούν τα ονόματα
και δίπλα τους προσεκτικά
μικροί μαύροι σταυροί.
Δεν υπάρχει πια καιρός για λογοτεχνικές περιγραφές.
Αλλωστε οι φυλακισμένοι κιʼ η μητέρα
χωρίς όρια και χωρίς κανένα φόβο
έχουν κιόλας ξεκινήσει.

*

Κάθε πρωί
βγαίνω ήρεμα στο δρόμο
και κολλάω τʼ αυτί μου στις εξατμίσεις.
Αγοράζω ό,τι πιο άχρηστο βρω
και μπαίνω σʼ όλα τα καφενεία.
Δεν βρίσκεται κανείς να μʼ ακούσει.
Ανάμεσα στους κόσμους των αμαρτωλών
και των πανηγυριών
μπαίνω και βγαίνω χτυπώντας τυφλά
το σφυράκι του ψυχιάτρου.
Δεν είναι ζωή ετούτη.

*

Όταν βρέχει

και φοβούνται τα σπουργίτια

αναστενάζω

φεύγω για τη Λάρισα

Όταν βρέχει

διαβάζω ανέκδοτα

Φίλοι μου

Όταν πιάνει μπόρα

σταματάω όλα τα ταξί

μπαίνω μέσα και κλαίω.

'Ερχομαι.

*

(απʼ τη συλλογή «Η μέρα των φωταγωγών» εκδ. Ελεύθερος Τύπος)
Αναδημοσίευση από το Ποιείν