ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ /ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

     

  ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ


Δεν υπάρχει θάλασσα, μονάχα η μουσική της.

Ηρόστρατε που με φειδώ αντικρίζεις καθετί
φυλακισμένος μες στο δικό σου άγονο τοπίο,
όποιος μοιράζει τη ζωή του δεν είναι πια νησί.

Ακροβατώντας , λοιπόν, σαν καρτερικό φύλλο
ανάμεσα στα χέρια του αέρα, ή κάπως έτσι,
πέφτεις για ύπνο και κάτω από τα φλέφαρα
ωριμάζουν οι απαγορευμένοι καρποί.

Διάδρομοι δοχεία, νυχτερίδες που δαγκώνουν το σκοτάδι,
άστρα που αμφιβάλλουν για τις νίκες σου.

Καταμέτρησε απόψε τις βελονιές πάνω στο χαρτί,
πώς θα διέχιζες ένα πυκνό δάσος με την πυξίδα
της διαίσθησης.

Η ευθεία ειναι η πιο κουραστική διαδρομή.

********

                                                Το θεώρημα της μη πληρότητας



Αυτός που σκάβει στωικά την έρημο διψώντας
ξέρει: οι δρόμοι δεν υπήρξαν ποτέ δικοί μας,

μόνο η ανάσα κάτω από κάθε υποστατικό,για το πουθενά,
φανερώνοντας ένα νοητό μονοπάτι
ανάμεσα στο σκοτάδι και στην τρικυμία.

Το δέντρο παλεύει με τις ξιφολόγχες της φωτιάς
ενώ ο άνεμος υφαίνει νιφάδες  στο θώρακα.

Το γυμνό ταλέντο της επιβίωσης.


********

                                    Είμαστε ο σπαταλημένος χρόνος




Οι άνθρωποι που έφυγαν κι εκείνοι που θα εξαυλωθούν,
τα πράγματα που δεν αντέχουν και στωικά λεηλατούνται,

όλα όσα  πλαισιώνουν αυτή την παράσταση ,
όσα αναγεννιούνται κι όσα πεθαίνουν.

Εμείς σκυμμένοι στη λάσπη  των θεμελίων,
εξαγνισμένοι μόνο ως προς το ανήλεο παρόν:

αυτή η πρόοδος-η εξευγενισμένη μας μάσκα-
βίαιη έξοδος στον κενό χώρο.


********

                                                      Διαλεκτική της φύσης


Το μήλο πεσμένο στο χώμα.
Μέχρι πρότινος εύγευστο
Τώρα ,μύγες,σκουλήκια,σήψη.

Ο ουρανός μοιάζει ωκεανός
κι έχεις μόλις βάλει
ίσαμε τους αστραγάλους
τα πόδια στο νερό.

Η πτώση σού ανήκει.

Πέταξε την πέτρα στη θάλασσα.
Την πορεία της ως το βυθό διαδέχεται
η επαναφορά του νερού
στην αρχική του γαλήνη.

Η οργάνωση της πτώσης
και το πρόβλημα του όντος
εντοπίζονται μεταξύ
πέτρας και νερού.

Η ζωή χωνεύει τα πάντα. 

Τα Όρια του Λαβύρινθου  , Κέδρος 2008