ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΟΝΤΑΚΗΣ /// Άστρο σκοτεινό

Οι άγγελοι του σπιτιού σκιές, πίσω απ’ την κουρτίνα κρύβονται,
αυτοκόλλητα διάφανα στο τζάμι από χριστούγεννα παιδικά
σαράντα χρόνια λησμονημένα• γυμνά και τα δέντρα απ’ έξω τα κλαδιά τους μάταια υψωμένα, χέρια δίχως παλάμες
και βραδιάζει
ενώ σύννεφα γκρίζα κρύβουν τη σελήνη και τ’ άστρα
όλα σε μυστήριο κάποιας βαθιάς αναμονής• κι εκεί μια χορωδία
σα να πάλλεται απόκοσμα μες στο κτίριο του επαρχιακού σχολείου
χρυσοκόκκινη πίσω απ’ το τζάμι, αχνίζει σε τούφες έξω στο σούρουπο:
αν κανείς ήθελε ν’ αγγίξει, θα πρέπει να ‘χει παλάμη μικρή, απαλή•
μα τώρα νύχτωσε κιόλας
και μόνο ένα κουδούνισμα αχνό
απ’ τα μπαλκόνια, πολύχρωμα φώτα, τροχιά χαμένη σε κάθε βήμα:
αν ένας πίσω κοιτάξει –χριστούγεννα παιδικά- βαθιά θα πέσει• πάγος
πάνω απ’ το κεφάλι, όμως ξαφνικά τα σύννεφα διαλύονται: μεσάνυχτα
ο ουρανός ανοίγει, αυλαία, κι άστρο κανένα δε φάνηκε ούτε φεγγάρι,
γιατί με το βλέμμα στη γη πάει ένας μόνος, ξένος –λυτρωμένος.


Δεκέμβρης 2015

(Από τη «τελευταία εποχή»,Θράκα 2016 )