Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Άμλετ, ο Πρίγκηπας της Δανίας-ΘΕΑΤΡΟ

Άμλετ, ο Πρίγκηπας της Δανίας

William Shakespeare



ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ – BLACK BOX

Πειραιώς 206 / 210.34.18.550.



18/3 – 16/4



από την ομάδα

«The Helter Skelter Company»





Βρισκόμαστε μπροστά στην εικόνα μιας χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ολόκληρο το έργο διαδραματίζεται σε μία νύχτα. Σε μια αίθουσα δεξιώσεων, όπου πραγματοποιείται η γαμήλια τελετή του νέου βασιλιά και της βασίλισσας. Ήχοι, θόρυβοι, μουσικές και φωνές, έρχονται απρόσκλητα πίσω από τις κουρτίνες, δηλώνοντας πως κάτι απειλητικό αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Ο χρόνος περνά. Γύρω από την γιορτινή τράπεζα, θύτες και θύματα, σταδιακά αποκτηνώνονται και συνθλίβονται. Η γιορτή απορρυθμίζεται, μετασχηματίζεται σ’ ένα άγριο παιχνίδι επικράτησης, παρακολούθησης κι εκδίκησης. Και όλα τα ζητήματα πρέπει να λυθούν απόψε. Ο Άμλετ αναλαμβάνει, με την παρακίνηση της Ιδέας του πατέρα του, να ανατρέψει την κατάσταση. Θέλει να είναι αυτός που θα χαλάσει τη γιορτή. Οι σκέψεις του τον κυριεύουν, τον αγριεύουν - αλλά μουσκεμένες στην αμφιβολία, σβήνονται πριν καν γίνουν. Το ξημέρωμα, όλοι θα έχουν αλληλοεξοντωθεί. Και το βασίλειο θα είναι πια ελεύθερο. Έτοιμο να το παραλάβει ο επόμενος άρχοντας και να ξεκινήσει τη δική του γιορτή.





Η νεοσύστατη ομάδα «The Helter Skelter Company» παρουσιάζει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την πρώτη της παραγωγή. Επαναπροσδιορίζοντας την αίσθηση του χώρου και του χρόνου στη αμλετική ποντικοπαγίδα και με την καθοριστική συμβολή ενός σύγχρονου ηχοτόπιου, επιθυμεί να αποδόσει την τραγική ιστορία του πρίγκηπα της Δανίας μέσα στην ασφυκτική ατμόσφαιρα μιας οικογενειακής «γιορτής».





Συντελεστές:

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς

Διασκευή - Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου

Δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη

Σκηνικά - Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Κίνηση: Πατρίσια Απέργη

Ηχοτοπίο: Αντώνης Μόρας

Φωνητική Αγωγή - Φωνητικά Σύνολα: Henri Kergomard

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου



Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελένη Μολέσκη, Ειρήνη Ασημακοπούλου

Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου

Βοηθός Σκηνογράφου: Δάφνη Γιαννουλάτου



Σχεδιασμός Έντυπου Υλικού & Γραφιστικών Εφαρμογών: Κωνσταντίνος Χαïδαλής (brittle.gr)

Φωτογραφίες: Βάλια Πιλάφα



Κατασκευή Σκηνικού: Βασίλης Γεροδήμος

Κατασκευή Γλυπτού Νεκροκεφαλής: Περικλής Πραβήτας



Επικοινωνία Ομάδας: Άρης Ασπρούλης



Παίζουν:

Γιώργος Γεραρής, Τάσος Δαρδαγάνης, Ορέστης Εσπερινός, Μαρία Κορωνιώτη, Αλέξανδρος Λυκούρας, Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Ελίνα Ρίζου, Σπύρος Τσίκνας



Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 21.30

Διάρκεια: 110΄

Τιμές Εισιτηρίων: 15 € & 10 €

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου-MΑΡΤΙΟΣ 2011

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου
27 Μαρτιου 2011
πηγή:
Hellenic-Centre Iti

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδετ...αι από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς κ.ά.
Φέτος το μήνυμα έγραψε η ηθοποιός, συγγραφέας και πανεπιστημιακός Jessica A. Kaahwa από την Ουγκάντα.
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.



