Λίγο πριν βγει για την μεγάλη μάχη με τον Αχιλλέα ο ' Εκτορας, των Τρώων το πρώτο παλικάρι, πήγε την Ανδρομάχη ν' αποχαιρετίσει Και κείνη τον μοιρολόγαγε χωρίς να 'χει πεθάνει γιατί αισθάνθηκε της μοίρας το γραμμένο. ''Θα σε αφανίσει τούτη σου η τόλμη ,ω τρομερέ!'' τα λόγια της ανακατεμένα με πυκνά δάκρυα- γιατί ο φόβος σ' όλες τις εποχές το ίδιο πρόσωπο έχει. Μα εκείνος(τί ειρωνική αντίθεση!) χαμογελούσε κοιτώντας τον μικρό μονάκριβο γιο του τον Σκαμάνδριο, μα που Αστυάνακτα τον φώναζαν τα πλήθη. Του χάιδευε τα χεράκια και τα μαλλιά με τρυφερότητα, ήταν συγκεντρωμένος στο όμορφο πρόσωπο βυθισμένος στο αθώο βλέμμα Και έλεγε από μέσα του ευχές για καλοτυχία: <<..να ναι στ 'άρματα δυνατός ,μέγας στη Τροία βασιλέας, και όλοι να λέν ''καλύτερος αποδείχτηκε από τον πατέρα του''>> Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ο Έκτορας είδε τη γυναίκα του και το παιδί του. ********** ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΜΠΡΕΧΤ Οι άνθρωποι μιλούν με κλισέ πολλές φορές. Και μοιάζει ψεύτικη η αλήθεια όταν σου λέω: ''Tα κύτταρά μου είναι γεμάτα από τις λέξεις και τις σιωπές σου.'' Κι όμως είμαι εγώ που μοιράζομαι την αγάπη μου. Αγάπη μου, εκείνη ερωτεύεται τις λέξεις σου ; Tις φυλάει σαν κάτι πολύτιμο; Aφουγκράζεται τη θλίψη που φωλιάζει μέσα στους στίχους σου; Θα άντεχε αν ήξερε και την άλλη όψη των πραγμάτων , ή θα έσπευδε να σε τεμαχίσει και να πάρει το μερίδιο που της αναλογεί; Eγώ,βλέπεις,σαν άλλη Γκρούσα , επιλέγω κάθε φορά να διαφυλάττω την δική σου ακεραιότητα παρά να γαληνεύω την αιώνια μοναξιά μου.
********** 'ENA TΡΑΓΟΥΔΙ
H γυναίκα πετάει
Γράφει Ποιήματα κόκκινα
Ερμηνεύει Κίτρινα όνειρα Γέρνει Στα χέρια γαλάζιων εραστών
Ερωτεύεται Ροζ λέξεις
Ακούει Πορτοκαλί ήχους
Αντέχει
Τα ποιήματά της όμως έχουν πόνο παρά το κόκκινο
Καφέ μέρες Ζει
Μωβ παραμύθια Λέει στα παιδιά της
Κρεμιέται Από τη γκρίνια της
Καταλύει αντιστάσεις Μοιραίων ανδρών Γράφει Ποιήματα κόκκινα Τα ποιήματά της όμως έχουν πόνο παρά το κόκκινο
Κολυμπάει μέσα στα λαχανί παπούτσια της (τα παπούτσια είναι πάντα λαχανί) Τα ποιήματα πάντα κόκκινα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου