ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ/// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

"... μέσα στη νύχτα για να μην τελείως χαθώ κρατάω στα χέρια μου ένα μικρό βιβλίο με ποιήματα ένα βρεγμένο κουτάκι με σπίρτα σ’ όσους ακόμα αχνοφέγγουνε πετάω με όση δύναμη μου απόμεινε μια χάρτινη σαΐτα σ’ άναστρο ουρανό"

****************

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας,
αποφάσεις συνεδρίων,
δανεικά κοστούμια,
σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες,
απειλητικές σιωπές
κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες
καθυστέρηση
Το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά
Το ασθενοφόρο
Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στο λαιμό σας, στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα



 ***************

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

************

 Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι
μες τους ανθρώπους...
τα περίπτερα πως κρυώνουνε
απ΄τις βρεγμένες εφημερίδες
ο ουρανός
πως τρυπιέται στα καλώδια
και το τέλος της θάλασσας
από το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε
στην πιό πρίν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δύο χρόνια που βρήκες λεφτά
πως να τα ζητήσεις
πως τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στύλ της καρέκλας...

 *****************

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστό στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...



 **************


Καλημέρα γιατρέ μου.
                Μή.
                Μή σηκώνεστε.   άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό.
Τα γνωστά.
Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ - ξέρετε τώρα
εσείς -
Κάντε με κοινωνικό πρόσωπο
βολέψτε με τέλος πάντων με τούς ομοίους σας
περάστε με στους χαφιέδες σας
πηδήξτε με άν θέτε
ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας.
Τσάκα τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο
και φερ' τη συνταγή
γιατί τέρμα η υπομονή μου παλιόπουστε
κι όπου να 'ναι θα εκραγεί.
Μή. Μή σηκώνεστε γιατρέ μου. Δεν είναι σοβαρό.
                Ευχαριστώ.
Καλημέρα σας.
 


*******************


Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σίγα σιγά και μπαίνεις.
Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου
72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που μ’ άφησες
για να με ξαναβρεις.
Όμως πρέπει νά ‘χει περάσει πολύς καιρός
γιατί τα νύχια μου μακρύνανε
κι οι φίλοι (μου) με φοβούνται.
Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες
έχω χάσει την φαντασία μου
κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον
που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΘΕΟΧΑΡΗΣ///ΠΟΙΗΜΑΤΑ

μνημόσυνα

      Γράφουμε ποιήματα,
 βότσαλα μνήμης ρίχνουμε
      στο σιωπηλό βυθό
           του χρόνου


*****

ΜΗ ΠΡΟΣΥΝΕΝΟΗΜΕΝΗ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ

Κάθεται στην άκρη του κάβου.
Ρίχνει ,κατά διαστήματα,στη θάλασσα
συλλαβές σιωπής.

Τα ψάρια τις διεκδικούν,
τις  γεύονται.

Κανένα δεν αγκιστρώνεται.

*****

ΠΟΙΗΤΙΚΟΝ ΑΙΤΙΟΝ

Η λευκή σελίδα με περιπαίζει
κάτω από το αμήχανο βλέμμα μου,
έτσι καθώς ακινητώ με το μολύβι στο χέρι,
ως ενεστώς,παρακείμενος μέλλοντος αορίστου.

Πάνω στη φράση που, μόλις,έγραψα
βηματίζει μια μύγα.
Μια μύγα που δεν αναγνωρίζει τη λέξη της,
παρ΄ότι δύο φορές την περπάτησε ήδη.

Η μύγα δεν ξέρει πως συμμετέχει στο ποίημα!

Προς τί,λοιπόν,τούτο το τέχνημα;

Δεν θα με σώσει και πάλι ο Λόγος!

Σε λίγο θα μείνουμε δίχως αίτιον.

Κι ετούτος ο Αύγουστος που φεύγει καυτός
κι εκείνος ο Σεπτέμβρης που φτάνει δροσάτος,
με των ημερών μας το αίμα εκτρέφονται
άλλωστε...

