notationes /// NOEMBΡΙΟΣ -ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014, ΑΓΓΕΛΑ ΓΑΒΡΙΛΗ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                 

Τι έμαθα έως τώρα 


Κανείς δεν θα ’ρθει να σου πει για την αγάπη,
πως είναι ας πούμε, σαν ένα βουνό
που μόνο όταν τ’ ανέβεις μπορείς στ’ αλήθεια να καταλάβεις πόσο ψηλό είναι.
Κανείς δεν θα τη ζωγραφίσει, δεν θα παίξει μια μουσική στο πιάνο, λέγοντας:
«Nα, έτσι ακούγεται...»
Κανείς δεν θα 'ρθει να σου πει για την αγάπη, γιατί δεν μπορεί.
Ούτε κι εσύ μπορείς, κι ας φλέγεσαι.
Μόνο καμία φορά από τύχη καθαρή,
έτσι όπως κάθεστε δίπλα-δίπλα σε ένα δωμάτιο,
σε ένα βαγόνι του μετρό, σε ένα καφέ,
μπορείς να δεις την αντανάκλασή της στο τζάμι απέναντί σας.
(Μια άλως χρυσή, ένα φως απρόσμενο...)
Αν προλάβεις. Γιατί κι αυτό κρατάει λίγο. 


 *********



Άννα, σκέτο. 



Θυμάμαι καθαρά τη μέρα που επέστρεψες.
Μπήκες από το ανοιχτό παράθυρο
όλο σκόνη και πληγές,
χτυπώντας τυφλά στους τοίχους
Μου είπες:
«Πολύ τον αγάπησα, κι ας με αδίκησε.
Με χώρισε δύο φορές,
δύο φορές με δίκασε,
μ’ ανέβασε στο ικρίωμα.
Αλλά εγώ του κράτησα το χέρι,
μέχρι το κατώφλι της κόλασης».

«Βρες έναν άλλο άντρα», σου απάντησα.
«Και μην ξεγελάς τον εαυτό σου.
Αν τον αγαπούσες, δεν θα είχες επιζήσει». 



 *********