Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

ΠΑΡΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΜΟΥ ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ /// ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ


                                                        




Σάββατο 28 Μαϊου

Ανταλλακτικό παζάρι βιβλίων, συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης, προβολές, θεατρικό παιχνίδι, συζητήσεις.*

______________________________________________

Είναι δύσκολο να αποστρέψεις το βλέμμα από όσα συμβαίνουν.

Εκατομμύρια άνθρωποι μεταναστεύουν μαζικά σε συνθήκες φτώχειας και βίας.

Χιλιάδες παιδιά αγνοούνται. Άλλα τόσα βρίσκονται νεκρά στον πάτο της θάλασσας.

Αλλάζουν οι λέξεις τον κόσμο; Ενώνουμε φωνές, δυνάμεις, σκέψεις και λέξεις κι οργανώνουμε μια πράξη αλληλεγγύης.

Δωρίζουμε τα βιβλία μας και στήνουμε ένα ανταλλακτικό παζάρι.

Αφήνουμε τις λέξεις ενέχυρο ανθρωπιάς.

Βιβλία αλλάζουν χέρια και είδη πρώτης ανάγκης, φάρμακα, παιδικά παιχνίδια συγκεντρώνονται.
Εκεί που ο ένας λυγίζει ο άλλος δίνει το χέρι του.

Δίνουμε ό,τι έχουμε - «μόνο λέξεις έχουμε»
Θα δώσουμε τα χέρια μας;

_________________________________________________

[το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων
θα ανακοινωθεί σύντομα]

Βιβλιοθήκη Βολανάκη
Στουρνάρη 11
πλατεία Εξαρχείων
τηλ. 21 0330 0423

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

ΒΙΒΛΙΟ- ΕΥΧΕΣ



                                               
                                            

(Source: http://bit.ly/26xhrKv.)




Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι του βιβλίου στην Popaganda



(Αναδημοσίευση από :popaganda.gr )




Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου ζητήσαμε από την καλή νεράιδα του τυπωμένου χαρτιού να ακούσει τις ευχές μας ώστε να γίνει ο κόσμος των ελληνικών εκδόσεων καλύτερος. 
 
Επιμέλεια: Λίνα Ρόκου και Σταύρος Διοσκουρίδης

Στις 23 Απριλίου 1616 πέθαναν δύο από τους σπουδαιότερους δημιουργούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας: ο Μιγκέλ Θερβάντες και ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Στη μνήμη τους θεσπίστηκε η 23η Απριλίου ως η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, μια καλή αφορμή για να πραγματοποιούνται εκδηλώσεις σχετικές με το βιβλίο σε όλο τον κόσμο. Άλλωστε μια Παγκόσμια Ημέρα τι παραπάνω είναι από μια αφορμή για να μιλήσεις και να ασχοληθείς λίγο περισσότερο με κάτι που ούτως ή άλλως σε ενδιαφέρει. Στο πλαίσιο αυτό και προσπαθώντας να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας σε μια περίοδο που τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα από ποτέ για τον ελληνικό εκδοτικό χώρο, ρωτήσαμε συγγραφείς, ποιητές, μεταφραστές, εκδότες και βιβλιοπώλες:
«Αν ερχόταν η καλή νεράιδα του βιβλίου και σας έλεγε ότι την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου έχετε δικαίωμα να κάνετε μια συγκεκριμένη ευχή που θα πραγματοποιηθεί ώστε να αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση του βιβλίου στην Ελλάδα, ποια ευχή θα ήταν αυτή;»
popaganda_pagosmia_mera_vivliou_2 (1)Να τι μας απάντησαν (η σειρά είναι εντελώς τυχαία):

Μαρία Παπαγεωργίου, βιβλιοπωλείο Επί Λέξει

«Είναι γνωστό –αιώνες τώρα- ότι το «κακό» χτυπιέται στη ρίζα του. Εύχομαι λοιπόν, η πολιτεία να κατανοήσει κάποτε τη χρησιμότητα των βιβλίων,  να τα εντάξει στην εκπαιδευτική διαδικασία και να γεμίσει την Ελλάδα βιβλιοθήκες. Γιατί ο δρόμος που ενώνει το σχολείο με τη βιβλιοθήκη και το βιβλιοπωλείο είναι μονόδρομος και από τη διαδρομή άπαντες κερδισμένοι».

AdTech Ad
Γλυκερία Μπασδέκη, ποιήτρια

«Θα την παρακαλούσα να βγάλει απ’το  παντοδύναμο  νεσεσέρ το μαγικό  νεραιδοψαλιδάκι   της και ν’ αρχίσει να κουρεύει  αναγνωστικές επάρσεις. Θα της έλεγα ότι κουράστηκα με τους  επηρμένους βιβλιολάγνους που παπαγαλίζουν περιεχόμενα. Τα βιβλία μας αλλάζουν τη ζωή, αλλά οι αναγνώστες δε χρειάζεται να μας παίρνουν  τ’αυτιά. Κι εμείς διαβάσαμε Προυστ, αλλά δεν κάνουμε έτσι».
«Θα ζητούσα από την καλή -και γενναιόδωρη- νεράιδα να γεμίσει την ελληνική επικράτεια με δημοτικές και σχολικές βιβλιοθήκες.» Χρήστος Χωμενίδης, συγγραφέας 
Θοδωρής Χιώτης, ποιητής και θεωρητικός της λογοτεχνίας

«Η συνεχιζόμενη κοινωνικοπολιτική αναδιάρθρωση έχει καταστήσει το βιβλίο περίπου αντικείμενο υψηλής πολυτέλειας: σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα βιβλιοπωλεία και οι εκδοτικοί οίκοι αντιμετωπίζουν μια από τις δυσκολότερες εποχές στην ιστορία του κλάδου. Η επιστροφή στις λεγόμενες καλές μέρες μοιάζει πλέον αδύνατη. Πιστεύω όμως ότι αυτό το οποίο μπορεί να άλλαζε αν όχι την κατάσταση της αγοράς του βιβλίου στην Ελλάδα προς το καλύτερο, τότε αυτό που μπορεί να άλλαζε τη σχέση του αναγνωστικού κοινού με το βιβλίο θα ήταν μια αποτελεσματική στρατηγική η οποία αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος θα εστίαζε και θα ενίσχυε όχι μόνο την εκδοτική δραστηριότητα και την ποικιλότητα αλλά και θα επέτρεπε στο ευρύ κοινό να συνεχίσει να έχει πρόσβαση στο βιβλίο, προσφέροντας πχ υλικοτεχνική υποστήριξη και στις μικρότερες, τοπικές βιβλιοθήκες (και όχι μόνο). Η συρρίκνωση της οικονομίας έχει πλήξει σε μεγάλο βαθμό και την αγορά του βιβλίου και ακόμη δεν μπορούμε να υπολογίσουμε τον αντίκτυπο που αυτή η συρρίκνωση έχει και στη φιλαναγνωσία και την κυκλοφορία των ιδεών. Αν και δεν πιστεύω στις νεράιδες, πρέπει να προλάβουμε και τη συρρίκνωση της κυκλοφορίας των ιδεών ως άμεσο αντίκτυπο της τρέχουσας οικονομικής κρίσης».
book
Γιάννης Αντιόχου, ποιητής

«Η ιδέα της εμφάνισης της καλής νεράιδας μου δίνει τη δυνατότητα ενός εξαιρετικού ονείρου, για τούτο διαλέγω μια νεράιδα αμερικανική και κατασκευασμένη, ας πούμε την Τίνκερμπελ του Ουόλτ Ντίσνεϊ. Κι εκτός από την μικρή Τίνκερμπελ στο δικό μου όνειρο εμφανίζεται και μια ακόμη νεράιδα, η ταλαντούχα Φλώρα, αυτή που πιστεύει πως δεν μπορείς να  κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του -ή ένα ζώο από τα δόντια του- και έτσι πιάνει φιλίες με ένα τεράστιο και μυστηριώδες πλάσμα που είναι γνωστό σαν το Τέρας του Ποτέ.
Αφού στα δικά μου όνειρα, τα φτεράκια της νεράιδας ανοιγοκλείνοντας χίλιες φορές το λεπτό, αφήνουν αμέτρητα τυπογραφικά στοιχεία πάνω από τα κεφάλια των ποιητών και των συγγραφέων, έτσι όπως αυτοί περιδιαβαίνουν τον πλανήτη από άκρη σ’ άκρη και γεννούν τις ιστορίες και τα ποιήματά τους.
Σε αυτό το όνειρο πασχίζουν οι δυο νεράιδες να ψιθυρίσουν στα αυτιά των πολιτικών και άλλων διανοούμενων, που ίσως έχουν πάψει εδώ και καιρό να ονειρεύονται, πως μια χώρα, που οι βιβλιοθήκές της στέκουν μουσεία άδεια με βιβλία ελάχιστα, βασικές μικρές οργανωτικές δράσεις, για να μπορούν οι άνθρωποι να διαβάσουν χωρίς αντίτιμο, αυτό που οφείλει μια ευνομούμενη πολιτεία να τους προσφέρει.
Οι νεράιδες λοιπόν ξαναστήνουν το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και οι συγγραφείς και ποιητές, εν γένει οι δημιουργοί διαμοιράζονται με ένα αντίτυπό τους τουλάχιστον, στις βιβλιοθήκες, πανεπιστήμια, σχολεία, φυλακές, ιδρύματα και όπου αλλού.
Οι καλές νεράιδες επανακυκλοφορούν στα περίπτερα, εκεί που τους αξίζει, αυτά τα ογκώδη διασαλευμένα ροζ μυθιστορήματα και απαγορεύουν στους έλληνες συγγραφείς που έχουν τρία ονόματα να υπογράφουν βιβλία.
Οι καλές νεράιδες διαρρηγνύουν τις επιτροπές βραβείων και επιτέλους αρχίζει σε αυτή τη χώρα να καταργείται η επετηρίδα βράβευσης.
Οι καλές νεράιδες αντιμετωπίζουν όχι ως απλούς εργαζόμενους τους βιβλιοπωλητές και σταματούν υποχρεωτικά την συνεύρεση βιβλίων με κάθε λογής άλλα αδιάφορα προϊόντα.
Οι καλές νεράιδες επιδοτούν κάθε οικογένεια και κάθε εκπαιδευτικό αυτής της χώρας με ένα ελάχιστο ποσό για δωρεάν διάθεση τεσσάρων τίτλων ετησίως από τις εξής κατηγορίες: ποίηση, μυθιστόρημα, δοκίμιο και θέατρο, με όρο απαράβατο, ο δημιουργός να είναι Έλληνας.
Οι καλές νεράιδες σταματούν με οικονομικούς ελέγχους τα πληρωμένα βιβλία που καταλήγουν να γίνουν χαρτοπολτός.
Οι καλές νεράιδες απαγορεύουν στις εφημερίδες να εκποιούν τα έργα των δημιουργών στις εξευτελιστικές τιμές και ζητούν συμβόλαια και αποζημιώσεις για τους δημιουργούς.
Αλλά καλές νεράιδες υπάρχουν μόνο στα όνειρα κι όπως ανοιγοκλείνουν τα φτεράκια τους αφήνοντας τα μυριάδες τυπογραφικά στοιχεία, πάντα οι δημιουργοί θα γράφουν τις ιστορίες τους, αφού η γραμμένη μνήμη είναι η ύπαρξη ή γιατί ο κόσμος αλλάζει επειδή κάποιος κάποτε τον κατέγραψε σε ένα όπoιο ποίημα, σε μια όποια ιστορία».
book
Έφη Γιαννοπούλου, μεταφράστρια

 «Να διαβάζουν όλοι οι κάτοικοι της χώρας τουλάχιστον δύο βιβλία το μήνα ‒ αυτό θα ζητούσα από την «καλή νεράιδα του βιβλίου». Και να είναι γεμάτα όλα τα τραπέζια στα αναγνωστήρια των βιβλιοθηκών και να επανέλθει η ενιαία τιμή βιβλίου.
Όμως, σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό συχνά μια φράση που σε κάποια συζήτησή μας μου είπε ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ότι «σ’ αυτή τη χώρα πιστεύουμε στα θαύματα και όχι στα πράγματα», και την ξαναθυμήθηκα καθώς φανταζόμουν τη νεράιδα σας. Και σκέφτηκα πως είναι καλύτερα να αφήσουμε τα θαύματα και να πιστέψουμε στα πράγματα, σ’ αυτά που έχουμε, και που δεν είναι αμελητέα. Καλούς συγγραφείς, ας πούμε, και μια αναδυόμενη νέα γενιά που με δυναμισμό και ζωντάνια εισέρχεται στο λογοτεχνικό πεδίο, καλούς εκδότες που φτιάχνουν με μεράκι ωραία βιβλία, ωραία και ως αντικείμενα (κι αυτό το θεωρώ σημαντικό), ταλαντούχους εικονογράφους και γραφίστες, ωραία, μικρά αλλά ενημερωμένα και ποιοτικά βιβλιοπωλεία, καλούς μεταφραστές που μοχθούν για μια δουλειά τόσο κακοπληρωμένη από αγάπη πάνω απ’ όλα, ανθρώπους που γεμίζουν τις παρουσιάσεις βιβλίων. Όλους αυτούς πρέπει να τους στηρίξουμε, να τους διευκολύνουμε να κάνουν αυτό που αγαπούν, να τους βοηθήσουμε να συνδεθούν μεταξύ τους και να συνεργαστούν, να τους προωθήσουμε και εκτός της χώρας. Και οπωσδήποτε να τους κάνουμε περισσότερους, κυρίως τους αναγνώστες, να φέρουμε το βιβλίο κοντά σε όλους και να τους κάνουμε να το αγαπήσουν, κυρίως τα παιδιά, αλλά όχι μόνο. Οπότε από άλλο δρόμο, επανερχόμαστε στη χάρη που θα ζητούσα από την καλή νεράιδα».  

