Το πέμπτο βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη «23 ημέρες» συνδυάζει με
ενδιαφέρουσα ματιά και ώριμη, ιδιαίτερη γραφή τον πεζό με τον ποιητικό
λόγο, τον προβληματισμό με το συναίσθημα, το ρεαλισμό με την
ονειροπώληση, την απεικόνιση με την αλληγορία. Με αφορμή μια
ερωτική ιστορία η οποία βρίσκεται σε αδιέξοδο, η ποιήτρια επιτυγχάνει να
σκιαγραφήσει την πορεία της καλλιτεχνικής (και όχι μόνο) δημιουργίας.
Και λέω «όχι μόνο», μιας και πρόκειται για ένα έργο εξαιρετικά «ανοιχτό»
σε ερμηνείες και προεκτάσεις. Η αφορμή, καθώς και ο τρόπος που
διαχειρίζεται τις πληροφορίες η Ξηρογιάννη, δίνει ανεξάντλητα εναύσματα
για στοχασμό και πολλές φορές αναστοχασμό πάνω σε καίρια ζητήματα
υπαρξιακής και φιλοσοφικής φύσης. Η δημιουργία δεν αποτελεί μόνο ανάγκη ή
πεδίο αυτοπραγμάτωσης αλλά και γέφυρα προς το «άλλο», το «ξένο», το
διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα οικείο, γίνεται στόχος συχνά και ποταμός,
πολλές φορές βασανιστήριο ή αλλιώς παρηγοριά. Τα όρια, οι δεσμεύσεις, οι
ψευδαισθήσεις, η προσωπική διαδρομή μέσα στην αλήθεια ή στην πλάνη, οι
δυσκολίες και τελικά το ποιοτικό ή όχι αποτέλεσμα της δημιουργικής
διαδικασίας παραλληλίζεται πολύ εύστοχα με την πορεία ενός μοιραίου
πάθους, μιας καθηλωτικής συναισθηματικής και σαρκικής σχέσης, η οποία
απειλείται από εξωτερικούς και φυσικά από εσωτερικούς παράγοντες.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνύπαρξη πεζού και ποιητικού λόγου, καθώς και
οι συναντήσεις με τους «διακειμενικούς άλλους» οι οποίοι την
καθορίζουν. Κατά αυτόν τον τρόπο, μέσα στις «23 ημέρες» παρελαύνουν
τουλάχιστον τρεις ζωές: η ζωή που «φαίνεται» με τους ρόλους που
διαμορφώνονται στο πλαίσιο μιας ομαλής κοινωνικής συμβίωσης κι εκείνη η
«άλλη», η «μυστική» ζωή του καλλιτέχνη. Και ίσως μια ακόμη, που
συνορεύει πιο πολύ με την υπέροχη στιγμή της φαντασίωσης, της
πνευματικής κατασκευής, του ονείρου. Οι τρεις ζωές συμπλέουν υπέροχα στο
εν λόγω έργο, προσεγγίζοντας με μαστοριά και διορατικότητα τα
«ευαίσθητα» όρια της δημιουργίας και, βέβαια, της ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου