notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ-ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2016 /// ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΕΛΕΝΗ ΚΟΛΛΙΑ /// ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΟΥΣ

  
                                   

 «Από τα πράγματα στο όνομά τους» της Ελένης Κόλλια, εκδ. «Γαβριηλίδης», σελ. 62

ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Η Σιωπή  μπορεί,ναι μπορεί ,να πάρει όγκο και να μας αφηγηθεί την ιστορία της.Η Ψυχή μπορεί ,ναι μπορεί, να μας πάρει μαζί της στο μεγάλο εσωτερικό πνευματικό της ταξίδι.Η Λέξη μπορεί ,ναι μπορεί,  να μας τραβήξει την ανάσα έξω από το στόμα όταν είναι ισχυρή  και ''γνέφει ζωή''.Με αυτή την ποίηση ''αρχίζει η θάλασσα''.Εξοικειώνεται με τα ανεξήγητα κανείς,''σχίζει το στήθος του φόβου'', καταφέρνει,έστω και για λίγο,να ''βαδίσει στο πλευρό των κυμάτων''.
Η ποιήτρια Ελένη Κόλλια με καλά δομημένα ποιήματα πετυχαίνει να αγγίξει το Αόρατο και να ξυπνήσει τη συγκίνηση. Μέσα στη συλλογή συναντάμε Το Ποίημα ως Ολότητα.Το Ποίημα πάντα καλοδουλεμένο, καλά στοχευμένο, λειτουργικό. Οι λέξεις συνδυασμένες με σοφία και σύνεση, σε βαθμό που να νιώθεις ότι είναι σωστή η οικονομία των πραγμάτων και ότι τίποτα δεν είναι περιττό. Ο ακυρωμένος έρωτας, αλλά κυρίως η μοναξιά συναντούν τον αναγνώστη, τον κοιτάνε καταπρόσωπο. Δεν είναι μελοδραματική η Κόλλια, οριοθετεί και οριοθετείται. Στοχάζεται και αναστοχάζεται για »τα μέσα» της πράγματα, χαρίζοντάς του όμως μια καθολικότητα «εξαρχής ορίζοντας τα ύδατα χωρικά της ουσίας και του πράγματος» (Σχεδιασμός εξαρχής), καθώς και «ψηλαφίζοντας το νόημα εκείνο/που σαν αίμα τραβάει το δρόμο του άφοβα» (Στις μέρες μου γίνονται θαύματα). Υπάρχει μέσα της κάτι ανέγγιχτο που θέλει να το αγγίξουν.'Ωριμη παρουσία.
Εξαιρετική δουλειά.

***

ΜH THΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΛΟΓΙΩΝ 

Δεν υπάρχει απόσταση μεγαλύτερη

και πιο δύσβατη διαδρομή

από το χέρι ως το χαρτί.

Βγαίνω να περπατήσω βέβαια,

αλλά

δεν υπάρχει δάσος σκοτεινότερο

και πέρασμα πιο στενό

από τα πράγματα ως τ” όνομά τους

***

                                                                              
ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ


Έφτασα ως εδώ αναζητώντας εκείνο
πού με πέλαγος αμείβει τον κόπο σου
-σταλιά παραπάνω-
πού άλλος δεν είναι απ'το να στεριώνεις στον άνεμο
υπακούοντας μόνο στους άγραφους νόμους
πού σαν τζιτζίκια τα μεσημέρια τσιγκλάνε τον χρόνο.
Όμως, θα ήταν αφέλεια αν πίστευα
πως δεν θα συγκρουστώ μετωπικά
-αργά ή γρήγορα-
ακόμα και με την ίδια τη θάλασσα.
Κι αχαριστία του νου μου θα ήταν
να θεωρώ ότι αυτό τώρα πού με μεθά,
κάποτε,
κι αυτό το ίδιο δε θα διψάσει.