Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Πέμπτη 25 Απριλίου 2019

-ΝΙΚΟΣ Κ Α Ρ Ο Υ Ζ Ο Σ, «Το Πάσχα των Πιστών»








“Κύριε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής.
Άστρα και χώμα σε βαστάζουν…. 
Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις,
ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική 
και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν,
άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο. 
Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου. 
Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος, 
αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση.
Ω θλίψη των ματιών του Κυρίου μου,
της αιωνιότητας ο κάματος,
έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις, 
είναι πολύ σ᾽ εμένα το μερίδιο της ανομίας.
Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ: 
Πού έκρυψαν τον ήλιο;
Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω:
Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση. 
Λυτρώνεται ο άνθρωπος; 
Απαντά το λουλούδι: «Θα χαθούμε» 
κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται.”



(ΝΙΚΟΣ Κ Α Ρ Ο Υ Ζ Ο Σ, Το Πάσχα των Πιστών, Νέες Δοκιμές, 1954)

Τρίτη 23 Απριλίου 2019

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΡΡΥΒΑΝΤΗ /// DYNO :ME TA ΖΑΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ





Δείγμα γραφής:

ΘΕΜΕΛΙΑ

΄Ηταν οι κοφτές φράσεις.
Κρατιέμαι, τα βγάζω πέρα.

 Παραμονή κάποιας αργίας.
Τάχα προσπαθώντας, ψευτοεπιμένοντας.

Μ' αυτά τα γέρικα δοκάρια
να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας.
Ζώντας χρόνια τώρα την ίδια σκηνή.

'Οπου κι αν είσαι , σκαρφαλώνεις την υδρόγειο.

***


ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ

    Σε πήρε στους ώμους
κι ο ίσκιος έπεσε βαρύς.

     Ως εδώ.
     Ταβάνι.

   Πόσες κόρες, πόσοι γιοι
μείναν θαμμένοι ζωντανοί
       στα διώροφα.

***

ΟΙ ΑΝΑΧΩΡΗΤΕΣ

   Δεν  γυρίζουν την Ευρώπη με τρένο.
Ούτε βγαίνουν στο βουνό να φωνάξουν.

  Είναι νέοι και λύνουν τα άλογα.
Βλέμμα ευθύ και κούρνιασμα στη ράχη.

  Τσακίζουν πλευρά και βεβαιότητες.

***

 DYNO :ME TA ΖΑΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ , εκδ.Πόλις 2019







Δελτίο Τύπου Βόρεια Βορειoανατoλικά – τ. 2 Περιοδικό λογοτεχνίας και δοκιμιακού λόγου.



Δελτίο Τύπου                   
Βόρεια Βορειoανατoλικά – τ. 2 Περιοδικό λογοτεχνίας και δοκιμιακού λόγου.
Mε έδρα του τη Μυτιλήνη, εμπνευσμένο από τις ανησυχίες και τους δημιουργικούς ορίζοντες των ανθρώπων που ζουν και βιοπορίζονται εκεί, το Βόρεια – Βορειοανατολικά, συνεχίζει το εκδοτικό του ταξίδι με το 2ο τεύχος του που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες. 
          Το δεύτερο τεύχος είναι αφιερωμένο στην Ελληνική ποίηση των ανθρώπων που γεννήθηκαν γύρω στο ‘80, ποιητών που ενηλικιώθηκαν μαζί με την ποίηση και δια της ποίησης, ανθρώπων της «χαμένης γενιάς» της μεταπολίτευσης που αποφάσισαν ότι έχουν κάτι να πουν. Ανθρώπων που διάβασαν φανατικά τα έργα των συνομήλικών τους, που συναντήθηκαν, που χώρισαν, που αγαπήθηκαν, που συγκρούστηκαν, που ξαναβρέθηκαν. Ανθρώπων που σήμερα, αφού «έψαξαν ανάμεσα στις 7.284 πληγές του Φαραώ / μήπως και βρουν τη δική τους»,σαραντάρισαν ή σαρανταρίζουν και που, με σπασμένα γόνατα, συνεχίζουν να περπατάνε ακόμα.
            Στην ποίηση αυτής της γενιάς είναι αφιερωμένο αυτό το τεύχος. Αυτής, που δεν πρόλαβε να πετάξει, που είδε τα όνειρά της να καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα και βούλιαξε στην κατάθλιψη της ανεργίας, της ξενιτειάς, της απουσίας προοπτικής· που, παρά τον ναρκισσισμό της, έστρωσε με το παράδειγμά της τον δρόμο για μια επόμενη ποιητική γενιά -ιδανικά- πιο ώριμη και πιο μεστή, φυσώντας μες στις στάχτες, βγάζοντας τα πνευμόνια της για μια χαμένη υπόθεση, και κατορθώνοντας, στο τέλος, να βάλει φωτιά στ’ αποκαΐδια, να κάνει, και πάλι, τη φλόγα να πετάξει.

Συντακτική Ομάδα:Ζ. Δ. Αϊναλής, Δήμητρα Γλεντή, Αλέξανδρος Καραβάς, Παναγιώτης Κ., Στέλιος Κραουνάκης, Γιάννης Μαμάκος, Χρήστος Μαρτίνης, Νατάσα Παπανικολάου, Γιάννης Παττακός, Ελένη Ρουσοπούλου.

Στο δεύτερο τεύχος: 
Δοκίμια: Σαμσών Ρακάς / Se poia poihtikh genia anhkoyme?, Χρήστος Μαρτίνης / Ρίζα στον ουρανό: ερμηνευτική προσέγγιση στην ποίηση του Aντρέα Tσιάκου, Ζ. Δ. Αϊναλής / «Ποιαν έρημο, πατέρα, υπάρχεις τώρα εντός μου;»· μια εξομολόγηση από τα βάθη της αρχέγονης νύχτας, (δοκίμιο για την ποίηση του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου), Στέλιος Κραουνάκης / «Η ποίηση είναι παιδί του πένθους»: Μια κριτική ανάγνωση στα ποιήματα της Xρυσής Kαρπαθιωτάκη, Νικόλας Ευαντινός / Η ρομαντική καταγωγή των νέων Ελλήνων ποιητών, Νίκος Βιολάρης / Νήματα σκοτεινά και απαστράπτοντα (δοκίμιο για την ποίηση της Άννας Γρίβα),Βάγια Κάλφα / «Δε θέλει κάθε ανταρσία να εκραγεί/ μέχρι επανάστασης»: Για την ποίηση της Λένας Καλλέργη. 

Ποιήματα-Διηγήματα 
Ζ. Δ. Αϊναλής, Παναγιώτης Κ., Γιάννης Ζελιαναίος, Νίκος Ζιάκας, Νατάσα Παπανικολάου, Κατερίνα Ζησάκη, Ελένη Ρουσοπούλου , Ελένη Ντούξη, Κυριάκος Συφιλτζόγλου, Χρήστος Μαρτίνης, Μαρουσώ Αθανασίου, Νότα Μ., Γιάννης Παττακός, Πάνος Παπαπαναγιώτου, Νίκος Σφαμένος, Άγγελος Ευθυμιάδης, Αθανασία Κρατημένου, Γιώργος Γέργος, Γιάννης Μαμάκος, Νάνσυ Αγγελή. 

Φωτογραφίες 
Δήμητρα Γλεντή

Κόμικ 
Η Ελένη Ρουσοπούλου διασκευάζει το ποίημα του Θωμά Τσαλαπάτη  «Γίγαντες»

Σχεδιασμός εξωφύλλου
Αλέξανδρος Καραβάς 
Σελιδοποίηση-εικαστική επιμέλεια: Νάντια Δανέζου
Eπικοινωνία: e-mail: vvanatolika@gmail.com /
Ηλεκτρονική έκδοση https://vvanatolika.gr/
Εκδόσεις: Ένατη Διάσταση 
Υπεύθυνοι έκδοσης: Πάνος Κρητικός, Νίκος Δαλαμπύρας

ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ /// ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ



τρία χρόνια κράτησε το φονικό
ύστερα συλλογίστηκα το αίμα
φραγή
το λευκό πουκάμισο στην ντουλάπα
επιβιβάζομαι και πάλι στο σώμα μου
κλειδώνω με τα γυάλινα κουμπιά
αφήνοντας να προεξέχει από κάθε εποχή
μια λυπημένη ρυτίδα
Άνοιξη
η άλλη κι εγώ
αύριο θα βγούμε στον κήπο
θα μαζέψουμε κόκκινες φράουλες
θα τις βάλουμε σ' ένα ψάθινο πανέρι
μετά θα πλύνουμε τα χέρια μας στη βροχή
μια χάρτινη βάρκα θα γλιστρήσει
αθόρυβα
στο συντριβάνι με την πέτρινη γυναίκα
κύκλους θα κάνει γύρω της


***

μόνο τα χέρια μου
κατάφερα
να σώσω
απ' τη νύχτα
της σταύρωσης 
όμως κανείς
δεν τα πιστεύει
γιατί είναι
το σημάδι
απ' το καρφί
θεοσκότεινο
κι όταν βαθαίνει
ο ουρανός
γεμίζει ρυτίδες
και χάνεται




***

άλλους τους κράτησε για πάντα ένα βαγόνι
κι έμειναν στις θέσεις τους
ώσπου να τελειώσει ο ουρανός
δεν είχαν πρόσωπα να προδώσουν ο ένας τον άλλον
μόνο εκείνο το κυριακάτικο κορίτσι
κρατώντας σφιχτά στην ποδιά το κομμένο κεφάλι του
έτρεχε στα λιβάδια που έφευγαν
έτρεχε στους αφέγγαρους λόφους
έτρεχε να προφτάσει μια κόκκινη παπαρούνα


***


ποίηση

όπου το φως αγάλλεται
ευθεία η ψυχή μου...


***



τρώγαμε γύρω στις οκτώ

όταν ερχόταν η ώρα
η αδερφή μου
με τοποθετούσε στο μεγάλο τραπέζι
κρύβοντας τα μάτια μου στις τσέπες της
ίσως και να μην ήμουν εγώ
που χόρευα και γελούσα στον κήπο
ντυμένη στα λευκά
ίσως και να μην ήταν εκείνη
το κορίτσι με το ραγισμένο φόρεμα 
που έσφιγγε στους αγκώνες τη φωνή του
ώσπου να πάψουν τα δάχτυλα 
ώσπου να πάψουν 
μοναχοκόρες είμαστε
πεινούσαμε πάντα αντικριστά
και κλείναμε τ' αυτιά μας
ακούγοντας
τους κόκκους του ρυζιού
να πέφτουν με θόρυβο στο πάτωμα
ακούγοντας 
το σκοινί να μεγαλώνει
ν' απλώνεται γύρω απ' τον πήλινο λαιμό του αλόγου
που έστεκε όρθιο
για χρόνια έστεκε όρθιο
στην άκρη της παλιάς σκονισμένης ροτόντας

 http://niovi-ioannou.blogspot.com/

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ // «Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία» του Μάκη Τσίτα, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Μάκης Τσίτας, Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία (2017)
Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη


Πρόσωπα διαφορετικού φύλου και ηλικίας, προερχόμενα από τη μικροαστική τάξη, προσπαθούν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν μέσα από τις προσωπικές τους στιγμές ή τις καθημερινές τους ασχολίες. Οι άνθρωποι αυτοί, πότε σε εξωτερικό και πότε σε εσωτερικό χώρο, συνδιαλέγονται με άτομα του περιβάλλοντός τους ή με τον τυχόν διπλανό τους επιχειρώντας μια σύζευξη ουσιαστικής επικοινωνίας, την οποία όμως τις περισσότερες φορές υποδαυλίζουν οι ίδιοι. Τα μονόπρακτα που αποτελούν το έργο θέτουν καίρια ζητήματα τόσο για τις σχέσεις όλων μας μέσα στην κοινωνία, όσο και για το γεφύρωμα της χασματικής ανθρώπινης επαφής.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Μάκης Τσίτας
Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Σκηνικά – Κουστούμια: Λίλη Πεζανού
Μουσική: Νίκος Βασιλείου
Φωτισμοί: Αννα Σμπώκου

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Γιαννακού Ελισάβετ, Δούκα Μαρία-Νεφέλη, Ζάχαρης Τρύφων, Μπιτούνη Ιωάννα, Μαυράκης Νίκος, Παπακώστας Λευτέρης, Παπουτσή Δανάη, Ρόκκος Βαγγέλης, Σαρρή Μυρτώ, Τσικούρας Δημήτρης

Κεντρική σκηνή


Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα 6 Μαΐου 10.00 και 12.00
Τρίτη 7 Μαΐου 19.30 και 21.30
Τετάρτη 8 Μαΐου 10.00 και 12.00
Πέμπτη 9 Μαΐου 10.00 και 12.00
Παρασκευή 10 Μαΐου 10.00 και 12.00


Είσοδος ελεύθερη

Πληροφορίες: 210.4143356-7 www.dithepi.gr

Η παράσταση εντάσσεται στο Τριετές Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα 2018-2020 «Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο Θέατρο 2019» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.




Τριετές Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα 2018-2020 «Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο Θέατρο 2019»

Δεύτερος χρόνος
Μάρτιος – Απρίλιος – Μάιος


10 νεοελληνικά κείμενα | 3 κεντρικές παραστάσεις | 7 θεατρικά αναλόγια

Εμβληματικά έργα της νεοελληνικής δραματουργίας, παράλληλα με νεότατα έργα, συμπεριλαμβάνοντας και τις πρώτες παραστάσεις άπαιχτων έργων νέων συγγραφέων, θα παρουσιαστούν φέτος στο δεύτερο Φεστιβάλ, στόχος του οποίου είναι η ανάδειξη της θεματολογίας του μεταπολεμικού ελληνικού θεατρικού κειμένου, το καθρέφτισμα των ευρύτερων κοινωνικών και ιστορικών εξελίξεων της αντίστοιχης περιόδου στη νεοελληνική θεατρική γραφή, καθώς και παρουσίαση ζητημάτων δραματουργίας γύρω από την οποία οι δημιουργοί θα αναπτύξουν τη σκέψη τους.

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά οραματίζεται με επιμονή και θεμελιώνει την παρουσία του ως ένας πολιτιστικός οργανισμός βαθιάς πνοής και ανοιχτών οριζόντων. Το άνοιγμα προς τους πολίτες, η μέριμνα για τους ανθρώπους του θεάτρου και τους συγγραφείς, η παιδευτική αποστολή του θεάτρου, καθώς και ανάδυση των νέων δημιουργικών δυνάμεων είναι οι κατευθύνσεις της καλλιτεχνικής του στόχευσης και στρατηγικής.

