ΣΤΗΛΗ ΤΗΕ ΑRTMANIACS////////ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΑΚΗΣ

 ...συνέντευξη στην Ασημίνα  Ξηρογιάννη




Σου δίνω λέξεις, μου δίνεις σκέψεις. Όχι, θάλασσα, ποίηση, Αν, έρωτας, πολιτική, Ελλάδα, λέξη, φόβος, μουσική. 





Όχι, δεν έχω δίλημμα· μεταξύ της θάλασσας και της ποίησης, προτιμώ τη θάλασσα. Αν όμως μπει ο έρωτας στη μέση, τα πράγματα αλλάζουν. Η πολιτική πρέπει να έχει ως απώτερο στόχο την εξάλειψη του φόβου μας ― οποιουδήποτε φόβου απορρέει από τη συμμετοχή σε μια κοινωνία. Όπως και να ’χει όμως, έχουμε πάντα τη μουσική. Η μουσική όλα τα ξέρει και όλα τα μπορεί. 




 Αν ήσουν εποχή, ποια εποχή θα ήσουν και γιατί. 




Θα ήμουν το καλοκαίρι, ειδικά αυτό του 2013. Και ένα ακόμα, παλαιότερο. Μπορεί και να μην ήμουν εποχή. Προτιμώ να είμαι ώρα, στιγμή, και άλλα τέτοια εύπεπτα. 





 Αν έκανες τατουάζ και θα έπρεπε να χαράξεις μόνο έναν στίχο πάνω στο σώμα σου, ποιος θα ήταν αυτός; 




«Το να δίνεσαι από το να δίνεις είναι ανώτερο», της Ευτυχίας Παναγιώτου. 



Λογοτεχνικά πρότυπα και επιρροές σου. 




Πρότυπο παραμένει η Μαστοράκη, ο Καβάφης, ο Ιωάννου, ο Ασλάνογλου, ο Σαχτούρης, ο Σολωμός, η Κάρσον, η Σέξτον, η Πλαθ. Μακάρι να ’ταν όλοι αυτοί οι επιρροές μου. Μακάρι... 





 Ποίηση και διαδίκτυο. 




Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Είναι μία ευτυχής σύμπτωσις. 





 Εσύ και η μετάφραση. Υπάρχει κάποιο βιβλίο που επιθυμείς διακαώς να μεταφράσεις; 





Η μετάφραση κι εγώ είμαστε δυο κόσμοι σε διαρκή αναθεώρηση, σε διαρκή διαμάχη, είμαστε ερωτευμένοι ― πότε από κοντά, πότε από μακριά. Θα ήθελα να μεταφράσω διακαώς το «At swim two boys» του Jamie O’Neill. Ξέρω ότι δεν μπορώ. 





Ένα σχόλιο για τη σύγχρονη λογοτεχνική πραγματικότητα. 



Δώστε πόνο! 



 Τι δεν συγχωρείς στον εαυτό σου; 




Τις εξάρσεις, τις εντάσεις και τις αδιανόητες εκτονώσεις του. Δεν του συγχωρώ που ανεβοκατεβαίνει σκάλες με κλειστά μάτια. 





 Αγαπημένος σου λογοτεχνικός ήρωας. 




Ο Χουάν Πρεσιάδο από το «Πέδρο Πάραμο» του Χουάν Ρούλφο. 





Ποια άλλη τέχνη πέρα από την τέχνη του λόγου σε συγκινεί; 



Η μουσική και η φωτογραφία. Η πρώτη έχει και λέξεις ― πολλές φορές, όχι. Η δεύτερη δεν τις χρειάζεται συνήθως. Είναι τέχνες που με ξεκουράζουν. 






 Πρότεινε στους αναγνώστες του varelaki/notationes δυο-τρία βιβλία που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσουν. 





Είμαι σίγουρος ότι οι αναγνώστες σου δεν έχουν ανάγκη τις δικές μου προτάσεις. Να διαβάζουν ― αυτό φτάνει και περισσεύει. 





 Πιστεύεις στα λογοτεχνικά βραβεία; 





Αν υπάρχουν και αν είναι λογοτεχνικά, ναι. 





 Διαβάζεις κάτι τώρα; 





Διαβάζω από την αρχή τον Καβάφη, τον Ιωάννου, τον Ασλάνογλου και τον Χριστιανόπουλο. Ξανά και ξανά, μετά μανίας. 





 Γράφεις κάτι τώρα; 





Μάλλον σβήνω για την ώρα. Σβήσε, σβήσε, όλο και κάτι θα μείνει. 




 Τι ονειρεύεσαι; 





Να έρθει η στιγμή που θα σταματήσω να ονειρεύομαι ― και να ελπίζω.