ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΠΟΔΙΑ της Ασημίνας Ξηρογιάννη

...[AΡΘΡΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ PROTAGON AΝΑΓΝΩΣΤΗΣ]

Πριν την Αριάδνη ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρικνώνεται ,να μικραίνει.Μετά τη γέννησή της,ξαφνικά,σχεδόν αυτόματα έγινε μεγάλος.Διευρύνθηκε,πήρε άλλες διαστάσεις.Είδα όλες τις κρυμμένες δυνατότητες,την ποικιλία των προσεγγίσεων για τα πράγματα.Τον πλούτο του να ζει κανείς στο ΠΑΡΟΝ.Πάντοτε είχα νταραβέρια με το ΠΑΡΕΛΘΟΝ.Αυτό αποτελεί για μένα οδηγό,βοηθό,κριτή,αλλά και εφιάλτη συνάμα.Τώρα έχω πιο πολύ το βλέμμα στραμμένο στο ΜΕΛΛΟΝ.Μπορώ (στην μετά Αριάδνη εποχή) και θέλω να σκέφτομαι θετικά,αισιόδοξα,δημιουργικά.Χαμογελάω πιο πολύ και έχω σχεδόν ξεχάσει τους πρότερους μικρούς και μεγάλους μου πόνους,ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Έχω κάνει χρόνια ψυχοθεραπεία,συζητώντας ,αναλύοντας πράγματα,καταστάσεις,σκέψεις,συναισθήματα.Τον περισσότερο καιρό με θυμάμαι ένα κουβάρι μπερδεμένο που χρειαζόμουν βοήθεια για να ξεμπλέξω και πάλι δεν τα κατάφερνα ολοκληρωτικά να το πετύχω.Πάντα συννεφάκια θλίψης,αγωνίας,εσωτερικής αμφιταλάντευσης ή και συγκρουσης,διλήμματα,πάθη,αγωνίες,ερωτηματικά,θέματα με τον εαυτό μου και τους άλλους.Oχι ,αυτό δεν με κάνει μοναδική.
Πολλοί άνθρωποι σήμερα καταφεύγουν στην ψυχανάλυση,γιατί έχουν ζητήματα,γιατί δεν μπορούν μόνοι τους να διαχειριστούν τον εαυτό τους,γιατί νιώθουν μοναξιά ίσως,ή γιατί από τη φύση τους είναι εσωστρεφείς ή γιατί φοβούνται να εξωτερικεύσουν τα αισθήματά τους ή ακόμα και να τα παραδεχτούν.Ο.κ.Καλή η ψυχανάλυση,αρκεί να έχεις διάθεση και πολλά λεφτά.Λεφτά ,λεφτά,λεφτά.Εξαιτίας τους η ψυχανάλυση είναι προνόμιο των λίγων.Η ψυχανάλυση ειναι γερή ,δυνατή,σε φέρνει αντιμέτωπο με τον πραγματικό σου εαυτό,σου καταδεικνύει τα <γνήσια θέλω> σου.Αρκεί να εισαι ειλικρινής με τον ψυχαναλυτή σου,να μην διστάζεις να λες και να παραδέχεσαι αλήθειες,ή να κάνεις ειλικρινή κριτική στον εαυτό σου.Είναι σκληρό,αλλά θα ανταμειφθείς στο τέλος.Θα γίνεις καλύτερος!
Ήξερα λοιπόν κάποιο δικηγόρο που έδινε σχεδόν 1000 ευρώ το μληνα για ψυχανάλυση επί πέντε χρόνια.Από κει και πέρα ,έμαθε να επεξεργάζεται τα πράγματα και άρχισε να καταφεύγει στην αυτοανάλυση,πράγμα εξαιρετικά απαιτητικό.Εδώ δεν υπάρχει κανένας ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα σε σένα και τον εαυτό σου για να σε ελέγξει,οπότε ,αν πεις ψέμματα,κάπου θα γυρίσει μπουμεραγκ εναντίον σου.Θα βυθιστείς πιο πολύ στις αυταπάτες και τις ανασφάλειές σου...Πάντως 1000 ευρώ είναι εξοργιστικό-και προκλητικό -ποσό αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτό συμβαίνει την εποχή που ο κόσμος καταδικάζει το σύστημα που δημιουργησε την κατακαημένη γενιά των 700 ευρώ που φυτοζωεί και είναι γεμάτη άγχος νευρώσεις και ψυχώσεις.Είναι άδικο.Αλλοι δεν έχουν να φάνε και άλλοι διαθέτουν 1000 ευρώ το μήνα σε ψυχανάλυση.
Ολα έμοιαζαν και ήταν απογοητευτικά,γκριζα και δύσκολα!Μετά την γέννηση της Αριάδνης έγιναν φωτεινά,χρωματιστά,ενδιαφέροντα.Μια άλλη θέαση του ίδιου κόσμου.Θυμήθηκα την ομορφιά κάποιων πραγμάτων.Ξανάνοιωσα χαρά μετά από πολύ πολύ καιρό.Το χα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα.Και ξαναβρήκα την Πίστη.Και μου επανήλθε η αγωνιστική διάθεση.Και όλα αυτά εγώ.Που όλα αυτά τα χρόνια ψυχοθεραπείας συζητούσα έντονα το θέμα αν εν τέλει θέλω να κάνω παιδιά.Και όντως δεν ήθελα.Υπήρχε μια εποχή μακράς διαρκείας που η σκέψη ενός παιδιού με τρομοκρατούσε.Και αυτό παρόλο που δίδασκα παιδιά,μικρά και μεγάλα.Και έλεγαν ότι είμαι καλή δασκάλα και εμψυχώτρια,επειδή σπαταλούσα ώρες πολλές με τα παιδιά,βοηθώντας τα,συζητώντας μαζί τους,στηρίζοντάς τα και ,κυρίως,ακούγοντάς τα.Τώρα θέλω να της δώσω τα πάντα της μικρής μου νεραιδούλας.Όλο τον πλούτο που αποκόμισα όλα αυτά τα χρόνια της μοναξιάς μου.Να το κάνω όμως με γνώμονα τη δική της ευτυχία,χωρίς να την <πνίξω> μέσα στα δικά μου <θέλω> για κείνη.Και επιθυμώ να το κάνω αυτό συνεχώς ρωτώντας,όχι έχοντας από πριν έτοιμες όλες τις απαντήσεις.Ούτως ή άλλως δεν έχω έτοιμη καμιά απάντηση.Καμιά απολύτως!Γιατί ότι κάποιος είναι γονιός δεν σημαίνει ότι τα ξέρει όλα.Μαθαίνουμε και από τα παιδιά !Αμέτρητα πράγματα έχω μάθει από τους μαθητές μου έπειτα από δεκαοχτώ χρόνια διδασκαλίας.Τις προάλλες παλι υπέστη τις δίκαιες διαμαρτυρίες της Λένας που πηγαίνει στην πρώτη Λυκείου:<Πηγαινοερχόμαστε στο σχολείο και κουραζόμαστε άδικα.Οι καθηγητές μας δεν είναι συναρπαστικοί,βαριούνται που ζουν.Δεν έχουν τον τρόπο να μας μάθουν .Δεν έχουν μεταδοτικότητα.Αλλοι φέρονται σαν απλοί δημόσιοι υπάλληλοι και δεν ντρέπονται κιόλας.Τα αρχαία ας πούμε!Τί μας τα κάνουν αφού δεν έχουν τον τρόπο να μας τα διδάσκουν σωστά;Και μετά γυρνάμε σπίτι και η Οδύσσεια συνεχίζεται με τα ιδιαίτερα,τα αγγλικά,τα γαλλικά,το πιάνο.Πού χρόνος για τον εαυτό σου!!>Η Λένα ήταν χείμαρρος που με αφόπλισε προς στιγμήν.Όλα τα χρόνια που την είχα είχε τέτοια ξεσπάσματα και γω εκεί έπαιζα το ρόλο του ψυχολόγου ,του καθοδηγητή.Ήξερα ότι το κορίτσι είχε ιδιαίτερο πρόβλημα με τη μαμά της,ιδιαίτερα μετά το διαζύγιο των γονιών της.Μητέρα και κόρη,άνθρωποι δύο διαφορετικών γενεών ,ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη.Η μητέρα της Λένας ήταν μια κυριαρχική μορφή,μια επιβλητική παρουσία που είχε οράματα γι ατην κόρης της και σχεδίαζε πράγματα για αυτήν ,αλλά χωρίς αυτήν.Λογάριαζε δηλαδή χωρίς τον ξενοδόχο.Η μικρή ,λοιπόν,εκείνη τη μέρα ήταν εκτός εαυτού και με την μητέτα της που την καταπίεζε,που δεν την άφηνε να φτιάξει το πρόγραμμά της όπως ήθελε αυτή,που την κατέκρινε γιατί έγραψε πενταράκι στα μαθηματικά,ενώ δίνει τόσα χρήματα στα ιδιαίτερα,που συνεχώς αλλάζε γνώμη για το τί θέλει να σπουδάσει.Η Λένα κατέληξε να κλαίει γοερά.Είχαν κοκκινίσει τα μάγουλά της,ήταν σαν κόκκινη ντοματούλα,δάκρυα καυτά κατέκλυζαν όλα της το πρόσωπο και θόλωναν τα γυαλιά της.Και γω για άλλη μια φορά στο ρόλο του υποστηρικτή,παρηγορητή,καθοδηγητή.Το είχα ξαναζήσει κι άλλες φορές το ίδιο σκηνικό.Όταν είχα βεβαιωθεί τί ακριβώς έτρεχε με τη Λένα,είχα πιάσει την κυρία Ειρήνη,την μητέρα της,και της είχα πει να αποδεσμεύσει τη Λένα από τις εμμονές της.Ότι η Λένα μπορεί και μόνη της!Eίναι έξυπνη ,έχει πολλές ιδέες,αλλά δεν της αρέσει το διάβασμα για το σχολείο-γουστάρει να διαβάζει μόνο εξωσχολικά!Δεν την νοιάζει να είναι η άριστη μαθήτρια,όχι επειδή δεν το μπορεί,αλλά δεν το θέλει,δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές της,δεν την ενδιαφέρει.Δεν πρόκειται ποτέ να πάρει είκοσι ή έστω δεκαεννιά.Ίσως και να το κάνει από αντίδραση για τη μάνα της,την οποία δεν αποδέχεται.<Αφήστε της το χώρο της και το χρόνο της...να αναπνεύσει>,της είχα πει,<δείχτε της εμπιστοσύνη,μην της ασκέιτε συνέχεια κριτική>.Είχε συμφωνήσει σε όλα,αλλά ακόμα δυσκολέυεται να τα κάνει πράξη.Γι΄αυτό ακόμα οι σχέσεις της με την κόρη της είναι σε ρήξη και μάλλον θα είναι για πάντα.Και μια μέρα της πήγα αυτό το ποίημα που αναφέρει ο Μπουσκάλια στο <Να ζεις,ν΄αγαπάς και να μαθαίνεις>-δεν λέει ποιός το΄χει γράψει,αλλά ταιριάχει γάντι στη περίπτωσή μας:
H ευτυχία μου είμαι εγώ,όχι εσύ...
Οχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός,
αλλά κι επειδή εσύ θέλεις να είμαι αυτό που δεν είμαι.
Δεν μπορώ να ειμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω
Μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου.
Ούτε μπορώ να νοιώσω ήρεμη που με κριτικάρεις που δεν σκέφτομαι σαν εσένα.
Ή που δεν βλέπω όπως εσύ.
Με φωνάζεις επαναστάτρια.
Κι όμως,κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου,
Εσύ επαναστάτησες ενάντια στα δικά μου.
Δεν προσπαθώ να διαμορφώσω το μυαλο σου.
Ξέρω πως είναι δύσκολα να εισαι απλά εσύ.
Και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις τί θα είμαι.
Γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ.

Άρεσε πολύ αυτό το ποίημα στην κύρία Ειρήνη και το καρφίτσωσε στο γραφείο της.
Και έμεινε εκεί.

Την παραπάνω ιστορία την διηγήθηκα σε μια κοπέλα που γνώρισα στο καράβι,ενώ συνταξιδέυαμε για την Αίγινα.Μα εκείνη είχε μια πολύ πιο πικρή ιστορία να μου διηγηθεί.Αληθινή,πικρή και ...όλη δική της!Η ίδια είχε γεννήσει ένα νεκρό παιδί!Πήγε να γεννήσει με καισαρική κατόπιν ραντεβού και μόλις έφτασε στο μαιευτήριο ανακάλυψαν ότι το παιδί δεν ζούσε.Παρά τις πολλαπλές εξετάσεις,οι λόγοι του θανάτου παρέμειναν άγνωστοι.Μάλιστα ,είχε την ατυχία μετά την <γέννα> ή τη <μη γέννα> να μπει σε θάλαμο με γυναίκες που χαν φέρει στον κόσμο υγειή παιδιά-επειδή,λέει,δεν υπήρχε άλλο δωμάτιο με άδειο κρεβάτι για να την μεταφέρουν!<Ας είχα και γω παιδί τώρα και θα το άφηνα ελέυθερο,θα του χάριζα τον κόσμο όλο.Μερικοί δεν εκτιμούν τα δώρα που τους δόθηκαν.Είναι αχάριστοι...>,είπε αναφερόμενη στην δική μου κυρία Ειρήνη.

Όταν είχα πάει να γεννήσω με καισαρική,επειλέξαμε μαζί με τον γιατρό μου την επισκληρίδιο νάρκωση.Είναι μια ένεση που σου κάνουν στην σπονδυλική στήλη.Και συ ,μέσα σε δευτερόλεπτα σταματάς να νοιώθεις οτιδήποτε από τη μέση και κάτω.Οπότε εγώ εκείνη τη στιγμή είχα έντονη την αίσθηση ότι τα πόδια μου τρέκλιζαν και έχαναν την ισορροπία τους.Και όταν η αναισθησιολόγος με ρώτησε:<Για δες,μπορείς να κινηθείς...;>,απάντησα αυθόρμητα:.Η αναισθησιολόγος γελασε ηχηρά.(Μα αφού αυτήν την αίσθηση είχα!).Και λίγο αργότερα εμφανίστηκε μπροστά μου ένα μικρό λιλιπούτειο πλασματάκι,που κουνούσε ασυντόνιστα χέρια και ποδαράκια,ένα
ξωτικάκι,που ήταν βρώμικο και ματωμένο και έκλαιγε γοερά,ΤΗΑΤ WAS MY BABY!Μου το έφεραν μπροστά στη μούρη μου και το κοίταξα αποσβολωμένη,σιωπηλή,αμήχανη.<Εσύ ήσουν λοιπόν!>,σκέφτηκα μόνο.(Η το ψιθύρισα κιόλας ,δεν θυμάμαι).Και από τα μάτια μου κύλησαν δάκρυα.