*****

ΤΩΝ ΠΑΡΟΝΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΙΙΙ

Αλλάζουνε δραματικά οι καιροί.
Εκείνο που ήταν φλόγα πριν
έμεινε τώρα ένα ξερό φυτίλι.
Κείνοι που βγήκαν στο προσκήνιο
με την ορμή της Αντιγόνης,
έγιναν απολογητές του Κρέοντα.

*****

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Από τη στιγμή
που τον κυρίευσε η απογοήτευση
πέρασε την υπόλοιπη ζωή του
σε χρόνο υπερσυντέλικο.

*****


Η ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ Η ΚΟΥΝΙΑ ΤΗΣ


Άπ ΄το καδρόνι που΄δενε την κούνια ο πατέρας της
έδεσε  την τριχιά  η κοπέλα  και κρεμάστηκε.


*****


ΜΙΚΡΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ 



Όποιος δε γδάρθηκε στο λάρυγγα
από το ρέκασμα του χωρισμού
δεν ξέρει τ΄είν αγάπη.


*****

SOFTWARE

 Στη μαυροκόκκινη ,περιστρεφόμενη,καρέκλα
 αγκυρωμένος,τέσσερις ώρες και συνομιλώ
 με μία έγχρωμη οθόνη,VGA.


Όταν ,με το καλό,τελειώνω
με το spreadsheet μου,
πληκτρολογώ στον επεξεργαστή κειμένου:

... η κοπελιά είναι μικρή 
    και δεν της παν΄τα μαύρα,
    θαλασσάκι μου
    και,φέρε το πουλάκι μου...

Δίνοντας enter ξεχύνεται,
μέσα από τ΄ανοιχτά Windows,
ένα ποτάμι θάλασσα που θέλει να με πνίξει.


..........................................................

Αχ,το PC μου ,το PC μου!
Έχει το δίσκο του πολύ σκληρό.
Ποτέ δεν θ΄αποκτήσει συναισθήματα.











  

HΛΙΑΣ ΣΕΦΕΡΛΗΣ//ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 Από τη συλλογή  ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ

1.

Τοποθέτησα τα βότσαλά  μου

Να κοιτούν ανατολικά

όντας πεθαμένα

Εκ γενετής

2.

Θέλω να ασελγήσω σε κάθε κορώνα

Πλασμένη - επί ταύτα - ερημικής τέρψης

Πολυ-αμήχανος Οδυσσέας σε κενό

Εκτρέφομαι με τα σωματικά υγρά σας

Παρασιτώ στα άκρα σας

Ενταφιάζω τη βουλιμία μου

Σε στίχους ανορθόγραφους

-με εικονικό μελάνι-

Κολλάω τη γλώσσα μου στον ουρανίσκο

Οι φθόγγοι μου - ανώνυμοι ήχοι

Κροτάλισμα κερμάτων

Σας συλλέγω στο αριστερό μου μάτι

   - Ένας μονήρης Κύκλωπας -

Και μυρικάζω με τη τέφρα

Που έπλασε τη λέξη       

3.

Ταυτίζω τις φορές

-μάτια γάτας πίσω από μεταλλική πόρτα-

Της απουσίας σου

Με φλέβες θάλασσας

Διάσπαρτες στην πυκνότητα

Εκείνες τις νύχτες

Με το άσπρο σκοτάδι

Που γνωρίζω

Τη χημική διεργασία του σώματος

Κατευνάζω και θάβω το πρόσωπο σου

Είσαι το -απόλυτα - ανατομικό παιχνίδι μου  

4.

Έγδαρα περιμετρικά τη μνήμη

Και τύλιξα τα οστά μου

      -κατάσταση απάνθρωπη-

Οι βάλτοι από τότε σου χρησίμευαν

σε εποχή λειψυδρίας

Άγγιζες με τις φτέρνες σου το νερό

Σμίλευες τα άκρα σου

Ονόμασα τα δάχτυλα μου

Κάθε μέρα ξεριζώνω από ένα

Τα έκρυψα.

Έμαθα πως είσαι σαρκοφάγο