Να λοιπόν που μπήκα στο ποίημα από την πίσω πόρτα. Περπάτησα στις μύτες των ποδιών μέχρι να βρω μια είσοδο κινδύνου.
Φύσαγε ο τρόμος φύσαγε και άρπαζαν οι στίχοι !
*
Τα είχαμε βρει με τη γλώσσα. Τα ουσιαστικά μάς κρατούσαν το χέρι. Τα ρήματα μάς χτυπούσαν στην πλάτη. 'Εμεινε η στίξη να φρεσκάρει τη δυστυχία' τελείες,κόμματα,θαυμαστικά και πλήξη. Τι greeklish ομορφιά , θεέ μου!
*
Στο σάλτο ελαφρότητα στην έκφραση σπιρτάδα. Ύφος λαγωνικό. Και προπαντός μια κάποια ψυχραιμία στους ιλίγγους. Πόσο διψούσε η εποχή για κάτι τέτοια!
*
Η εποχή είχε χάσει για τα καλά τον γραφικό της χαρακτήρα κι έψαχνε να τον βρει σ΄ ένα σωρό σπασμένα είδωλα αρχαίων παρωδία.
Επένδυση ρακένδυτη,εξαρχής. Σε νόμισμα πληγής.
*
Διδάσκει χρώμα η τυφλότητα όταν ρεμβάζεις τη σιωπή στου εαυτού τις τρικυμίες.
Το μπλε είναι της θλίψης μας το πράσινο του χάους και το στυφό το κίτρινο για τα πνιχτά φιλιά.
Τι ολοκαύτωμα φωτός η νηνεμία μας!
*
Οι αλληγορίες παιζουν χιονοπόλεμο κι οι υπόνοιες κρυφτό. Μη γράφεις πια .Μη γράφεις Δεν είναι ο λόγος χείμαρρος -που λένε- ο λόγος είναι φράγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου