«...κι όμως ,μου λές,μονάχα
μέσα από τα κορμιά μας
υπάρχουμε...»
Σαν αγρίμια
γαντζώνεστε ο ένας πάνω στον άλλο
τον μυρίζεις
κάθε που έρχεται απ΄έξω
μπαίνεις μέσα στο στόμα του
ελέγχεις την υγρότητα της γλώσσας του
έπειτα αρχίζεις να τον τρως
μετά μανίας
επιδεικτικά
ξεδιάντροπα
κι αυτός αφήνεται
κι ενδίδει
και σκληραίνει
και σου επιτίθεται
σε βιάζει
κι αρχίζει τώρα να σε τρώει εκείνος
με λύσσα
να σου διαλύει το αιδοίο
με τους πιο απίθανους τρόπους
οδηγώντας σε
κάπου πολύ μακριά...
(Εκείνη την ώρα η Ποίηση
δεν έχει κανένα απολύτως νόημα)
*
[Από την «Μυστική Ζωή της Μάγιας Μ.»,ανέκδοτο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου