*
ΑΝΑΤΟΛΗ
Ξημέρωμα
οι ανάσες των πουλιών
σμίγουν με τις φυλλωσιές των
δέντρων
που αψηφούν τον χρόνο
είναι ο χρόνος
τα φύλλα τους πλαταίνουν
στους αιώνες
οι κορμοί τους
φορούν δαχτυλίδια αρραβώνων
με το τραγούδι των
σπουργιτιών
που αλλάζει μελωδίες
μόνο και μόνο για να χωρά
στη στιγμή
οι στιγμές αλλάζουν
μόνο και μόνο για
το τραγούδι τους
η ζωή οφείλει να ακολουθεί
Έξω απ’ την ανάγκη οι ρίζες
των δέντρων
λαχταρούν τη γη
για να ελευθερώσουν στον άνεμο τις προσδοκίες τους,
οι στιγμές των ανθρώπων
χαράζουν τη γη
για να κατοικήσουν στο
διάφανο οι πολύχρωμοι ανθοί
των προσπαθειών τους
Οι άνθρωποι είμαστε ρίζες που
νικούν το χώμα
με τον αγώνα του πνεύματος
που δεν υποτάσσεται
στις σκοτεινές ωδίνες των
παθών, των μικροψυχιών,
της απάθειας, του χαμού,
οι άνθρωποι είμαστε η φλόγα
ενός ονείρου
που βλέπουν τα φύλλα των
δέντρων
όταν λικνίζονται στη βροχή,
τις νύχτες που τ’ αστέρια
ξαγρυπνούν
*
*
ΦΛΟΓΑ
Το κερί λιώνει στο πρεβάζι
του παραθύρου που απομένει ανοιχτό.
Ο αέρας δεν καταφέρνει να το
σβήσει.
Η φλόγα ελπίζει να μένει
άσβεστη.
Οι δρόμοι φωτίζονται απ’ τη
λάμψη που τρεμοσβήνει.
Τίποτα δεν χαρίζεται στον
διαβάτη που περπατά
με την ανάγκη απλωμένη στα
χέρια του.
Όλα μαζεύονται
όλα σκορπίζονται
μένει μόνο μια ασήμαντη
ακτίνα
που συγκεντρώνει
την περασμένη, την μακρινή,
την ύστατη ελπίδα του καιρού
να κρατηθεί στη μνήμη.
Η μουσική τρυπά τα σίδερα
ο ανθός αναλώνεται σε ξερά
εδάφη
η ζωή ανέμελη συνεχίζει να αρνείται τα στεγανά
δίνοντας χάρη σε ισόβια
απομόνωση.
*
ΚΡΑΥΓΗ
Ένταση
ζωή νευρική
αγχωμένη μέρα
νύχτα χωρίς έλεος
μαστοριά η ανάγκη της
υπέρβασης
οι τεχνίτες λιγοστοί
οι κραυγές
παραδίνονται
στην οδύνη του
λιγοστού
της γρήγορης ματιάς
της άνευ κόπου κατάφασης
της άρνησης χωρίς πάθος
συγκατάβαση στα ασήμαντα
σημαίνει προκοπή
οι λέξεις έχασαν το φορτίο
τους
οι λέξεις έμειναν γυμνές
σ’ ένα κόσμο ερειπωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου