Ο ταχυδρόμος
Είναι μεσάνυχτα.
Aυτός έρχεται περπατώντας
και χτυπά την πόρτα.
Σπεύδω να τον χαιρετίσω.
Στέκεται εκεί κλαίγοντας,
κουνώντας ένα γράμμα σε μένα.
Μού λέει ότι το γράμμα περιέχει
φρικτά προσωπικά νέα.
Πέφτει στα γόνατα.
«Συγχώρεσέ με, συγχώρεσέ με!» ικετεύει.
Τον βάζω μέσα στο σπίτι .
Σκουπίζει τα μάτια του.
Το σκούρο μπλε κοστούμι του
είναι σαν λεκές από μελάνι
πάνω στον βυσσινί καναπέ μου.
Αβοήθητος, νευρικός, μικρός,
διπλώνεται σαν μπάλα
και κοιμάται ενώ εγώ γράφω
περισσότερα γράμματα στον εαυτό μου
στο ίδιο πνεύμα :
« Θα ζεις
μέσα από τον πόνο που θα προκαλείς.
θα πρέπει να συγχωρείς.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου