ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ /// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ / ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ

Τι ωραίο ήλιο που έχει έξω, αγάπη μου!

‘Ελα ν’ απλώσουμε μαζί τα ρούχα στα σκοινιά

Και να καπνίσουμε ύστερα στο μπαλκόνι

φορώντας μόνο ‘ένα φανελάκι,

μαύρο ή λευκό

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ

Σκέφτομαι ότι υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι

που σε κοιτάζουν και δεν τους κόβεται η ανάσα

και δεν καταλαβαίνω.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Βουτάμε με τα μάτια ανοιχτά

κάτω από το νερό

και κοιταζόμαστε

όσο βαστάει η ανάσα μας.

Μες στο μυαλό μας αντηχούν

τα όμποε του Vivaldi.

Γράμματα σε έναν πολύ νέο ποιητή,Πόλις 2012

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

ΔΙΚΗ ΣΟΥ

Δες με!
Καλύτερη και από μαριονέτα.
Λύνομαι
Και πάλι δένομαι
(είμαι θεατράλε)
Σε στραβοκοιτάω!
Το σώμα μου
Αλλάζει σχήμα
Σκέτο ζυμάρι
Πλάθεται ανάλογα
Χύνω πολύ ιδρώτα
για να γίνω η λέξη σου
Το αριστερό μου χέρι
αγγίζει την πλάτη σου.
Το δεξί μου πόδι
χαϊδεύει τη μύτη σου.
Το στήθος μου
αναζητά απεγνωσμένα
το στέρνο σου
(αλλόκοτοι χαιρετισμοί ανταποδίδονται).
Το μάτι μου πάλι
τρώει το δικό σου μάτι
Τ’ αυτιά μου πίνουν μονορούφι
τον βήχα σου
Ένα από τα μπροστινά δόντια μου
ροκανάει τη γλώσσα σου.
Κι όλα αυτά χωρίς να είναι καν
φθινόπωρο.
(Τέλος πάντων, χωρίς να είναι καν
η εποχή των εραστών)
Χωρίς να ελέγχω τις χειρονομίες μου,
Χορεύω τον έρωτα
Αναιρούμαι
Ανθίζω
Αναπλάθομαι
Ανήκω

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Στο όνομα του έρωτα με επινόησες.

Σε επινόησα και γω.
Ταυτόχρονα όμως,
επινοήσαμε και τους εαυτούς μας.
Και πώς να διαχειριστούμε τώρα
τα πολλαπλά μας είδωλα;
Πώς να συμφιλιώσουμε τα κενά μας;
Λίμνη παγωμένη θυμίζει πια η ποίησή μας
Που απορεί με μας τους γελοίους
πώς τα καταφέραμε έτσι,
ώστε ποτέ να μην συναντήσουμε τις άκρες μας.

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ

Αγάπη μου,

ποτέ δεν γράφεις βιβλία με καλό τέλος
Πάντα φοράς μόνο το σλιπάκι σου όταν κοιμάσαι
Δεν σου αρέσουν τα ρεμπέτικα τραγούδια
Το χιούμορ σου είναι εκλεπτυσμένο
και σου αρέσει να σε προσφωνούν «κύριε καθηγητά»
Και όταν σου μιλάω
προσποιείσαι ότι μ’ ακούς.

Λίγη φθορά για γούρι,Γαβριηλίδης 2017