ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΑΝΕΒΑΖΟΝΤΑΣ ΠΙΝΤΕΡ

Πηγή:only theater
              
 Ο Τάκης Βουτέρης κι η Αννίτα Δεκαβάλλα γιορτάζουν τα 40χρονα του Θεάτρου Εξαρχείων ανεβάζοντας Πίντερ για πρώτη φορά. Έναν «σύγχρονο κλασικό» συγγραφέα, απόλυτα ταιριαστό με το μέχρι τώρα ρεπερτόριο του Θεάτρου Εξαρχείων, που έχει κάνει μεγάλες επιτυχίες συστήνοντας στο ελληνικό κοινό σύγχρονους συγγραφείς με έργα που ανέβαιναν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, όπως το ΤΙΜΗΜΑ και άλλα έργα του Άρθουρ Μίλλερ, η ΆΓΡΙΑ ΔΥΣΗ του Σέπαρντ, η ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ του Φρέιν, η ΚΥΡΙΑ ΚΛΑΪΝ του Ράιτ, κ.α.
Το Θέατρο Εξαρχείων, που ξανανοίγει φέτος τις πόρτες του μετά από 4 χρόνια, συνεργαζόμενο με τον Αλέξανδρο Κοέν και την ομάδα του, θα παρουσιάζει από τον Δεκέμβριο δύο έργα του Πίντερ με τον κοινό τίτλο ΖΕΥΓΑΡΙΑ. Πρόκειται για τον ΕΠΙΜΟΝΟ ΠΟΝΟ και το ΤΟΠΙΟ. Εδώ ο Πίντερ βάζει στο στόχαστρο την πιο στοιχειώδη από τις ανθρώπινες σχέσεις, το ζευγάρι, και βέβαια τον περίφημο «τρίτο» που πάντα καραδοκεί και δρα σαν καταλύτης, αλλάζοντας τις ισορροπίες και τη δυναμική της εξουσίας.
Τα έργα, γραμμένα αντίστοιχα το 1959 και το 1968, αποτελούν τις δυο όψεις του ιδίου νομίσματος, όντας το ένα μια μαύρη κωμωδία και το άλλο μια λυρική ελεγεία. Η Φλώρα κι ο Έντουαρντ, η Μπεθ κι ο Νταφ, ένα ζευγάρι αστοί, ένα ζευγάρι υπηρέτες. Δυο παράξενες ιστορίες αγάπης και προδοσίας, δυο πολύ οικείες ιστορίες αγάπης και προδοσίας.
Ο Χάρολντ Πίντερ (1930-2008), που έχει αγαπηθεί πολύ στην Ελλάδα, μάστορας της θεατρικότητας, καθώς ήταν ο ίδιος σπουδαίος ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης, προσφέροντας πάντα πραγματική απόλαυση και για τους ηθοποιούς και για το κοινό. Συγγραφέας χυμώδης, εκρηκτικός, με βιτριολικό χιούμορ, με καταστάσεις γεμάτες ένταση, συχνά ακραίες, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται από μια ποιητική ματιά, λυρική. Ο Πίντερ (βραβείο Νόμπελ 2007) έχει βαθιά αγαπήσει τον άνθρωπο, τον σύγχρονο άνθρωπο, με τους φόβους του, τις ελπίδες του, τα ζευγάρια που ξεσκίζονται, τα ζευγάρια που λατρεύονται. Μοναδικά εκθέτει την εσωτερική ζωή των ανθρώπων.
Άλλωστε ο ίδιος έζησε τη ζωή του με πάθος, υπήρξε αντιρρησίας συνείδησης και το πλήρωσε ακριβά καθώς αρνήθηκε να υπηρετήσει στρατιωτική θητεία, ήταν λάτρης του αθλητισμού και δεινός παίκτης του κρίκετ, και εκτός από θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός, ποιητής και πολύ επιτυχημένος σεναριογράφος, έντονα πολιτικοποιημένος αριστερός, έπαιρνε πάντα ανοιχτά και θαρραλέα θέση για τα μεγάλα ζητήματα, είχε δυνατές φιλίες που κράτησαν δια βίου και μια πολυτάραχη ερωτική ζωή.

Τα ΖΕΥΓΑΡΙΑ ανεβαίνουν αρχές Δεκεμβρίου σε μετάφραση Αννίτας Δεκαβάλλα και σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη, που κρατούν και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Μαζί τους θα παίξει για πρώτη φορά ο Αλέξανδρος Κοέν.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Μαγιούς Τρικεριώτη

Ένας χρόνος από το θάνατο του Aaron Swartz: Η ελευθερία στο Διαδίκτυο, πιο επίκαιρη από ποτέ

Πριν από μία εβδομάδα ήταν η επέτειος από το θάνατο του Αaron Swartz, προγραμματιστή, συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή. Ο Aaron Swartz στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πάλευε για ένα πιο ανοιχτό και ελεύθερο διαδίκτυο. Συμμετείχε ενεργά στους αγώνες κατά των νομοσχεδίων, που ως σκοπό είχαν το περιορισμό των ελευθεριών στο διαδίκτυο και τη συγκέντρωση της γνώσης στα χέρια λίγων.
"Aaron dead. World wanderers, we have lost a wise elder. Hackers for right, we are one down. Parents all, we have lost a child. Let us weep". Sir Tim Berners-Lee, εφευρέτης του Διαδικτύου (World Wide Web)
Σημαντική ήταν η συμβολή του Aaron Swartz στο πρότυπο RSS feed, στο web.py, το tor2web, την Open Library, αλλά και στη μεταφορά του plugin HTTPS Everywhere στον Chrome. Επίσης, είχε ενεργό συμμετοχή στον οργανισμό Creative Commons αλλά και στη σελίδα Reddit μέσω της εταιρείας του Infogami.
Στις 11 Ιανουαρίου του 2013 βρέθηκε κρεμασμένος στο διαμέρισμά του στο Brooklyn. Η πίεση που δέχτηκε από τις αμερικάνικες αρχές και οι ποινές που αντιμετώπισε (35 χρόνια φυλάκιση, ένα εκατομμύριο δολάρια σε πρόστιμα) για τα υποτιθέμενα εγκλήματά του, ήταν κάτι που δεν άντεξε, ο πάντα ελεύθερος Aaron.
Ποιο ήταν όμως το «έγκλημα» για το οποίο διώχτηκε σκληρά από την αμερικάνικη κυβέρνηση και δέχτηκε τόσο μεγάλες πιέσεις που αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο Aaron κατηγορήθηκε για ηλεκτρονική απάτη και για να είμαστε πιο σαφείς κατηγορήθηκε επειδή κατέβασε από το JSTOR εκατομμύρια επιστημονικά άρθρα και περιοδικά, τα οποία διέθεσε δημόσια και για τα οποία μέχρι τότε οι φοιτητές πλήρωναν συνδρομή για να τα αποκτήσουν.
Για όσους δεν γνωρίζουν το JSTOR είναι ένα ηλεκτρονικό αποθετήριο επιστημονικών άρθρων, περιοδικών και βιβλίων, τα οποία αποτελούν προϊόντα έρευνας χρηματοδοτούμενης από τους φορολογούμενους πολίτες, τα ακαδημαϊκά ιδρύματα ή διάφορους χορηγούς. Τα άρθρα αυτά αξιολογούνται από άλλους ακαδημαϊκούς και για να δημοσιευτούν εκεί, οι συγγραφείς τους υποχρεώνονται να παραχωρήσουν το copyright. Όλα αυτά τα άρθρα είναι διαθέσιμα κατόπιν πληρωμής τόσο στα ακαδημαϊκά ιδρύματα, όσο και στους ιδιώτες. Ενώ οι συγγραφείς που παραχωρούν τα άρθρα τους καθώς επίσης και αυτοί που τα αξιολογούν δεν αμείβονται για την εργασία τους.
Η συγκεκριμένη πλατφόρμα είναι μια ξεκάθαρη έκφανση του μοντέλου της παιδείας του νεοφιλελευθερισμού. Μια παιδεία, στην οποία για τη πρόσβαση στη δημόσια έρευνα οι φοιτητές, οι καθηγητές ακόμη και οι ίδιοι οι ερευνητές-δημιουργοί, πρέπει να πληρώνουν συνδρομή.
Το 2008, ο Aaron έγραψε και κυκλοφόρησε το Open Access Guerilla Manifesto ή αλλιώς Μανιφέστο για το Αντάρτικο Ανοιχτής Πρόσβασης. Παραθέτουμε τη μετάφραση του κειμένου:
"Η πληροφορία είναι δύναμη. Αλλά σαν κάθε μορφή δύναμης υπάρχουν αυτοί που θέλουν να τη κρατήσουν για τους εαυτούς τους. Η παγκόσμια επιστημονική και πολιτισμική κληρονομιά του κόσμου, δημοσιευμένη ανα τους αιώνες σε βιβλία και περιοδικά, αρχίζει να ψηφιοποιείται όλο και περισσότερο και να μένει στα χέρια μιας χούφτας ιδιωτικών εταιρειών. Θέλεις να διαβάσεις papers τα οποία έχουν διάσημα επιστημονικά επιτεύγματα; Πρέπει να δώσεις τεράστια ποσά σε εκδότες σαν την Reed Elsevier.
Απέναντι σε αυτό υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι αντιστέκονται. Το κίνημα του Open Access πολεμάει σκληρά προκειμένου να διασφαλίσει πως οι επιστήμονες δεν θα παραχωρήσουν τα copyrights, αλλά αντίθετα θα δημοσιεύσουν τη δουλειά στο Internet, ώστε ο καθένας να έχει τη δυνατότητα να τη διαβάσει. Αλλά ακόμα και αν αυτό γίνει, αυτό θα ισχύει μόνο για δημοσιεύσεις που θα γίνουν στο μέλλον. Οτιδήποτε έχει δημοσιευτεί με copyright μέχρι τώρα θα έχει ήδη χαθεί.
Αυτό είναι μεγάλο τίμημα. Να επιβάλεις σε ακαδημαϊκούς να πληρώνουν χρήματα ώστε να διαβάσουν τη δουλειά των συναδέλφων τους; Να σκανάρεις ολόκληρες βιβλιοθήκες, αλλά μόνο να αφήνεις τα παιδιά στη Google να τις διαβάσουν; Να παρέχεις επιστημονικά άρθρα στα καλύτερα πανεπιστήμια του Πρώτου Κόσμου, αλλά όχι στα παιδιά του Παγκόσμιου Νότου; Είναι εξωφρενικό και μη αποδεκτό.
«Συμφωνώ», μπορεί να λένε πολλοί, «αλλά τι μπορώ να κάνω; Οι εταιρείες κρατάνε τα δικαιώματα, βγάζουν τεράστια ποσά χρεώνοντας τη πρόσβαση, και είναι απόλυτα νόμιμο — τίποτα δε μπορούμε να κάνουμε για να τους σταματήσουμε». Κι όμως, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, κάτι το οποίο ήδη γίνεται: να το αντιπαλέψουμε. 
Εσάς με τη πρόσβαση σε αυτές τις πηγές δηλαδή φοιτητές, βιβλιοθηκάριοι και επιστήμονες, σας έχει δοθεί ένα προνόμιο. Εσείς παίρνετε μέρος σε αυτό το συμπόσιο της γνώσης, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος είναι κλειδωμένος απ’ έξω. Αλλά δε χρειάζεται — στη πραγματικότητα, ηθικά, δε μπορείτε— να κρατήσετε αυτό το προνόμιο για τον εαυτό σας. Έχετε το καθήκον να το μοιραστείτε με το κόσμο. Και πρέπει: να μοιραστείτε τους κωδικούς σας με τους συναδέλφους σας και να «κατεβάσετε» για τους φίλους σας.
Στο μεταξύ, εσείς που έχετε κλειδωθεί απ' έξω, μη στέκεστε άπραγοι. Κρυφοκοιτάξτε μέσα από τρύπες και πηδήξτε πάνω από φράχτες, ελευθερώστε την πληροφορία που είναι κλειδωμένη από τους εκδότες και μοιραστείτε την με τους φίλους σας.
Αλλά όλη αυτή η πράξη μένει στο σκοτάδι, κρυμμένη στον υπόκοσμο. Τη λένε κλοπή ή πειρατεία, λες και το να μοιραστείς τη γνώση είναι ηθικά το ίδιο με το να λεηλατείς ένα πλοίο και να σκοτώνεις το πλήρωμά του. Αλλά το να μοιράζεσαι δεν είναι ανήθικο — είναι ηθικά επιτακτικό. Μόνο αυτοί που είναι τυφλωμένοι από την απληστία θα αρνιόντουσαν να δώσουν ένα αντίγραφο στο φίλο τους.
Οι μεγάλες πολυεθνικές, φυσικά, είναι τυφλωμένες από απληστία. Οι νόμοι κάτω από τους οποίους λειτουργούν το απαιτούν — οι μέτοχοι θα ξεσηκώνονταν για κάτι λιγότερο. Και οι πολιτικοί τους οποίους έχουν εξαγοράσει τους υποστηρίζουν, περνάνε νόμους οι οποίοι τους δίνουν την αποκλειστική δύναμη να αποφασίζουν ποιος θα έχει ένα αντίγραφο.
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη με το να ακολουθείς μη δίκαιους νόμους. Ήρθε η ώρα να έρθουμε στο φως, στη μεγάλη παράδοση της κοινωνικής ανυπακοής, να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στην ιδιωτική κλοπή της δημόσιας κουλτούρας.
Πρέπει να πάρουμε την πληροφορία, όπου και αν είναι αποθηκευμένη, να κάνουμε αντίγραφα, να τα μοιράσουμε στο κόσμο. Πρέπει να πάρουμε ότι δεν έχει copyright και να το βάλουμε στο αρχείο. Χρειάζεται να αγοράσουμε κρυφές βάσεις δεδομένων και να τις δημοσιοποιήσουμε στο Web. Πρέπει να κατεβάσουμε επιστημονικά άρθρα και να τα ανεβάσουμε στα δίκτυα διαμοιρασμού αρχείων. Πρέπει να παλέψουμε για αντάρτικο ανοιχτής πρόσβασης.
Με αρκετούς από εμάς, σε όλο το κόσμο, όχι μόνο θα καταφέρουμε να στείλουμε ένα δυνατό μήνυμα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της γνώσης — αλλά θα την κάνουμε παρελθόν. Εσύ θα έρθεις μαζί μας;" Aaron Swartz, 2008
των Ντίνου Στάμου, Νίκου Κόκκαλη

πηγές: Barikat.gr
και

http://www.koutipandoras.gr/article/enas-hronos-apo-thanato-toy-aaron-swartz-i-eleytheria-sto-diadiktyo-pio-epikair

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Βράδυ φθινοπώρου

Βράδυ φθινοπώρου

κι ούτε μια φιλόξενη γωνιά

για να κρυφτείς

Πονάει

να σε διώχνει

το ίδιο σου το σπίτι

Κάθε δωμάτιο

και μια επικράτεια της λύπης

Πέφτει παγερή σκόνη απελπισίας

πάνω στα έπιπλα

Κι ούτε ένα βήμα περαστικού

σαν παρηγοριά

να αντηχεί από το παράθυρο

του υπογείου.
     
*****

Η αρρώστια της επικοινωνίας

Η ποίηση είναι ανάγκη εξομολόγησης.

Όσο πιο ώριμα σύντομη, τόσο διάφανη σε κατανόηση.

Ο πρώτος πνευματικός δέκτης είναι το κενό των ημερών

που συγκατανεύει και ενθαρρύνει,

χωρίς όμως ποτέ να δίνει άφεση.

Κλείνεις τότε ερμητικά τις λέξεις σε φιάλη διάσωσης

και την πετάς προς άγνωστο παραλήπτη

στο μανιασμένο πέλαγος του χρόνου.

Κάποτε, τα δάχτυλα της ανάγνωσης

υποδέχονται την απρόσμενη άφιξη

αγνοώντας την ταραχώδη διαδρομή.

Έτσι αρχίζει η αρρώστια της επικοινωνίας με τους άλλους.

  

Υ.Γ. Το ποίημα είναι το ναυαγισμένο πλοίο,

που τελευταίοι αντί να ποντιστούμε μαζί του στη σιωπή,

το εγκαταλείψαμε.                                                                


                                                                

ΠΗΓΕΣ: http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr/search/label/%CE%A4%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82
                https://poemsonpictures.wordpress.com/