notationes /// NOEMBΡΙΟΣ -ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014 /// ΛΕΝΑ ΣΑΜΑΡΑ /// 'ΟΡΙΑ

πρώτη δημοσίευση :http://www.vakxikon.gr/content/view/2058/11376/lang,el/

                                

ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

 

Όρια, ποίηση, Λένα Σαμαρά, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014


Mε το βιβλίο της Λένας Σαμαρά ανά χείρας και δεν λέω να το αφήσω. Γιατί η απόλαυση δεν έχει όρια. Η σκέψη απολαμβάνει και ρωτά: Tα πράγματα  μπορούν να οριστούν; Kι αν οριστούν, θα ναι σωστοί οι ορισμοί; Και πάλι, τί θα πει σωστό; Aν οριστούν τα πράγματα, οι ορισμοί που θα τους δοθούν, θα ανταποκρίνονται στην αληθινή τους υπόσταση και υφή; Περιχαρακώνονται οι αισθήσεις, όταν το ίδιο το σύμπαν μπορεί να ονειρεύεται; Eνώ η ζωή προχωρά στροβιλίζοντας τις ανάσες της, είναι δυσδιάκριτο το πού τελειώνει  κάτι και πού αρχίζει κάτι άλλο. Μετανιωμένη για το τέλος/ η αρχή καρτερεί την ανάστασή της. Ακουμπώντας τα όρια των πραγμάτων αγγίζεις το όνειρο, πας να καείς από το φως, παίρνεις ενεργό μέρος στο αιώνιο και αέναο παίγνιο του κόσμου. Κι ο βυθός, με λεπτή άμμο στρωμένος, αφουγκράζεται το όνειρο/ των λέξεων που θα γεννηθούν./ Επαναστατημένες/ μέσα από την πιο βαθιά σιωπή.
Είναι τολμηρό να φλερτάρεις με τα όρια. Να τα ζυγίζεις, να τα εξερευνάς, να τα προκαλείς ενδεχομένως.
Απ' την άλλη ό,τι δεν ορίζεται είναι το πιο γοητευτικό. Τολμώ να ονειρευτώ σημαίνει ξεπερνώ τα όρια, θα έλεγε κανείς.[..] καινούριο φως/ γεννημένο από την καρδιά μιας νύχτας/ που τόλμησε να ονειρευτεί.
Ξεπερνώ τα όρια επίσης, σημαίνει ανατρέπω και ανατρέπομαι, όμως. Σ' ένα ταξίδι στη γραμμή του ορίζοντα/ το βλέμμα χωρά τις μικρές ή μεγάλες ανατροπές. Η Σαμαρά χειρίζεται  ποιητικώ τω τρόπω το δύσκολο θέμα της με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αναδεικνύοντας παράλληλα την ομορφιά της πετυχημένης διαχείρισης ενός τέτοιου δύσκολου θέματος. Τέχνη είναι η ερώτηση που ηχεί κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Η τέχνη είναι προορισμένη να ξεπερνά τα όρια. Κάθε φορά που υπερβαίνεις τα όρια κερδίζεις τη μάχη με το αδύνατο. Η τέχνη κερδίζει τη μάχη με το αδύνατο. Η αληθινή τέχνη. 'Ισως βάζουμε όρια γιατί φοβόμαστε τον θάνατο, είναι κι αυτή μια εκδοχή. Άλλοτε πάλι αφήνουμε τους άλλους να μας βάζουν όρια. Είμαστε ανεκτικοί. Ανεχόμαστε πράγματα και καταστάσεις, αφήνοντας έτσι τον εαυτό μας απροστάτευτο και εκτεθειμένο.

  Αγαπώ το ποίημα Ανοχή: [...] Ανοχή θα πει/ ξεπουλιέμαι/ ξεπουλιέσαι/ ξεπουλιόμαστε/ Ανοχή θα πει/ υπολογίζουμε στην αντικειμενική μας αξία/ Ανοχή θα πει/ ζούμε στη σκιά τους/ Ανοχή θα πει γίνομαι σκιά/ Ανοχή θα πει/ βρίσκομαι με την πλάτη γυρισμένη στο χέρι που πυροβολεί. Ειδικά σε αυτούς τους καιρούς καλό είναι να αναλογιστούμε όλοι τις ανοχές μας και ως που μπορούν αυτές να φτάσουν. Θίγει ευαίσθητα σημεία μας η ποιήτρια, δεν χρειάζεται καθόλου να είμαστε μετριοπαθείς όσον αφορά στις ενδοσκοπήσεις μας, ακριβώς γιατί "η ζωή είναι πιο τολμηρή από της παραδοχές μας." Αξίζει να υπερβαίνουμε τα όρια, σκάβοντας βαθιά μέσα μας με τόλμη και ειλικρίνεια. Μόνο έτσι θα κερδίσουμε το φως, μέσα σε έναν κόσμο ερειπωμένο που οι λέξεις έχασαν το φορτίο τους, που έμειναν γυμνές. Ο έρωτας παρόν εδώ, ναι. Αλλά σε δεύτερο πλάνο. Τον πρώτο λόγο έχει η ύπαρξη με το ύψος ή το βάθος της: Συνήθισες να κρύβεσαι/ για να χωράς στη νύχτα./ Να μην περισσεύει τίποτα πια/ ενοχλητικό ή μη /Να είσαι επίπεδος, στο επίπεδο./ η τρίτη διάσταση σε απομονώνει από τον τόπο σου. /Γίνεσαι ένα με την παραδοχή ότι δεν δικαιούσαι ύψος/ Ποιός σε καθόρισε, σε μικρυνε-/ ή πάντα φοβόσουν;/