Κάρολ Άνν Ντάφυ /// 'Εφεση

                        Μετάφραση Ασημίνα Ξηρογιάννη

Αν με είχαν πετροβολήσει μέχρι θανάτου
Αν με είχαν κρεμάσει άπ' το λαιμό

Αν με εί χαν ξυρίσει κ αι με είχαν δέσει στην ηλεκτρική καρέκλα
Αν μια ένεση
Αν το κατάξανθο κεφάλι μου στην καρμανιόλα
Αν τα τεντωμένα χέρια μου για λιάνισμα
Αν η γλώσσα μου κομμένη από τη ρίζα
Αν από αυτί σε αυτί ο λαιμός μου
Αν μια σφαίρα ένα σφυρί ένα μαχαίρι
Αν η ζωή σημαίνει η ζωή σημαίνει η ζωή σημαίνει.
Αλλά τί έκανα σε όλους εμάς,στον εαυτό μου
Όταν ήμουν η γυναίκα του διαβόλου; 

*****
Πρώτη δημοσίευση στο https://www.vakxikon.gr/%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB-%CE%AC%CE%BD%CE%BD-%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%85-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD/

ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΟΝΤΑΚΗΣ /// Άστρο σκοτεινό

Οι άγγελοι του σπιτιού σκιές, πίσω απ’ την κουρτίνα κρύβονται,
αυτοκόλλητα διάφανα στο τζάμι από χριστούγεννα παιδικά
σαράντα χρόνια λησμονημένα• γυμνά και τα δέντρα απ’ έξω τα κλαδιά τους μάταια υψωμένα, χέρια δίχως παλάμες
και βραδιάζει
ενώ σύννεφα γκρίζα κρύβουν τη σελήνη και τ’ άστρα
όλα σε μυστήριο κάποιας βαθιάς αναμονής• κι εκεί μια χορωδία
σα να πάλλεται απόκοσμα μες στο κτίριο του επαρχιακού σχολείου
χρυσοκόκκινη πίσω απ’ το τζάμι, αχνίζει σε τούφες έξω στο σούρουπο:
αν κανείς ήθελε ν’ αγγίξει, θα πρέπει να ‘χει παλάμη μικρή, απαλή•
μα τώρα νύχτωσε κιόλας
και μόνο ένα κουδούνισμα αχνό
απ’ τα μπαλκόνια, πολύχρωμα φώτα, τροχιά χαμένη σε κάθε βήμα:
αν ένας πίσω κοιτάξει –χριστούγεννα παιδικά- βαθιά θα πέσει• πάγος
πάνω απ’ το κεφάλι, όμως ξαφνικά τα σύννεφα διαλύονται: μεσάνυχτα
ο ουρανός ανοίγει, αυλαία, κι άστρο κανένα δε φάνηκε ούτε φεγγάρι,
γιατί με το βλέμμα στη γη πάει ένας μόνος, ξένος –λυτρωμένος.


Δεκέμβρης 2015

(Από τη «τελευταία εποχή»,Θράκα 2016 )

ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΔΑΝΕΛΗ /// ΜΙΚΡΑ ΑΤΙΤΛΑ

Αθανασία Δανέλη

Γαβριηλίδης, 2008
76 σελ.

                                                                             ***

1.

Στη γέννα
το νήμα ο θάνατος
απλώνει.

2.

Το υπέροχο δεν χωράει
στα στενά του χρόνου.

3.

Ο χρόνος σαν την αστραπή,
προτού χαρείς το φως της
φεύγει.

Κι ο πόνος σαν τον κεραυνό
σ΄απανθρακώνει.

4.

Ολημερίς κι ολονυχτίς
στέκεσαι εκεί
στο βάθος των πραγμάτων.
Σε απαρνιέμαι τρεις φορές
αλλά νικάς
στο σμίξιμο των βλεμμάτων.

5.

'Ακου τη φωνή σου,είν΄ο λόγος.
Τα δάκρυά σου ο αντίλογος.
Η σιωπή σου,ο διάλογος.

6.

Μια ανόητη ελπίδα
σα μύγα.
Τη διώχνεις
και στέκεται πάνω σου.

7.

Στο χώμα
το άνθος φυτρώνει
και λιώνει.

                                                                                ****

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ /// ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

 (Δείγμα γραφής)


ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ 



Σε σάπιο σκοινί το παρελθόν
Προετοιμάζει την πτώση του
Όχι σε στρώματα με αφρολέξ
Αλλά πάνω σε γυαλιά ξυράφια. 


Το ξέρω πως δε θ’ αγγίξω ξανά
Την αθώα παιδική μου μνήμη
Τον τοίχο του παλιού σπιτιού
Όλα ξεπουλήθηκαν χθες βράδυ
Εδώ το κείμενο της συμφωνίας
Απομένουν μόνο οι υπογραφές
Κι ο γραμματέας το καλλωπίζει
Με αίμα της τελευταίας στιγμής. 


Αύριο θα τρέφεσαι με αριθμούς
Η ζωή σου έξω από μια τράπεζα
Θα επενδύει σε νεκρά χαμόγελα
Λέξεις υπό αυστηρή επιτήρηση
Θα ερωτεύεσαι με προϋποθέσεις
Και μην ξεχάσεις πριν πεθάνεις
Να ενημερώσεις τους φύλακες. 


Σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο
Θα γράφεις ποιήματα για νεκρούς. 

****