Γέρνει επάνω μας η νύχτα Πάνω από τον ώμο σου Μας δίνει το χέρι. Οι λέξεις που προφέρεις Σκαλώνουν στα μαλλιά σου. Να μαζέψω θα ήθελα κάποιες Πριν σκορπίσουν Για πάντα
Μα να τις κρύψω στην παλάμη δεν θα τολμούσα Προσβολή θα ήταν για σένα Δεν θα το επέτρεπε ο χρόνος. Η νύχτα καταπίνει τις σκέψεις αργά Στο ρυθμό των βημάτων. Τη συνάντηση αυτή λαχταρώ να αποτυπώσω Στης καρδιάς μου τους χτύπους.
Πάνω μας έγερνε η νύχτα. Χάρη σε σένα Λησμονούσα το πρησμένο πρόσωπο Του κόσμου
*****
'Εμαθα να σιωπώ Γιατί κραύγαζαν Λαοί από μοίρα φοβερή σκλαβωμένοι Κοιτάξτε πώς πεθαίνουν αδιάφορα Στην παγωμένη να τους φτάσω προσπάθησα χώρα Τους ποιητές διάβασα δύσκολα Φωνή να με αγγίζει καμία Δεν εμποδίζει τον θάνατο η ποίηση ΟΧΙ ΠΟΤΕ Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
*****
Των ανθρώπων οι θρήνοι Δροσίζουν τη γη μια στιγμή Πού να αγκυροβολήσουν δεν ξέρουν Τίποτα στο μυαλό δεν αλλάζει Δεν έχουν τη δύναμη τα δεσμά τους να σπάσουν Κατάμουτρα να φτύσουν τους δύσπιστους Ποιήματα να χαράξουν στους τοίχους Με ματωμένα τα νύχια Ακόμα κι ο θάνατος δεν τους ανήκει. 'Εχουν τόσο στερηθεί τη ζωή Που ξεφτισμένα λόγια Χτυπούν στης φυλακής το ταβάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου