ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΧΜΕΤΗΣ /// ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ /// ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΦΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Γράφει η Ελευθερία Σοφιανοπούλου,μεταφράστρια

Το 2013, διάβασα την πρώτη ποιητική συλλογή του Ελευθέριου Αχμέτη, το «Επτά». Κοινά θεατρικά βιώματα με βοήθησαν πολύ να τον καταλάβω και να ταυτιστεί μαζί του η σκέψη μου. Στο «Επτά» εκφράζει την ανάγκη του για επανασύσταση των εννοιών και των λέξεων και βασικά του ερεθίσματα είναι οι αισθήσεις και τα συναισθήματα. Ο τρόπος που το καταφέρνει αυτό είναι μέσω αναθεώρησης της γλώσσας, καλοδουλεμένης ομοιοκαταληξίας ορισμένες φορές, ρυθμού και πειραματισμού με πολλούς τρόπους γραφής ποιημάτων. Κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν στο Ιντερμέδιο κατέληξε σε πιο ελεύθερο τρόπο γραφής επειδή βρήκε τη φωνή του ή αν το Ιντερμέδιο είναι αυτό που δηλώνει, δηλαδή το ενδιάμεσο, και τι θα δούμε στην επόμενη συλλογή. Ο λυρισμός και η ελπίδα της νιότης είναι εμφανείς, ταυτόχρονα όμως κάθε του λέξη είναι όπλο. Το «Επτά» με γέμισε με μια αγάπη για τη ζωή, για τον έρωτα, για την ποίηση, για το θέατρο, με μια ελπίδα για τον κόσμο και για τη νιότη και πολλά ακόμα συναισθήματα που δεν θα ήθελα να εκθέσω, πάντα ανάλογα με τα βιώματά μου.Το 2018, διάβασα τη δεύτερη ποιητική συλλογή του, το «Ιντερμέδιο». Αυτό που παρατηρείς πρώτα ξεφυλλίζοντας το Ιντερμέδιο είναι η διάταξη των ποιημάτων, που συντηρεί μία εννοιολογική συνοχή και δημιουργεί διακριτές συναισθηματικές ενότητες. Διαβάζοντάς το, εντόπισα τη λακωνικότητα και το πάντρεμα ενός ώριμου ρεαλισμού (που αποφεύγει τον κυνισμό και τις τυπολατρίες) και του εγγενή λυρισμού του, ως ανθρώπου. Ο γάμος αυτός είναι δείγμα επεξεργασίας των βιωματικών εμπειριών του και του περάσματος του χρόνου. Τα ποιήματά του, στίχοι των οποίων στέκονται ίσα στο βάθρο μαζί με τον Μπουκόφσκι και τον Λειβαδίτη αλλά που η γενιά των social media θα τους χρησιμοποιούσε για ενημέρωση της κατάστασής τους, μιλάνε για πολλά θέματα, μεταξύ άλλων, την ηδονή που γίνεται οδύνη και το αντίστροφο, την απώλεια, τον έρωτα και την έλλειψή του από τη ζωή. Ο Λευτέρης συνεχίζει να είναι ποιητής των αισθήσεων και των συναισθημάτων, να απογυμνώνει τα ένστικτα και τις αισθήσεις για να φτάσει στο «εγώ» του και στον κόσμο. Λίγο με φόβισε η αυστηρή αυτοκριτική του, μέσα στον έρωτά του για τον υπόλοιπο κόσμο και για τις απίστευτες δυνατότητες του ανθρώπου, σε αντίθεση με το πώς ο μέσος άνθρωπος επιλέγει "να κόψει κι άλλο ύφασμα" από το να σταθεί αντάξιος. Ο ίδιος όμως στα μάτια μου στέκεται αντάξιος. Αντάξιος του εαυτού του, της εποχής του, της ποίησης και του σύγχρονου σκεπτόμενου ανθρώπου.Ο Λευτέρης δεν μένει απαθής. Δεν μιλάει για τον "χειμώνα που έχουμε", αλλά ακόμα κι όταν νυχτώνει, "στέκεται και φωνάζει", προπομπός της άνοιξης και του καλοκαιριού.
 Σ’ ευχαριστώ πολύ Λευτέρη γι’ αυτό το αποκαλυπτικό ταξίδι! Καλή ζωή και δημιουργία σου εύχομαι και μακριά από τις καφέ Αρκούδες!