ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                          

 

 

 Ο ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ

Σε ποια γιορτή θα πάνε οι ξυλοπόδαροι;
Τα κεφάλια τους μες στην καταχνιά,
Οι τεράστιες δρασκελιές πάνω στα πλήκτρα.
Με τη στριγγλιά του αρχιμουσικού
Οι δρόμοι τρέχουν όπου να 'ναι.

Εγώ είμαι ο μόνος που 'εμεινε εδώ πίσω,
Κλόουν με πασαλειμμένο χαμόγελο.
Για δες, η φιέστα τιμή που μου φύλαγε!
Να τραγουδώ το φεγγάρι που τρώει
Μαλλί της γριάς σ' ερείπια υπουργείων...

***

Η απλότητα του τρόμου

Είναι απλό: Δεν σε πεθαίνει ο τρόμος.
Ο τρόμος μόνο σε ξεγεννάει.
Βγάζει το φίδι απ’ την κοιλιά σου.
Ο μαιευτήρας σού χαμογελά,
Που ζεις μια τέτοια αιθέρια νύχτα
Είναι απλό: Ο τρόμος δεν σε ταπεινώνει.
Σε αίρει στο ύψος των περιστάσεων.
Απλώς πατάς πάνω στον εαυτό σου.
Ο τρόμος δεν επείγεται. Σε περιμένει.
Μπορείς, σκεπτόμενος, να διαφύγεις.
Απλώς δεν μπορείς να σκεφτείς.
Στον τρόμο ένα κι ένα κάνουν δύο.
Απλώς δεν βρίσκεις το πρώτο και το δεύτερο:
Τη στιγμή αυτή ο ένας σε ψάχνει
Κι ο δεύτερος του φανερώνει τη θέση σου.
Ο τρόμος προνοεί. Είναι ψύχραιμος.
Εξάλλου ξέρετε κι οι δυο τι θα αξιώσει.
Πίνει ακόμη μια γουλιά απ’ τον καφέ του
Κι απλώς σηκώνει τα μάτια του πάνω σου.
Είναι απλό: Η φωνή του αέρα,
Οι ψίθυροι οι σοφοί των ερειπίων,
Το κουρέλι από την υγρασία που απομένει
Σε κάποια σκιερή γωνιά του πυρετού,
Όλα γλιστράνε μέσα στο φρεάτιο.
Ο ήλιος βάζει το δάχτυλό του στο τζάμι
Και κάνεις τη βουτιά. Αυτό ήταν. Θα δεις τώρα
Σε όλη την απλότητά του τον τρόμο.

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΩΣ ΑΠΛΗ ΜΗΧΑΝΗ,2012 

Ανακοίνωση των εργαζομένων στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου

Αθήνα, 15.1.2013

Στο πλαίσιο της σημερινής κρίσης και της ενορχηστρωμένα βάρβαρης επίθεσης που δέχτηκε η πολιτική για το βιβλίο και το ίδιο το ΕΚΕΒΙ, μετά και από την απόφαση «κατάργησής του», που ανακοίνωσε ο αναπληρωτής υπουργός κ. Τζαβάρας, εμείς, οι 35 εργαζόμενοι του ΕΚΕΒΙ, απλήρωτοι για μήνες, θα θέλαμε να διευκρινίσουμε τα εξής:

• Οι επιτυχημένες δράσεις και τα προγράμματα του ΕΚΕΒΙ (Εκθέσεις Βιβλίου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, Φιλαναγνωσία, Μικρός Αναγνώστης, Βιβλιονέτ, Έρευνες, Παρατηρητήριο Ψηφιακού Βιβλίου, Πρόγραμμα Φράσις για την ενίσχυση των μεταφράσεων, διμερείς και διεθνείς σχέσεις, Εργαστήρι του Βιβλίου, Λέσχες Ανάγνωσης, Βραβείο Αναγνωστών, διατήρηση και ανανέωση ποικίλων αρχείων και συλλογών συγγραφέων, εκδοτών, βιβλιοπωλών, βιβλιοθηκών κ.ά.) ήταν και είναι οι άνθρωποί του – δεν θα υπήρχαν χωρίς αυτούς. Η πραγματοποίησή τους έχει συγκεντρώσει επαινετικά σχόλια, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
• Εργαζόμαστε στο ΕΚΕΒΙ, οι περισσότεροι από εμάς για πολλά χρόνια, χωρίς ούτε τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα (δηλαδή με μπλοκάκι, χωρίς ΙΚΑ, αποζημίωση απολύσεως ή ταμείο ανεργίας, και τους τελευταίους έντεκα μήνες, μάλιστα, χωρίς καν σύμβαση), με συνέπεια, επαγγελματισμό και αγάπη για το βιβλίο.
• Δεν ανεχόμαστε να στρέφεται εν τέλει εις βάρος μας η καταπάτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και η πολύχρονη «ομηρία» μας υπό το ρόλο του «συμβασιούχου». Υπενθυμίζουμε, δε, ότι το ΕΚΕΒΙ δημιουργήθηκε το 1994 για να ξεπεραστεί η δυσκαμψία του «στενού» δημόσιου τομέα να παράξει το παραπάνω έργο.

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου είναι ένας φορέας που κοστίζει ελάχιστα στο δημόσιο και φέρνει πίσω πολλαπλάσια. Η κομβική του θέση στο χώρο του Πολιτισμού του επέτρεψε να διαχειρίζεται με επιτυχία δύο Προγράμματα ΕΣΠΑ και να διεκδικεί κι άλλα. Η Έκθεση Παιδικού κι Εφηβικού Βιβλίου και το Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών είναι μονάχα δύο από αυτά που δρομολογούσε η προηγούμενη Διοίκηση…
Σε τι εξυπηρετεί λοιπόν αυτή τη στιγμή η κατάργηση ενός Φορέα με Διαχειριστική Επάρκεια και σωρευμένη τεχνογνωσία στην υλοποίηση συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, όταν τα ΕΣΠΑ είναι κατά γενική ομολογία ο βασικός μοχλός για την ανάπτυξη της χώρας;
Ποια λογική «εξοικονόμησης» υπαγορεύει να ακυρώνει κανείς ένα «εργαλείο» πολιτιστικής ανάπτυξης που θα μπορούσε, με λίγη προσπάθεια και φαντασία, να το καταστήσει πολύ πιο παραγωγικό κι αποτελεσματικό;
Τέλος, πέρα από τα ευχολόγια, ποιος αλήθεια παίρνει την ευθύνη για τον κίνδυνο ματαίωσης στην πράξη των δύο Προγραμμάτων που θα έπρεπε αυτή της στιγμή να «τρέχουν» με δυναμισμό, και συγκεκριμένα της 10ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης (είχε συμφωνηθεί για φέτος να είναι τιμώμενη χώρα η Μεγάλη Βρετανία) και του Προγράμματος «Καινοτόμες δράσεις για την ενίσχυση της Φιλαναγνωσίας των μαθητών»;
Ζητούμε, έστω και τώρα, ο Υπουργός, λαμβάνοντας υπόψη και την εκφρασμένη βούληση της συντριπτικής πλειονότητας του κόσμου του βιβλίου, να μην επιμείνει στην απόφασή του και να διατηρήσει ζωντανό το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.
Οι εργαζόμενοι του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου

ΔΙΑΒΑ-ΖΩΝΤΑΣ & ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΔΥΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ 1. 'ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ" Το ΔΙΑΒΑ-ΖΩΝΤΑΣ 2. ‘ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ’ το ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΣΤΟ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ - ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΨΥΧΙΚΟΥ Από τον Αλέξη Σταμάτη

 

 

Από Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013 ως Δευτέρα 2 Ιουνίου 2013
από 14 εβδομαδιαίες δίωρες συναντήσεις/ 28 διδακτικές ώρες
Χώρος: Κολλέγιο Αθηνών- Κολλεγίου Ψυχικού
Μέρα: Δεύτερα
ΔΙΑΒΑ-ΖΩΝΤΑΣΏρα: 5.30 μμ-7.00 μμ
ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ Ώρα: 7.15μμ-8.45 μμ
Μail Αλέξη Σταμάτη: bm-sruome@otenet.gr
Tηλέφωνα Κολλεγίου Αθηνών Κολλεγίου Ψυχικού (Πρόγραμμα Επιμόρφωσης Ενηλίκων): 210 6748160, 210 6748153 και 210 6798191.
Site: http://www.haef.gr/gr/pee/contact.php
ΔΙΑΒΑ-ΖΩΝΤΑΣ
Μια σειρά σεμιναρίων για όσους δεν πιστεύουν ότι η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι «απόδραση» από τη ζωη , αλλα ένας τρόπος να την ξαναβρείς.
Μια δημιουργική ανάγνωση και «επανάγνωση» 4 βιβλίων. Η απόλαυση του κείμενου, η χαρά να συζητάς γι αυτό και η ανακάλυψη προσωπικών διόδων μέσα από ένα κείμενο. Για όσους πιστεύουν ότι η λογοτεχνία είναι μια τέχνη που έρχεται από μακριά και θα μας συντροφεύει για πάντα.
Πρόκειται για ένα βιβλίο σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, («Το θαύμα της αναπνοής» του Δημήτρη Σωτάκη) όπου ο συγγραφέας, εκκινώντας από ένα φαινομενικά ασήμαντο περιστατικό, θέτει μια σειρά θεμάτων ηθικού, πολιτικού και καλλιτεχνικού χαρακτήρα, ένα βιβλίο ξένης λογοτεχνίας («Άδραξε τη μέρα» του Σολ Μπέλοου) με τον δημιουργό να πλέκει επιδέξια το χιούμορ και το πάθος, ζωντανεύοντας στο πλαίσιο της μιας μέρας ολόκληρο το δράμα του ανθρώπου που αγωνίζεται να επικυρώσει την αξία και την ανθρωπιά του κι ένα βιβλίο του διδάσκοντος («Μπορείς να κλάψεις μες στο νερό;»), που εστιάζει στη κρυφή ζωή των μελών μιας φαινομενική τυπικής ελληνικής αστικής οικογένειας.
Επίσης θα υπάρξει και ένα τέταρτο βιβλίο το όποιο θα επιλέξει η ομάδα,
Με αφορμή τα βιβλία αυτά, συζητάμε, ανιχνεύουμε και ανακαλύπτουμε μαζί όσα κρυφά και φανερά αναδύονται από τις σελίδες.
Σε τέσσερα μαθήματα θα υπάρχουν τέσσερις καλεσμένοι που θα συζητήσουν μαζί μας το καθένα από τα τέσσερα βιβλία. Ένας από αυτούς θα είναι και ο Δημήτρης Σωτάκης.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Δημήτρης Σωτάκης: «Το θαύμα της αναπνοής» (εκδ. Πατάκη)
2. Σολ Μπέλοου «Άδραξε τη μέρα» (εκδ. Καστανιώτη)
3. Αλέξης Σταμάτης: «Μπορείς να κλάψεις μες στο νερό;» (εκδ. Καστανιώτη)
2. ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
Πολλοί ισχυρίζονται ότι η γραφή είναι ένα θείο δώρο, ωστόσο κάθε συγγραφέας μπορεί να πιστοποιήσει πως, όπως και κάθε κατασκευή, και η συγγραφή διαθέτει ένα εγγενές σύστημα, κάποιους «κατασκευαστικούς κανόνες» που πρέπει ο επίδοξος συγγραφέας να τους γνωρίζει ώστε να τους χρησιμοποιεί, και, αν είναι σε θέση, να τους ανατρέπει. Η συγγραφή είναι τέχνη, η οποία προϋποθέτει τεχνική, η οποία εξελίσσεται συνεχώς. Στο μάθημα ασχολούμαστε με τα βασικά είδη λογοτεχνικής γραφής (μυθιστόρημα-διήγημα) ενώ, παράλληλα, μιλάμε και για το σενάριο.
Ορισμένα μαθήματα είναι αποκλειστικά αφιερωμένα σε ασκήσεις που γίνονται με ποίκιλες αφορμές. Παράλληλα, διαβάζουμε ένα κλασικό κείμενο και ένα μυθιστόρημα σύγχρονης πεζογραφίας σκοπό να βρούμε σε σημαντικούς συγγραφείς πράγματα που αναζητούμε στο μάθημα. Το νήμα που διατρέχει το σεμινάριο είναι η δομή του μυθιστορήματος και η προσπάθειά μας να το κρατήσουμε σταθερό. Θα υπαρχει μια ευελιξία ώστε ο κάθε σπουδαστής, ανάλογα με το «θέλω του» να μπορει να το προχωρήσει όσο επιθυμεί, έως και να αρχίσει ολόκληρο βιβλιο, με αφορμή οσα θα ακουστούν.
Σε κάποιες περιπτώσεις έχουμε καλεσμένους και συζητάμε τα θέματα αυτά μαζί τους.
Καθηγητής: Αλέξης Σταμάτης
Διάρκεια: 14 εβδομάδες, 1 φορά την εβδομάδα.

EIΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΠΑΥΛΙΔΟΥ, εκπαιδευτικού-ποιήτριας, ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΕΖΟΥ ΛΟΓΟΥ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ-ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΒΡΕΤΤΑΚΟ», (Επιμ. Βασιλική Β. Παππά-Εύα Πετροπούλου-Λιανού), Θεσσαλονίκη 2012.

Κάθε που ένα κείμενο αποτυπώνεται σε μία σελίδα, μία φωνή ταξιδεύει στον Κόσμο, παρεισδύει στο σκοτάδι της απομονωμένης μας απουσίας και ανάβει λύχνο να βρει η Ψυχή διαδρόμους προς το Ιδανικό της. Υπάρχουν λέξεις που ακόμη κι όταν τυπώνονται, έχουν εκκωφαντικό συλλαβισμό, πολιορκούν τη συνείδηση και ξεκλειδώνουν τα κελιά, όπου μάθαμε να φυλακίζουμε τις ελευθερίες του Νου, για να βολεύεται πιο παρήγορα η Ύπαρξη στο στέκι της καθημερινότητας.

Ανθολόγιο σημαίνει γειτονιά. Κάποιος αρχιτέκτονας της σκέψης αναλαμβάνει τη μελέτη, στήνει τη μακέτα και καλεί εμπνευσμένους πολίτες με υπηκοότητα Ποίησης να γειτονεύσουν μεταξύ τους και με την Μούσα.

Σ’ αυτή τη γειτονιά δεν υπάρχουν ηγέτες. Μία σιωπηλά υπογεγραμμένη ισότητα των μελών της συνδέει άρρηκτα τις Ψυχές που εκθέτουν τα πολύτιμά τους στις σελίδες της Ανθολογίας. Σ’ αυτή τη γειτονιά δεν υπάρχουν ηγέτες. Μόνο Δάσκαλοι και Μαθητές που εναλλάσσουν ρόλους. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, Μέγας Εμπνευστής, μάς διδάσκει πώς να βάλουμε σ’ ευθείες το Φως, πώς με ευφάνταστη αφοσίωση μπορούμε να ευθυγραμμίσουμε τον Κόσμο με τον Παράδεισο.

Φόρεσα τα πάνινα παπούτσια μου λοιπόν, με προτροπή της υπέροχης φίλης Βάσως B. Παππά και ξεκίνησα το σεργιάνι μου στις γειτονιές των ποιητών που δόμησαν με προσωπικό στίγμα αυτή την πολιτεία. Ξεκίνησα να καταγράφω το οδοιπορικό.

Στο μνημείο του «Στρατιώτη χωρίς πρόσωπο» εναπόθεσα ελπίδες Ειρηνικών διαβουλεύσεων με την Σκληρή Πραγματικότητα, ώστε, ως το χάραμα της Ιδέας, να έχω τις υπογραφές στα χέρια μου.

Συμμετείχα με ένδυμα αρχαιοελληνικής επισημότητας στην «Ωδή στις Μούσες» με τη Θηλυκότητα να πρωτοστατεί στο υπονοούμενο του Καλλιτέχνη.

Μέσα από την μελοποιημένη ρίμα της Ψυχής ενός Αερικού καταγράφηκε η πολιτική χροιά των πραγμάτων, η άρση της ψήφου εμπιστοσύνης, καθώς το κριτήριο υπογράφεται με νέες αξιολογήσεις Εαυτού και Ζωής στο βάθος του χρόνου.

