'ΕΛΥΑ ΒΕΡΥΚΙΟΥ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                 

Η  θάλασσα της νήψης

Πού είναι ένα σύννεφο να δώσει χρώμα 

απόψε στην ερήμωση ;

Κυλά το φως σε καταρράκτη ανάμεσα στα 

φύλλα της οδύνης.

Κουράστηκα, αλλά η ψυχή στο τέλος 

έβρισκε ανάπαυση,

γλάρος που αέναα φτερουγίζει πάνω από 

τη θάλασσα της νήψης.

Γι' αυτό και ό,τι μου έλειψε, το χάρισα 
διπλό.
Αντιστάθηκα.
Σε αυτό το ταξίδι δεν κράτησα, παρά μόνο δύο ανταύγειες πορφυρές,
τα δειλινά να μου θυμίζουν την τραγική ιλαρότητα της ύπαρξης.

*****

 

 Αγρυπνία

Απόγευμα.

Τριγύρω ξέπνοα φύλλα να 

αναστέλλουν τη θλίψη.

Είμαι μία ρίζα ασθενική,

που ψάχνει να βρει φως για να βλαστήσει.

Ένα πουλί πετά μες στο δωμάτιο,

σκορπά, γύρη χρυσή, ο χρόνος.

Από αλήθεια ανυψώνονται τα πράγματα,

από αγάπη ανασταίνονται σε ιδέες.

Μέσα σε λάμψεις γκριζοπράσινες πεθαίνει

ήσυχα 

το σκοτάδι της σιωπής μου.

Αποχωρώ.
Η νύχτα απλώνει στο μυαλό τις μυστικές πηγές της.
Το ημίφως παίρνει τις σωστές διαστάσεις του,
σχεδιάζει θάλασσες, νησιά στις άκρες των δαχτύλων.
Η αγρυπνία, σημαίνον της πληρότητας.
Η ώρα είναι τρεις,
γράφω
και τα κεριά μου δεν είναι πια σβησμένα.


Από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή  ''Τα νηπτικά της θάλασσας ''