τοπίο ξερό ξαναγιεννιέται
φτύνει κατάμαυρο κουκούτσι
και ξεγελά με χρώματα γαλαζια
σε σκοτεινούς καιρούς ομνύει
σταυροκοπιέται ο νους θολώνει
στο’ πα πως θάμπωσε ο κόσμος
γυαλί που μαύρισε η φλόγα
τι λίγοι που απομείναμε
στο κέλυφος της γης
*
Ποιητικό κενό
σαν που ομοιώθηκες με Άγγελο
πρέπει και λόγο να αρθρώσεις
την αγγελία τη σωστή να φέρεις
σ΄αυτούς που πάνω σου κάτι θεόσταλτο είδανε
τους βλέπεις να σε καρτερούν
σκυμμένο το κεφάλι και απόγνωση στα μάτια
κρύψε το βλέμμα σου
κενό να μην το δουν
αυτό δεν το αντέχουν
«και τι να πω μέσα απ΄τα αδεια του μυαλού μου;»
«τότε, να εφεύρεις, ποιητή μου, να εφεύρεις!»
*
Των άλλων τα γραφτά
πάντα εκεί
πάντα αξημέρωτα
να μπαίνουν και να βγαίνουν
στ΄ανείπωτα δικά μου
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου