Τζων Κητς - Ωδή στη Μελαγχολία

                          

Μη! Μην πας στη Λήθη και μην ζητάς το στάλαγμα 
Τ' Ακόνιτου να πιεις. Στο γαλανό σου μέτωπο 
Φιλί του Στρίχνου μη δεχτείς ποτέ - κι ας είναι
Εκείνος άλικο της Περσεφόνης δώρο ,
Αλήθεια με καρπούς Ιτάμου θες να φτιάξεις Κομπολόι; Α , τη θλιμμένη σου ψυχή !
Μα πως αντέχεις τριζόνι του θανάτου να τη δεις 
Η πεταλούδα νεκρική και μες στις χώρες της Λύπης 
Το μοιρολόι του γκιώνη να 'χεις συντροφιά;
Φυλάξου τώρα ! Γιατί θα 'ρθει αχνόθωρος ίσκιος πάνω στη σκιά 
Και την ασιγτη αγωνία της ψυχής θα πνίξει ...

Αλλ΄ όταν ο ζόφος γείρει της μελαγχολίας 
Κι έξαφνα από τους ουρανούς το δακρυσμένο σύννεφο κυλήσει 
Τα λιπόθυμα τινάζοντας των λουλουδιών κεφάλια , και τους πράσινους 
Λόφους σκεπάζοντας , με τ' Απριλιού το νεκρικό σεντόνι 
Τότε τη θλίψη σου χόρτασε , με τη δροσιά του πρωινού τριαντάφυλλου ,
Ή πάνω στο ουράνιο τόξο , που με το κύμα σπάζει στ΄ ακρογιάλι 
Ή ακόμη πέρα στο βασιλικό της παιωνιας πλούτο
Κι αν την αγαπημένη σου μια μέρα , έξαλλη δεις από θυμό 
Το τρυφερό της χέρι αιχμαλώτισε - άσε τη να λυσσομανά 
Κι εσύ πιες - πιες ως το τελος - τη φλόγα που καίει βαθιά 
Στα σμαράγδινα μάτια της 

Ζει με την Ομορφιά η Μελαγχολία - την Ομορφιά 
Που πρέπει να πεθάνει .Και τη χαρά που πάντα 
Το χέρι στα χείλη της έχει κι είναι έτοιμη να πει : αντίο . 
Εκεί κοντά της δονής ο πόθος - μα φαρμάκι γυρίζει 
Την ιδια στιγμη που αχορταγα πινει το μελίρρυτο στομα .
Α, ναι ! Μες στο ναο της Ηδονης , τ' αληθινο της ιερο 
Η πεπλοφόρος Μελαγχολία εχει κεντησει .
Κι είναι απ' όλους αθέατη - παρεκτός και αν κάποιου η αδάμαστη γλώσσα 
Της Χαράς το σταφύλι να σπάσει μπορεί 
Στον κρουστό του ουρανίσκο επάνω .
Αλλά τότε , η πανίσχυρη θλίψη της μεμιάς θ' αναρπάσει
την ψυχή του 
Κι εκει ψηλά, καταμεσής στ' αραχνιασμένα της τρόπαια , θα κρεμαστεί!



Μετάφραση :  Κώστας Μπουρναζάκης