Το θέατρο στην υπηρεσία της ανθρωπότητας
Jessica A. Kaahwa, Uganda

Η σημερινή συνάθροιση απεικονίζει στην πραγματικότητα την τεράστια δύναμη που έχει το θέατρο να κινητοποιεί τις κοινότητες και να γεφυρώνει τα χάσματα.
‘Εχετε ποτέ σκεφτεί το θέατρο σαν ένα δυνατό εργαλείο στην υπηρεσία της ειρήνης και της συμφιλίωσης; Όσο τα έθνη σπαταλούν κολοσσιαία χρηματικά ποσά για ειρηνευτικές αποστολές σε περιοχές βίαιων συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, ελάχιστη προσοχή θα δίνουμε στο θέατρο ως μια και μοναδική εναλλακτική λύση για την αλλαγή και τη διαχείριση των κρίσεων. Πώς μπορούν οι πολίτες της μητέρας γης να κατακτήσουν παγκόσμια ειρήνη όταν τα εργαλεία που χρησιμοποιούν προέρχονται από εξωτερικές και φαινομενικά κατασταλτικές δυνάμεις;
Το θέατρο διεισδύει με λεπτό τρόπο στην ανθρώπινη ψυχή που την κυριεύει ο φόβος και η καχυποψία αλλάζοντας την εικόνα που έχει κανείς για τον εαυτό του και ξεδιπλώνοντας για τον καθένα, και συνεπώς για την κοινότητα, έναν κόσμο δυνατοτήτων. Δίνει νόημα στις καθημερινές πραγματικότητες προλαβαίνοντας ένα αβέβαιο μέλλον. Εμπλέκεται με την πολιτική των ανθρώπινων καταστάσεων με τρόπο απλό και άμεσο. Επειδή είναι περιεκτικό, το θέατρο παρουσιάζεται ως μια εμπειρία ικανή να ξεπεράσει προηγούμενες παρανοήσεις.
Επιπλέον, το θέατρο αποτελεί αποδεδειγμένο μέσο για την έκφραση και την προώθηση συλλογικών ιδεών για τις οποίες όλοι είμαστε πρόθυμοι να πολεμήσουμε όταν καταπατούνται.
Προκειμένου να μπορούμε να προσδοκούμε ένα ειρηνικό μέλλον πρέπει να ξεκινήσουμε χρησιμοποιώντας ειρηνικά μέσα· μέσα που αναζητούν την κατανόηση, το σεβασμό και την αναγνώριση της συνεισφοράς κάθε ανθρώπου στην υπόθεση της συνεργασίας για την ειρήνη. Το θέατρο αποτελεί εκείνη την καθολική γλώσσα μέσω της οποίας μπορούμε να προωθήσουμε μηνύματα ειρήνης και συμφιλίωσης.
Με την ενεργή συμμετοχή το θέατρο ενώνει πολλούς ανθρώπους που είναι έτοιμοι να αποδομήσουν προηγούμενες αντιλήψεις και, με αυτόν τον τρόπο, δίνει στον καθένα ξεχωριστά την ευκαιρία να ξαναγεννηθεί προκειμένου να πάρει αποφάσεις βασισμένες στην γνώση και στην πραγματικότητα που αποκαλύπτεται εκ νέου μπροστά του. Για να ευημερήσει το θέατρο, ανάμεσα σε άλλες μορφές τέχνης, πρέπει να κάνουμε ένα τολμηρό βήμα προς τα μπρος και να το ενσωματώσουμε στην καθημερινή ζωή, η οποία αντιμετωπίζει κρίσιμα θέματα συγκρούσεων και ειρήνης.
Αναζητώντας την κοινωνική αλλαγή και την αναδόμηση των κοινοτήτων, θα συναντήσουμε το θέατρο σε εμπόλεμες περιοχές και σε λαούς που πάσχουν από χρόνια φτώχεια ή ασθένειες. Ο αριθμός επιτυχημένων παραδειγμάτων ολοένα αυξάνεται· παραδείγματα στα οποία το θέατρο κινητοποιεί το κοινό για τη γνώση και για τη βοήθεια των τραυματιών μετά από τον πόλεμο.
Πολιτιστικές πλατφόρμες, όπως το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, στοχεύουν στην εδραίωση της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών και ήδη βρίσκονται σε εφαρμογή.
Αποτελεί συνεπώς παρωδία να μένουμε σιωπηλοί σε καιρούς όπως οι δικοί μας, γνωρίζοντας την δύναμη του θεάτρου, και να αφήνουμε αυτούς που χειρίζονται όπλα και που εκτοξεύουν βόμβες να παίζουν το ρόλο των ειρηνοποιών του κόσμου. Πώς μπορούν τα εργαλεία της αποξένωσης να αποκτούν διπλό ρόλο ως όργανα ειρήνης και συμφιλίωσης;
Σας προκαλώ αυτήν την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου να σκεφτείτε αυτήν την προοπτική και να εφαρμόσετε το θέατρο ως καθολικό εργαλείο, διαλόγου, κοινωνικής μεταμόρφωσης και αλλαγής.
Μπορεί τα Ηνωμένα Έθνη να δαπανούν κολοσσιαία χρηματικά ποσά σε ειρηνευτικές αποστολές σε όλον τον κόσμο με τη χρήση των όπλων, όμως το θέατρο είναι αυθόρμητο, ανθρώπινο, λιγότερο δαπανηρό και μια εναλλακτική λύση κατά πολύ περισσότερο δυνατή.
Μπορεί να μην είναι η μόνη απάντηση που θα φέρει την ειρήνη, ωστόσο το θέατρο θα μπορούσε να αποτελέσει ουσιαστικό εργαλείο στις ειρηνευτικές αποστολές.


Jessica A. Kaahwa
συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης, πανεπιστημιακός

Η Δρ. Jessica Kaahwa είναι πετυχημένη συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και πανεπιστημιακός. Είναι διεθνώς γνωστή για το ανθρωπιστικό έργο της. Υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright έχει επίσης λάβει κι άλλες υποτροφίες και βραβεία για ερευνητικούς σκοπούς. Στην έρευνά της χρησιμοποιεί το θέατρο και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ως δημιουργική δύναμη σε αντιμαχόμενες ζώνες καθώς και για τη βελτίωση των συστημάτων υγείας.
Είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Μουσικής, Χορού και Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο Makerere της Ουγκάντα, από όπου απέκτησε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα. Αφού ταξίδεψε αρκετά, πήρε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο Benin της Νιγηρίας όπου επίσης εργάστηκε στο τμήμα εξωτερικών ειδήσεων του ραδιοφώνου της Νιγηρίας. Το 2001 πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα στην Ιστορία Θεάτρου, Θεωρία και Κριτική από το Πανεπιστήμιο του Maryland των Η.Π.Α.
Έχει γράψει περισσότερα από 15 έργα για το θέατρο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, μεταξύ των οποίων τα: «Cornerstone», «Dog-Bite Justice», «Paradise for Ever», «Echoes of Peace», and «Drums of Freedom». Σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε αρκετά από τα έργα της. Ανάμεσα στις σκηνοθεσίες της περιλαμβάνονται τα έργα «Βασιλιάς Λήρ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ (μεταφρασμένο στη γλώσσα Luganda, έργο το οποίο περιόδευσε στην Νότια Αφρική και στην Ουάσιγκτον). ΄Έχει επίσης συν-σκηνοθετήσει το έργο «Ιστορία ενός Στρατιώτη» του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Οι υποκριτικές της προσπάθειες περιλαμβάνουν τις συμμετοχές στις παραστάσεις: «Cornerstone», «Things Men Do» (της Rose Mbowa), «Our Husband Has Gone Mad» (του Ola Rotimi), «Death and King´s Horseman» (του Wole Soyinka) και «No More Oil Book» (του Tunde Fatunde).
Ως δυναμικός συνήγορος των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της σωστής διακυβέρνησης και της ανάπτυξης, η Jessica Kaahwa υψώνει επίμονα την φωνή της υπέρ της ισότητας των φύλων, της ειρήνης, και της διαχείρισης κρίσεων. Έχει οργανώσει πολλές εθνικές και διεθνείς πρωτοβουλίες χρησιμοποιώντας το θέατρο για την πρόοδο και συνεχίζει την έρευνα της για τις πολλαπλές εφαρμογές του θεάτρου σε όλες της όψεις της κοινωνίας.
Με εκδόσεις, εγχειρίδια και διδασκαλίες πάνω σε αυτά τα ζητήματα διεθνώς και αρκετά επιμορφωτικά σεμινάρια για διεθνείς και εθνικούς οργανισμούς αλλά και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα η Kaahwa είναι ισχυρός υποστηρικτής της «διδασκαλίας μέσα από την πράξη». Οι ανθρωπιστικές της δράσεις περιλαμβάνουν επίσης τη δημιουργία ενός κέντρου για ορφανά παιδιά στο αγρόκτημα της στην Ουγκάντα όπου περνάει αρκετό από τον ελεύθερο της χρόνο με τα παιδιά προσπαθώντας να τα βοηθήσει να επανακτήσουν το αίσθημα του «ανήκειν» και της ασφάλειας.
Η Jessica Kaahwa μιλάει αγγλικά, γαλλικά, σουαχίλι και αρκετές από τις ιθαγενείς γλώσσες Bantu που μιλιούνται στην Ουγκάντα (μιλάει επίσης τη διάλεκτο Runyakitara).


