Ο γιος μου δεν είναι πολεμιστής, τα δάχτυλά του δεν είναι σπαθιά τα νύχια του δεν είναι μαχαίρια, στους μικρούς ώμους του δεν εξογκώνεται ο όλεθρος. Ο γιος μου μάχεται τον ήλιο του μεσημεριού ασκέπαστος ξυπόλυτος συντάσσεται με το γυμνό καλοκαίρι απλωτός στρατεύεται με την πυκνή βροχή κηρύττοντας πόλεμο μόνο στις άγονες στεριές. Στη θάλασσα αποπλέει με αθώες αναζητήσεις, σε βουνά στη κάθοδο αντιστέκεται, κορφές των βράχων κυριεύει. Ο γιος μου δεν είναι κυνηγός δεν σφίγγει ξένους χτύπους δεν καταπατά υψωμένα σώματα, η ανέμελη προώθηση του βέλους του στοχεύει στο απρόσβατο χώμα. Με μιαν απόχη μεταφέρει ωραίες εντυπώσεις, τις αποθέτει πλούσιες επάνω σε φιλέριδες εκφράσεις, και τις χαλά.
****
Σαρκοβόρες λέξεις
Δεν θα χρίσω με αίμα τον λόγο μου άλλοι γιορτάζουν τις πληγές με τέχνη άλλοι διδάσκουν πόνο. Εγώ τις λέξεις μου θα τις χαμογελάσω στο θεό, με τις βελούδινές τους κόχες θα αμβλύνουμε τις άκριες της γης να παχνιστεί με αβρά ξυπνήματα το πρωινό αντάμωμα των οδυρμών μας . ''Δεν θα δαγκώσω ξένη φλέβα ή δική μου για να χορτάσω το ποίημα,όχι '', είπα ενόσω κατασπάραζα θλιμμένη εποχικά ψοφίμια και δερμάτινες ψυχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου