Η απόσταση από το ποίημα Η απόσταση από το ποίημα: μία τρύπα κι ένα δίκοπο *****
Διάττοντες, εμείς.
\κυνηγώντας διάττοντες έρωτες \στην κάτω μεριά τ’ ουρανού/ πνίγω τις τύψεις- /κουνάβια- στην έξω πλευρά του πλευρού σου\ ανασαίνω τιτάνιες δυνάμεις /στην πίσω μεριά του μυαλού σου.\ υπολογίζοντας τα νέα εσύ χάνομαι στο ολοκαίνουργιο εμείς
ανήκουμε στην συνομοταξία των σπονδυλωτών εγκεφάλων
οι φθαρτοί εαυτοί κατακρημνίζονται στην κόχη της σκέψης. Οι κραδασμοί ν’ αποφασίσουν διαερίως/ πάρολι, λοιπόν-.
Φλεβ.2012
******
Σπορίες
Η σπορία των αισθήσεων τι δεν έχει προδώσει
σπορίες αισθημάτων στο λύγισμα του γονάτου στο βάθος του πηγαδιού
πόσοι οι σπορείς
στο χάσμα θάλασσας κι ουρανού ~~~~~ Οι σπορείς των πνευμάτων πόσους δεν έχουν προδώσει
~~~ προηγούνται οι εαυτοί ~~~
Η σπορία της αναπνοής στέρφα αποδείχτηκε πάλι σε γαίες δύστροπες αυλάκια κλείνουν αγριόχορτα θεριά
Οι σπορείς της ελπίδας είδαν τον κόπο τους να φυραίνει.
~~~~
Γιαυτό κι εμείς να μην σπείρουμε πια -λέω-. Αν πεινάσει ο πληθυσμός, ε, θα δούμε.-
Αύγουστος 2012
******
Βαρκαρόλα
Να σε πάω μια βόλτα στο φεγγάρι με τα κουπιά να λάμνουνε σπασμένα\ στον κόλπο με τους λοφίσκους να χάσκουν μπρος στην ομορφιά του σκαριού μας\
να φέγγει ο ήλιος- ν’ αστράφτουν φεγγαρόστρατες στα μάτια σου-
να φωτίζει η γης με τ’ άγγιγμά σου
Να χαμογελάνε τα χαμομήλια ν’ ανοίγουνε φραγκόσυκα στο πέρασμά σου.
Να σε πάω μια βόλτα σε κόλπους μυθικούς σε ξανοιγμένες θύελλες/ θάλασσες αιχμηρές
Να μη φοβάται το σκαρί μας τα πάθη Να μη φοβηθούμε εμείς τα βάθη
Να σε πάω μια βόλτα με κουπιά γερά σε λιμνιώνες ζόρικους σ’ απαλά νερά μελίρυτες σιωπές κι ανθρώπινη αφή
Να σε πάω μια βόλτα στο φεγγάρι. θαρθείς; θα φοβηθείς/ θα αρνηθείς/; Ή ξέχασες ήδη τα γιατί;\
Αύγουστος 2012
******
Αιώρηση
«Το κατοικημένο σώμα», Τίτος Πατρίκιος
Αιωρείται το ποίημα στην κόψη του γκρεμού χωρίς εμάς, με τα σημάδια του, με τις ουλές μας διαφανείς στο βλέμμα. χωρίς κλωστή.
/ακοίμητο στο προχτές ανάλγητο στο χτες ανυπάκουο στο σήμερα/_.
Πέρασε ήδη στην ανεξίτηλη γραμμή του δέρματος. /Κατοικήθηκε το σώμα./ Αλεξίσφαιρα στήνονται οι ανάγκες στα θέλω /Όταν λαθεύει το μυαλό
πάσχει η ψυχή/.-
Το πλεόνασμα του είναι το έλλειμμα του υπάρχω στα μαρμαρένια αλώνια:/_ Γιατί εμείς; Γιατί το ποίημα; Γιατί η μνήμη;;;/_.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου