ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΥΒΑΤΑ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η μάνα μου

Η μάνα μου 
είναι ένα σπασμένο λαγήνι που στάζει
και λιγοστεύει διαρκώς.

Η  μάνα μου ολοένα 
μαδάει ένα ερωτηματικό.
Αναρωτιέται  για τους λεμονανθούς.
Του γάμου μου ή του γάμου της;
Mπερδεύεται με το  κουτάλι.
Να με ταΐσει ή να φάει;

Στις τσέπες της βρίσκω συχνά 
μαντήλια αποχαιρετισμού.

Η μάνα μου 
είναι ένα πληγωμένο ωδικό πουλί.
Κοιτάζει ώρες έξω από  το παράθυρο.
Μιλά και πέφτουνε στο πάτωμα
ρινίσματα, ξέφτια και ροκανίδια.
Σκύβω και τα μαζεύω.
'Αλλα τα βάζω στο συρτάρι μου
και άλλα κάτω από το μαξιλάρι
μαζί με τ' αναθήματα κι όλα τα τιμαλφή 
που έχω φυλαγμένα.


Τα φωτεινά απογεύματα
μ΄ένα καλειδοσκόπιο ονοματίζουμε τα χρώματα
ξανά, μαζί, από την αρχή.
Αυτό μάνα, είναι το κόκκινο ,το πράσινο,
Αυτό της αγκαλιάς, αυτό του χωρισμού,
Αυτό της ξενιτιάς.
Αστο, μάνα αυτό, αυτό είναι της λήθης.

Θέλω
να είναι πάντα εκεί
η μάνα μου
ένα λεπτόφλουδο, μα υπέρχειλο
δροσιστικό λαγήνι.

***

Στη Σταύρωση

Οι ώριμες γυναίκες 
όταν εκκλησιάζονται
κάνοντας το σημείο του σταυρού
αγγίζουν τις πάσχουσες περιοχές.
Την 'Ανοιξη
τις νιώθουν να φλεγμαίνουν.

Αιώνες τώρα
στα ίδια σημεία επιμένουν τα συμπτώματα.

***

Αστική ευγένεια

Θερμά παρακαλώ

να βγάλεις τα παππούτσια σου
στο ξύλινο πάτωμά μου.

Τρίζουν τα μέσα μου
όταν έρχεσαι.


***

«Σκυλί δεμένο», Μανδραγόρας, 2017

Ανθολόγηση για το Varelaki:Ασημίνα Ξηρογιάννη

***