Το μυστικό των ποιητών
Ρώτα όποιον ποιητή θες και θα σ’ τ’ ομολογήσει:
ορισμένα ποιήματα γράφονται μόνο και μόνο
για να χρησιμοποιήσει ο ποιητής μια συγκεκριμένη λέξη.
Σελίδες ολόκληρες έχουν γραφτεί – το ξέρω –
για μια συγκεκριμένη λέξη: Σεμίραμις, κουκούτσι,
Λίβανος, ανεμιστήρας, μουνάκι, αντικαταβολή,
πυρετώδης, σέρτικα, ανανήφω, εννιά και τέταρτο,
μαντολίνο, φέιγ βολάν, ρημάδι, ευλογητός, σεβντάς,
ροδόνερο, τερέβινθος, δισάκι, λείπεις, Βεατρίκη.
Άλλα ποιήματα βέβαια γράφονται
για εντελώς άλλους λόγους, ανεξιχνίαστους.
***
Αυτούς τους ποιητές σκέφτομαι
Τους ποιητές σκέφτομαι απόψε που φύσηξε λιγάκι
τ’ αεράκι και βγήκα στη δροσιά να περπατήσω,
όχι τους μεγάλους και τους γνωστούς,
που τους ξέρουν όλοι με το επίθετο
και την ημερομηνία της γέννησής τους
ούτε τους άσημους και ξεχασμένους,
τον Αναστάσιο Δρίβα φερ’ ειπείν ή τον Δημήτριο Κόρσο,
που τ’ όνομά τους το θυμούνται πέντε-έξι μελετητές
και άλλοι δέκα αναγνώστες (ή το αντίθετο),
τους άλλους σκέφτομαι εγώ, εκείνους
που στα σχολικά βιβλία της λογοτεχνίας
βρίσκονται ένα-δυο ποιήματά τους,
μα μένουν πάντα εκτός της διδακτέας ύλης
(εξήντα-εβδομήντα κείμενα μες στο βιβλίο,
πόσα να προλάβει να διδάξει ο διδάσκων;)
και ευκαιρία τους μοναδική να διαβάσει κάποιος
δύο στίχους τους είναι οι μέρες των εξετάσεων,
τότε που, όσο γράφουνε οι μαθητές,
βαριούνται οι δάσκαλοι που τους επιτηρούν
και πιάνουνε να ξεφυλλίσουνε κάνα βιβλίο
απ’ τα παρατημένα πάνω στα θρανία,
μα, εδώ που τα λέμε, ποιος κάθεται πρωινιάτικα
να διαβάσει ποιήματα ενός Βαφόπουλου ή μιας Ζωής Καρέλλη;
Καλύτερα κάνα διήγημα ή, ακόμα καλύτερα,
τη γεωγραφία της β΄ γυμνασίου, που μαθαίνεις και κάτι.
Αυτούς τους ποιητές σκέφτομαι.
***
If winter comes…
Το δέντρο μας των Χριστουγέννων
με τις χρυσές του μπάλες και τ’ αστέρι στην κορφή
γέμισε άξαφνα πουλιά δεκάδες,
αληθινά πουλιά,
που τιτιβίζανε -σταματημό δεν είχαν-
και τινάζαν τα φτερά τους, σκορπώντας
πούπουλα και χνούδια γύρω-γύρω
κι ένα αεράκι που φύσηξε, μία στιγμή, από την πόρτα
σκόρπισε σ’ όλο το σπίτι
άρωμα ξύλου και ρετσίνης, που λέω:
«αν ήρθαν τα Χριστούγεννα και πέρασαν,
μπορεί η άνοιξη να είναι μακριά;»
Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος
Ρώτα όποιον ποιητή θες και θα σ’ τ’ ομολογήσει:
ορισμένα ποιήματα γράφονται μόνο και μόνο
για να χρησιμοποιήσει ο ποιητής μια συγκεκριμένη λέξη.
Σελίδες ολόκληρες έχουν γραφτεί – το ξέρω –
για μια συγκεκριμένη λέξη: Σεμίραμις, κουκούτσι,
Λίβανος, ανεμιστήρας, μουνάκι, αντικαταβολή,
πυρετώδης, σέρτικα, ανανήφω, εννιά και τέταρτο,
μαντολίνο, φέιγ βολάν, ρημάδι, ευλογητός, σεβντάς,
ροδόνερο, τερέβινθος, δισάκι, λείπεις, Βεατρίκη.
Άλλα ποιήματα βέβαια γράφονται
για εντελώς άλλους λόγους, ανεξιχνίαστους.
***
Αυτούς τους ποιητές σκέφτομαι
Τους ποιητές σκέφτομαι απόψε που φύσηξε λιγάκι
τ’ αεράκι και βγήκα στη δροσιά να περπατήσω,
όχι τους μεγάλους και τους γνωστούς,
που τους ξέρουν όλοι με το επίθετο
και την ημερομηνία της γέννησής τους
ούτε τους άσημους και ξεχασμένους,
τον Αναστάσιο Δρίβα φερ’ ειπείν ή τον Δημήτριο Κόρσο,
που τ’ όνομά τους το θυμούνται πέντε-έξι μελετητές
και άλλοι δέκα αναγνώστες (ή το αντίθετο),
τους άλλους σκέφτομαι εγώ, εκείνους
που στα σχολικά βιβλία της λογοτεχνίας
βρίσκονται ένα-δυο ποιήματά τους,
μα μένουν πάντα εκτός της διδακτέας ύλης
(εξήντα-εβδομήντα κείμενα μες στο βιβλίο,
πόσα να προλάβει να διδάξει ο διδάσκων;)
και ευκαιρία τους μοναδική να διαβάσει κάποιος
δύο στίχους τους είναι οι μέρες των εξετάσεων,
τότε που, όσο γράφουνε οι μαθητές,
βαριούνται οι δάσκαλοι που τους επιτηρούν
και πιάνουνε να ξεφυλλίσουνε κάνα βιβλίο
απ’ τα παρατημένα πάνω στα θρανία,
μα, εδώ που τα λέμε, ποιος κάθεται πρωινιάτικα
να διαβάσει ποιήματα ενός Βαφόπουλου ή μιας Ζωής Καρέλλη;
Καλύτερα κάνα διήγημα ή, ακόμα καλύτερα,
τη γεωγραφία της β΄ γυμνασίου, που μαθαίνεις και κάτι.
Αυτούς τους ποιητές σκέφτομαι.
***
If winter comes…
Το δέντρο μας των Χριστουγέννων
με τις χρυσές του μπάλες και τ’ αστέρι στην κορφή
γέμισε άξαφνα πουλιά δεκάδες,
αληθινά πουλιά,
που τιτιβίζανε -σταματημό δεν είχαν-
και τινάζαν τα φτερά τους, σκορπώντας
πούπουλα και χνούδια γύρω-γύρω
κι ένα αεράκι που φύσηξε, μία στιγμή, από την πόρτα
σκόρπισε σ’ όλο το σπίτι
άρωμα ξύλου και ρετσίνης, που λέω:
«αν ήρθαν τα Χριστούγεννα και πέρασαν,
μπορεί η άνοιξη να είναι μακριά;»
Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου