Varelaki: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Βράδυ φθινοπώρου

κι ούτε μια φιλόξενη γωνιά

για να κρυφτείς

Πονάει

να σε διώχνει

το ίδιο σου το σπίτι

Κάθε δωμάτιο

και μια επικράτεια της λύπης

Πέφτει παγερή σκόνη απελπισίας

πάνω στα έπιπλα

Κι ούτε ένα βήμα περαστικού

σαν παρηγοριά

να αντηχεί από το παράθυρο

του υπογείου.

*****

Η ποίηση είναι ανάγκη εξομολόγησης.

Όσο πιο ώριμα σύντομη, τόσο διάφανη σε κατανόηση.

Ο πρώτος πνευματικός δέκτης είναι το κενό των ημερών

που συγκατανεύει και ενθαρρύνει,

χωρίς όμως ποτέ να δίνει άφεση.

Κλείνεις τότε ερμητικά τις λέξεις σε φιάλη διάσωσης

και την πετάς προς άγνωστο παραλήπτη

στο μανιασμένο πέλαγος του χρόνου.

Κάποτε, τα δάχτυλα της ανάγνωσης

υποδέχονται την απρόσμενη άφιξη

αγνοώντας την ταραχώδη διαδρομή.

Έτσι αρχίζει η αρρώστια της επικοινωνίας με τους άλλους.

Υ.Γ. Το ποίημα είναι το ναυαγισμένο πλοίο,

που τελευταίοι αντί να ποντιστούμε μαζί του στη σιωπή,

το εγκαταλείψαμε.

Varelaki