ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                 

                                       

Κάθε Σούρουπο...

Ο Πάνας κλείνει το μάτι στους ανθούς της καστανιάς.
Σμήνος τρελαμένες μέλισσες
-οι μαινάδες-
τον ακολουθούν πιστά
στο όρος
όπου θα επαληθευτούν
για άλλη μια φορά
-μοιραία-
τα ένστικτα.




***

Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ



Λυσσομανούσε ο άνεμος.
Η θάλασσα ανταριασμένη
Η γοργόνα πάλευε με τα κύματα
Η τρίαινά της 'εσπασε στα βράχια,
την ώρα που η ψυχή της γκρεμιζόταν στον ΄Αδη.
Και ο βασιλιάς έγραφε ποιήματα πλάι στο αναμμένο τζάκι
για γοργόνες που μάγευαν ναύτες γοργοτάξιδων καραβιών
και τους μάθαιναν τραγούδια για τον ΄Ερωτα.



***




ΠΡΩΙΝΟ ΛΟΥΤΡΟ




Ο ζωγράφος Βαλένθιος-σάτυρος-
ζωγραφίζει την παρθένα ΄Ιριδα κρυφά
καθώς εκείνη λούζεται στη λίμνη του δάσους.
Χωμένος πίσω από θάμνους
εποφθαλμιά την ομορφιά της.




***



ΣΟΥΡΕΑΛ




Ανέβηκα στη στέγη
Είδα μια γάτα
Πέθανε το λουλούδι του κήπου μας
Κι εγώ έμεινα μόνος
Να παραπονιέμαι
στο χλωμό φεγγάρι.




***




Στον ηθοποιό

Μάσκες φοράς όταν δεν <παίζεις>.
Μόνο όταν <παίζεις> υπερβαίνεις το ψέμα.

***




ΑΝΑΛΟΓΙΑ



Εσύ,
μοιάζεις με τα πρόσωπα στον Καβαφη
Βυθισμένος στην ηδονή
περιπλανιέσαι στις οδούς,
μεθάς με αντρικά σώματα
και το μελαχρινό σου πρόσωπο δείχνει λιγάκι ωχρό
αν το κοιτάξεις μέσα σπό τους βρώμικους καθρέφτες των καταγωγείων
όπου συχνάζεις τις νύχτες.
Και συ
Απολαμβάνεις άνομους έρωτες σε μισοφωτισμένες κάμαρες κρυφές.
Πηγαίνεις πάντα όπου το σώμα σου σε πάει.
Δίχως τύψεις ή ενοχές ρεμβάζεις την αγάπη.
Δίχως να εγκλωβίζεσαι σε <πρέπει> και σε <μη>.
Είσαι διάφανος όπως όλοι όσοι σε ερωτεύονται.
Ανέμελα ξεγλιστράς σα σκιά
και μόνο η σάρκα σου φροντίζεις να λατρευτεί,
συλλέγοντας στη μνήμη σου κάθε άγγιγμα ,άρωμα και φιλί.
Τώρα γράφεις και ποιήματα υπό το συνωμοτικό φως των κεριών.
Απελευθερώνεις τη φαντασία σου μήπως και νικήσεις τα γηρατειά
-γιατί στη σκέψη τους πεθαίνεις.
Και θεατρίνος γι΄αυτό έγινες.
Να εξωραίσεις λιγάκι την κραιπάλη
Να δικαιολογήσεις τον έκλυτό σου βίο.
Να ζεις άπειρες ζωές και να΄χεις άλλοθι.
Εσένα,
σε αθωώνει η Τέχνη.



***



Ονειρεύσου ...
ακόμα κι αν τα όνειρά σου είναι όνειρα θερινής νυχτός...



***



Θα υμνήσω τη χαρά.
Με κλωνάρι ελιάς και σταφύλια καλώ τα ειλικρινή αισθήματα
να βγουν από τα μνήματα της σιωπής
να περιβάλουν τον κήπο,τα ζώα,τα λουλούδια ,τους ανθρώπους μου,
να ξεχειλίσουν το άδειο ποτήρι της καρδιάς μου.


***



Έγραφε η επιστολή:
<΄Ανοιξες τα παράθυρα διάπλατα,
φως...στα δωμάτια του μυαλού μου>
Οίστρος συγγραφικός τάχα
ή αλήθεια ζωής;
Μπήκε σε φάκελο λευκό.
Δεν εστάλθη ποτέ.
Χαίρε,Δάσκαλέ μου.
Συγγνώμη που άργησα.

[ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ]