 |
| BEΛΑΣΚΕΘ: Η Αφροδίτη στον Καθρέφτη της,1651 |
Εσένα την απάτητη παρθένα, Δόνα Φερνέζα Λούβινγκτον, μαγείρισσα
θέλω απόψε να υμνήσω, εγώ ο Αλφόνσο, πεταλωτής και κηπουρός
Από το χώμα νιόβγαλτος ο τέττιξ ενθυμούμαι
στα ενενήντα χρόνια μου φτασμένος –
Όταν απ’ τον πόθο μου Κανένας
έσκαβα με τα δόντια σ’ όλο το σώμα σου οπές
ψάχνοντας νά βρω τ’ όνομά μου:
Ουλή αστεριού στα στέγαστρα της γλώσσας
λάμδα ρηχό στον ουρανίσκο η θηλή σου
Ζελέ ανθοδέσμης κοραλλιών η τροφαντή κοιλιά σου
έσπερνε δίνη λιγοθυμιάς στον ουρανό της κλίνης
Οι κρεμαστοί του κήποι μάς νυμφεύανε
με τις ολόλευκες γάζες των σαβάνων
Τα σκέλια σου μύριζαν κανέλα και μαύρο γιασεμί
Στη μύτη μου γλυκόπιοτο μοσχάτο τα υγρά σου
Η Χούλια αλαφροπατούσε στα τουρλωτά σου πισινά
γλύκαινε με τη γλώσσα τις πληγές μας
γάτα κι απάνεμη κομπρέσα από αιθάλη
Abdomen, dominus et deus
με όλα τ’ αλληλούια αναμμένα
κυλιόμουν πάνω κάτω στους γλουτούς σου
για να ροδίσω, τσούχτρα μου, τον ίκτερο του νόστου
Σε ολονυχτία αναδάσωσης
ξέπλενες στάχτες, τέρατα μύθων πλαστουργούσες
Σε ρίζα δέντρου κείμενο μεσίστιο εγώ
στ’ απόκρυφά σου αναθάρρευα ο Κανένας –
Με ψίχα στα δόντια από καρύδι και άρωμα μαστίχας
adieu, Δόνα Φερνέζα Λούβινγκτον!
Σε στάζω ακόμη Κι εκπνέω με το όνομα Αλφόνσο
(Ανέκδοτο)
****
(Ανέκδοτο)
****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου