Η αρχιτεκτονική του πάθους,Arhitectura pasiunilor, poezii /// Haris Vlavianos

Traducere din  limba greaca/Angela Bratsou ,Stavros Deligiorgis,Rawexcoms,Bucuresti,2017

ΑΠΩΛΕΙΑ

Κάθε αιώνας και η παρακμή του.
Κάθε αλήθεια μια κατάφαση θανάτου.
Η ομορφιά χορεύει αυτάρεσκα μέσα στα ερείπια του χθες
ενώ η ζωή σκηνοθετεί και πάλι τη φαιδρή της κόλαση.

Γονατίσαμε ωστόσο μπρος στο εικόνισμά Της'
άλλος με τον Οιδίποδα στο χέρι
άλλος με την Κωμωδία ή τα Κουαρτέτα
επίμονα ζητώντας να πιστέψουμε
πιστεύοντας εν τέλει
πως το θαύμα που τόσοι είχαν μαρτυρήσει 
θα συμβεί.

Συνέβη.
Βρήκαμε μια μορφή 
που να περιέχει το πρόσωπό μας'
μια μελωδία που να διαρκεί
περισσότερο από μια ανάσα'
ένα τέλος που να μπορεί να επωμισθεί
το βάρος της απώλειας

-κάτι ελάχιστο
ένα τίποτα σχεδόν
όμως αρκετό για ένα θαυμαστικό'
για μια προσωρινή τελεία.

***

CAVO PARADISO


'Ηρθε η ώρα να φύγεις,ξημέρωσε πλέον,
εξάλλου η νύχτα κύλησε αδιάφορα-
τα κορίτσια μόνα τους ήρθαν 
και μόνα τους επέστρεψαν στα δωμάτιά τους
κι ας ξόδεψαν τρεις ώρες στον καθρέφτη τους
για να αποφασίσουν αν θα βάψουν τα νύχια τους ροζ ή 
πράσινα.
Καλός ο αμερικανός dj δε λέω
αλλά κι αυτό το διαρκές remixing  μετά από λίγο
ήταν κάπως προβλέψιμο και ώρες - ώρες κουραστικό.
Ο πατέρας σου θα προτιμούσε απόψε
(έχει  και πανσέληνο)
ν' ακούει φυσικά Lou Reed και Τοm Waits
αλλά εσύ σωστά θ΄αναφωνήσεις :
«Μα αυτός ανήκει σε άλλη εποχή!»
'Ετσι συμβαίνει πάντοτε.
Και ο Γκινσμπεργκ όταν επισκέφθηκε τον Πάουντ στην Βενετία
του έβαλε να ακούσει Beatles και τον ρώτησε αν του αρέσουν,
και ο γέρο Εζ κούνησε ελαφρά το κεφάλι του,
ψιθυρίζοντας :«Προτιμώ τον Βιβάλντι».
Δεν έχει σημασία όμως
αν αυτός ο συγκεκριμένος παράδεισος αποδείχτηκε πλαστός.

****