'' O θάνατος είναι τρύπα-τελείωσε .
Και η θρησκεία αυτήν την τρύπα προσπαθεί να κλείσει.''
''Καθένας μας έχει την υποψία: μήπως μέσα μας υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε; Μήπως ο ίδιος ο εαυτός μας κρύβεται στα βιώματά του και αδυνατεί να αναδυθεί ατόφιος και ακέραιος; Το παρόν δεν είναι αθώο. Ενίοτε αφήνει την εντύπωση πολύπειρου νοσοκόμου ο οποίος μας απομονώνει από καθετί επικίνδυνο, μας παρέχει κατευναστικά, ορθώνει προστατευτικά χωρίσματα. Αρκεί όμως μια αιφνίδια συγκίνηση για να παραδοθούμε στο βάθος του χρόνου μας, δραπετεύοντας από την περιφρουρημένη παροντικότητα. Η θυμική μνήμη είναι κάτι βαθύτερο από τον ίδιο τον άνθρωπο, άλλωστε δεν είναι συμπτωματικό ότι οι συγκινήσεις και τα αισθήματα ονομάστηκαν "πάθη".
Περί μνήμης,Εκδόσεις Καστανιώτη, 2008
*************
to vima
Πέθανε το βράδυ της Παρασκευής, σε ηλικία 67 ετών, ο Κωστής Παπαγιώργης, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφραστής, μια από τις πλέον ευγενείς μορφές των ελληνικών γραμμάτων.
Ο Κωστής Παπαγιώργης (ψευδώνυμο του Κ. Παπαγεωργίου) ήταν γιος δημοδιδάσκαλου. Γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης του νομού Φθιώτιδας.
Το 1966 μετέβη στη Θεσσαλονίκη για νομικές σπουδές όπου και παρέμεινε για έναν χρόνο. Το 1969 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει κλασική και σύγχρονη φιλοσοφία.
Παρακολούθησε επί διετία μαθήματα στο Βενσέν (με τους Ντελέζ, Λυοτάρ, Σατελέ), τα οποία στη συνέχεια εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στην αυτοδιδαχή. Δεν ολοκλήρωσε τελικά ούτε τις σπουδές νομικής ούτε αυτές της φιλοσοφίας.
Παρά ταύτα «η παθολογική σχεδόν προσήλωση στην ανάγνωση τον οδήγησε συγκυριακά στην εμπορία βιβλίων· κατόπιν, με την επάνοδο στην Αθήνα, στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων για βιοποριστικούς καθαρά λόγους και, όψιμα, στη συγγραφή εξομολογητικών εν πολλοίς δοκιμίων».
Στην Ελλάδα επέστρεψε οριστικά μετά το 1975 και επιδόθηκε με αξιοζήλευτη δεινότητα στη μετάφραση σημαντικών φιλοσόφων και διανοητών (Ντεριντά, Λεβινάς, Ρικέρ, Σαρτρ, Φουκώ και Κίρκεγκωρ μεταξύ των άλλων) όπως επίσης στη συγγραφή πρωτότυπων κειμένων και βιβλίων στοχασμού.
Εξέδωσε το θεωρητικό περιοδικό «Χώρα» και συνεργάστηκε με πλήθος περιοδικών (Αθηνόραμα, Αντί κ.ά) και εφημερίδων.
Το 2002 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο μαρτυρίας – χρονικού για το βιβλίο του «Κανέλλος Δεληγιάννης» (εκδ. Καστανιώτη).
Έγραψε για τη μέθη, τη ζηλοτυπία, τη μισανθρωπία, τους νεκρούς, τη μνησικακία, τη φιλία και τον πόλεμο με οξυδέρκεια, γλωσσικό πλούτο και ένα προσωπικό, διακριτό ύφος.
Ο θάνατος είναι τρύπα – τελείωσε. Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου