ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ /ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

     

  ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ


Δεν υπάρχει θάλασσα, μονάχα η μουσική της.

Ηρόστρατε που με φειδώ αντικρίζεις καθετί
φυλακισμένος μες στο δικό σου άγονο τοπίο,
όποιος μοιράζει τη ζωή του δεν είναι πια νησί.

Ακροβατώντας , λοιπόν, σαν καρτερικό φύλλο
ανάμεσα στα χέρια του αέρα, ή κάπως έτσι,
πέφτεις για ύπνο και κάτω από τα φλέφαρα
ωριμάζουν οι απαγορευμένοι καρποί.

Διάδρομοι δοχεία, νυχτερίδες που δαγκώνουν το σκοτάδι,
άστρα που αμφιβάλλουν για τις νίκες σου.

Καταμέτρησε απόψε τις βελονιές πάνω στο χαρτί,
πώς θα διέχιζες ένα πυκνό δάσος με την πυξίδα
της διαίσθησης.

Η ευθεία ειναι η πιο κουραστική διαδρομή.

********

                                                Το θεώρημα της μη πληρότητας



Αυτός που σκάβει στωικά την έρημο διψώντας
ξέρει: οι δρόμοι δεν υπήρξαν ποτέ δικοί μας,

μόνο η ανάσα κάτω από κάθε υποστατικό,για το πουθενά,
φανερώνοντας ένα νοητό μονοπάτι
ανάμεσα στο σκοτάδι και στην τρικυμία.

Το δέντρο παλεύει με τις ξιφολόγχες της φωτιάς
ενώ ο άνεμος υφαίνει νιφάδες  στο θώρακα.

Το γυμνό ταλέντο της επιβίωσης.


********

                                    Είμαστε ο σπαταλημένος χρόνος




Οι άνθρωποι που έφυγαν κι εκείνοι που θα εξαυλωθούν,
τα πράγματα που δεν αντέχουν και στωικά λεηλατούνται,

όλα όσα  πλαισιώνουν αυτή την παράσταση ,
όσα αναγεννιούνται κι όσα πεθαίνουν.

Εμείς σκυμμένοι στη λάσπη  των θεμελίων,
εξαγνισμένοι μόνο ως προς το ανήλεο παρόν:

αυτή η πρόοδος-η εξευγενισμένη μας μάσκα-
βίαιη έξοδος στον κενό χώρο.


********

                                                      Διαλεκτική της φύσης


Το μήλο πεσμένο στο χώμα.
Μέχρι πρότινος εύγευστο
Τώρα ,μύγες,σκουλήκια,σήψη.

Ο ουρανός μοιάζει ωκεανός
κι έχεις μόλις βάλει
ίσαμε τους αστραγάλους
τα πόδια στο νερό.

Η πτώση σού ανήκει.

Πέταξε την πέτρα στη θάλασσα.
Την πορεία της ως το βυθό διαδέχεται
η επαναφορά του νερού
στην αρχική του γαλήνη.

Η οργάνωση της πτώσης
και το πρόβλημα του όντος
εντοπίζονται μεταξύ
πέτρας και νερού.

Η ζωή χωνεύει τα πάντα. 

Τα Όρια του Λαβύρινθου  , Κέδρος 2008       

MAΡΙΑ ΤΣΙΡΑΚΟΥ / ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 [...από το βιβλίο <επιΣτροφή από την  απόΣταση>,εκδ.Μανδραγόρας,2012]


Ενοικιάζεται




Ενοικιάζεται

ένα μέτρο και εβδομήντα δύο εκατοστά

Σώμα.

Απόπειρες συνουσίας, πολλές.

Απόπειρες έρωτα, μετρημένες.

Απόπειρες αυτοκτονίας, μια.



Σε περίοδο κρίσης ενοικιάζεται,

έφτασε πια τη μέση ηλικία

με μόνη κατάχρηση αυτή

των αισθήσεων, κυρίως, της όρασης.



Ενοικιάζεται. Δεν πωλείται,

αφού η κάτοχός του επιστρέφει, κάθε που

ο άνθρωπος νυχτώνει δίχως φως.



Πληροφορίες εντός.


********


ΣΠΑΖΩ ΤΗ ΜΗΤΡΑ

Σπάζω τη μήτρα
που με γέννησε
Ώρες ανώριμες
ανώνυμα διαβαίνουν.

Μέσα στην άνυδρη
ομορφιά
μ΄αυτή τη σκόρπια
αγανάκτηση

Θωπεύω ίσκιους,
ξεμακραίνει ο τόπος
νυχτώνει ο φόβος,
συνεχίζω στο χώρο.

Γίνομαι  όπλου κρότος,
φωτιάς καπνός.
Είμαι η μήτρα η σπασμένη,
σωπαίνει ο κόσμος.

********


ΕΜΜΟΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ


Κάναμε έρωτα
πάνω στις παρτιτούρες
όλη νύχτα,
vύχτα όλοι
-εμμονικό δίκαιο-
ακουμπούσα τα λευκά
ακουμπούσες τα μαύρα
φάλτσο νύχτα
κόντρα ζωή
πάνω στα πλήκτρα μας
σε ένα υπόλοιπο κουρασμένης αφής
-εμμονικό δίκαιο-
γέρνω και αφήνω την ναυτία του στομάχου μου
το εσωτερικό μου κατακλύζει την εξασθένιση της ζωής σου
πόση απουσία
-κρεσέντο-
προτίμησες να στροβιλίζεσαι
κι ας ήξερες
φάλτσο στα πλήκτρα μας
να κάνεις
ξημέρωσα πόθο
νύχτωσες φυγή
εμμονικό δίκαιο
στις παρτιτούρες
στα λευκά
στα μαύρα
ύφεση-δίεση,εσύ.

Φώναξα δίκαιο την ώρα που χυνόμουν.



************


ΘεΣΣαλονίκη


Στο λιμάνι
με τ΄ασάλευτα πλοία
ένας κόσμος δύσκολος
και η ευτυχία μια λέξη
μπαλονάκι στον αφρό
στο λιμάνι
ρύποι ζωής που επιπλέουν

στο λιμάνι,
που τον ορίζοντα συνθέτουν γερανοί
μια σθεναρή αγκύλωση μνήμης
για το χρόνο που κάθισε στα σκαλάκια
και ένα σαξλοφωνο που κάνει φάλτσο
στην  κυκλοφορία του ετοιμόρροπού σήμερα
τέλη Οκτώβρη.

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ /ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 ΕΨΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΕ ΕΙΔΑ ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ



Φωνή και ούτι
Αμαν !
Βγήκε κι αυτή η ανάσα...
μνήμες την έπνιγαν
πείσματα τη σπρώχναν,
ουλές την ομορφαίναν.
Έρωτες πόνου,
κρυφοί σαν
την ελπίδα
άγριοι
όπως κάθε σαρκοφάγου,
που συνήθως
πεινά.
Αμαν !
Κι απ΄εδώ και κάτω
δάκρυα βγαίνουν
Χασούρες
λάθη
γλύκα υγρή,
γι΄αυτό
‘’κοίτα με
κι από τη μέση
και χάμω’’
Τσιφτετέλι,
επιτάφιος.



********




ΠΑΖΛ



Στη λεωφόρο σταυρώνουν ένα αγόρι,
μπροστά στη μάνα του
Κατέβηκαν και πήραν
τα εργαλεία απ΄ τη καρότσα.
Το δέντρο πνιγμένο
στο απέραντο μπετόν,
τα πλακάκια ιδρωμένα.
Κατέβασαν τσεκούρι
μιαν αξίνα, φτυάρι, το ψαλίδι του κουρέματος.
Πρώτα βέβαια του πήραν αίμα
-Επιβεβαίωση.
‘’Πονάω’’ φώναζε το αφτί
το χέρι ψιλοχάιδευε το πεζοδρόμιο χωρίς τα δάχτυλα
‘’καθήκια’’ είπε το δόντι,
‘’όχι μπροστά της’’ , αυτό, από το δεξί του μάτι.
Τα γένια προσπαθούσαν
να παρηγορήσουν τη γριά,
αλλά εκείνη δεν έβλεπε
τίποτε.
Ούτε μάλλον ήταν εκεί.
Είχε πάει
ντάλα μεσημέρι
κατ΄ ευθείαν στο μνήμα του.




********




ΚΡΥΩΝΕ

Βρέθηκε να φιλιέται με πάθος
μ΄ενα τεράστιο ψάρι
Με το που εμφανίστηκε μπροστά της,
έβγαλε επιθετικά
τη γλώσσα
και την έσφιξε στην αγκαλιά του.
‘Ηταν η λίμνη;
Τα όνειρα υγρασίας που έφτιαχνε;
Ο Ψάρης πάντως δεν εμφανίστηκε
Υπήρχε.
Όσο την έσφιγγε
κοκκίνιζαν τα μάτια του.
Τα λέπια του σκληρά τη ματώναν,
τα πράγματα στο δωμάτιο πέταγαν,
ο χώρος άδειαζε,
αυτη θυμάται πια μόνον κάποιες λέξεις
κυρίως ονόματα,
τώρα δα γδαρμένη αλλα χωρίς πόνο
κολυμπά,
απολαμβάνει την ανάσα
με τα βράγχια
‘’εραστή.... δεν έχω πια βάρος
πότε πέθανε η μάνα μου;
Το φανταζόμουν γκρι
μα είναι γαλανό
ως και το αίμα μου,
απλά κάνει
πολύ κρύο....
η υγρασία είναι;’’


 ********


ΑΙΩΝΑΣ 



Ακέφαλα κορίτσια
εσυ χωρις φίλους
λάθος απαντήσεις
κύκλοι παντού.
Τηρουμένων των αναλογιών
ονoμάστε το
Πρώτη
Μοναδική
Παρουσία


 ********


 Τα δοκάρια

Η βασιλεία
είναι του παιδιού......
Όμορφο να ζεις ανάμεσά τους
μέσα στη σοφία τους
με τις εκπλήξεις τους.
‘’Τυχαιότητα’’
Με τον όγκο που δίνουν
στην επιβίωσή μας.
Κι αν έρθουν και άλλες
απόλυτες απογοητεύσεις,
ένας άστεγος
κι ένας με πρισμένη κοιλιά
θα βγάλουν τη γλώσσα
στις εμπειρίες,
θα χλευάσουν τις παροιμίες,
μέσα στο λόφο της κοπριάς
θα βαφτούν και θα φλερτάρουν.
Σκέτα