ENA ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΥΡΟΒΟΛΑΚΗ

Φαντάσου

Φαντάσου.

Μια πεταλούδα από σκοτάδι

θανατωμένη με αψέντι και τριαντάφυλλα,

καρφιτσωμένη στην καρδιά σου από έναστρες σιωπές.

Στο Κιλιμάντζαρο στήσαμε τις παντιέρες των ονείρων.

Δείξαμε σε ήλιους με Αλτσχάιμερ , πως να ανατέλλουν.

Στου δέρματος την αυτοκρατορία η αφή βγήκε απόψε με το βραδινό σου άρωμα,

για να θυμάμαι,

τον κεραυνό που κέρναγαν τα δυο σου χείλη,

τα ολοκαυτώματα της ευτυχίας,

το κάτι που απομένει πίσω σαν πεθαίνουν οι πυροτεχνουργοί

Χαλάσματα συναισθημάτων.

και το γαλάζιο σου μακό που αρπάξανε οι ουρανοί.

Θα τους πεθάνω με του σπαραγμού μου τη βροχή.

Φαντάσου.

Να εκδικούμαι ένα χελιδόνι.

Μίας φυγής το φτεροκόπημα.

Τέλος.

Μια λέξη που αγαπά η λησμονιά.

Φαντάσου σημαίες να ανεμίζουν πάνω από τη σαβάνα.