notationes /// ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014 /// ΆΝΝΑ ΑΦΕΝΤΟΥΛΙΔΟΥ /// Εξόδιον για τρεις

                                               


                                                                     

                                                          








1.Κατέβαιναν στην αίθουσα του χορού. Γύρω γύρω παράθυρα με κάγκελα. Έπρεπε να χυθεί στη μουσική, αυτό σήμαινε μόνη. Η δαιμονική κίνηση του ήχου ήταν μόνο για εκείνην. Μαζεύονταν τα παιδιά και κοιτούσαν. Δεν έβρισκε ζευγάρι. Η δασκάλα μπράβομπράβο την ξεκούρδιζε. Την ημέρα της παράστασης ήταν πάντοτε άρρωστη. Κρατιόταν σφιχτά στην άκρη και άλλαζε ο καθρέφτης. Δεν έμπαινε ποτέ στη σκηνή του τέλους. Ήταν τότε που υπήρχε ακόμα η αρχή. 



2.Και το παιδί μόνο ήξερε όλα τα ζώα της θάλασσας και της στεριάς. Μα τους ανθρώπους δεν αναγνώριζε. Δεν ήξερε να γελούν ή να λυπούνται. Γνώριζε ακόμα μόνο να μετρά. Γυρνούσε τις ρόδες στον αέρα ασταμάτητα, σταγόνες νερού στις σχισμές. Μαμά σφιχτά άσε με μέχρι να μεγαλώσω. Δεν έπινε αν δεν. Αρνιόταν να φάει αν δεν. Δεν κοιμόταν ποτέ. Έλεγε, ο κόσμος έχει πάντα ένα τέλος και μία αρχή. 


3.Γιατί η θλίψη στο μεγάλο θαύμα είναι μόνο για έναν. Ποτέ η αρχή,