Κι όλο οι διαδρομές χτίζονται χαλίκι χαλίκι με αγαπημένες κι αμόλυντες αμαρτίες,

«Μυστική σύναξη των αισθήσεων

Η ακολουθία της αύρας σου

Στο αστροφώτιστο στερέωμα του ουρανού»

Κι όλο πορεύεται σελίδα τη σελίδα η Βιογραφία της Ζωής πίνοντας «Απόσταγμα» σαν αγιορείριτο λευκό κρασί Εμπειρίας και φιλεύοντας τις Αναγνώσεις με το ΜΟΙΡΑΣΜΑ της ευθύνης του απολογισμού που από ατομική υπόθεση τετ α τετ με την Καρδιά, καταλήγει εθνικό ζήτημα εμπλέκοντας το χρώμα της Ελλάδας, {πόσους τόκους αποχρώσεων χρωστάμε, αλήθεια?} και τις μυρωδιές από το χώμα, τη βροχή, την αλμύρα, το φως….

Επόμενο βήμα, Έπαρση της σημαίας και «λάμπει ο μπρούτζος με την Ελληνική Σημαία» και τα «κόκκινα τριαντάφυλλα καρφωμένα στα χάλκινα κορμιά» για να θυμάμαι, να μην ξεχνάω, πως «ο Αχθοφόρος της Οργής» καταγγέλλει, αφυπνίζει και πυρώνει τη μνήμη με ένα ακόμη στεφάνι καταθέσεων.

Όλα ομαλά. ΟμαλοΠοιημένα. Ώσπου θεριεύει το θηρίο και αλλάζει το σύνθημα των εξεγέρσεων:
 «ΣΟΦΙΑ – ΕΛΠΙΔΑ – ΠΙΣΤΗ - ΑΓΑΠΗ»

…να τα προασπίζεται το θηρίο του Νου που βρυχάται μέσα από τη Γραφή, η οποία αύριο ή σήμερα αργά, μετά από μελέτη κι αφομοίωση, θα γίνει Πράξη…

Χρειάστηκα Φύλακα Άγγελο. Δύσκολες οι διαδικασίες Εκπληρώσεων των Στίχων σε Βιώματα.  Βρήκα τους «Αγγέλους που χαμογελούν». Εμπειρώθηκα ξανά την πολύβουη μάχη με το Εγώ, την σκληρή διαπραγμάτευση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, με σύνορο το Κριτήριο που διαμορφώνει η Ηθική του καθενός. Η σαγήνη όπλο Αποπλάνησης συνειδήσεων, κυρίως των ερωτευμένων. Από μηχανής Θεός ένα μωρό. Ένα μικράκι -ΑγγελοΠοιημένη Μορφή Θεού- στο χώρο των Ανθρώπων, που βασανίζονται από Διλήμματα, Ευθύνες κι Αποφάσεις. Μέσα στο ποδοβολητό της παραβατικής νοοτροπίας μας ένα Μικροσκοπικό κι Ανυπεράσπιστο μωρό, μπορεί να διδάξει ΑΓΑΠΗ, χωρίς να απαιτήσει δίδακτρα ιδιαίτερων παραδόσεων Ζωής.

Και μες στο Βιωματικό Εργαστήριο συνεχίζω να συχνάζω σε γειτονιές όπου η ΑΓΑΠΗ, μετουσιώνεται σε Ωκεανό, κουράζει, βυθίζει, εξαντλεί, υπόσχεται και ο Θνητός Άνθρωπος με όπλα την ΠΡΟΣΕΥΧΗ και τη ΜΟΝΑΞΙΑ διεκδικεί γεφύρωση από τον Πνιγμό ως τη Σωτηρία, με ένα ουρλιαχτό βαθιάς εσωτερικής Σιωπής καταγεγραμμένης σε ένα «Νυχτερινό Παραλήρημα», όπου οι Ψυχές σμίγουν χρώμα με το χρώμα, σε ένα Έργο αριστουργηματικής σύνθεσης, με Ουσία που μεταγγίζεται με αγωγό την τρυφερότητα.

Ρεύμα έγινε η Ροή, μία ηλεκτροπληξία που σηκώνοντας τις ασφάλειες του Εαυτού, για πλήρη φωταγώγηση του Είναι, ανάβει μία μία  κάποιες φορτισμένες Ιδέες Εμπνευσμένης Συμπύκνωσης σε μορφή Χαϊκού που ανασαίνουν Φως, Φωτιά, Φύλλα σελίδων με κοφτή ανάσα ενός ολόκληρου μαραθώνιου σκέψης που παραδίδει την ιδρωμένη σκυτάλη του στο Σταγονόμετρο της ΠεμπτΟυσίας, η οποία  θρέφει τον Καλλιτέχνη και τους Μάρτυρες του Έργου του.

Και στο χείλος του συμπυκνωμένου γκρεμού, η «ΑΝΑΣΤΑΣΗ», βραβευμένη, αναγνωρίσιμη, επιδιωκόμενη πριν ακόμη γραφτεί η πρώτη συλλαβή της.

Κι ο δρόμος συνεχίζεται λέξη τη λέξη. Αποσκευές ενός ταξιδιού που «μας οδηγεί στα πράγματα ή μας απομακρύνει». Με Επιτάχυνση ή με «Βραδύτητα» να κερδίσουμε παράταση Αναμονής, που μέσα της η Φαντασία στήνει το Ταξίδι, τη συνάντηση, το δρώμενο, τη ΖΩΗ πριν τη ΖΩΗ, και μοιάζω τόσες Ζωές να ζω, όσες οι Καθυστερήσεις που δύναμαι να αντέξω. Και πάντα ξέρεις, το ξέρω κι εγώ, κι όσοι μας ακούν και μας διαβάζουν, μόλις η Ψυχή υπογράψει «ΠΟΙΗΣΗ ΤΕΛΟΣ» τότε είναι που θα ψιθυρίσω «Άσε με να κουρνιάσω στο λαιμό σου». «Δεν είναι τούτο Ποίηση. Είναι η Ζωή που με τυραννά και με λαβώνει.»

Ως ταξιδιώτης αυτής της πολιτείας πάσχισα  να επισκεφτώ κάθε συγκίνηση. Σήκωσα λέξεις, κοίταξα «Μέσα από τις Χαραμάδες». «Το φως της ευτυχίας ίσα που φαίνεται». Και τότε ήρθε η «Διαπραγμάτευση» που ζυγίζει Ιδέες, Ψυχή, Όραμα και από την άλλη μία ολόκληρη Πραγματικότητα λιποθυμικής αντοχής. Ίσα που πρόλαβα να κρυφτώ στα «Μοναχικά Μονοπάτια» πριν με ανακαλύψουν οι Έμποροι και οι Παραχαράκτες.
Κι είμαι ακόμη εδώ. Μέσα σ’ αυτό το μικρό κι ασύνορο βιβλίο. Είμαι ακόμη εδώ. Να γυρίζω γειτονιές, να γυρίζω σελίδες και να μου αυτοσυστήνεται η ασημένια σκιά της Κεντρικής Ιδέας του κάθε Ποιήματος.

Στη σελίδα 104 δε μου συστήθηκε κανείς. Εγώ πρώτη έδωσα τα στοιχεία μου στον Έρωτα, που απειρωμένος απλώθηκε μαζί με όλη την αλμύρα του και τη θάλασσα, υγρή, φλογερή, βουτηγμένη στη μέθη.

Με τα ρούχα της Ψυχής νοτισμένα ακόμη από τον Έρωτα ξεψύχισα στην πιο άγρια μάχη του Εαυτού μας απέναντι στο Θεό. Ορειβασία,Ιδρώτας, Πτώση, Παγίδα και μία υπόνοια Καζατζακικής Προτροπής.

Νιότη, Μάχη, Θεός, Ελευθερία, Ανάγκη…

Κρεμασμένη απ’ το σκοινί προστασίας αιωρήθηκα δίπλα την «ΑΓΑΠΗ» και στο «ΟΝΕΙΡΟ» μέχρι να φτάσω στην ανώνυμη γειτονιά των Άτιτλων Εκθεμάτων που έχουν υπογραφή Φωτός και αυτοΚριτικής Εαυτού, μα και του Κόσμου όλου:

«Η δύναμη της σκέψης

Είναι τελικά

Ο δημιουργός της πραγματικότητας»

Σταματώ. Σβήνω τα’ αποσιωπητικά μου. Βάζω τελεία. Ανάσα και «ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ» με προστακτικές προτροπής, ενθάρρυνσης και εμπνευσμένης απόφασης Τολμηρού Βήματος αυστηρά Εμπρός.

Κι έπειτα πάλι μόνη με το Βιβλίο να κλιμακώνεται από το Ζενίθ στο Ναδίρ της Ανθρώπινης Προέκτασης.

Μ’ έναν αντίλαλο βρίσκομαι καλεσμένη σ’ ένα «ΑΣΠΙΛΟ ΓΕΥΜΑ», όπου η  πρόποση με εξαφανίζει:
«Να εξαφανιστώ

Να αγαπηθώ

Να εξαφανιστώ

Να ερωτευτώ

Να εξαφανιστώ»

                           

Πριν όμως, γευτώ αφανισμό, νοστίμεψα το βλέμμα μου με τα «ΚΡΙΝΑ» «τα κόκκινα / τα μαύρα» που «από δέντρο χάθηκαν / από λαούς βρέθηκαν» και μυρωδάτος ο Νους μπήκε πάλι σε πειρασμό μπρος στη διαφορετικότητα. Διχασμένος, Οργισμένος μπρος σε μια παράξενη αλήθεια:

«Δεν κατάλαβες

Πράγματι ήσασταν

Φτιαγμένοι διαφορετικά

Βρεθήκατε όμως

Πλασμένοι

Ο ένας για τον άλλο

Σε αυτή τη ζωή.»

Έπειτα αγρίεψε ο καιρός. Μία γλυκιά ανασεμιά σε  μία προσμονή Ερωτικής Αναμονής «Ας έρθει η Ώρα»

να μου τρυπήσεις τις φλέβες

και να ξαπλώσω στο χορτάρι

για να ανασάνω τις αχτίδες του ήλιου»

και μετά γκρεμός. Τα «πουλιά αμέτοχα στο πέταγμα και στο ζευγάρωμα». Έφτασα στο περιθώριο ή στο Κέντρο της πολιτείας. Ήταν καλά κρυμμένος αυτός ο πόλεμος, μα απογυμνώθηκε μετά από κόπο αναγνώσεων.
«Σοκάκια τυλιγμένα με σάρκες,

με αίματα παιδιών και λιοπύρια ανήσυχων θεατών

κυριεύουν το πέλαγος, τη σοφία

τα λουλούδια αμίλητα τρεμοσβήουν στην αυγή

πετροπόλεμος στα χέρια,

λουριά γυπαετών για να μυρίζει αυταπάτη»

Αδιέξοδο? Σαν εφιάλτης που οδηγεί τον ύπνο στην ανάκριση για τις ευθύνες του. Μετά πάλι «η Φωνή της Λογικής» και με προσμίξεις υπέρβασης πάνω στο δρώμενο έφτασα πάλι στην «ΠΟΙΗΣΗ»

«Τι είμαι και αγαπώ;

Αστέρια που φεύγουν απ’ το χαρτί που γράφω»

Και ο ερωτικός της Ποίησης Διάλογος συνεχίστηκε μες στη γειτονιά της Ψυχής, για  να συναντήσω ξανά τον Ελύτη και τον Βρεττάκο, που, παράξενο, τόση ώρα περιπλάνησης δεν είχαν απομακρυνθεί διόλου από το αρχάριο βήμα μου.

«Κι έφυγα σε πόθους μακρινούς

Ποιήματα διαβάζοντας του Ελύτη

Ατενίζοντας τόξα ουράνια «Χαρταετούς»

Βήματα άλματα μακριά από τη λύπη.»

Μέσα από τέτοιες οδοιπορίες πάντα στο τέλος οργανώνομαι. Εαυτός σε καθρέφτισμα. Ήμουν, Είμαι. Εγώ. Ίδιος, μα άλλος. Και μέσα στη δυαδικότητα της «ΕΠΑΦΗΣ»

«κόκκινα τριαντάφυλλα θάλασσες

Στρωμένα στο ναυάγιο κορμί μου»

Ξαναγεννιέμαι, κι όλο το Ταξίδι στην ίδια πάλι πολιτεία των Ποιημάτων ξεκινά από την Αρχή κι ας έχω ήδη φτάσει στο Τέλος.

Πιάστηκε το φόρεμά μου σε μία λέξη καρφί του Μπόρχες ή του Κοσμά, δε θυμάμαι. Σενάριο ALEF. Και μυθοπλασίες ποίησης  φυτρώνουν πάνω σε πραγματικές διαστάσεις μεταφράσεων. Μπες μέσα. Κάποιος άνοιξε την πόρτα. Κρύψου ή Φανερώσου. Δες το όπως θες.

Εγώ πια κρύφτηκα. Όχι, φανερώθηκα μπρος στο «ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΕΙΡΟΝ» που με καλοδέχτηκε με τόσα  και τόσα αποσιωπητικά Εισαγωγής.

«…… τούτο δω πάλιν

Είναι ένα ποίημα άπειρον.

Σας διαβεβαιώ με … άπειρη ειλικρίνεια.

Μην σας ξεγελά που είναι μικρό…

Υπάρχουν αμέτρητα πράγματα πριν από αυτό

Που δεν τα έγραψα, αλλά εννοούνται

Και κρέμονται πίσω του σαν ορμαθός…»

Και γυρίζω. Γυρίζω. Στροβιλίζομαι σε ένα παράξενο κομμάτι μιας πολιτείας φτιαγμένης με puzzle από κομμάτια μετέωρης πτώσης κι αβάσταχτης αιώρησης. Παντού αντίλαλοι. Κάποιες σκιές. Σαν κάποιος από τα στενά δρομάκια της Ανθολογίας να με παρακολουθεί επίμονα.

«Εγώ;

Εσύ;

Αυτός;

…..

Ποιος Εγώ;

Ποιος Εσύ;

Ποιος Αυτός;»

Τέρμα. Το λεωφορείο έφτασε στο τέρμα. Μα θυμάμαι πεζή ξεκίνησα. Πεζό το Ταξίδι μου. Και κατέληξε ΠΟΙΗΣΗ. Στην τελευταία στάση η Ζωγραφική της Ποίησης. Κεφαλαίες Επιγραφές στις οδηγίες πλοήγησης. Μη χαθείτε.

«Χοροί, Οπτασίες και Μεταληψίες

Των υπαρκτών δεδομένων

Η πρωτεύουσα Γνώμη»

«προς όλες τις κατευθύνσεις

Ανασαίνουν δρώμενα

Και άβατες ανατροπές…»

ΑΥΤΗ είναι η ΠΟΛΙΤΕΙΑ αυτού του Ανθολογίου. Το εισιτήριο είναι πλέον στα χέρια σου.

Θα έχεις αναγνωρίσει τις λέξεις σου μέσα σε τούτο το κείμενο. Μα δεν είναι δικές σου πλέον. Δε σου ανήκουν. Οι λέξεις και τα κείμενα ανήκουν σ’ αυτόν που κατορθώνουν να συγκινήσουν.

Παύση στο τέλος του δρόμου. Από την τσέπη της βαθιάς Σκέψης ένα αρχαίο κιτρινισμένο χαρτί ψιθυρίζει την ανάγκη τα κείμενα να διαβαστούν από Μάτια Ατίθασα. Δε φτάνει μόνο το εμπνευσμένο χέρι. Καλείστε όσοι πάρετε στα χέρια ένα Βιβλίο Ποίησης, Ανθολόγιο, Ευαγγέλιο Ψυχής, Οδηγό πλοήγησης Ονείρων, Ημερολόγιο Καταστρώματος, Εξομολόγηση στον Αναγνώστη – με υπογραφή του Άγνωστου Στρατιώτη που κατοικεί στην Ψυχή του Επώνυμου Ποιητή, Συγγραφέα, Καλλιτέχνη να εκπαιδεύσετε το βλέμμα σας να δει τα αόρατα, να διαβάσει δύσκολα τις παιδικές ή ενήλικες συλλαβές, να μυηθεί βήμα βήμα στη διαδικασία αφομοίωσης της Αλήθειας της Ιδέας.

Μη με ρωτήσεις αν θυμάμαι ονόματα. Θυμάμαι το ενεργειακό σου αποτύπωμα μέσα στο κείμενο. Αυτό είναι το όνομα με το οποίο σε αναγνωρίζω πλέον μέσα στο πλήθος των ποιημάτων.