Βίκυ Κλεφτόγιαννη, συγγραφέας

 «Θα ευχόμουν να μην πραγματοποιούνται οι ευχές της κακής νεράιδας του βιβλίου, που απ’ ό,τι φαίνεται κάνει καλύτερη δουλειά απ’ την καλή».

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, ποιητής

«Ρεαλιστικά ή, ίσως, πονηρά σκεπτόμενος θα κρατήσω για τον εαυτό μου την ευχή που λόγω ημέρας δικαιούμαι να απευθύνω στην καλή νεράιδα του βιβλίου και, αντί γι’ αυτό, θα κάνω μια πρόταση, ενόψει μάλιστα μιας ακόμη εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης με την οποία σύντομα πρόκειται να έρθουμε αντιμέτωποι: να εισαχθεί, επιτέλους, και στο ελληνικό σχολείο η διδασκαλία ολόκληρων λογοτεχνικών έργων, στο γυμνάσιο και στο λύκειο, αντί για την αποσπασματική και κατακερματισμένη προσέγγιση που επιβάλλεται σήμερα, η οποία δίνει μια νοηματικά και αισθητικά στρεβλή και πλαστή εικόνα για τη λογοτεχνία, για το βιβλίο και για την ανάγνωση. Αυτός είναι, νομίζω, ο μόνος εφαρμόσιμος τρόπος να αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση του βιβλίου στην Ελλάδα.
Να αντικατασταθεί, για παράδειγμα, η υποχρεωτική διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο γυμνάσιο (τρεις ώρες την εβδομάδα επί τρία χρόνια χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα) από την ανάγνωση πέντε-έξι ολόκληρων μυθιστορημάτων τον χρόνο, επιλεγμένων από μία ευρεία λίστα που εύκολα μπορεί να δημιουργηθεί κεντρικά από το Υπουργείο Παιδείας. Να έχουμε μαθητές που τελειώνοντας το γυμνάσιο θα έχουν διαβάσει και απολαύσει το «Ποιος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου» του Βιζυηνού, την «Πρώτη αγάπη» του Κονδυλάκη, τον «Άρχοντα των μυγών» του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, την «Αληθή ιστορία» του Λουκιανού ή τις «Ιστορίες» του Ηροδότου, τον «Αόρατο άνθρωπο» του Ουέλς, το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», το «Δρ Τζέκιλ και κος Χάιντ» του Στήβενσον ή το «Συναξάρι Ανδρέα Κορδοπάτη» του Θανάση Βαλτινού. Είναι μάλλον απίθανο ο έφηβος που μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια θα έχει διαβάσει αυτά τα βιβλία να μη θελήσει τελειώνοντας την υποχρεωτική εκπαίδευση να διαβάσει μερικά ακόμα».
book
Γιάννης Φαρσάρης, συγγραφέας

«Και εμφανίστηκε πάλι απόψε σε βαρυσήμαντο έκτακτο διάγγελμα στην τηλεόραση και είπε: «Ανοίξτε το πρώτο βιβλίο που έχετε δίπλα σας στη σελίδα 46, μπείτε στο Taxisnet και στο πεδίο “Ερανίσματα” καταχωρίστε με ακρίβεια την πρώτη παράγραφο. Τα κείμενα θα ελεγθούν για την ορθότητά τους και οι πρώτοι 10.000 φορολογούμενοι κερδίζουν έκπτωση φόρου 50%».
Μισή ώρα μετά -κι ενώ τα κανάλια όλα έχουν συνδεθεί απευθείας με ειδικούς βιβλιοθηκονόμους για να αναλύσουν την κατάσταση- με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου, αγχωμένος. «Μίλησα με την Κούλα τη γειτόνισσα, τη θυμάσαι, που δουλεύει η ανιψιά της στο υπουργείο Οικονομικών. Αύριο είναι, λέει, η επέτειος γέννησης του Λειβαδίτη και βγήκε βρώμα στους διαδρόμους πως ο υπουργός είπε να βάλουν δικό του ποίημα. Μάθε απ’ έξω αυτό που λέει: “Τ΄ ακούς να πεταρίζουν μέσα σου, τεράστια κι άγρυπνα σαν τα δυστυχισμένα βλέφαρα των τυφλών”, αυτό της είπε θα ζητήσουν αύριο. Πρέπει να το έχεις αυτό το βιβλίο στην κούτα στο πατάρι, το θυμάσαι; Στο είχε πάρει δώρο η μάνα σου όταν σπούδαζες Θεσσαλονίκη, αλλιώς ψάξε το στο ιντερνέτ, ξέρεις εσύ. Θα προλάβεις, λες, να μου το καταχωρίσεις αύριο κι εμένα, ή να πάρω την αδερφή σου;»

Χρήστος Αστερίου, συγγραφέας

«Οι ευχές «στην καλή νεράιδα» παραμονές ψήφισης ενός ακόμα νομοσχεδίου που ίσως εκτινάξει τον ΦΠΑ των βιβλίων στο 24% δύσκολα θα εισακουστούν. Θα ζητούσα, ωστόσο, την επαναφορά της ενιαίας τιμής και θα ευχόμουνα τον πολλαπλασιασμό εκείνων των μικρών, ιδιαίτερων βιβλιοπωλείων που λειτουργούν σαν μικρές κυψέλες πολιτισμού στις πόλεις της ελληνικής επαρχίας. Θα ευχόμουν τέλος οι συστηματικοί Έλληνες αναγνώστες να γέμιζαν κάποτε το κλειστό, έστω, γήπεδο των ολυμπιακών εγκαταστάσεων».

Μάρτυ Λάμπρου, συγγραφέας

«Με το μαγικό της ραβδί να μειώσει το κενό μεταξύ του καταναλωτικού συρμού και της υψηλής αισθητικής αλαζονείας.
Ύστερα να αγγίξει εμάς ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι η σχέση μας με το βιβλίο χτίζεται και είναι προσωπική και παρεμβατική. Με νόημα και ουσία.  Δεν είναι το βιβλίο αναλώσιμο προϊόν ούτε αγχολυτικό χάπι. Το βιβλίο είναι πάντα εκεί, δίπλα μας στο κομοδίνο, στο ράφι. Στις μετακομίσεις, στις μεταστροφές και τις καταστροφές. Το μόνο που ζητάει είναι τον αισθησιακό και νοήμονα αναγνώστη.
Θα τη ρωτούσα τι είδους βιβλία θα πρόσφερε στους πρόσφυγες; Στα παιδιά και τους γονείς των παιδιών;
Θα της ζητούσα  να μετατρέψει τον χρόνο από χρήμα σε πνεύμα. Να  αλλάξει αυτά τα πράγματα άμεσα. Και τα άλλα: Την κατάργηση της ενιαίας τιμής του βιβλίου, την άγρια φορολόγηση, τους κακοπληρωμένους  υπαλλήλους του βιβλίου, τη πληθώρα των τίτλων, τα πενιχρά δικαιώματα των συγγραφέων που τείνουν να χαθούν εντελώς, αλλά και την αμετροέπειά τους, τα λουκέτα των μικρών βιβλιοπωλείων.
 Όμως η νεράιδα είναι καλή και η δύναμη δεν βγαίνει από πρόσωπα καλοσυνάτα».

Δημήτρης Μαμαλούκας, συγγραφέας

«Ω, καλή μου νεράιδα, θα ήθελα το βιβλίο να μπει στα σχολεία από το νηπιαγωγείο. Τόσο σαν αντικείμενο -κάθε σχολείο να έχει μια μεγάλη δανειστική βιβλιοθήκη- όσο και σαν περιεχόμενο. Σαν λογοτεχνία, σαν συγγραφή -με μαθήματα δημιουργικής γραφής- αλλά και με συνεχή παρουσία φιλοξενούμενων συγγραφέων. Κι αυτό να συνεχίζεται μέχρι την τελευταία τάξη του Λυκείου».

Δημήτρης Σωτάκης, συγγραφέας

«Έχω την εντύπωση ότι θα έπρεπε να βοηθήσει δραστικά η ίδια η νεράιδα, δηλαδή να κάνει κάτι για την συγκεκριμένη περίσταση, αφού της έτυχε αυτός ο δύσκολος ρόλος. Προτείνω λοιπόν να μεταμορφωθεί σε μια λογοτεχνική πόρνη, ένα πρόστυχο κορίτσι που θα υπόσχεται υγρά ευτυχίας και ανεξήγητους οργασμούς, αποδεικνύοντας στους αμύητους αναγνώστες ότι οι λογοτεχνικές αναγνώσεις κρύβουν ηδονές απερίγραπτες και πρωτόφαντες, ότι το βιβλίο είναι ένα δυναμικό μέσο που ανήκει σε όλους και πρέπει να μοιράζεται σαν ένα μπουκάλι γάλα, στις πόρτες των σπιτιών κάθε πρωί. Γι’ αυτό ας φροντίσουμε η νεράιδα μας να είναι όσο περισσότερο θελκτική γίνεται, για να παρασύρει σε αυτό το συναρπαστικό παιχνίδι του βιβλίου πολλούς καινούριους εραστές».
«Μόνο μία ευχή: να ξαναγίνουν περισσότεροι οι αναγνώστες από τους συγγραφείς!»- Νεκτάριος Λαμπρόπουλος, εκδόσεις Χαραμάδα
Ρούλα Γεωργακοπούλου,

συγγραφέας/δημοσιογράφος 

Η μόνη μαγική λύση για το καλό του βιβλίου είναι να διαβάζουν καλά βιβλία οι έλληνες. Όταν πηγαίνουν σε βιβλιοπωλείο να ζητούν αυτό από το πάνω ράφι κι όχι να βουλιάζουν αμέσως στις προθήκες με τα λογής ευπώλητα. Για να γίνει αυτό θα βοηθούσε πολύ ένα λιγότερο αλαφιασμένο μάρκετινγκ εκ μέρους των εκδοτικών οίκων οι οποίοι τον τελευταίο μακρύ καιρό έχουν παραδώσει το ταμείο και την υπόληψή τους σε μάλλον «ελαφρά» αναγνώσματα. Θα βοηθούσε επίσης και μια, κατά το δυνατόν, πιο σοβαρή αντιμετώπιση της λογοτεχνίας από ορισμένους βιβλιοκριτικούς οι οποίοι οφείλουν να διαβάζουν πρώτα ολόκληρο το βιβλίο και κατόπιν να αποφαίνονται γραπτώς. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Νικόλαος Αδάμ Βουδούρης, συγγραφέας

«Η καλή νεράιδα να επισκεφτεί τους έλληνες που γράφουν (και σκοτώνονται  να εκδώσουν βιβλίο) και να τους φωτίσει μπας και καταλάβουν πως όποιος γράφει διαβάζει κιόλας. Δηλαδή ΑΓΟΡΑΖΕΙ βιβλία και τα ΔΙΑΒΑΖΕΙ»

Σπύρος Ξένος, βιβλιοπωλείο Λεμόνι

«Εύχομαι μέσα στην κρίση την οποία ζούμε να εκδίδονται μόνο τα πιο σημαντικά βιβλία και κάθε βιβλίο να γίνεται  ένα πνευματικό γεγονός με την έκδοση του».

Δώρα Κασκάλη, πεζογράφος και ποιήτρια

«Η σωτηρία του βιβλίου στην Ελλάδα δεν πρέπει να στηριχθεί σε ευχές και ευχολόγια. Τα τελευταία αυτά χρόνια που διανύουμε, χρόνια οικονομικής δυσπραγίας για τους περισσότερους από εμάς, ο πολιτισμός και ειδικότερα ο χώρος του βιβλίου χτυπήθηκε ανελέητα. Η κατάργηση της ενιαίας τιμής βιβλίου γονάτισε εκδοτικούς, μικρά βιβλιοπωλεία και αναγνώστες. Οι τελευταίοι, βλέποντας το εισόδημά τους να συρρικνώνεται, θυσίασαν «την πολυτέλεια» της αγοράς ενός βιβλίου, για να καλύψουν πιεστικότερες και ζωτικότερες ανάγκες, πρωτίστως επιβίωσης.
Επειδή, όμως, θεωρώ ότι η εκπαίδευση, το βιβλίο, η τέχνη και γενικότερα ο πολιτισμός μιας χώρας είναι τα πρώτα που πρέπει να προστατευθούν και να ενδυναμωθούν, η ευχή που θα έκανα – σ’ αυτήν την παντοδύναμη καλή νεράιδα – είναι να υπάρξει μια ενιαία πολιτική στο χώρο του βιβλίου, υπερκομματική και μη συγκυριακή και κυρίως να υπάρξει μια αναδιοργάνωση και στήριξη του θεσμού των δημόσιων, δημοτικών και σχολικών βιβλιοθηκών. Ως αναγνώστρια και θαμώνας από την παιδική μου ηλικία σε βιβλιοθήκες και αργότερα ως φοιτήτρια σε σπουδαστήρια, πιστεύω ότι η στήριξη και η χρηματοδότησή τους για την αγορά νέων τίτλων από μια ευρεία γκάμα μικρών και μεγάλων εκδοτικών οίκων θα δώσει πνοή, τόσο στο λογοτεχνικό (ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα), όσο και στο μη λογοτεχνικό και άρα λιγότερο εμπορικό βιβλίο (επιστημονικό, δοκίμιο, μελέτη κλπ). Έχω τη γνώμη ότι αντίστοιχες πολιτικές σε άλλες χώρες, έχουν καταφέρει μεγαλύτερη διείσδυση σε ένα ευρύτερο κοινό για την απόκτηση αναγνωστικής συνείδησης, αλλά αποτελούν και βασικό μοχλό στήριξης της εθνικής βιβλιοπαραγωγής».
 book
 
Ασημίνα Ξηρογιάννη, πεζογράφος  και ποιήτρια

«Είναι πολύπλευρο και πολυδιάστατο το θέμα του βιβλίου στην Ελλάδα,επειδή είναι πολλοί οι παράγοντες που σχετίζονται με αυτό: εκδοτικοί οίκοι, συγγραφείς,αναγνώστες, κριτικοί,δημοσιογράφοι, αλλά και παρουσιαστές βιβλίου. Και ,από το 2009 περίπου και μετά το βιβλίο άγεται και φέρεται – ακόμα πιο πολύ -από την γενικότερη Κρίση που βιώνουμε ως έθνος. Σίγουρα χρειάζεται μια καλή νεράιδα θα έλεγε κανείς χαριτολογώντας,για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.Να αποσύρει  με το ραβδάκι της μεμιάς όλα τα κακογραμμένα βιβλία από την αγορά,να βάλει φρένο στις χωρίς αξιολογικά κριτήρια αυτοεκδόσεις, να περνά από λογοκρισία τους εκδότες που στο βωμό του κέρδους θυσιάζουν την καλή λογοτεχνία, να επιμορφώσει τους  αναγνώστες, καλλιεργώντας το γούστο τους, να διδάξει στους ”κριτικούς” ήθος,και στους συγγραφείς σεμνότητα. Τέλος, να πει στους συγγραφείς παιδικών βιβλίων ότι ”πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά” και ότι βιβλία που υποτιμούν τη νοημοσύνη τους είναι αποτυχημένα».

Άρης Σφακιανάκης, συγγραφέας

«Η ευχή μου θα ήταν να καταργηθούν μια κι έξω τα φιλολογικά μαθήματα στα σχολεία και στη θέση τους να μοιράζεται κάθε έτος στα παιδιά μια λίστα με 10 απαγορευμένα βιβλία».

Εκδόσεις Αίολος 

Θα παρακαλούσαμε τη νεράιδα – που η δικιά μας θα μοιάζει σίγουρα στη Λη-Τσέρι από τον Τρυποκάρυδο – να άλλαζε συνολικά την κατάσταση στην Ελλάδα, για την κρίση, οικονομική και ανθρωπιστική, για τους πρόσφυγες, για τους φόρους, για τα χαμόγελα που χάνονται, για μια χώρα που βουλιάζει όλο και πιο βαθιά. Έτσι και στον χώρο του βιβλίου θα γινόντουσαν τα πράγματα καλύτερα, αφού όλα συνδέονται μεταξύ τους. Να προσβλέπουμε, λοιπόν, στην εμφάνιση μιας καλής νεράιδας…, αλλά μέχρι τότε ας διαβάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Μάνος Κοντολέων, συγγραφέας 

«Θα ζητούσα όλα όσα αυτόν τον καιρό συμβαίνουν στη χώρα μας να μεταφέρονταν στις σελίδες ενός μυθιστορήματος, ενώ τα όσα είναι γραμμένα εκεί να γίνουν η πραγματικότητά μας. Και ποιο να ήταν αυτό το μυθιστόρημα που θα ρουφούσε την πίκρα μας και τον φόβο μας και θα μας χάρισε τη γλύκα και το όνειρό του; Μα ποιο άλλο εκτός από το «Ο Μικρός Πρίγκιπας»  του Εξυπερύ.»
book
Κωνσταντία Σωτηρίου, συγγραφέας 

«Μου αρέσουν τα τρελά και τα απραγματοποίητα. Και τα ρομαντικά. Και κυρίως οι νεράιδες των βιβλίων. Αν ερχόταν η νεράιδα των βιβλίων με το μαγικό ραβδάκι της για να αλλάζαμε προς το καλύτερο την κατάσταση του βιβλίου στην Ελλάδα, θα της έλεγα να πάμε κοντά στα παιδιά. Ούτως ή άλλως, μόνο τα παιδιά γνωρίζουν πώς υπάρχουν νεράιδες και μόνο αυτά θα μπορούσε το ραβδάκι της να βοηθήσει. Θα ζητούσα λοιπόν από την νεράιδα να μάθει στα παιδιά να «διαβάζουν». Να διαβάζουν πραγματικά. Να μάθουν να αγαπούν τα βιβλία. Να ανακαλύψουν τι σημαίνει ο κόσμος τους. Η νεράιδα θα έπρεπε φυσικά να μπει λιγάκι στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, να εφαρμόσει μέσα από τους θεσμούς του Υπουργείου Παιδείας την διδασκαλία της λογοτεχνίας από το Δημοτικό και στην συνέχεια στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, με έναν τρόπο πρωτοποριακό, που θα έδειχνε στους μικρούς μαθητές την αλήθεια της ανάγνωσης. Ένα πρόγραμμα που θα τους ενθάρρυνε να ανακαλύπτουν παλιούς και νέους συγγραφείς, καινούργια λογοτεχνικά ρεύματα, ένα πρόγραμμα που θα εισήγαγε μαθήματα δημιουργικής γραφής και θα έκανε τα παιδιά να θέλουν να διαβάσουν, να θέλουν να μάθουν, να θέλουν να γράψουν. Όταν τέλειωνε με το Υπουργείο, η νεράιδα θα έπρεπε να πάει κοντά στους γονείς. Θα μάθαινε η νεράιδα στις μαμάδες και στους μπαμπάδες να αγοράζουν στα παιδιά τους βιβλία, καλά λογοτεχνικά βιβλία, βιβλία γεμάτα εικόνες για τον κόσμο, βιβλία για τους πρόσφυγες, βιβλία για τον ρατσισμό. Βιβλία για ανθρώπους που αγαπούν και υποφέρουν. Βιβλία που θα κρατήσουν μακριά τα παιδιά από το διαδίκτυο. Βιβλία που θα κάνουν τα παιδιά να σκέφτονται. Και επειδή η νεράιδα είναι μαγική, θα έκανε και τους γονείς να ανοίξουν κανένα βιβλίο, θα τους έκανε και αυτούς να «διαβάζουν», να δουν μέσα από την μαγεία της ανάγνωσης και της γραφής τι σημαίνει να χάνεσαι στις λέξεις και να βυθίζεσαι στον κόσμο του χαρτιού. Αυτού θα έκανε η νεράιδα. Θα έκανε μια μαγική επένδυση στα παιδιά. Θα δημιουργούσε ένα κόσμο από ανθρώπους που θα αγαπάνε τις λέξεις. Και μάρτυς μου ο θεός του βασιλείου της νεραϊδοχώρας, αυτοί θα είναι καλοί άνθρωποι. Ικανοί να φτιάξουν ένα καλύτερο κόσμο. Είναι γερό υλικό οι λέξεις να χτίσεις έναν καλύτερο κόσμο. Ρωτήστε τις νεράιδες. Ξέρουν».
Αγαπητή Νεράιδα του βιβλίου, Σου ζητώ να μεταμορφώσεις τους Έλληνες από λιτοδίαιτους αναγνώστες σε αχόρταγους βιβλιοφάγους!- Εκδόσεις Μελάνι
Μάκης Προβατάς, δημοσιογράφος
 
Επειδή τυχαίνει να τη γνωρίζω τη Καλή Νεράιδα του Βιβλίου, ξέρω ότι είναι απόλυτα πειστική, και θα της ζητούσα να ψιθυρίσει  στο αυτί κάθε νέου παιδιού ξεχωριστά, ότι μόνο διαβάζοντας βιβλία θα γίνει πιο έξυπνο, πιο ελκυστικό, πιο όμορφο, και πιο σέξι. Αφού τελείωνε με τους νέους, θα της ζητούσα να κάνει το ίδιο και στους ενήλικες, απλά βάζοντας το «σέξι» πρώτο.
 
Χριστίνα Δρούζα, δημοσιογράφος
 
Τα περισσότερα νηπιαγωγεία έχουν μικρές δανειστικές βιβλιοθήκες. Κάθε Παρασκευή κάθε παιδάκι διαλέγει από τα ράφια της βιβλιοθήκης όποιο βιβλίο επιθυμεί και το παίρνει στο σπίτι του για να το διαβάσει με τη μαμά ή τον μπαμπά του. Μπορεί να το κρατήσει μια ολόκληρη εβδομάδα. Την επόμενη Παρασκευή όλα τα παιδιά επιστρέφουν τα βιβλία τους. Οι πρώτες ώρες στο σχολείο περνούν κάπως έτσι: κάθε παιδί μιλάει στα άλλα παιδιά για το βιβλίο που διάβασε, διηγείται την ιστορία, περιγράφει καταστάσεις, σχολιάζει όλα όσα του άρεσαν, αλλά και εκείνα που δεν του άρεσαν. Για τα παιδιά του νηπιαγωγείου τα βιβλία είναι πραγματικοί θησαυροί που κλείνουν μέσα τους κόσμους μαγικούς και ονειρεμένους. Δεν έχω συναντήσει παιδάκι που δεν του αρέσουν τα βιβλία και οι ιστορίες.
Και μετά; Μετά τα παιδάκια πάνε στο σχολείο. Μαθαίνουν γραφή, ανάγνωση, αριθμητική και ένα σωρό άλλα ωραία και χρήσιμα πράγματα και κάπου χάνεται η παλιά αγάπη για τις ιστορίες των παιδικών βιβλίων. Δεν ξέρω που χάνεται. Έχω όμως την αίσθηση ότι κάτι κάνουμε λάθος εμείς οι μεγάλοι.
Θα ήθελα λοιπόν να ξαναβρούν όλα τα παιδιά εκείνη την αγάπη για τις ιστορίες και τα βιβλία. Θα ήθελα να ανοίξουν βιβλιοθήκες σε όλα τα σχολεία της χώρας. Και ακόμη σε όλες τις γειτονιές, σε όλα τα νησιά, σε όλα τα χωριά. Και κάθε Παρασκευή στα σχολειά να μην γίνεται μάθημα. Ή μάλλον να γίνεται· το πιο σημαντικό μάθημα απ’ όλα. Να μαζεύονται τα παιδιά και να μιλούν για όλα εκείνα τα θαυμαστά πράγματα που διάβασαν στα βιβλία τους τις προηγούμενες ημέρες. Και την άλλη Παρασκευή πάλι από την αρχή. Γιατί τα βιβλία είναι αμέτρητα και δεν τελειώνουν ποτέ.
Η αγάπη για τα βιβλία και το διάβασμα καλλιεργείται. Με αγάπη και υπομονή. Σαν το πιο πολύτιμο λουλούδι. Και τότε όλα ανθίζουν. 
book
Όλγα Σελλά, δημοσιογράφος 

Αν ερχόταν η καλή νεράιδα του βιβλίου και σας έλεγε ότι την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου έχετε δικαίωμα να κάνετε μια συγκεκριμένη ευχή που θα πραγματοποιηθεί ώστε να αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση του βιβλίου στην Ελλάδα, ποια ευχή θα ήταν αυτή;
«Μία μόνο έχω δικαίωμα να κάνω; Εστω, μία θα κάνω και ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμπέσει με τις ευχές των υπολοίπων, για να έχει να υλοποιήσει πολλές ευχές η καλή νεράιδα του βιβλίου.
Εύχομαι λοιπόν, και παρακαλώ θερμά την καλή νεράιδα του βιβλίου, να μειωθεί το Σάββατο, την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, η ανεργία των νέων και η ανεργία γενικά, να γίνει σχεδόν μηδενική, ώστε όλοι αυτοί οι άνθρωποι -που θέλουν να αγοράσουν τα νέα βιβλία, αλλά είναι τα πρώτα που έχουν περικόψει από τα έξοδά τους- έχοντας δουλειά και σταθερό εισόδημα, να μπορούν να επιλέγουν ξανά πέντε και δέκα βιβλία στα βιβλιοπωλεία. Να στέκονται στην ουρά μπροστά στα ταμεία, να κρατάνε μια ντάνα βιβλία ο καθένας, ε και μετά όλη η αλυσίδα θα πάρει μπρος. Ετσι δεν είναι; Μήπως είναι παραπάνω από μια ευχή; Μπα!!! Δεν νομίζω….» 
Ν’ αποκτήσει η Ελλάδα αναγνώστες και βιβλιόφιλους. Εκδόσεις Ποταμός 
No14Me (aka Γιάννης Καλογερόπουλος), blogger 
Αχ, καλή μου βιβλιονεράιδα, σήμερα, μέρα που είναι, θέλω να σου ζητήσω μία χάρη: να έχεις τ’ αφτιά σου ανοιχτά εκεί στις βιβλιοπαρέες που γυρνάς και όταν ακούς κάποιο μεγάλο στόμα να διαλαλεί τη μεγάλη αγάπη του για το διάβασμα και για τα βιβλία, αρχίζοντας να λέει κάτι περίπου σαν αυτό: μα καλά, ακόμα δεν έχεις διαβάσει εσύ το (κι εδώ να θέλει να πει τον τίτλο κάποιου βιβλίου), ή κάτι περίπου σαν αυτό: μα καλά, τώρα διαβάζεις εσύ (κι εδώ να θέλει να πει το όνομα κάποιου συγγραφέα), ή κάτι περίπου σαν αυτό: μα, είναι για λίγους ο/το (κι εδώ να θέλει να πει το όνομα κάποιου συγγραφέα ή τον τίτλο κάποιου βιβλίου), ή κάτι άλλο περίπου σαν αυτά, κατάλαβες τι λέω, κάνε, σε παρακαλώ πολύ, να τον πιάνει λόξιγκας και να σκάει και να μην τελειώνει αυτό που άρχισε να λέει, μήπως και σπάσει το κακό σπυρί και γίνει το διάβασμα πάλι εκείνη η ανάγκη για ιστορίες, εκείνη που είχαμε παιδιά όταν μας διάβαζε η μάνα μας βιβλία. Αυτή τη χάρη θέλω μόνο.

Νίκος Αργύρης, Εκδόσεις Ίκαρος 

Αν ερχόταν πράγματι αυτή η νεράιδα, θα εκμεταλλευόμουν το γεγονός (μιας και δύσκολο να έρθει ξανά, πόσο συχνά συμβαίνουν αυτά) και θα έκανα παραπάνω από μία ευχή. Θα ζητούσα να μπουν τα βιβλία στα σχολεία, να διδάσκονται τα παιδιά από μικρή ηλικία να αγαπούν το βιβλίο, τις ιστορίες, την λογοτεχνία. Θα ζητούσα βιβλιοθήκες παντού, ενημερωμένες και στελεχωμένες από ανθρώπους, που θα μεταδώσουν την αγάπη τους για το βιβλίο στα παιδιά. Θα ζητούσα μια Πολιτεία λιγότερο εχθρική προς τον πολιτισμό και το βιβλίο, η οποία θα προστάτευε και θα προωθούσε με κάθε μέσο στην διάθεσή της, το πολυτιμότερο πολιτιστικό αγαθό που έχουμε, καθώς και την φιλαναγνωσία. Είναι άλλωστε, ο μόνος δρόμος για την διαμόρφωση σκεπτόμενων και ενημερωμένων πολιτών.

Άντζελα Δημητρακάκη, συγγραφέας 

Η ευχή που θα ήθελα να πραγματοποιηθεί είναι εκείνη που μπορεί να πραγματοποιηθεί πολύ ευκολότερα από τις άλλες 9 στη λίστα μου. Είναι καιρός να αποκτήσουν οι δυο μεγάλες μας πόλεις – Αθήνα και Θεσ/κη- από ένα Σπίτι Συγγραφέων. Στο κέντρο των πόλεων, εκεί που διαμορφώνεται η καθημερινότητα στην αγριότερη αλλά ενιότε και στην πιο μαχητική της μορφή.
Ένα Σπίτι Συγγραφέων με γραφεία (ναι, δε θα φτάνουν για όλους, αλλά μπορεί να υπάρξει ένα σύστημα για το ποιος, πότε). Με αίθριο και κουζίνα, με κοινόχρηστους χώρους (για συζητήσεις και για πάρτι), με δωμάτια φιλοξενίας για συναδέλφους, κριτικούς, μεταφραστές από το εξωτερικό. Ένα αναπαλαιωμένο νεοκλασικό από αυτά που σαπίζουν, κάτι τέτοιο. Αλλά ας μην είμαι τόσο παράλογα απαιτητική, ένα οποιοδήποτε σπίτι ως τόπος συνεύρεσης και δυνητικού διαλόγου θα αρκούσε.
Θα φτιάχναμε μια βιβλιοθήκη, όπως παλιά, στο σχολείο, που φέραμε όλοι από μερικά βιβλία. Θα ζητούσαμε την συνδρομή των αγαπητών μας καλλιτεχνών και αρχιτεκτόνων για τη διαμόρφωση ενός κατοικίσιμου χώρου, κατάλληλου για ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών, όταν και όσο θα το χρειαζόταν κανείς. Εννοώ έναν χώρο όπου θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε κάπως πιο αυθόρμητα, χωρίς το βάρος των δημόσιων δηλώσεων. Έναν χώρο όπου συναντώντας κάποιον στο διάδρομο, να μπορείς να τον καλέσεις για ένα ποτό στο γραφείο σου για μια συζήτηση off the record. Έναν χώρο που θα κατέρριπτε τον μύθο του μοναχικού συγγραφέα. Φυσικά, είμαστε “μοναχικοί” εάν δεν υπάρχει η δυνατότητα να είμαστε κάτι άλλο. ‘Ομως γιατί δεν υπάρχει; Η αναπαραγωγή του ίδιου κώδικα, της μοναχικότητας, είναι η αναπαραγωγή της στασιμότητας, και υφίσταται σε συνάρτηση με τα ποικίλα στεγανά της νεο-ελληνικής λογοτεχνίας.
Ωστόσο, δεν χρειάζεται μια νεράιδα για να γίνει ένα πρώτο βήμα προς μια εναλλακτική κατεύθυνση. Με καλή θέληση, αλληλεγγύη, φαντασία, και ενδεχομένως με τη μη-αδιαφορία (προτιμότερο το ενδιαφέρον) του Υπουργείου Πολιτισμού για την υποστήριξη της λογοτεχνίας ως κοινού αγαθού, θα άλλαζαν κάποια πράγματα.
book
Βαγγέλης Ραπτόπουλος, συγγραφέας 

Εύχομαι να υπήρχε σε κάθε γειτονιά μια καλή δημόσια βιβλιοθήκη. Να μην έβγαιναν τόσα ασήμαντα βιβλία, όσα τα τελευταία χρόνια. Ή, αλλιώς, να ήταν οι εκδότες βιβλίου λιγότερο έμποροι. Και, τέλος, εύχομαι να διάβαζαν περισσότερο λογοτεχνία οι Έλληνες, και ιδίως η άρχουσα τάξη, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι.

Πελαγία Σουλτάτου, συγγραφέας 

“Πέλα Σουλτάτου, ποια είναι η ευχή σας για την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου;”
“Εύχομαι να μου δώσετε την ευκαιρία για μία δεύτερη ευχή μόλις ολοκληρώσω την πρώτη, καλή κυρία Νεράιδα.”
“Σατανικό! Δεν απευθυνόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο στις Νεράιδες.”
“Δε μου απαντήσατε όμως στην ερώτησή μου και φοβάμαι πως θα αναγκαστώ να πω σε όλους πως δεν υπάρχετε.”
“Με απειλείτε;”
“Σας προειδοποιώ.”
“Πολύ καλά λοιπόν, ακούω την ευχή σας.”
“Εννοείτε τις ευχές μου…”
“Έστω! Κι επιτέλους κάντε ένα βήμα παραπέρα, μου πατάτε το φόρεμα!”
“Ω, με συγχωρείτε. Πολύ ωραίο το φουρό σας, by the way.”
“Αγαπητή Πέλα, έχετε αρχίσει να με εκνευρίζετε!”
[Ψιθυριστά] “Εσύ να δεις που πρέπει να παραστήσω ότι υπάρχεις…”
“Τι είπατε; Τι είπατε;”
“Λοιπόν, εύχομαι να μου παραδώσετε το μαγικό σας ραβδάκι.”
“Αυτό δε μπορεί να συμβεί! Είναι εκτός των όρων του παιχνιδιού!”
“Πότε μιλήσαμε για κανόνες και δεν το άκουσα;”
[Εκνευρισμένη] “Δε μπορώ να σας παραδώσω το ραβδάκι μου γιατί δε θα έχω λόγο ύπαρξης.”
“Ενώ τώρα έχετε δηλαδή; Ας καγχάσω.” [Καγχάζει]
“Ορίστε λοιπόν, πάρτε το να δω τι θα καταλάβετε. Δε γνωρίζετε το ξόρκι, δε μπορείτε να το μεταχειριστείτε. Θα…”
Η Πέλα Σουλτάτου, ή αλλιώς Niemands Rose, τσακίζει στα δύο το ραβδάκι και το πετάει σε έναν κάδο απορριμμάτων, γιατί έχει και οικολογική συνείδηση. Η καλή Νεράιδα παρακολουθεί εμβρόντητη τη σκηνή και βγάζει άναρθρες κραυγές ενώ χοροπηδάει αλλόφρων.
“Δίνε του!” την προστάζει η συγγραφεύς.
“Τι;”
“Τυρί. Δίνε του σου είπα, βουλοκέρι έχεις στα αυτιά;”
“Μα…”
“Νεράιδα, φύγε, κρατάω μαχαίρι!”
Η δύστυχη Νεράιδα εγκαταλείπει τη σκηνή συντετριμμένη, όσο και το ραβδάκι της, ενώ ο Γιώργος Φούντας της λογοτεχνίας εκφωνεί ένα μικρό λογύδριο στο κοινό περί κέρδους, ανταγωνισμού, συνδικαλισμού, σωματείων, εργασιακών σχέσεων, λιτότητας, κοινωνικών αγαθών, αγώνων και κεκτημένων. Κάποιοι από το κοινό αρχίζουν να γιουχάρουν, κάποιοι αποχωρούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας…Το κοινό ήθελε να ακούσει μια ευχή για το βιβλίο, όχι το Κεφάλαιο του Μαρξ, διάολε.
book
Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, συγγραφέας 

Θα ήθελα η καλή νεράιδα του Βιβλίου να υποχρεώσει δια μιας, και ως δια μαγείας, εκατό (τουλάχιστο) μεγάλους εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού να εκδίδουν κάθε χρόνο υποχρεωτικά δύο (τουλάχιστο) ελληνικούς τίτλους έκαστος.
 
Και στη συνέχεια, να τους φυτέψει κατάστηθα την επιθυμία να κάνουν τέτοιο τρελό προμοτάρισμα αυτών των ελληνικών τίτλων, ώστε να δημιουργηθεί σιγά σιγά στους κόλπους της διεθνούς σκηνής ένα ισχυρό Φιλελληνικό Αναγνωστικό Κίνημα (ΦΑΚ – αλλά καμία σχέση) ικανό να εδραιώσει την εγχώρια παραγωγή μας στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα. 
 
Λιγότερη ποσότητα και περισσότερη ποιότητα για τους τίτλους που εκδίδονται- Εκδόσεις Καλλιγράφος 
Νικόλας Περδικάρης, συγγραφέας 

Αν ερχόταν η καλή νεράιδα θα της έλεγα: «Κάνε καλή μου νεράιδα να βρέχει συνέχεια βιβλία από τον ουρανό».  Και δεν θα ζητούσα εξαιρέσεις. Ας έβρεχε από Προυστ μέχρι λογοτεχνία του «περίπτερου». Γιατί το διάβασμα είναι μια αγαπημένη συνήθεια. Και για να το αγαπήσει ο κόσμος, χρειάζεται πρώτα να το συνηθίσει… Να το εντάξει στην καθημερινότητά του. Έπειτα θα ζητούσα να μη θεωρείται αδίκημα η κλοπή βιβλίων για όσους δεν έχουν να πληρώσουν.  Μετά θα έπαιρνα τη νεράιδα, να την κεράσω κανένα κοκτέιλ. Γιατί καλό είναι το διάβασμα, αλλά είναι ακόμα καλύτερο όταν συνδυάζεται με την εξωστρέφεια, τη συζήτηση και όλες τις υπόλοιπες χαρές της ζωής.

Ζέφη Κόλια, συγγραφέας

«Η δική μου νεράιδα θα φορούσε φουστάνι φτιαγμένο από βιβλιοσελίδες,  biker jacket από κλασικά δερματόδετα εξώφυλλα, στα χέρια της θα είχε τατουάζ από στίχους ποιημάτων και στο στήθος της χαραγμένες λέξεις από trashy novels.  Τα μαλλιά της-στο χρώμα του γραφίτη- θα ήταν στολισμένα με διάδημα από μολύβια, πένες, στυλογράφους και  μες τα μάτια της θα λαμποκοπούσαν γρίφοι αστυνομικών μυθιστορημάτων. Η δική μου νεράιδα θα κουβαλούσε μαζί της μια τσάντα από πάπυρο, γεμάτη με όλη τη φιλοσοφία του κόσμου. H δική μου νεράιδα θα ήταν τόσο αλλόκοτα όμορφη που όποιος την έβλεπε θα έψαχνε αμέσως τους στίχους, τα βιβλία, και τις ιστορίες που θα κουβαλούσε στο κορμί της κι έτσι η ζωή του θα έρρεε ταξιδεύοντας σε κόσμους φανταστικούς, μυστηριώδεις και υπέροχους ….
Σε πιο ρεαλιστική ανάγνωση, εύχομαι η νεράιδά μου να ρίξει εκατό τόμους βιβλίων στα κεφάλια των ανθρώπων, μπας και ταρακουνηθούν τα μυαλά τους και καταλάβουν ότι η αληθινή περιουσία της ανθρωπότητας κρύβεται πίσω απ τις γραμμένες λέξεις και όχι σ αυτά που τάζει στις ειδήσεις των οχτώ ο Αλέξης». 

Γιώργος Ίκαρος-Μπαμπασάκης, συγγραφέας 

Χαράματα η ώρα τρεις, φτάνει η Νεράιδα, μου λέει: Όλα όσα ευχόσουν τόσον καιρό έγιναν, κυκλοφορούν τα Άπαντα του DFW, του William H. Gass, του Joseph McElroy, άψογα μεταφρασμένα, από τον Gutenberg, την Κριτική, το Ροδακιό, την Κίχλη και την Άγρα, από κοινού, συνασπίστηκαν και τα εξέδωσαν, ενώ οι πάντες πια διαβάζουν στο τρένο στα πάρκα στις σοφίτες Καρούζο Κοροπούλη Αρανίτση ακούγοντας Glenn Gould και John Coltrane, ναι, όλα όσα ευχόσουν έγιναν, οι «ανυπάρκτιανς» δεν γράφουν πια, πλένουνε σκάλες, τραβάνε κουπί σε γαλέρες πίσω στον χρόνο, στην Πλατεία Κάνιγγος στήσαν τα αγάλματα του Thomas Pynchon και του Ανδρέα Εμπειρίκου, ο Dylan Thomas αναστήθηκε και τα πίνει στον Καπετάν Μιχάλη με την Παρέα, όλα τα αυτοκίνητα ανατινάχθηκαν και οι πάντες κυκλοφορούν με ποδήλατο κι ένα βιβλίο των εκδόσεων City Lights Books  στην τσέπη του μοντγκόμερι.
book
Χρήστος Χρυσόπουλος, συγγραφέας 
 
Νομίζω πολλοί συνάδελφοι θα έχουν φροντίσει ήδη ώστε με την ευχή τους να ξεπεράσουμε τα επείγοντα προβλήματα που βασανίζουν τον χώρο του βιβλίου και τους ανθρώπους του: οικονομική δυσπραγία, καθυστέρηση/αθέτηση πληρωμών, ετεροαπασχόληση, ανεργία, αποθέσμιση του εκδοτικού χώρου, απουσία κρατικής μέριμνας, άρνηση κατοχύρωσης του επαγγέλματος του συγγραφέα, έλλειψη υποδομής φιλαναγνωσίας, έλλειψη υποστήριξης μεταφράσεων…κλπ. Εγώ με τη σειρά μου θέλω να ευχηθώ / ζητήσω από τη νεράιδα, να γίνει πολύ ευκολότερο για τους νέους συγγραφείς (ποιητές και πεζογράφους) να εκδώσουν το πρώτο τους βιβλίο δίχως να χρειαστεί να βάλουν το χέρι στην τσέπη, και να έχουν τη χαρά να δουν το βιβλίο τους στους πάγκους των βιβλιοπωλείων και στις σελίδες των εφημερίδων. Να πάρουν δηλαδή την πρώτη χαρά που γευτήκαμε εμείς όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε με τις λέξεις.
 
 
Κώστας Ακρίβος, συγγραφέας 

Αγαπητή βιβλιονεράιδα. Ζόρικα τα πράγματα στην ψωροκώσταινα, ε; Τώρα που είδες ότι δεν γίνεται τίποτα με την ενιαία τιμή βιβλίου ή με το λειτουργήσει ξανά το ΕΚΕΒΙ, δεν παίρνεις το μαγικό σου ραβδάκι και να αλλάξεις γήπεδο; Έλα που σε περιμένουμε στα σχολεία, τα γυμνάσια και τα λύκεια. Εδώ θα δεις και θα φρίξεις. Δεκατριάχρονα και δεκαεφτάχρονα για έξι χρόνια κάνουν ένα μάθημα, αυτό της Λογοτεχνίας, που μόνο μάθημα δεν είναι, πιο πολύ με αγγαρεία μοιάζει. Βιβλία που έχουν δεκάδες αποσπάσματα από μυθιστορήματα, διηγήματα και ποιήματα που τα διδάσκονται τα κακόμοιρα ανά δύο ή τρεις διδακτικές ώρες, μερικές φορές και μέσα σε μία ώρα. Σε κάποιες τάξεις μάλιστα μαθαίνουν όχι πώς να αγαπούν ή να ξεκλειδώνουν τα κείμενα, αλλά ποια είναι η ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Ξεκινάνε τα μαθήματα το φθινόπωρο με κείμενα της Κρητικής και Επτανησιακής Σχολής και μέχρι την άνοιξη, που θα πάνε στις εξετάσεις, πρέπει να έχουν μάθει σχολές, ρεύματα, βιογραφικά συγγραφέων, όρους και ορισμούς… Φιλολογικό hangover. Τις πταίει; Όχι τα ανήλικα φυσικά, ούτε οι δάσκαλοι ή εκείνοι που έχουν συντάξει τα βιβλία. Αλλού στρέψε το ραβδάκι σου: πιο ψηλά, σε κεφαλές εξέχουσες και σημαντικές: στα υπουργεία που κανονίζουν το τι και πώς θα γίνει το μάθημα της Λογοτεχνίας, χωρίς να έχουν την παραμικρή ή καθόλου γνώση και αγάπη για τη λογοτεχνία. Ζητάς βοήθεια; Θέλεις να ακούσεις τι πρέπει να γίνει; Μα το αυτονόητο, καλή μου νεράιδα: ό,τι στις πολιτισμένες χώρες του κόσμου: τα παιδιά γυμνασίου και λυκείου να γνωρίσουν τη λογοτεχνία μέσα από τη διδασκαλία ολόκληρου λογοτεχνικού έργου. Να πάψουν να τσαλαβουτούν σε αποσπάσματα και κειμενάκια, αλλά να διαβάζουν-διδάσκονται για όλη τη σχολική χρονιά έστω ένα βιβλίο, της ελληνικής ή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τόσα και τόσα αυτά! Μονάχα έτσι θα ρουφήξουν μεδούλι και μέλι, θα μπουν στον πειρασμό να ξεφυλλίσουν μόνοι τους και άλλες σελίδες άλλων συγγραφέων, θα θελήσουν να περάσουν το κατώφλι του βιβλιοπωλείου για να κάνουν την πρώτη αγορά τους.
Τι σε ακούω να ρωτάς; Ποια είναι η διεύθυνση του υπουργείου παιδείας για να πας να κάνεις τα μαγικά σου; Μια στιγμή, να τη χτυπήσω στο Google.
book
Ευχόμαστε να δημιουργηθεί σε όλη την Ελλάδα ένα μεγάλο και ενημερωμένο δίκτυο δημόσιων βιβλιοθηκών, ώστε όλοι να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στην κλασική και σύγχρονη βιβλιογραφία. – Εκδόσεις Καστανιώτης 
Νίκος Κουρμουλής, δημοσιογράφος


Τα βιβλία είναι όνειρα εν αγνοία τους. Τα τελευταία χρόνια βέβαια έχουν διαγνωστεί φαινόμενα άπνοιας. Από την άλλη μεριά τι πιο αισιόδοξο από το να βγαίνουν συνεχώς νέοι συγγραφείς παγκοσμίως και στην Ελλάδα φυσικά. Βιβλία που εναρμονίζονται με τις αγωνίες και τις ανακατατάξεις κοινωνικές και προσωπικές που συντελούνται καθημερινά. Το διήγημα, το ιστορικό μυθιστόρημα, όπως και το δοκίμιο, ανθίζει στη χώρα μας στην συγκυρία που βρισκόμαστε. Το βιβλίο παραμένει φτηνότερο, ως επί το πλείστον, σε επίπεδο παραγωγής σε σχέση με τα υπόλοιπα είδη των τεχνών. Αν και το υψηλό ΦΠΑ, θα βαθύνει τα ήδη μεγάλα προβλήματα οικονομικής και ποιοτικής υφής. Στην Ελλάδα η διατήρηση του υφεσιακού κλίματος, έχει στρέψει αρκετούς συνανθρώπους μας προς την εσωτερική αναζήτηση. Αυτή η ενατένηση, μαζί με την ανάγκη να ξανασμίξουμε με τη γλώσσα, οδηγεί αρκετό κόσμο προς την συγγραφική εμπειρία. Εξάλλου είναι ο ορισμός της μοναχικής ενασχόλησης. Επίσης η έξαρση μικρών εκδοτικών οίκων και λεσχών που αντιμετωπίζουν το βιβλίο ως εργόχειρο, δείχνει πως υπάρχουν ακόμη ρομαντικοί υπερασπιστές του χαρτιού που κατακτούν βήμα-βήμα τον θαυμασμό όλων.
Εύχομαι να σχηματιστεί πάλι ένα κέντρο βιβλίου με βάση την μετάφραση και μόνο. Αρχικά τουλάχιστον. Με λιγότερες δαπάνες, ρεαλιστικά μιλώντας και άξιους επαγγελματίες που θα μπορέσουν να μεταφέρουν προς το εξωτερικό σημαντικά ελληνικά έργα. Από το παρελθόν μέχρι και τις μέρες μας.  Παράλληλα εύχομαι να συνεχιστεί η σκληρή δουλειά των νέων συγγραφέων. Εκείνων που θα βουτήξουν στη γραφή ως παραλήπτες της περιρρέουσας κατάρρευσης, αλλά και της αναδιαμόρφωσης των εκφραστικών μέσων. Ήδη υπάρχει μια αξιοπρόσεκτη στροφή προς τις ρίζες των γλωσσικών μας ιδιωμάτων και των σταθμών της νέας ελληνικής ιστορίας. Επίκεντρο εδώ είναι η κοινωνία/κοινότητα και όχι ο μεγαλοϊδεατισμός. Εύχομαι τα νέα βιβλιοπωλεία να μαζεύουν πυρηνικό κοινό και να μεταλαμπαδεύουν τα μυστικά των βιβλίων. Τέλος θα πρέπει να προσέξουμε πολύ τις δημοτικές βιβλιοθήκες. Να μπορέσουν να ορθοποδήσουν και να γίνουν κέντρα μόρφωσης και γαλούχησης στο συντακτικό του διαβάζω και βλέπω τον κόσμο μέσα από τις σελίδες. Ήρθε η ώρα στην Ελλάδα να πάρει το βιβλίο τα ρίσκα του. Αυτή η παραδοχή, μπορεί να πάει τα πράγματα λίγο πιο μπροστά.  

ΠΕΝΤΕ ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ



(Source: http://bit.ly/1SxQ7Yi.)



(Αναδημοσίευση από :EΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)

Πέντε αφηγηματικά ίχνη





Επιμέλεια: Μισέλ Φάις
                                        



Συγκεντρώσαμε φρεσκοτυπωμένα βιβλία ή επικείμενες εκδόσεις σ’ ένα μικρό εαρινό αφιέρωμα. Κείμενα με ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό, ερωτικό ή ενδοσκοπικό πρόσημο. Τέσσερις αμιγώς πεζογράφοι (Παναγιωτό- πουλος, Ραπτόπουλος, Σκαμπαρδώνης, Τζαμιώτης) κι ένας ποιητής (Βλαβιανός), που τελευταία όμως φλερτάρει και την πρόζα, ψηλαφούν όχι μόνο τα θεματικά, υφολογικά και πραγματολογικά νήματα των τελευταίων τους βιβλίων, αλλά εκθέτουν και λεπτομέρειες από το εργαστήρι της γραφής τους. Πέντε ερεθιστικά βιβλία αποζητούν προκαταβολικά την προσοχή μας πριν ξανοιχτούν στα αναγνωστικά κύματα των βιβλιόφιλων ή των κριτικών.


❖❖❖❖❖

Θα το ονόμαζα «μυθοπλαστικό ντοκουμέντο»

Χάρης Βλαβιανός
Του Χάρη Βλαβιανού
  • «Το κρυφό ημερολόγιο του Χίτλερ. Φυλακές Λάτσμπεργκ Νοέμβριος 1923-Δεκέμβριος 1924»
  • Εκδόσεις Πατάκη
Ανέκαθεν με προβλημάτιζε το «φαινόμενο Χίτλερ». Πώς αυτός, ένας ασήμαντος, ταπεινής καταγωγής και ελλιπούς μορφώσεως εμμονικός άνθρωπος, κατόρθωσε να σαγηνεύσει τόσο πολύ τους Γερμανούς, να τους συνεπάρει, να διεμβολίσει με την ευτελή ρητορεία του την πολιτική συνθήκη του καιρού του, να οδηγήσει μια χώρα στον πιο καταστροφικό για τους άλλους και την ίδια μονοπάτι και να αποτελέσει την προσωποποίηση του απόλυτου κακού;
Ως ιστορικός, είχα ασφαλώς επίγνωση ότι αυτή η απόλυτη μορφή πολιτικής κυριαρχίας την οποία είχε πετύχει ο Χίτλερ, μπορούσε να εξηγηθεί μάλλον με τη μελέτη της κοινωνίας επί της οποίας ασκήθηκε και που έφτασε στο σημείο να τον θεοποιήσει σχεδόν, παρά με την ανάλυση της προσωπικότητάς του∙ η δαιμονική και χαρισματική, ωστόσο, υφή αυτής της προσωπικότητας -και η λέξη «χαρισματική» δεν έχει ασφαλώς πάντα θετικό πρόσημο-, που χαρακτηριζόταν από απόλυτη κρυψίνοια και καχυποψία, παγερά αισθήματα και πλήθος εμμονών, με δελέασε να την ανασκάψω. Εξάλλου, όπως σωστά έχει γράψει ο Κέρσοου, «ο Χίτλερ είναι ένα από τα ελάχιστα άτομα για τα οποία μπορεί κανείς να πει με απόλυτη βεβαιότητα: χωρίς αυτόν, η πορεία της ιστορίας θα ήταν διαφορετική».
Στο «Κρυφό ημερολόγιο του Χίτλερ» ανασυνθέτω την περίοδο του εγκλεισμού του Χίτλερ στη φυλακή του Λάντσμπεργκ (Νοέμβριος 1923-Δεκέμβριος 24) μετά το αποτυχημένο «Πραξικόπημα της μπιραρίας» και ταυτόχρονα σκιαγραφώ την προσωπικότητα του ανθρώπου που έμελλε να αφήσει την αιμοσταγή σφραγίδα του στον 20ό αιώνα. Προϊόν εξαντλητικής έρευνας και πολύχρονης μελέτης, είναι στην ουσία ένα ψυχογράφημα του δικτάτορα.
Ασφαλώς αποτελεί μυθοπλασία, η οποία ωστόσο στηρίζεται στα ιστορικά γεγονότα, στα κείμενα (και του ίδιου του Χίτλερ - ας σημειωθεί ότι ο πρώτος τόμος του διαβόητου βιβλίου «Ο Αγών μου» γράφτηκε στη φυλακή), στις αναλύσεις και στις ερμηνείες μιας πλειάδας ιστορικών και μελετητών. Οπως άλλωστε μαρτυρούν πολλές πηγές, στο διάστημα του εγκλεισμού του στη φυλακή του Λάντσμπεργκ, ο Χίτλερ όντως κρατούσε ημερολόγιο, το οποίο μετά την αποφυλάκισή του και την κυκλοφορία του «Αγώνα», άγνωστο πώς, χάθηκε. Επομένως, μία από τις αφορμές για να επιχειρήσω την ανασύνθεσή του στάθηκε και ένα αληθινό γεγονός.
Αν μου ζητούσαν να δώσω έναν τίτλο στο υβριδικό είδος που προέκυψε στην πορεία, θα μπορούσα να το ονομάσω «μυθοπλαστικό ντοκουμέντο». Επέλεξα το ημερολογιακό είδος και την πρωτοπρόσωπη γραφή, θέλοντας να προσδώσω μεγαλύτερη ενάργεια και δύναμη στη φαντασιακή αναπαράσταση αυτού του επιτήδειου μνηστήρα της εξουσίας.
Βασισμένος σε έγκυρες πηγές (γνωρίζουμε ακόμη και τι είδους βιβλία διάβαζε ο Χίτλερ στη φυλακή), επεδίωξα να ανασυστήσω τον χαρακτήρα του, τις εμμονές του, τις φοβίες του, τα πάθη του, τα μίση του, τα συμπλέγματά του, τις προκαταλήψεις του και, φυσικά, τις ιδέες του, όλα τα στοιχεία εκείνα της προσωπικότητάς του που λίγα χρόνια αργότερα θα οδηγούσαν στο σφαγείο του πολεμικού μετώπου και στα κρεματόρια.

❖❖❖❖❖

Ενα παγανιστικό θρίλερ

Βαγγέλης Ραπτόπουλος
Του Βαγγέλη Ραπτόπουλου
  • «Λεσβία»
  • Μυθιστόρημα
  • Εκδόσεις Κέδρος
Η ομοφυλοφιλία έλειπε από το ρεπερτόριό μου, μολονότι η θεματολογία μου υπήρξε κατά περιόδους έντονα ερωτική. Και μπορώ να συναισθανθώ ευκολότερα μια λεσβία, αφού λατρεύουμε και οι δύο τις γυναίκες, παρά έναν ομοφυλόφιλο.
Η γυναικεία ομοφυλοφιλία είναι περισσότερο υπό διωγμό στην κοινωνία μας, πιο κρυμμένη κάτω από το χαλί, πιο αόρατη. Στο τσίρκο των μίντια θα βρεις πολλούς άντρες που παραδέχονται ανοιχτά την ομοφυλοφιλία τους και σχεδόν καμία γυναίκα.
Μια κοινότητα απ’ αυτές που βάζουν στο στόχαστρο οι νεοναζί, μια μειονότητα υπό ερωτικό διωγμό είναι το τέλειο περιβάλλον για να ανθίσει ένας φλογερός έρωτας. Αντιθέτως, ο κυρίαρχος ετεροφυλόφιλος έρωτας πάσχει σήμερα από έναν μαρασμό του συναισθήματος και μου φαίνεται όλο και πιο ατροφικός.
Το άλλο μείζον θέμα είναι ο ρόλος του ανδρικού φύλου. Στη «Λεσβία» το αρσενικό εκπροσωπείται από μια βεντάλια δευτερευόντων χαρακτήρων. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο βιαστής της ηρωίδας, ένας ντοπαρισμένος, μισοσαλεμένος χούλιγκαν. Στη λογοτεχνία μας δεν νομίζω ότι έχει καταγραφεί ξανά σε τέτοια έκταση ο εν λόγω ανθρωπότυπος.
Οπως είναι φυσικό, στο σύμπαν της «Λεσβίας» όπου υπερισχύουν η γυναικεία ομοφυλοφιλία και γενικά το θηλυκό, τον ρόλο του αντίθετου πόλου καταλαμβάνει ένα αποκτηνωμένο αρσενικό. Η παραβατική συμπεριφορά του τελευταίου γεννάει αστυνομική πλοκή κι έτσι το μυθιστόρημά μου είναι και μια ιστορία νουάρ, ένα θρίλερ.
Τέλος, υπάρχει κι ένας τρίτος πυλώνας του βιβλίου, που το καθιστά ένα μεταφυσικό θρίλερ. Αλλά όχι όπως το συνηθίσαμε στη λογοτεχνία του φανταστικού, με τις γοτθικές καταβολές. Ας πούμε ότι είναι ένα είδος μεσογειακού μαγικού ρεαλισμού. Ενα παγανιστικό θρίλερ.
Τι απουσιάζει οικτρά από τον απομαγευμένο, τεχνοκρατικό, υποδουλωμένο στο χρήμα κόσμο μας; Και τι ευθύνεται για το πεσμένο ηθικό μας, καθώς βουλιάζουμε όλο πιο βαθιά στην οικονομική κρίση; Η χαμένη αίσθηση του ιερού, της μαγείας, από μια φυσιοκρατική σκοπιά. Εξού και οι ενσωματωμένοι στο γραπτό μου στίχοι του Γιάννη Υφαντή, του πιο παγανιστή ποιητή μας.
Στη «Λεσβία» έχουμε την ερωτική μαγεία, που σαγηνεύει και σκλαβώνει τις ηρωίδες μου. Εχουμε μια εναλλακτική, κατοπτρική διάσταση του χρόνου, που εκδηλώνεται με προφητικά όνειρα. Εχουμε τηλεπαθητική επικοινωνία και φυσιογνωμικές ομοιότητες τέτοιας εξωφρενικής συμμετρίας ώστε να ανακαλείται το θαύμα. Εχουμε σημαδιακές, μοιραίες συμπτώσεις και στιγμές ιερές ή μαγικές. Καθόλου τυχαία, ένας άλλος πιθανός τίτλος ήταν: «Μαγεμένη».

❖❖❖❖❖

Φόρος τιμής στους ανυποψίαστους εμπλεκόμενους

Ν. Παναγιωτόπουλος
Του Ν. Παναγιωτόπουλου
  • «Γραφικός χαρακτήρας»
  • Εκδόσεις Μεταίχμιο
O «Γραφικός χαρακτήρας» γεννήθηκε απροσδόκητα μια μέρα όταν, ανάμεσα στα dvd με ταινίες που χρησιμοποιώ για το μάθημα σεναρίου, ανακάλυψα το dvd με τη στεφανιογραφία της μάνας μου, ενθύμιο μιας έκτακτης καλοκαιρινής επίσκεψης στο «Αλεξάνδρα». Κράτησα μια σημείωση, 77 μόλις λεξούλες, που εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον έμοιαζε περισσότερο με ημερολογιακή καταγραφή παρά με οτιδήποτε άλλο. Περιέργως, όμως, της έδωσα και τίτλο: «Σουβενίρ».
Τις αμέσως επόμενες μέρες, το παραπονεμένο βλέμμα του πατέρα μου από μια νεανική ασπρόμαυρη φωτογραφία του, στρατηγικά τοποθετημένη στον απέναντι τοίχο του γραφείου μου, ξύπνησε πανάρχαιες άλυτες ενοχές. Εγραψα μια αντίστοιχη σημείωση, λίγο μεγαλύτερη ετούτη τη φορά (124 λέξεις), αφιερωμένη στον «Βηματοδότη» του, για να μη μου γκρινιάζει ότι τον ρίχνω.
Ξαναδιαβάζοντάς τες, αργότερα, συνειδητοποίησα πως θα μπορούσαν κάλλιστα να διαβαστούν και από άλλους – κατ’ αρχήν εκείνους που ασπάζονται την πεποίθηση ότι –στη λογοτεχνία, τουλάχιστον– δεν είναι το μέγεθος που μετράει.
Η κρίση και η συνεπακόλουθη παραζάλη από τις έγνοιες του βιοπορισμού δεν μου επέτρεψαν να ασχοληθώ με ένα μυθιστόρημα που χρονίζει στα σκαριά. Οπότε στράφηκα για παρηγοριά σ’ αυτές τις ακαριαίες ιστορίες, που για ένα μεγάλο διάστημα υπήρξαν συγγραφική γυμναστική και, ταυτοχρόνως, ψυχοθεραπεία.
Η μικρότερη αριθμεί 51 λέξεις. Η μεγαλύτερη, και η μοναδική που απλώνεται σε 5 σελίδες, 800. Παρά τον αρχικό σχεδιασμό που προέβλεπε να φτάσουν τις 63, γράφτηκαν 67. Αποφάσισα να μην απαρνηθώ καμία και να αφήσω την αναφορά στη χρονολογία της γέννησής μου να πάει να κουρεύεται.
Οι ιστορίες αυτές είναι πέρα για πέρα αληθινές, πράγμα που σημαίνει ότι τις θυμάμαι ακριβώς όπως τις έγραψα – αυτή η εξήγηση θαρρώ πως είναι απαραίτητη. Γνωρίζω πως οι ιστορίες που συστήνονται ως αληθινές ενίοτε εκβιάζουν –άλλοτε σκόπιμα άλλοτε, πάλι, όχι– την περιέργεια του αναγνώστη. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου, ωστόσο – όποιος θέλει το πιστεύει. Προσωπικά θα ευχόμουν ο εν λόγω επιθετικός προσδιορισμός να θεωρηθεί απλώς ως ένας φόρος τιμής προς τους ανυποψίαστους εμπλεκόμενους.
Πρόκληση –αληθινή– στάθηκε το μέγεθός τους και όχι το πόσο πιστά αποτυπώνουν την πραγματικότητα – κάτι για το οποίο, εξάλλου, ελάχιστοι μπορούν να καταθέσουν σοβαρή μαρτυρία. Για μένα δεν έχει τόσο σημασία ότι οι μικρές αυτές ιστορίες είναι αληθινές όσο ότι οι αληθινές αυτές ιστορίες είναι τόσο μικρές που μπορούν –και το εύχομαι– να διαβαστούν ανάμεσα σε δύο στάσεις των νέων γραμμών του μετρό.

❖❖❖❖❖

Καθρεφτίζεται αποσπασματικά μια θρυμματισμένη κοινωνία

Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
  • «Υπουργός Νύχτας»
  • Μυθιστόρημα
  • Εκδόσεις Πατάκη
Το βιβλίο ξεκίνησε ως αρχική ιδέα το 2007 και τελείωσε το 2015. Η αφήγηση, με όχημα έναν χαρτοπαίχτη-μηδενιστή ήρωα, έχοντας έναν βασικό άξονα, σαρώνει ωστόσο πολλές περιοχές: ο Πρίμο, χρεοκοπημένος αρχιτέκτονας, νυν ιδιοκτήτης Γραφείου Τελετών, μας ξεναγεί στον οδυνηρό και ενίοτε πικρά κωμικό επαγγελματικό του χώρο και φωταγωγεί, πέραν του περίγυρου της εργασίας του, τη σκληρότητα των ανθρώπων όταν χάνουν δικούς των, την απληστία, την ιδιοτέλεια, την αγριότητα των διεκδικήσεων της περιουσίας των θανόντων, τις εμμονές, τη φιλοχρηματία, τη μοναξιά και την παράνοια του ιδιωτικού βίου των συγγενών.
Μπλέκοντας, κατόπιν, στον βαθύ υπόκοσμο, μας γνωρίζει τα ήθη και τις συμπεριφορές του, τη σκληρότητα, τις ιεραρχίες, τα μέσα και τους τρόπους επιβολής, σχετικά με την τοκογλυφία, το τράφικινγκ, την πορνεία, τα συμβόλαια θανάτου, τα ναρκωτικά, τις συμμορίες, την εξόντωση των αρχηγών, την αέναη διαμάχη ανάμεσα σε σχετικές ομάδες και τη διαπλοκή τους με το επίσημο κράτος και την αστυνομία. Επίσης: τα επικά σκυλάδικα της επαρχίας όπου γίνονται τελετουργίες γλεντιού και σπατάλης από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και υπέρογκους μισθούς, τους τύπους ανθρώπων, τη γλώσσα, την αργκό, τις συμπεριφορές, τους ρόλους και τις ιεραρχίες, την αγριότητα και το κιτς, τον αγοραίο έρωτα και τις συναλλαγές, τον ξεπεσμό του γούστου, την απομόνωση και την απόγνωση.
Εισέρχεται, στη συνέχεια, με άλματα στη μολυσμένη πολιτική τάξη λόγω της παιδικής του φιλίας με τον πρωθυπουργό και γίνεται βουλευτής. Ο ήρωας καταδεικνύει μέσα απ’ την αναρρίχησή του την έλλειψη θεσμών και αντίστασης του κοινωνικού σώματος, τον εκμαυλισμό των εκλογέων, το ρουσφέτι, την ασχετοσύνη, την ανυπαρξία αξιολόγησης και τον νεποτισμό, τα κλισέ, την πόζα και το θέατρο της πολιτικής τάξης, τη βαθιά αποσάθρωση όλου του συστήματος, που μπορεί έναν τυχάρπαστο να τον κάνει τάχιστα κορυφαίο υπουργό.
Ακολουθώντας εξαρχής ο Πρίμο τη συνειδητά μηδενιστική του πορεία, καταγράφει και επισημαίνει το στοιχείο της τυχαιότητας, που θεωρητικοποιεί και διά μέσου του οποίου αντανακλώνται η ματαιότητα και τα έωλα προσχήματα του συμβατικού κόσμου, οι αυταπάτες, οι νοθευμένες ιδεολογίες, οι ψευδαισθήσεις των άλλων ηρώων που εκλογικεύουν την καθημερινή παραφροσύνη και την τυφλότητα του χρόνου για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Ολα αυτά αναδύονται μέσα από τη δράση και τις συγκρούσεις του ήρωα, των καταστάσεων στις οποίες εμπλέκεται και που κινούνται από το δράμα ώς την κωμωδία, από το τραγικό ώς τον σαρκασμό κι από το αβάσταχτο ώς την ιλαρότητα. Η διαδρομή του είναι πολλαπλό κάτοπτρο μέσα στο οποίο καθρεφτίζεται αποσπασματικά μια θρυμματισμένη κοινωνία που βαδίζει πολλαπλά και ακάθεκτα προς τη Μεγάλη Κρίση. Μια φανταστική, λογοτεχνική κοινωνία, που όμως θα μπορούσε να είναι και η δική μας.

❖❖❖❖❖

Απέναντι στο βάρος της Ιστορίας

Κων. Τζαμιώτης

Του Κων. Τζαμιώτη
  • «Το Πέρασμα»
  • Μυθιστόρημα
  • Εκδόσεις Μεταίχμιο
Μια χειμωνιάτικη νύχτα, ένα καράβι γεμάτο πρόσφυγες ναυαγεί σ’ ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Οι λιγοστοί ντόπιοι κάνουν ό,τι μπορούν, όμως ο κακός καιρός, η γραφειοκρατία και η πρακτική αδυναμία των Αρχών καθυστερούν τη μεταφορά των νεοφερμένων στο γειτονικό μεγάλο νησί. Ετσι, οι δύο κοινότητες αναγκάζονται να συνυπάρξουν για τέσσερις ολόκληρες ημέρες.
Με τον αριθμητικό συσχετισμό και τις αντικειμενικές δυσκολίες να θέτουν τους δικούς τους κανόνες, μια σειρά από γεγονότα θα δοκιμάσουν τις αντοχές όλων. Και όπως είναι γνωστό, υπό πίεση οι άνθρωποι δεν αποκαλύπτουν πάντα την καλύτερή τους πλευρά και πρέπει να αγωνιστούν διπλά για να μην υποκύψουν στα πιο σκοτεινά ένστικτά τους.
Αυτή πάνω-κάτω είναι η ιστορία του μυθιστορήματός μου «Το Πέρασμα».
Μια πολυφωνική ιστορία δοκιμασίας για την ανθρώπινη φύση, τις αδυναμίες, μα και το μεγαλείο της.
Η ιδέα κυκλοφορούσε στο κεφάλι μου ήδη από το καλοκαίρι του 1995 ή του 1996, όταν σε κάποια απόμερη παραλία της Λέσβου όπου υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία έγινα μάρτυρας της προσάραξης μιας βάρκας με μια ομάδα Ασιατών (λαθρομετανάστες τους λέγαμε τότε) που πίστευαν πως έφτασαν στην Ιταλία. Νομίζω μάλιστα πως είχα δοκιμάσει και τότε να φτιάξω ένα διήγημα μ’ αυτόν τον τίτλο. Ομολογώ ωστόσο πως δεν θυμάμαι τι απέγινε εκείνο το γραπτό.
Από τότε άλλαξαν πολλά. Ακόμη και το καλοκαίρι του 2013 που ξεκίνησα να γράφω «Το Πέρασμα», το προσφυγικό ζήτημα είχε εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από ό,τι σήμερα και είμαι σίγουρος πως στα χρόνια που έρχονται θα βρεθούμε μπροστά σε κάτι ακόμη μεγαλύτερο.
Οι ολοένα μαζικότερες μετακινήσεις πληθυσμών και το περιβαλλοντικό αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής μας. Οι διακηρύξεις περί του τέλους της Ιστορίας που ηγεμόνευσαν τις προηγούμενες δεκαετίες έχουν πια διαψευστεί. Βρισκόμαστε μπροστά σε γεγονότα τεκτονικής κλίμακας που αργά ή γρήγορα, είτε θέλουμε να το δούμε είτε όχι, πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο μας.
Ανέκαθεν θεωρούσα ελκυστική τη λογοτεχνία που αναμετράται με την εποχή της, έτσι, αν έπρεπε οπωσδήποτε να συμπυκνώσω νοηματικά την απόπειρά μου, θα έλεγα πως το «Πέρασμα» είναι ένα μυθιστόρημα για την αναπόφευκτη και βίαιη συνάντηση διαφορετικών κόσμων, την ανάγκη όλων για ασφάλεια και ελευθερία, αλλά και την κοινή ανθρώπινη μοίρα απέναντι στο βάρος της Ιστορίας.

Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη 2016 /// ΒΡΑΧΥΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ



                                       
φωτό από http://www.kathimerini.gr/816245/article/politismos/vivlio/h-my8ologia-toy-8anatoy-kata-ton-giannh-varverh
      


Ανακοινώνεται χθες  Τετάρτη, 27 Απριλίου 2016, ο
βραχύς κατάλογος πρωτοεμφανιζόμενων ποιητών για το «Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη» της Εταιρείας Συγγραφέων. Το συγκεκριμένο βραβείο, το οποίο θεσπίστηκε το 2011 από την Εταιρεία Συγγραφέων στη μνήμη του ποιητή και μέλους της Γιάννη Βαρβέρη (1955-2011), έχει σκοπό να αναδείξει τις σημαντικότερες νέες ποιητικές φωνές της χώρας. 
Ωστόσο, η φετινή διαδικασία έχει μιαν ιδιαιτερότητα. Συγκεκριμένα, ενώ η επιλογή των ποιητών που περιλαμβάνονται στον βραχύ κατάλογο αποφασίστηκε ομόφωνα στις 11 Απριλίου από την τριμελή επιτροπή που έχει συστήσει η Εταιρεία Συγγραφέων και η οποία απαρτιζόταν από τους Ερρίκο Μπελιέ, Νίκο Λάζαρη και Νίκο Δαββέτα, η  αναγγελία γίνεται τώρα υποχρεωτικά μόνο από τα δύο μέλη της επιτροπής (από τον Νίκο Λάζαρη και τον Νίκο Δαββέτα) οι οποίοι τελικά θα υπογράφουν και το σκεπτικό της απονομής του βραβείου. Και τούτο, γιατί το τρίτο μέλος, ο πρόεδρος της επιτροπής, μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας και στενός φίλος του Γιάννη Βαρβέρη, ο Ερρίκος Μπελιές, απεβίωσε στις 19 Απριλίου, βυθίζοντας σε άφατη θλίψη τους οικείους, τους φίλους και τους συναδέλφους του στην Εταιρεία Συγγραφέων.
                  Με έντονη συναισθηματική φόρτιση, εκφράζοντας την οδύνη τους για την απώλεια του πολύτιμου συνεργάτη και ακριβού τους φίλου  Ερρίκου, (με τον οποίο συνεργάστηκαν άψογα) τα δύο, πλέον, μέλη της επιτροπής δήλωσαν προς το Δ.Σ. της Εταιρείας Συγγραφέων, ότι  τη βραδιά της απονομής του  βραβείου, θα έχουν, νοερά, στο πλάι τους τον  Ερρίκο Μπελιέ στη μνήμη του οποίου επιθυμούν να αφιερώσουν   τη φετινή εκδήλωση.
Tο τελικό αποτέλεσμα θα ανακοινωθεί, συγχρόνως με την απονομή του βραβείου, σε ειδική τελετή που θα γίνει τον Οκτώβριο.

                 Οι ποιητές και οι ποιήτριες που περιλαμβάνονται στον βραχύ κατάλογο των υποψήφιων για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή στη μνήμη του Γιάννη Βαρβέρη, είναι, κατ’ αλφαβητική σειρά, οι εξής:

1.     Ένο Αγκόλλι, Ποιητικό αίτιο, εκδόσεις Εντευκτηρίου
2.     Μαρία Θ. Αρχιμανδρίτη, Η μοναξιά της καμπύλης, εκδόσεις Κέδρος
3.     Μαίρη Κλιγκάτση, Πλευρικά, εκδόσεις Γαβριηλίδης
4.     Χρήστος Κολτσίδας, Τα ορεινά, εκδόσεις Μελάνι
5.     Κωνσταντίνα Κορρυβάντη, Μυθογονία, εκδόσεις Μανδραγόρας
6.     Γιάννης Κοτσιφός, Ο πειρασμός της γραφής, εκδόσεις Μελάνι
7.     Δάφνη Φαντριδάκη, Ακίδες, εκδόσεις Μανδραγόρας  

http://www.authors.gr/posts/view/brachus-katalogos-gia-to-brabeio-giannh-barberh/home

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ 2016 /// ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑΣ ΒΙΒΛΙΑ











ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ



_________________________________________________________________________________




''Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.''


Τάσος Λειβαδίτης


***

'' ΒΑΡΑΒΑΣ :Ναι,στην υπομονή μου αφήστε με παρακαλώ.
  Εσείς όπου ποτέ πλούτον δεν αποχτήσατε,
  φχαριστηθείτε με τη φτώχεια.Αλλά δώστε το ελεύθερο
  σε κείνον να θρηνεί τουλάχιστον ανάμεσα σ' εχθρούς του...''

[...]

(Ο Εβραίος της Μάλτας,Χριστόφορος Μάρλοου,Μετάφραση Βούλα Δαμιανάκου)


***

''ΧΡΕΜΗΣ : Eίναι η γυναίκα πλάσμα  γνωστικό.
Ξέρει να βρίσκει χρήματα.Δε βγάζει ποτέ στη φόρα
των Θεσμοφορίων τα μυστικά.Κι εμείς,εγώ κι εσύ,
τα ξερνάμε όλα μέσα στη βουλή.

(Eκκλησιάζουσες,Αριστοφάνης,Απόδοση Κώστας Βάρναλης)

***

Μια λυγερή παινεύτηκε κ’ είπε μεγάλο λόγο:
-Εγώ είμ’ απ’ όλες πι’ όμορφη και πιο χαριτωμένη
Έχω δυο μάτια ολόμαυρα, δυο χείλη κερασένια,
κ’ έχω πλεξίδες τα μαλλιά σαν τις οχιές πλεγμένα
κ’ έχω στα δυο μου μάγουλα τριαντάφυλλα και κρίνα
και λάμπω και φεγγοβολώ σαν ήλιος τ’ αλωνάρη!


Γ. Δροσίνης, Η λυγερή κι ο ήλιος

***


Τα λουλούδια των δέντρων είναι τα πουλιά.
Το σιγανό κελάηδισμα της θάλασσας είναι η πτώση
της βροχής στο τελευταίο τεμπέλικο κύμα του ακρογιαλιού.
Τη μυρωδιά του ήλιου τη χύνει το σφαγμένο πεπόνι.
Η ποίησή μας είναι η ζωή.

Μάτση Χατζηλαζάρου

Ποιήματα 1944-1985. Από τη συλλογή Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης.


***


 
Tίτος Πατρίκιος /Λυσιμελής Πόθος





''..ως προς εμένα,είμαι μια νερομπογιά.Ξεπλένομαι...''

Αvv Σέξτον,μετάφραση: Ευτυχία Παναγιώτου



***

'' Η  Παλαιά Διαθήκη περιέχει αρκετές ιστορίες που άπτονται της οφθαλμολαγνείας''.

Ο ερωτισμός στην Τέχνη,'Εντουαρντ Λούσυ- Σμίθ,μετάφραση: Ioυλία Ραλλίδη



***

«Κρέας δεν έφαγε ποτέ του, ούτε ήπιε κρασί, ούτε πλησίασε γυναίκα με σκοπό ερωτικό μόνο τις νύχτες ξεχνιόταν και κοιτούσε τον μαύρο θόλο»

Το τρυφερό μαχαίρι του Πέτρο Μπόλε ,Θανάσης Τριαρίδης



***

 '' Αφηνα την ψυχή μου να μουσκεύει στις φθινοπωρινές καταιγίδες.Μου ήταν αδύνατο να αδιαφορήσω στην Ιδέα των γυναικόπαιδων,που έπιαναν τα όρη και κρύβονταν στις σπηλιές για να μην τα πειράξουν.''

Ο Βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά,Ρέα Γαλανάκη


***

''Την Αγάπη δεν την λένε θάνατο.
(Μάθε πιο καλά τη γλώσσα των Ανθρώπων)
Αγάπη να την ονομάζεις.
Αγάπη να τήνε ζητάς,
τον θάνατο τον λένε  θάνατο.

Πού πήγε,ως πού πήγε αυτό το ποίημα, Σταύρος Βαβούρης


***

[...] 

 

Πέρασε η ζωή σαν ασύντακτη πρόταση
Υποκείμενο του θανάτου ο άνθρωπος
Κι εσύ αντικείμενο φτηνής εκμετάλλευσης
Γέμισε το δωμάτιο με προσδιορισμούς
Το συναίσθημα κατηγορούμενο για ασέλγεια
Σε ανήλικα απρόσωπα ρήματα
Συνημμένες μετοχές σκόρπιες στο πάτωμα
Ο έρωτας μια συρραφή υποθετικών λόγων
Τα παιδία παίζει χωρίς παιχνίδια πια
Η επεξήγηση που δόθηκε ελλιπής. 


Απόσπασμα από το βιβλίο ''Κανόνες συντακτικού'' από το βιβλίο Εκτός Εαυτού ,Γιώργος Γκανέλης


***


 [...]

-Με απειλείς;είπε η Ράνια.
-Θέλω το πουλόβερ μου,είπε ο Γιάννης.
-Να το βρεις,είπε η Ράνια.Εγώ δεν είμαι νοικοκυρά.
-Να σου πω ,είπε ο Γιάννης. 
-Να μη μου πεις,είπε η Ράνια.
-Ακούς;είπε ο Γιάννης.
-Όχι ,είπε η Ράνια.
-Είπες ότι τελειώσαμε,εντάξει;
-Nαι,είπε η Ράνια.
-Και θέλω το πουλόβερ μου να φύγω,είπε ο Γιάννης.

[...]

Φτερά Μπεκάτσας,Θανάσης Βαλτινός



***

                                                   









Δεν έχουμε μια γλώσσα κοινή
παρά μονάχα ένα τραγούδι.


'' Λυκοφιλίες '' ,Νάνος Βαλαωρίτης


***



Κάθε φορά 
Που λιγοστεύει η θάλασσα
Αυξάνει ανάστροφα 
Ο ουρανός.  

Δημήτρης Χαρίτος 



 ***




 ''Είμαι για σένα ένα άλλο σκοτάδι''

 Ιδέα Βιλαρίνιο,Μετάφραση 'Ελενα Σταγκουράκη


 ***
 
Τα παλαιότερα αμαρτήματα είναι  οι νεότεροι τρόποι ζωής


(William Sheakspear,1564-1616 μ.Χ)

 ***
 
ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ όταν δεν γράφουν μαραζώνουν


 
*ΘΑ ΚΑΠΝΙΖΩ,Γαβριηλίδης,2004,Αγγελική Ελευθερίου


 ***


Σαν του βουτηχτή την τελευταία πνοή
κράτησα σε σπηλιές κρυμμένες
τις λέξεις του Αιγαίου σου.
Τις πήγα στα Παρίσια μου
και πνίγηκαν οικτρά
στα εκεί ποτάμια.

Από την ποιητική συλλογή ''Ερδυλον'',Αγγελική Δημουλή




 ***


Τo αύριο είναι μια αιωνιότητα και μια μέρα.
Το  αύριο θα κρατήσει περισσότερο
μετά θα' ρθει μια λευκή νύχτα.
Το αύριο είναι ένα παθιασμένο φιλί.
Το αύριο είναι ό,τι δεν είναι παρόν.
Το αύριο είναι ένα όνειρο που θα μοιραστούμε
                μέσα σε μια στιγμή.
Το αύριο είναι η μέρα που όλα τα ρολόγια θα διαλυθούν.
Ό,τι πρόκειται να συμβεί είναι το αύριο.
Το αύριο είναι ο θάνατος.
Το αύριο  είναι η ζωή.




ΑΜΑΡΤΖΙΤ ΤΣΑΝΤΑΝ

ΜετάφρασηΛΙΝΑΡΔΑΚΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΠΙΤΣΙΛΛΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

 ***
  Το κέλυφος του παρελθόντος έσπασε και βγήκες εσύ,γιομάτη,οριστική και με βελούδο που άφηνε ημιγυμνο το στήθος σου.Γι' αυτό τούτο το γήπεδον,δεν θα το λησμονήσω ποτέ.Θα το αγοράσω και ποτέ δεν θα το πουλήσω.
  Ανδρέας Εμπειρίκος

 ***

 Σαν να ζούμε ενώ  έχουμε πεθάνει
μας διαβάζει  ένα παιδί σε βιβλίο
μόνοι πάντα και μάτια με  μάτια
κάποια Μάσενκα και κάποιος Βάσιας
που κοιτάζονται με μάτια  που έχουν σβήσει.


Μάσενκα,Βασίλης Λαλιώτης 

***

 
  ''Εκεί που η σκέψη κινείται μέσα στο χρόνο!Πού είχε συμβεί αυτό σε λογοτεχνικό έργο;Mα πού αλλού;Στο πολύτομο έργο του Προύστ ''Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο!''Κι όμως αυτό το έργο δεν μού ήταν οικείο,πέρα από μικρά αποσπάσματα που διάβασα κατά καιρούς.'Ισως υπήρχε μια σημειολογία σε όλα αυτά.

 Ο άνθρωπος από τη Χάβρη,Λίζα Διονυσιάδου



*** 


Θαλερό


Φλογάτη, γελαστή, ζεστή, από τ' αμπέλια απάνωθεν
εκοίταγε η σελήνη˙
κι ακόμα ο ήλιος πύρωνε τα θάμνα, βασιλεύοντας
μες σε διπλή γαλήνη.

 'Αγγελος Σικελιανός


 ***

ΧΙV 

(έντεκα τριαντάφυλλα για σένα)

Η ιδιοφυία μου δεν είναι
παρά ένας έρωτας.
Ο δικός σου.

 


Adieu.[...]  Χάρης Βλαβιανός




 *** 

 
Συμβαίνει έστω κι αργά:
O ερχομός του έρωτα, ο ερχομός του φωτός.
Ξυπνάς και τα κεριά είναι αναμμένα σαν από μόνα τους
αστέρια συγκεντρώνονται, όνειρα ρίχνονται στα μαξιλάρια σου
εκλύοντας δέσμες ζεστού αέρα.
Έστω κι αργά τα κόκαλα του σώματος λάμπουν
και η σκόνη του αύριο γίνεται αναπνοή.


Ο ερχομός του φωτός,Μάρκ Στραντ,μετάφραση
Ασημίνα Ξηρογιάννη  



 ***

 Γιατί αυτό θα πει ηδονή:
ν' αγγίζεις το φθαρτό
και να παραμερίζεις το θάνατο.


 Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ


 ***

 εκεί που δεν υψώνονται
ας πάψουμε να βλέπουμε βουνά
γιατί στις κορυφές τους
καθώς λένε
κατοικούνε οι θεοί
και οι θεοί θέλουνε το κακό μας


« προτρεπτικό » Αντώνης Ψάλτης


 ***

ΧΙV


Σαν παιδί
δοκίμαζε τον ουρανό
πετώντας τις προσευχές του
έξω  άπ 'τον κόσμο


Τώρα πια
χωρίς τετραγωνικές ρίζες
για το κεφάλι του
θέλει να ζήσει
σε κάθε σώμα.


Μεταιχμιακή Χαρά,Φαρφουλάς,2013 Θάνος Γώγος




 ***



Δεν άντεξε τη μοναξιά του ποιητή.
Προσχώρησε κι αυτός
στο τσίρκο. 



Κάτω από τη βροχή
Για μια στιγμή μόνο αν σταθείς
ακίνητος κάτω από τη βροχή
ν' αφουγκραστείς τον ήχο της
επάνω στην ομπρέλα σου
και να δεις τα φώτα του δρόμου
πολλαπλασιασμένα στις σταγόνες της,
για μια στιγμή μόνο αν σταθείς εκεί,
δεν χρειάζεται να γράψεις
κανένα ποίημα εκείνη την ημέρα.


Πηγή / Source: http://www.mystis.gr/
Στο τσίρκο,Xρίστος Λάσκαρης


 ***

Για μια στιγμή μόνο αν σταθείς
ακίνητος κάτω από τη βροχή

ν' αφουγκραστείς τον ήχο της
επάνω στην ομπρέλα σου
και να δεις τα φώτα του δρόμου
πολλαπλασιασμένα στις σταγόνες της,

για μια στιγμή μόνο αν σταθείς εκεί,
δεν χρειάζεται να γράψεις
κανένα ποίημα εκείνη την ημέρα.



Κάτω από τη βροχή
Για μια στιγμή μόνο αν σταθείς
ακίνητος κάτω από τη βροχή
ν' αφουγκραστείς τον ήχο της
επάνω στην ομπρέλα σου
και να δεις τα φώτα του δρόμου
πολλαπλασιασμένα στις σταγόνες της,
για μια στιγμή μόνο αν σταθείς εκεί,
δεν χρειάζεται να γράψεις
κανένα ποίημα εκείνη την ημέρα.


Πηγή / Source: http://www.mystis.gr/
 ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΟΧΗ,Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος


 ****




Το σημείο προκύπτει, αρχίζει ως γραμμή, τεντώνεται
κάποιες φορές πολύ - οπότε σπάει˙ όμως τις περισσότερες
απλώνεται ώσπου ήσυχα παίρνει ξανά μορφή σημείου˙ σκιάς
που παραμένει φωτισμένη.
Είναι καθοριστική η ησυχία.
Η απλωμένη γραμμή δεν χρειάζεται χάδια ή παρηγοριές˙
την τσαλακώνουν. Εμείς κοιτάμε τη γραμμή με ενοχές
που μαυρίζουν σε όσα δεν έχουν πια σημασία,
καθότι είναι δικές μας - όχι δικές της. Ποτέ δεν ήταν.
Οι σκιές συνεννοούνται αιωνίως.

Ποίημα από τη συλλογή Παναγιές Ελένες, Ικαρος 2014


Γιώργος Ψάλτης

 

 ***

 


 '' Το ποίημα θέλω νά ναι γκρέμισμα πρωτίστως
και μετά χτίσιμο φωτός''.

''Το ποίημα που σιωπά'',Μονόλογοι συγγραφέων,Ασημίνα Ξηρογιάννη

 

 

 ***

η αιωνιότητα με ζαλίζει


μες στης φθοράς την αγκαλιά
μ' ασφάλεια τον χρόνο μου θηλάζω


 ουτοπία,Στάθης Κουτσούνης


http://bit.ly/1NxlB9w.

 Στη Μόσχα, αδερφές μου, στη Μόσχα…

(από τις «Τρεις αδερφές»)'Αντον Τσέχωφ


***

Στη συγγραφική σταδιοδρομία πρέπει κανείς να μετράει τις αντοχές του πριν μπει στο στίβο.

Γράμμα στον Σέλε ι ,1821,Λόρδος Μπάιρον


***





«... Ν’ αγαπηθεί ακόμη περισσότερον
η ηδονή που νοσηρώς και με φθορά αποκτάται·
σπάνια το σώμα βρίσκοντας που αισθάνεται όπως θέλει αυτή —
που νοσηρώς και με φθορά, παρέχει
μιαν έντασιν ερωτική, που δεν γνωρίζει η υγεία ...»


Aπόσπασμα από μιαν επιστολή
του νέου Ιμένου (εκ πατρικίων) διαβοήτου
εν Συρακούσαις επί ασωτία,
στους άσωτους καιρούς του τρίτου Μιχαήλ. 


μενος,Κ.Π.Καβάφης

***

ΠΟΥΚ: Eάν εμείς τα ξωτικά, έχουμε κάποιον σας πειράξει,
ακούστε αυτό που θα σας πω κι όλα θα είν' εντάξει:
πείτε στον εαυτό σας πως για λίγο κοιμηθήκατε
και πως στον ύπνο σας ό,τι συμβαίνει ονειρευτήκατε.
Κι αυτό το ασήμαντο όνειρο, αν το ξανασκεφτείτε,
να δείτε πως θα πάψετε να μας κατηγορείτε.
Και αν μας συγχωρήσετε, εμείς θα διορθωθούμε,
γιατί τις υποδείξεις σας ευλαβικά ακούμε.


" Όνειρο Θερινής Νυκτός" , Σαίξπηρ
 
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

 ****


 Tί κάνω μόνος μου πάνω σ'ένα βιβλίο εκεί ψηλά;Eκεί είναι ήσυχα,κανείς δεν μ'ενοχλεί,δεν μου μιλά.

Σ'ένα βιβλίο φτάνει να πατήσεις,
κι αρχίζει το όνειρο της πτήσης!


Βιβλία Πατήματα Πτήσεις Ποιήματα,Reinhard Lettau 



***


Ίσως θεωρείς τον εαυτό σου ένα μαντείο,
Επιστόμιο για τους νεκρούς, ή για κάποια θεότητα.
Τριάντα χρόνια τώρα είναι που μοχθώ
Να στεγνώσω τις λάσπες από το λαιμό σου.
Δεν έγινα σοφότερη.


ΚΟΛΟΣΣΟΣ, Σύλβια Πλάθ


***

 [...]

...εκεί που φτάνεις να πιστεύεις πως οι έρωτες
μόνο μέσα στην επανάληψη μπορούν να επιζήσουν
κι απρόσμενα ένας έρωτας κορυφώνεται σε αγάπη
ενώ εσύ, το ίδιο απρόσμενα, προσπαθείς να πεις πως
αγαπάς...


Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση. 


Σε βρίσκει η ποίηση,Τίτος Πατρίκιος

 ***

 
ΓΙΟΡΔΑΝΗΣ: Πριν σας δώσω απάντηση, κύριε, σας παρακαλώ να μου πείτε, αν είσαστε αριστοκράτης.
ΚΛΕΟΝΤΗΣ: Οι περισσότεροι, κύριε, δεν κομπιάζουν και πολύ μπροστά σε τέτοια ερώτηση. Απαντούν ορθά κοφτά δίχως δυσκολία. Τον τίτλο μ' ελαφριά καρδιά τον παίρνουν, κι η συνήθεια σάμπως να επιτρέπει σήμερα την κατάχρηση αυτή. Εγώ, δε σας το κρύβω, στο κεφάλαιο τούτο είμαι κάπως πιο λεπτολόγος: βρίσκω πως η παραμικρότερη απάτη ντροπιάζει έναν καθώς πρέπει άνθρωπο και πως είναι λίγο αναντρία να κρύβουμε ό,τι θέλησε ο Θεός να γεννηθούμε, να στολιζόμαστε στα μάτια του κόσμου με κλεμμένους τίτλους και να γυρεύουμε να περάσουμε για ό,τι δεν είμαστε. Οι πρόγονοί μου βέβαια, πήραν έντιμ' αξιώματα. Στο στρατό μού δόθηκε η τιμή να υπηρετήσω έξι χρόνια, κι έχω, όσο να 'ναι, τον τρόπο μου, ώστε να κρατώ την καλούτσικη κάπως κοινωνική θέση. Μα, με όλ' αυτά, δε θέλω καθόλου να πάρω έναν τίτλο, που άλλοι, σαν και μένα, δικαιωματικά θα τον ζητούσαν, και σας λέω καθαρά πως δεν είμαι αριστοκράτης.

Αρχοντοχωριάτης,Μολιέρος,(μτφρ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ)

****  

 


Κάτω από τη βροχή
Για μια στιγμή μόνο αν σταθείς
ακίνητος κάτω από τη βροχή
ν' αφουγκραστείς τον ήχο της
επάνω στην ομπρέλα σου
και να δεις τα φώτα του δρόμου
πολλαπλασιασμένα στις σταγόνες της,
για μια στιγμή μόνο αν σταθείς εκεί,
δεν χρειάζεται να γράψεις
κανένα ποίημα εκείνη την ημέρα.


Πηγή / Source: http://www.mystis.gr/