notationes///ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013//// ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ-ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ///ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ

                                                    

ΣΤΕΡΓΙΟΣ  ΤΣΑΚΙΡΗΣ




ΤΟ  ΧΡΟΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ


Τάχατες
τον τρέχοντα τούτο μήνα
θα εξέδιδε
το πρωτόλειό του
-επιτέλους-
ο νέος μας ποιητής Ευμένης
έπειτα από δεκαετή ερωτική περιπλάνηση
και χρονοβόρες αποφάσεις πολιτογραφήσεως.

Κι αναρωτιέται
-νυχτοήμερα_-
τον τελευταίο μήνα τούτου του έτους'
να τα δημοσιεύσω
άραγε
τα πρωτοτόκιά μου ή να επιστρέψω
στη συνηθισμένη μου εκκωφαντική
σιωπή;


 Πρώτη δημοσίευση του ποιήματος στο περιοδικό 
e-poema, http://www.e-poema.eu/afieromatext.php?id=185&pid=


***********


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ


ΚΑΒΑΦΗΣ




                              στον  Βασίλη  Ρούβαλη                        



Πέταξαν τις στάχτες σου στη θάλασσα;
Η σάπισες κι εσύ μ ' όλους τους άλλους
Θα συνάντησες πολλούς σ εκείνο το μακρινό σου ταξίδι
που δε είχαν καν ακούσει το όνομά σου.
Θα συνάντησες κι άλλους που έπιναν νερό στ' όνομά σου.
Τι κι αν δεν πήρες Νομπελ.
Πήρες όμως αγάπη από τους ανθρώπους
Και που δεν μεταφράστηκες
Κι από ποιόν δεν διαβάστηκες.
Και σίγουρα θα κουραζόσουν από τις ατέρμονες αναλύσεις τους
τις ενδελεχείς αποτιμήσεις της Τέχνης σου
τις ευρηματικές διδακτορικές διατριβές όλων των ''ειδημόνων''.
Αποσυναρμολογούν και συναρμολογούν τους στίχους σου
οι κάθε λογής καβαφιστές και καβαφολόγοι.
Σε βάλαν χειρουργείο κανονικά καημένε μου Καβάφη.
Χωρίς περίσκεψη
Χωρίς αιδώ.
Χωρίς καν να έχουν νιώσει το άρωμα που η ποίησή σου αποπνέει.
Mε την κρυφή ελπίδα να ξεψυχήσεις στα δικά τους χέρια την ώρα της εγχείρισης
(για να χουν έπειτα να καυχιούνται πως γνώριζαν μόνοι αυτοί καλά τον ένδοξο νεκρό)
Και τώρα βρέθηκε και κάποιος να πει δημόσια πως δεν άξιζες.
Επιστρατεύοντας πλήθος επιχειρημάτων
Για να καταρρίψει τον μύθο
Για να αποδείξει περίτρανα πως ''η ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών''
είναι τελικά μια ουτοπία.
Πως όλα σχετικά με σένα ήταν πολύ κακό για το τίποτα.
Ξέρω πως αν τον είχες απέναντί σου,
θα τον κοιτούσες βαθιά μέσα στα μάτια.
Θα του έκλεινες έπειτα πονηρά το μάτι
χτυπώντας τον ελαφρά στον ώμο
και με γενναιόδωρη διάθεση θα του ψιθύριζες:
''Eίναι κι αυτή μια στάσις .Νιώθεται''.
Και θα το εννοούσες.