Το φεστιβάλ «Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο Θέατρο» συμπυκνώνει με ενάργεια αυτή την πολύπλευρη φιλοσοφία. Χτίζει μια γέφυρα ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία, ενθαρρύνοντας τη δημιουργική εμπλοκή των θεατών στη θεατρική διαδικασία μέσα από ένα ανοιχτό workshop-in-progress, στη διάρκεια του οποίου εκατοντάδες μαθητές και ενήλικες παρακολούθησαν τις πρόβες.

Ο Νίκος Διαμαντής, καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, σημειώνει:

«Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι ένας ζωντανός οργανισμός σε αμοιβαία και διαρκή επικοινωνία με τη θεατρική κοινότητα, τους δημιουργούς, αλλά και με την ίδια την κοινωνία. Έχοντας θέσει ως αποστολή μας να αποτελέσουμε μια δίοδο πολιτισμού και παιδείας, προσανατολισμένη στα επίκαιρα δημιουργικά ρεύματα, στους νέους αλλά και σε όλους τους πολίτες, διεκδικήσαμε και υλοποιούμε ένα τριετές πρόγραμμα μέσω του οποίου κυοφορείται η θεατρική συνείδηση ως παρακαταθήκη για τον σύγχρονο πολιτισμό. […] Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά διοργανώνει ένα Φεστιβάλ μεταπολεμικού νεοελληνικού έργου τώρα με τον χαρακτήρα του επείγοντος, με ένα καίριο ερώτημα: “Γιατί ελληνικός λόγος σήμερα;”. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι επιχειρούμε να θέσουμε ερωτήματα, να ψάξουμε απαντήσεις, να προκαλέσουμε έναν ευρύ και απενεχοποιημένο διάλογο. Να παρακολουθήσουμε, να καταγράψουμε και να αποκρυπτογραφήσουμε τη σταδιακή αλλαγή στον τρόπο και στο είδος της θεατρικής επικοινωνίας, της μεταφοράς δηλαδή του μηνύματος στον αποδέκτη. Να επιχειρήσουμε μια αποτίμηση της αλλαγής. Να επαναξιολογήσουμε τους κώδικες γραφής. Να ψηλαφήσουμε την κοινωνική αλλαγή ως συγχρονία και διαχρονία του ελληνικού λόγου».




ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ «Jean Moreas» 2018



ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ «Jean Moreas» 2018

Το Γραφείο Ποιήσεως απονέμει
τα βραβεία ποίησης «Jean Moreas»
για τα βιβλία που εκδόθηκαν το 2018

το Σάββατο 4 Μαΐου 2019 στις 18:30 στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών υπό την Αιγίδα
της «Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος»
και την στήριξη της «Στέγης Γραμμάτων Κωστής Παλαμάς»
και του «Ελληνικού Κύκλου Βιβλιόφιλων Λονδίνου»


Η βραχεία λίστα

Για τα ποιητικά βιβλία που εκδόθηκαν στον Ελλαδικό χώρο το 2018 κατά πλειοψηφία και κατά αλφαβητική σειρά είναι:

1.Βαγγέλης Αλεξόπουλος, «Ο Αρχίλοχος έπεσε από τη σελήνη με αλεξίπτωτο στην πόλη», εκδόσεις ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
2. Ηλίας Γκρης, «Σαν άλλος Οιδίποδας», εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ
3.Λίλυ Εξαρχοπούλου, «Λαθραία Οργή», εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
4.Ιουλίτα Ηλιοπούλου, «Το ψηφιδωτό της νύχτας», εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ/ΒΙΒΛΙΑ
5.Δημήτρης Κοσμόπουλος, «Θέριστρον», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
6.Κλεοπάτρα Λυμπέρη, «Το μηδέν σε φωλιά», εκδόσεις 
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
7.Χάρης Μελιτάς, «Εξαιρέσεις», εκδόσεις ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ
8.Χαρίλαος Νικολαΐδης, «Άλλες γεύσεις», εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ



Το σκεπτικό της συγκρότησης της βραχείας λίστας:
Πλούσια πραγματικά η ποιητική παραγωγή της τελευταίας χρονιάς (2018) σε ποσότητα και ποιότητα, με πολλούς δόκιμους ποιητές να παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά και διαμορφώνοντας ένα ποιητικό τοπίο υψηλής αισθητικής. Η ανάγνωση ενδιαφέρουσα, η επιλογή, όπως
ήταν αναμενόμενο, δύσκολη. Τι είναι αυτό που μπορεί να ξεχωρίσει μια ποιητική συλλογή μέσα από το πλήθος των υπολοίπων και να θεωρηθεί άξια μιας διάκρισης; Πολλά θα μπορούσαν να είναι τα κριτήρια και ίσως αντικρουόμενα κάποια μεταξύ τους. Οφείλαμε όμως να καταλήξουμε στα χαρακτηριστικά εκείνα που αληθινά προσδίδουν την απαιτούμενη ποιότητα στην ποίηση. Για τη σύνταξη της βραχείας λίστας με τις 8 καλύτερες ποιητικές συλλογές που εκδόθηκαν κατά τη διάρκεια το 2018 θεωρήσαμε πως έπρεπε να λάβουμε υπ’ όψη μας τα παρακάτω κριτήρια:

Το προσωπικό ύφος που κάνει διακριτή την ποιητική φωνή.
Την πρωτοτυπία στη θεματική των ποιημάτων.
Τη συνοχή της ποιητικής συλλογής με τρόπο που να διαφαίνεται η ενιαία ιδέα/αφορμή της έμπνευσης.
Τον εσωτερικό ρυθμό που οδηγεί στην απρόσκοπτη ροή του ποιητικού λόγου.
Το βάθος και το εύρος των νοημάτων.
Την τεχνική πρωτοτυπία.
Την εικονοπλαστική ικανότητα του ποιητικού λόγου.
Την ωριμότητα της γραφής.
Την ικανότητα της επισήμανσης καίριων στοιχείων της πραγματικότητας, που αξίζει να αποτυπωθούν στην ποίηση.


Τα περισσότερα από τα παραπάνω κριτήρια βρίσκονται σε μια διαλεκτική σχέση μεταξύ τους. Κάποια αποτελούν προϋπόθεση για άλλα, κάποια διεκδικούν την αυτονομία τους. Πιστεύουμε πως οι 8 επιλογές στις οποίες καταλήξαμε εμφανίζουν τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά που θέσαμε ως γνώμονα για την επιλογή. Μια επιλογή που όλο και πιο δύσκολη θα αποβαίνει, όσο οι ποιητές ανταποκρινόμενοι στα αιτήματα των καιρών θα δηλώνουν παρόντες με τις ενδιαφέρουσες ποιητικές τους προτάσεις και θα αποδεικνύουν πως η ποίηση δεν μπορεί να βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτιστικής δραστηριότητας.



Η Βραχεία Λίστα

Για τα βιβλία που εκδόθηκαν στον Ελλαδικό χώρο του 2018 και αφορά πρωτοεμφανιζόμενη ποιήτρια ή πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή κατά πλειοψηφία και κατά αλφαβητική σειρά:


1.Χρήστος Αγγελόπουλος, «Φαροφύλακος ελεγείες», εκδόσεις ΑΩ
2.Σπύρος Κιοσσές , «Το κάτω κάτω της γραφής», εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
3.Αλέξανδρος Κορδάς , «Το τυφλό άλογο», εκδόσεις ΣΜΙΛΗ
4.Αγγελική Πεχλιβάνη, «Πεζή οχούμενη», εκδόσεις ΚΙΧΛΗ
5.Φώτης Α. Σταθόπουλος, «Νηστεία του χρόνου», εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
6.Γιώτα Τριανταφυλλοπούλου-Κόμη, «Με τη μέθοδο του υλοτόμου», εκδόσεις ΜΙΚΡΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
7.Ερμοφίλη Τσότσου , «Ώρες ανησυχίας», εκδόσεις ΣΜΙΛΗ
8.Μυρτώ Χμιελέφσκι, «24+7», εκδόσεις ΘΡΑΚΑ


Το σκεπτικό της συγκρότησης της βραχείας λίστας:
Η διάκριση και η βράβευση στην περίπτωση των πρωτοεμφανιζόμενων ποιητών θεωρούμε πως αποσκοπεί αφενός στην ενθάρρυνση των δημιουργών, ώστε να συνεχίσουν την επίπονη ποιητική δημιουργία, και αφετέρου στην ανάδειξη των νέων τάσεων στην ποίηση μέσα από τις ξεχωριστές περιπτώσεις των καλύτερων νέων ποιητών. Στην κατηγορία των πρωτοεμφανιζόμενων στην ποίηση, με ποιητική συλλογή που εκδόθηκε το 2018, συναντήσαμε, όπως ήταν αναμενόμενο, πολλές πρωτόλειες δημιουργίες, καθόσον είθισται οι νεότεροι ασχολούμενοι με τη γραφή να προτιμούν τον ποιητικό λόγο αγνοώντας ίσως τις εγγενείς δυσκολίες αλλά και τις απαιτήσεις της αφαιρετικής, στη μορφή και στο περιεχόμενο, ποιητικής φόρμας. Η επιλογή επομένως ήταν πιο εύκολη, καθώς ξεχώρισαν οι αληθινά ενδιαφέρουσες πρώτες απόπειρες ποιητικής έκφρασης Οι ποιητικές συλλογές που επελέγησαν για τη βραχεία λίστα των Βραβείων «Jean Moreas» πιστεύουμε πως πληρούν τα παρακάτω κριτήρια:
Πρωτοτυπία στη σύλληψη της βασικής κατευθυντήριας ιδέας.
Ενδείξεις διαμόρφωσης προσωπικού ύφους.
Αποφυγή του υβριδισμού (που αποτελεί ένδειξη εύκολης διεκπεραίωσης του ποιητικού στόχου ή αδυναμίας προσδιορισμού του) και επιλογή μιας ενιαίας μορφής στα ποιήματα της συλλογής.
Επιλογή και σωστός χειρισμός της κατάλληλης γλώσσας, που ως όχημα της σκέψης καθίσταται ικανή να την εκφράσει και να αποδώσει το βάθος των νοημάτων με το ελάχιστο των λέξεων.
Τόλμη στη διατύπωση των σκέψεων.
Σοβαρότητα στην αντιμετώπιση του ποιητικού λόγου.
Πειραματισμός σε νέες φόρμες που μπορούν να προωθήσουν την υπόθεση της ποίησης.

Τα κριτήρια αυτά συνιστούν έναν κατευθυντήριο κανόνα που επιθυμεί να αναδείξει τις νέες τάσεις στην ποιητική δημιουργία, μακριά από επαναλήψεις σε μορφή και περιεχόμενο, προσκολλήσεις σε στερεότυπα και ατολμία στη χάραξη μιας νέας πορείας που να φέρει τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι στην ποίηση πιστεύουμε πως είναι οι αυριανοί άξιοι ποιητές, με τη δική τους προσωπικότητα, τη δική τους πρόταση για την ανανέωση του ποιητικού τοπίου.


Το Μεγάλο Βραβείο

Η τιμή για το σύνολο του έργου ενός ποιητή ή ποιήτριας θα ανακοινωθεί μαζί με τα βραβεία για την καλύτερη ποιητική συλλογή του 2018 καθώς και για την καλύτερη ποιητική συλλογή του πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή ή πρωτοεμφανιζόμενης ποιήτριας


H ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ «Jean Moreas» 2018

Πρόεδρος :
Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Δημιουργικής Γραφής και Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας

Μέλη:
Γεωργία (Τζίνα) Καλογήρου, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και Διδακτικής Εκπαίδευσης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Άννα Μαρίνα Κατσιγιάννη, Επίκουρη Καθηγήτρια Βυζαντινών & Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πατρών
Διώνη Δημητριάδου, Ποιήτρια – Κριτικός Λογοτεχνίας
Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου, Ποιήτρια –Διδάκτορας Μετάφρασης
Βαγγέλης Τασιόπουλος, Ποιητής – Γραμματέας στην Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης
Αντώνης Δ. Σκιαθάς, Ποιητής – Κριτικός Λογοτεχνίας- προεδρεύων στο Γραφείο Ποιήσεως



Πάτρα Απρίλιος 2019

Τετάρτη 17 Απριλίου 2019

Reading Greece: Asimina Xirogianni on the Interrelation between Poetry and Theatre


*Interview by Athina Rossoglou

Πηγή :  GREEK NEWS AGENDA



Αsimina Xirogianni was born and raised in Athens. She studied Classics and Theatrology at the University of Athens, as well as Act at the Theatre-Workshop School. She has been honored in various poetry competitions. Ηer poems have been translated in English, French and Spanish. She has translated Carol Ann Daffy, Τed Hughes, Μark Strand, Τseslav Miloz, Bill Collins and a lot of other poets she likes. In 2009 she founded the blog ‘varelaki’.

Her books include: Τhe Prophesy of the wind (pοems) [Dodoni, 2009], His body became shadow (novel) [Anatolikos, 2010], Wounds (poems) [Gavrielides, 2011], My age is poetry (poems) [Gavrielides, 2013], 23 days (play) [Gavrielides, 2015], Audition (play) [Vakhikon, 2015], Second Nature [AΩ, 2018]. She is the editor of 2 anthologies The Theater in Poetry [Μomentum 2017] and Monologues of writers [Vakxikon 2015] Her book Μy age is Poetry (Gavrielides 2013), was published in France in 2016 (translated by Michel Volkovitch).
Asimina Xirogiannis spoke to Reading Greece* about what changed and what remained the same in her poetry since her first poetry collection in 2009, as well as about the role language plays in her writings. She comments on the interrelation between poetry and theatre noting that the two arts “have been conversing through the centuries”, as well as on the poetry’s strong civic awareness and its relation to the world it inhabits. “Poetry must not serve the ideology of a particular party. But it is nice to be inspired by the political and social situation in which the poet creates. […] It is legitimate for poetry to draw its themes from the surrounding environment. I do not know if lyrics can set fire, but they can certainly leave their imprint”.

From The Prophesy of the Wind in 2009 to Second Nature in 2018 what has changed and what has remained the same in your poetry?
First of all, during this time, I myself have changed. So, inevitably, my writing has changed as well. However, it is true that I like to experiment. So each of my poetry books is written differently. And their philosophy is different every time. The Prophecy of the Wind has long been exhausted. I especially love my first book because it reminds me of particular aspects of myself. My last book, Second Nature, contains 65 poems (xaikou) that talk about love, time, death, art.
What about language? What role does language play in your writings?
I love the Greek language. I have also studied theatre and classical philology. Greek is a rich language, it offers infinite expressive possibilities. The combination of words and the introduction of new elements, these two factors are among the criteria for Poetry. Thus, as a poet, I use the language to express my thoughts or feelings. I do not like to use sophisticated words just to make an impression. I much focus on the way words are combined to give the meaning I want to give.

Where do theatre and poetry meet? Would you say that they are communicating vessels? 
There is a lot to note, but let me mention just a few things. As we all know the theatre was born in ancient Greece! Drama is a kind of poetry, like epic and lyrical poetry. Only in drama there is representation on the scene of the acts described. Our great ancient poets, comic and tragic, filled theatres in the 5th century BC. People went to see works by Aristophanes, Aeschylus, Sophocles, Euripides with the logic that theatre at that time was a school for citizens. Poetry and theatre have been conversing through the centuries. 
Poets write on paper, as do playwrights. However, neither of them communicate them to the world orally. Poets may recite their poems live in front of audiences, while theatrical writers animate their works by staging a theatrical performance. However, it is certain that both arts should have specific targets, while they should also have something to say. Still, the poet often wears masks and plays roles in his own poem. Not few are the poets who direct their poems, creating a sense, within them, of a scene or a suggestive direction. A case in point: Cavafy, but not only! Conversely, there are numerous theatrical writers and directors who adopt and impose a poetic atmosphere within their work or performance. Lorca with his poetic theater or Shakespeare or Chekhov are just a few. From directors I cannot fail to mention our own Lefteris Vogiatzis, whose performances were characterized by a peculiar poetic mood and an oblique poetic look.
The poets of The Theatre in Poetry - an anthology of poems for the theatre written by 55 modern Greek poets in which I explore how the two arts are connected - are inspired by the materials and practices of the theatre and are creatively involved with them, bestowing their own indecision with extensions and perspectives regarding the mask, the theatre, the stage, the actor, the classic heroes of the ancient or modern theatre. As a closing remark, let me say that the theatre often comments on the psyche of a person or society as a whole or even a group of people. Poetry reflects on the human condition and the psyche of the person who suffers or creates in a world with which he is often in opposition or rupture.

Your book blog “Varelaki” turns ten this year. Tell us a few things about this venture of yours? What differentiates Varelaki from similar book blogs?
Varelaki is a literary blog. There are many more … It also contains art issues in general. Varelaki has been online for ten years thanks to my personal work and effort and, without the help of permanent collaborators, has managed to create an important literary archive of modern Greek letters and their representatives. This record exists as a deposit for writers, scholars, readers, students. And all this through an easily accessible web site. Let me mention a noticeable difference: on the internet there is a lot of low quality or unreliable material. But in Varelaki, through my personal care, there is quality and reliability in the texts presented. The fact that creators trust me with their work is the proof.  
Varelaki has created two anthologies: The Theater in Poetry [Μomentum 2017] and Monologues of writers[Vakxikon 2015]. The basic statement of Varelaki can be summarized in the following: Varelaki investigates, comments, promises, proposes, announces, converses. Inside the crowd there is beauty, as long as you discover it.Varelaki is a collector of beautiful things.
In recent years, there has been an extraordinary burgeoning of poetry in every form: graffiti, blogs, literary magazines, readings in public squares to mention just a few. How is this strong civic awareness to be explained?
Poetry has a social face. The contemporary poet receives many stimuli, he experiences lots of situations that trigger a variety of reactions, thoughts, acts. Social reality affects him in a fatal way. So it is natural for social reality to be often reflected on his work. In general, the artist does not live in a glass tower. He does not have to live in a glass tower! Through art people feel the need to communicate with each other. To share things. To feel things.

You write that “in difficult times, we are not looking for great poetry but for urgent poetry”. What is the relationship of poetry to the world it inhabits? What can it mean for poetry to be political, or apolitical, in times of social and economic crisis?
Τhese verses are contained in my book Μy age is Poetry, which was also published in France in 2016, translated by Michel Volkovitch. Poetry can follow the flow of time. The era inspires the poet and leads him to the poem. There is a poetry-era relationship and that's the subject of my book. Poets even in critical moments do not silence. They dictate their presence. They look at the world. They film time in their own way. Poetry must not serve the ideology of a particular party. But it is nice to be inspired by the political and social situation in which the poet creates. In this sense, several poets have written political poetry. When talking about political poetry, the example of Manolis Anagnostakis readily comes to mind. It is legitimate for poetry to draw its themes from the surrounding environment. I do not know if lyrics can set fire, but they can certainly leave their imprint.





AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// 23 ΜΕΡΕΣ //Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ





(φωνή)
Με ρώτησαν κάποτε ποιος είναι ο προσφιλέστερος μου τρόπος συγγραφής. Πώς και πού παγιδεύω τις ιδέες μου. Οπουδήποτε μπορώ να παγιδεύσω ιδέες, απάντησα! Και στα πιο απίθανα μέρη, ναι! Ένα ερέθισμα μπορεί να καταγραφεί μέσα μου ή στο μπλοκάκι που πάντα κουβαλώ μαζί μου. Αυτό το ερέθισμα με ταλαιπωρεί μέχρι να το αποτυπώσω στο χαρτί με κάποιο τρόπο. Μετά αρχίζει η επεξεργασία όλου αυτού που είναι συνήθως μια αργή και βασανιστική διαδικασία, που όμως παράλληλα μου χαρίζει μοναδική απόλαυση. Δεν ξέρω αν σας καλύπτω, αλλά είναι αυτό που συμβαίνει.(Έξω ακούγεται ήχος βροχής ,μια γυναίκα με αδιάβροχο και μια μικρή βαλίτσα μπαίνει στο δωμάτιο, κλείνει την ομπρέλα της, περιεργάζεται τον χώρο) Μια μουσική ακούγεται.«Και μην τολμήσεις να με κάνεις ποίημα! Μην τολμήσεις! Μ’ ακούς; Μόνο η ζωή σου θέλω να ‘μαι! του φώναξα από το παράθυρο καθώς εκείνος έμπαινε στο παλιό του αυτοκίνητο. Μ’ αυτά τα λόγια έτρεξα και πήρα το σημειωματάριό μου από το κομοδίνο και άρχισα να γράφω με λύσσα. Μέσα στο σώμα μου είχαν φωλιάσει όλοι οι λυγμοί του κόσμου. Ασυναίσθητα σχεδόν ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι της Πλαθ. «Με νάρκωσαν και με βίασαν». Δεν απείχα και πολύ από αυτή την κατάσταση. Στεντόν και ψυχολογική βία. Τα στεντόν ήταν μια παλιά ιστορία. Η δική μου ιστορία που κάθε φορά το σώμα θυμάται. (παύση) Μια παλιά υστερία καλύτερα! Χωρίς να το σκεφτώ, σχεδόν αυτόματα, τα τοποθέτησα εκείνη την πρώτη μέρα πάνω στο κομοδίνο μου. Έτσι, για ασφάλεια. Μάλλον! Για ασφάλεια! Και ήξερα πως είχα μπροστά μου άλλες 22 μέρες. Στεντόν και βία λοιπόν. Στεντόν και βία. Αυτές ήταν οι λέξεις μου. Η βία. Αυτή η ατέρμονη εσωτερική ένταση που προκαλεί το αίσθημα του ανικανοποίητου και η επίγνωση αυτού. Αυτή η βία σαν σαράκι μού κατέτρωγε την ψυχή. Μια δύναμη απολύτως καταλυτική για την ισορροπία μου. Αναρωτιόμουν αν τα βιβλία του θα έπαιρναν ποτέ θέση στο κομοδίνο μου και άρα εκείνος στη ζωή μου!(Ανάβει τσιγάρο)Μου έλειπε ο λαιμός του. Δεύτερη μέρα χωριστά. Δεύτερη μέρα σ εκείνο το… εδώ μέσα. Προσπαθούσα συνεχώς να θυμηθώ πριν πόσο καιρό είχαμε νοικιάσει αυτό το δωμάτιο. Πριν πόσα χρόνια ήταν ακριβώς; Δεν είναι πάντως εύκολο να ζεις με το «αν» της επιστροφής κάποιου, όχι δεν είναι. Του έγραφα διαρκώς, ευτυχώς που μπορούσα να το κάνω αυτό, όλες τις μέρες. Ήταν το σημείο αναφοράς μου, οι λέξεις που σχετίζονταν με κείνον, αλλά μπορούσαν να υπάρχουν και χωρίς εκείνον. Ακριβώς όπως συνέβαινε και με τις επιθυμίες μου. Οι επιθυμίες μου που σχετίζονταν με κείνον, είχαν τη δική τους αυτόνομη ζωή. Γι’ αυτό είχαν διάρκεια και δύναμη, επειδή ζούσαν μια χαρά μόνες τους και έξω από μένα, πράγμα θαυμαστό στ’ αλήθεια, δεν είναι;Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ πότε το είχαμε νοικιάσει, αλλά όλα ήταν αόριστα και θολά. Άπειρες ασκήσεις επί χάρτου, στίχοι που με κατέκλυζαν και που τους γεννούσε η απώλεια. Η απώλεια είναι πάντα απώλεια, ακόμα κι όταν γίνει ποίηση. Απλά σε αυτήν τη περίπτωση οι στίχοι μοιάζουν με το γλυκό φως του πρωινού και έχουν τη δύναμη να δαμάζουν τα ατίθασα βλέμματα και να αγριεύουν τις νωχελικές ψυχές, όπως θα έλεγε και κείνος, ο ποιητής μου. Είχαμε γνωριστεί σε μια ποιητική βραδιά. Η έλξη ήταν ακαριαία, δεν πρόλαβα να σκεφτώ και πολλά. Γρήγορα ήρθε το δωμάτιο. Το σπίτι μας!, έτσι το λέγαμε! Μικρό για σπίτι, αλλά μεγάλο για να χωρέσει δυο τέτοιες καρδιές που ξεχείλιζαν… ποίηση, έρωτα, παραφορά, καταστροφή.
(ακούγεται η φωνή)
Αν βάλεις πολλούς ανθρώπους να περπατήσουν
σ’ έναν μικρό κλειστό χώρο
σε αυτό το δωμάτιο, για παράδειγμα,
δεν θα μπορούν να κινηθούν με ευκολία
θα δυσκολεύονται, θα ασφυκτιούν.
Κάπου εκεί μπορεί να γεννηθεί ένα ποίημα.
Αν πάλι κάποιος είναι μόνος του
ολομόναχος, κλεισμένος σε έναν τέτοιο μικρό χώρο
για πολλές συνεχόμενες μέρες (23 ας πούμε)
πάλι θα ασφυκτιά… από τη μοναξιά του ίσως.
Και σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να γεννηθεί ένα ποίημα
ή πολλά ποιήματα …
ή ένα πεζό …
ή…
Πάνω από το κρεβάτι που μας φιλοξενούσε υπήρχε ο πίνακας του Μουνκ. Το φιλί. Ένας κάπως σωματώδης άντρας σκύβει πάνω σε μια γυναίκα, ολόκληρος σχεδόν την καλύπτει και την φιλά. Το πρόσωπο της γυναίκας δεν φαίνεται. Αν το καλοσκεφτείς όλος ο πίνακας είναι μια πράξη αγάπης. Είναι μια ολοκληρωτική κίνηση προς το αντικείμενο του πόθου. Μια κίνηση που έχει ένα ειδικό βάρος και εκφράζει εύγλωττα την κατάσταση: πρόκειται για το απόλυτο πάθος! Του το είχα πει αυτό και του είχα πει κι άλλα πολλά σχετικά με αυτόν τον πίνακα. «Έχεις… κολλήσει… με τον πίνακα…» «Έχω κολλήσει… αλλά μαζί σου. Ξέρεις, η φιγούρα του άντρα που δεσπόζει στον πίνακα του Μουνκ μου θυμίζει εσένα. Μοιάζετε. Οι αφορισμοί του Μποτόν περί έρωτος, ας πούμε! τι φαινομενικά άσχετος συνειρμός! κι όμως… «Αν τους μετέφραζες για μένα θα ήταν μια πράξη αγάπης, όπως αυτή του άντρα του πίνακα!» Εκείνος με έχωσε με βία στην αγκαλιά του. Περνούσαν οι μέρες μας στο δωμάτιο υπέροχα… μέχρι τον εγκλεισμό μου εκεί για 23 μέρες. Αυτοτιμωρία; Ανασφάλεια; Φοβία όχι τόσο, περισσότερο απειλή. Αλλά ποιόν απειλούσαν; Εκείνον ή εμένα; Θα έβγαινα από μέσα ζωντανή; Θα τον ξανάβλεπα ποτέ; H θα ζούσαμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας μαζί, ή θα χανόμασταν για πάντα. Τότε ήταν που μου γεννήθηκε η ιδέα του βιβλίου. Δεν υπήρχε καλύτερη συνθήκη από αυτή. Να βάλω τον εαυτό μου στο εργαστήριο, στο μικροσκόπιο. Εγώ ήμουν το υλικό μου, είχα το μύθο στο τσεπάκι. Αν δεν έγραφα θα τρελαινόμουν. Η ίδια η πραγματικότητα με ξεπερνούσε οπότε κοίταξα να πιαστώ από τις λέξεις και να τις κάνω σανίδα σωτηρίας. Πώς θα μπορούσα να τα βάλω με ένα ερωτικό τρίγωνο. Δύσκολο πράγμα, ειδικά όταν είσαι μέρος αυτού του τριγώνου. Και επειδή τα ερωτικά τρίγωνα φαίνονται ακαταμάχητα επειδή δεν ολοκληρώνονται ποτέ.Τo νούμερο 3 με φόβιζε. Δεν είναι ότι είναι 20.Είναι ότι είναι 23. Αν ήταν 13, θα με φόβιζε εξίσου. Σκεφτόμουν τι μου ήρθε και μένα και το είπα! Ο,τι λες δεν το παίρνεις πίσω. Αλλιώς ο άλλος δεν σε παίρνει στα σοβαρά. Έχεις 23 μέρες για να αποφασίσεις του είπα. Αυτό το νούμερο μου ήρθε στο μυαλό πάνω στα νεύρα μου. Αυτό είπα. Και μετά το έγραψα κιόλας. Για να το επικυρώσω. Η γραφή μου είναι επικύρωση της ζωής μου, αυτή είμαι. Αλλά θα ‘θελα να ‘ναι 14 ή έστω 24.Πάντως θα ‘θελα να λείπει το 3… μου υπενθυμίζει ότι είμαστε 3 στο τοπίο της ζωής μας, οπότε κάποιος από εμάς θα πρέπει να αποκλειστεί.Αλήθεια, γιατί είμαι τώρα εδώ… δεν ξέρω ακριβώς…Ένα είδος μνημόσυνου ίσως…δεν ξέρω. Εκείνος δεν υπάρχει πια. Μα το βιβλίο μου υπάρχει ακόμα. Η ψυχή επιλέγει τους ομοίους της, έλκεται από αυτούς, αυτούς ακολουθεί.Σκέφτομαι να αγοράσω αυτό το δωμάτιο. Ήταν μια σκέψη φευγαλέα, αλλά τώρα παίρνει σάρκα και οστά. Για να μην ξεχάσω ποτέ ότι έμεινα εδώ κλεισμένη 23 μέρες, περιμένοντας τι; Αυτό που ποτέ δεν υπήρχε; 23 μέρες το δωμάτιο ήταν σιωπηλό.Μέσα στη σιωπή της νύχτας οι λέξεις έμοιαζαν σκιές που χόρευαν μέσα στους τέσσερις τοίχους. Άκουγα ανάσες ποιημάτων που τραυματίζονταν πριν ακόμα γραφτούν. Πάντοτε με στοίχειωνε η ίδια ερώτηση: Γιατί με αφήνει να μιλάω μόνη μας, πάντα η σχέση μας ήταν ένα ερωτηματικό. Ένα μεγάλο ερωτηματικό!Άντεχε τους στίχους μου! Εμένα όχι. Εμένα όχι.Με ρωτούν οι δημοσιογράφοι αν η ηρωίδα μου είμαι εγώ. «Δεν ξέρω αν είμαι εγώ ολόκληρη» τους λέω, πάντως έχει πράγματα από μένα. Κουβαλά τις εμμονές, τις νευρώσεις, τις αγάπες μου. Γι’ αυτό είναι και ανθρώπινη, γι’ αυτό την αγαπά ο κόσμος. Εκείνη δημιουργήθηκε από ένα όνειρο. Πάντα ονειρευόμουν την ανοιχτή θάλασσα μαζί του. Κι ας ζούσα στην άκρη της ζωής του. Ένα πεδίο άπειρο, ελεύθερο και φωτεινό, όπου όλες οι λέξεις θα λέγονται με ειλικρίνεια και μετά θα αθωώνονται. Ήταν το Ποίημά μου. Αλλά δεν ήθελα να γίνω ποτέ το δικό του, γιατί πίστευα ότι αν με έκανε ποίημα θα σταματούσε αυτόματα η σχέση μας. Θα ήμουν απλώς μύθος, ή ιστορία.Τώρα είναι ο ίδιος ιστορία. Υπήρξε στ’ αλήθεια ποτέ o άντρας που έγραφε ποιήματα; Μα αν δεν υπήρξε με ποιον ερχόμουν σ’ αυτό το δωμάτιο; Τo λέω αυτό μάλλον γιατί δεν μπορώ να δεχτώ το θάνατό του. Μάλλον γι’ αυτό. Του είχα γράψει ένα ποίημα που του άρεσε πολύ… ένα ποίημα που μιλούσε για χωρισμό. (Το βγάζει από την τσέπη της το Σχεδίασμα και το διαβάζει ή ακούγεται από τη φωνή). Τελικά αποδείχτηκε προφητικό. Χωρίσαμε. Μακάρι να σε είχα εγώ χωρίσει. Ακούς από κει; Μακάρι να τα είχα πάρει τα χάπια τότε, αναγκαστικά θα το ζούσες αυτό, έπρεπε να το ζήσεις, αυτό σου άξιζε. Αλλά τόσο σ’ αγαπούσα! Τόσο διάολε σ’ αγαπούσα!«Κάθε Τετάρτη στο γνωστό μέρος», Έβρεχε, χιόνιζε, εμείς εκεί. Γύρω στις 6.30 νομίζω. Μια Τετάρτη σου ‘χα πει: Αν όχι τώρα, πότε. Αν όχι εμείς, ποιοι; Είναι κλεμμένο αυτό που λες, μου είχες πει. Ναι μπορεί, δεν θυμάμαι. Είναι σίγουρα κλεμμένο, ξανάπες!Ήταν προφανές ότι δεν μπορούσες να μου δώσεις απαντήσεις στα επίμαχα ερωτήματα. Άντεχες τους στίχους μου. Εμένα όμως όχι.
(Ακούγεται από τη φωνή η Φθινοπωρινή Ιστορία)
Πολλές φορές δημιουργείς ο ίδιος το ερέθισμα πουν χρειάζεσαι για να γράψεις. Αυτο-σκηνοθετείσαι. Δημιουργείς τις συνθήκες εκείνες, το περιβάλλον, τα συμφραζόμενα που θα σε βάλλουν σε πρόσφορη εσωτερική διαδικασία και που θα σε οδηγήσουν στο ανοίκειο βλέμμα. Είναι ανάγκη να είναι κανείς θερμός-αν όχι καυτός-απέναντι στο αντικείμενο της γραφής του. Σε βαθμό που να ερωτοτροπεί άγρια μαζί του σε κάθε εκδοχή, σε κάθε σχεδίασμα. Χρειάζεται να καίγεται κανείς μέσα του. Κι εγώ καιγόμουν! Εσύ ήσουν το ερέθισμα, ο λόγος που μπήκα στο δωμάτιο. Εσύ ήσουν το δωμάτιο. Σε χρειαζόμουν! Ακόμα και τώρα σε χρειάζομαι που έχεις φύγει από τη ζωή. Δες με, γυρίζω στον τόπο του εγκλήματος. Εδώ από όπου ξεκινήσαμε. Αναζητώ μυρωδιές, αναμνήσεις, κομμάτια από καιρό ξεχασμένα. Μετά από τόσα χρόνια. Φλερτάρω με την απουσία σου. Έχω ακόμα στο κινητό μου το κενό μήνυμα που μου είχες στείλει την δέκατη μέρα που ήμουν κλεισμένη εδώ και περίμενα την απόφασή σου, την επιλογή σου! Τι νόημα είχε το κενό σου μήνυμα, αλήθεια; Κρατούσες στα χέρια σου το μέλλον μας κι εγώ δούλευα τη νουβέλα μου πυρετωδώς. Σου είχα απαντήσει αμέσως: «Δεν μπορώ να ερμηνεύσω τη λευκότητα, μωρό μου», σου είχα γράψει επί λέξει. Μπορεί να αποτελέσει η λευκότητα την αρχή της μυθοπλασίας; Τώρα ξέρω πως μπορεί.Moυ έδινες το νήμα του μύθου μου, του μύθου μας. Από την άλλη, θα ρωτούσε κάποιος τι σημαίνει λευκότητα ακριβώς και δεν θα μπορούσα να του δώσω σαφή απάντηση. Όπως δεν θα μπορούσα να πω με σαφήνεια γιατί επέστρεψα. Γιατί ζήτησα τα κλειδιά από τον ιδιοκτήτη πάλι για να μείνω εδώ… Θα μείνω; Για πόσο… δεν ξέρω. Αλλά το ήθελα να γυρίσω, ήταν μια ανάγκη που με υπερέβη. Ήρθα σαν υπνωτισμένη σχεδόν. Ούτε και τώρα έχω φέρει ρούχα πολλά. Δεν θα μου χρειαστούν. Πολλά μολύβια, σημειωματάρια… το παλιό εκείνο σημειωματάριο με τα σχεδιάσματα επί χάρτου, μια φωτογραφία σου Αλέξαντρε…. δύο κουτιά υπνωτικά… 2 σοκολάτες… 2 βιβλία με ποιήματα της Πλαθ, ένα παλιό σου πουκάμισο… έχεις χορέψει ποτέ με ένα άδειο πουκάμισο;(χορός…/summer tϊμε in Prague)Σε όλη μου τη ζωή πάλευα με τους ορισμούς. Άλλοτε να ορίσω τα πράγματα, βάζοντάς τα και σε κουτάκια ακόμα. Άλλοτε πάλι εργαζόμουν προς την κατεύθυνση να καταλύσω κάθε τι οριστικό, να διαλύσω οποιαδήποτε βεβαιότητα. «Οι βεβαιότητες χαλάνε τη μαγεία της ζωής», έτσι δε μου έλεγες; H βεβαιότητα και η ποίηση είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα. Από καιρό πάλευα αυτό το ειρωνικό ποίημα. Του είχα δώσει τον τίτλο «Ορισμοί (;) Ποτέ δεν τα θυμάμαι απ’ έξω…ψάχνει , (βρίσκει το σημειωματάριο…διαβάζει):
ORISMOI –
Δεν άλλαξα λέξη… εγώ και συ πάντα αρνιόσουν να μας ορίσεις. Τι δύστροπος άντρας. Και ψυχρός. Αποστασιοποιημένος. Αλλά για μένα ήσουν ο πιο γλυκός του κόσμου.«Σε πήρε μαύρο σύννεφο»/Ακούς; Άρχισε πάλι να βρέχει… Έβρεχε και κείνη τη μέρα, έβρεχε δυνατά, αυθάδικα. Δεν μας είχαν φέρει το κρεβάτι.’ Έχοντας αποκτήσει κοινούς κώδικες επικοινωνίας, είχαμε ρωτήσει μαζί, με μια φωνή, ο ένας τον άλλο: «Ποιο φιλί προτιμάς;» Απαντήσαμε ταυτόχρονα, αλλά εσύ είπες το φιλί του Κλίμτ κι εγώ το φιλί του Μουνκ. «Και γιατί θέλεις να κρεμάσουμε το φιλί του Moυνκ;» «Γιατί είναι το πιο παθιασμένο φυσικά», απάντησα. Εσύ με κάλυψες έπειτα με το σώμα σου, σχεδόν ολόκληρη, ώστε να μην φαίνομαι, και πλησίασες αργά το πρόσωπό μου. Κάναμε έρωτα σαν τρελοί στο πάτωμα εκείνη τη νύχτα. Δεν είχε έρθει ακόμα το κρεβάτι που είχαμε παραγγείλει. Όταν τελειώσαμε σου διάβασα το ερωτικό μου χαϊκού: «Τρία βλέμματα./Εγώ, εσύ και αυτή./Εμείς και εμείς!» Μπράβο, μικρή, μου είπες και μου χάιδεψες το κεφάλι με τρυφερότητα. Η αίσθηση ότι ταλανιζόσουν ανάμεσα σε μένα και σε κείνη συνιστούσε το πιο αυθεντικό ποίημα. Αλλά ξέρεις τι; Σε είχα προειδοποιήσει: «Μην μακρηγορήσεις άλλο πάνω στη θλίψη μου» σου είχα πει πολλές φορές. Αλλά εσύ μόνο σιωπή. Την πήρες μαζί σου αυτή τη σιωπή στη μοιραία σου έξοδο. Διάβασα στις εφημερίδες ότι πάλευες με τον καρκίνο. Η τιμωρία ίσως που ζούσαμε κι οι δύο πλασματικές ζωές όταν δεν βρισκόμασταν εδώ; Δεν είναι εύκολο να είναι ευτυχισμένος κανείς όπου είναι. Δεν είναι εύκολο κανείς να ζει τον πραγματικό του χρόνο, να ταυτίζεται με το παρόν του. Η ζωή μου σαν να ήταν πάντα εδώ. Αυτές οι 23 μέρες ήταν η πραγματική μου ζωή. Η αληθινή μου ζωή μέσα σε αυτό το μικρό δωμάτιο όπου πέρασα περιμένοντάς σε. Σκηνοθέτησα τον αληθινό μου χρόνο. Ηρωίδα του δικού μου έργου. Μέσα στο παρόν μου το παρελθόν και το μέλλον μου. Και να ‘μαι πάλι εδώ, σε γνώριμη συνθήκη. Τώρα όμως δεν σε περιμένω. Δεν μπορείς να έρθεις εσύ, έχασες την ευκαιρία σου. Μπορούσες να είχες έρθεις τότε… μέσα σε 23 μέρες. Και δεν ήρθες. Το δωμάτιο, το κρεβάτι, πάνω από το κρεβάτι ο πίνακας του Μουνκ. Ο τετράγωνος καθρέφτης απέναντι. Η ντουλάπα, το καφέ κομοδίνο, τα στεντόν πάνω στο καφέ κομοδίνο (έξω από το κουτί τους) το παράθυρο. Εγώ στην κουνιστή πολυθρόνα. Υποτίθεται ότι κάποια στιγμή θα άκουγα ήχο αυτοκινήτου απ ‘ έξω. (Νομίζω μου‘χες πει ότι σου είχαν κλέψει το ποδήλατο) Τότε θα πεταγόμουν αμέσως από την κουνιστή πολυθρόνα, θα έτρεχα στο παράθυρο και θα ήταν η έξαψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Ήχο αυτοκινήτου δεν άκουσα ποτέ. Αυτό με θύμωσε περισσότερο παρά με λύπησε. Άλλωστε ποτέ δεν μου άρεσε το μελό. Τα στεντόν έμειναν απείραχτα πάνω στο κομοδίνο. Έβαλα το τέλος που εξυπηρετούσε τον θυμό μου. Απλά έφυγα. Αφού ποτέ δεν θα ερχόσουν Απλά έφυγα. Κατά βάθος το ήξερα ότι θα γυρίσω πάλι.’ Όλα είναι στο μυαλό μου /εδώ μέσα σε αυτόν τον μικρό χώρο με ακούω, με αφουγκράζομαι στη σιωπή. Με ανιχνεύω. Με καλλιεργώ. Με αποσυναρμολογώ για να με συναρμολογήσω πάλι, αλλά με άλλο τρόπο έτσι ώστε όταν βρεθώ μπροστά στη λευκή κόλα να είμαι απολύτως έτοιμη να γράψω, να ‘χω τη σωστή θερμοκρασία, να ‘χω τις σωστές προϋποθέσεις να αποτυπωθώ. Να γιατί ήρθα λοιπόν. Νά τη η απάντηση: για να αποτυπωθώ πάλι πιο σωστά αυτή τη φορά τώρα που δεν ζεις πια. Και τώρα ξέρω την έκβαση, θα δώσω άλλο τέλος. Σου γράφω για τελευταία φορά, αγαπημένε! Άκου το μυστικό μου: ξέρεις τί θα πει να σε προδίδει το αιμορροϊδικό σου πλέγμα; Είναι σαν… Όποτε σπάνε οι ευαίσθητες χορδές σου, χάνεις αίμα. Όσο είσαι σε μεγάλη αναμονή τόσο πιο πολύ λερώνεται το εσώρουχό σου…Βγάζει από τη μικρή βαλίτσα το κουτί με τα χάπια, τα παίρνει….)Μουσική