Μετάφραση από τα αγγλικά για το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου
Βίκυ Μαντέλη & Νεόφυτος Παναγιώτου

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ-ΘΕΑΤΡΟ-συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

Α.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Κώστα,σε καλωσορίζω στο varelaki και θελω να ξεκινήσω με ένα πολιτικό σχόλιο...Περνάμε εθνική καταθλιψη ή κατι τέτοιο !Ποιά η θέση του θεάτρου μέσα σε όλον αυτόν τον παραλογισμό;

Κ.ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ:Μίνα,σ ευχαριστώ και γω γιά την πρόσκληση.
Είμαι σίγουρος ότι περνάμε κατάθλιψη- κάποιοι "αντιμετωπίζουν την κρίση" πρακτικά με τις δουλειές τους και οι υπόλοιποι είμαστε στην ουρά.
Αν λάβει κανείς υπόψιν τον πανικό που σπέρνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον φόβο που υπάρχει στα βλέμματα των ανθρώπων γύρω μας...τότε ναι λέω ότι "πάσχουμε από εθνική κατάθλιωψη".

Α.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Υπάρχει αξιολογη θεατρική παραγωγή σήμερα ή στο σύνολο συνανταμε ευκολες και γρήγορες παραγωγές;Mια εκτίμηση.

Κ.ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ.Δεν είμαι αρμόδιος ν απαντήσω γιατί δεν ασχολούμαι με το οικονομικό μέρος της παραγωγής.
Γιά το αισθητικό όμως μπορώ να πω ...ότι έχω βαρεθεί να βλέπω παραγωγές σκηνογραφημένες από το ΙΚΕΑ και ντυμένες από το ΖΑΡΑ κι αυτό δυστυχώς καθρεφτίζει το σύνολο της "παραγωγής".

Α.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Θα σε παω τώρα πισω για να μου πεις πώς εμπλεξες με το θέατρο...

Κ.ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ.Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου "έπαιζα" θέατρο.
Από μικρός με τις παραστάσεις καραγκιόζη στην αυλή του σπιτιού μου - θεατρικά και απαγγελίες στο σχολείο κτλ κτλ.
Όταν τελείωσα το λύκειο, από μία σύμπτωση συνάντησα δύο υποψήφιους τότε της δραματικής σχολής...ρώτησα πληροφορίες γιατί είχα άγνοια (δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν άλλες σχολές εκτός του εθνικού) και από σύμπτωση βρέθηκα στη σχολή Βεάκη,την οποία και τελείωσα(και θέλω να πιστεύω όχι από "σύμπτωση")!

Α.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ρόλος που θα σου μείνει αξέχαστος και ρόλος που ποθείς να υποκριθείς.

Κ.ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ:Στην κυριολεξία δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, γιατί είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολύ σπουδαίους σκηνοθέτες(Βολανάκη-Ντουφεξή-Μοσχόπουλο-Μπαντή-Χουβαρδά και πολλούς άλλους βέβαια, αλλα μ αυτούς δούλεψα περισσότερες φορές) Κι έτσι έχω να πω για αξέχαστες συνεργασίες σε συνδυασμό με έναν πολύ ωραίο ρόλο. Κι όσο περνάνε τα χρόνια μού γίνεται απόλυτα συνειδητό ότι αυτό έχει σημασία γιά μένα κι έτσι θα ήθελα να συνεχίσω. Αρα η φιλοδοξία μου δεν στηρίζεται μόνο στο ποιόν ρόλο θα παίξω αλλά και με ποιούς.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Εχεις ποτέ σκηνοθετήσει; K.MΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ:Δεν εχω σκηνοθετήσει ποτέ και νομίζω δεν θα το κάνω. Δεν μ ενδιαφέρει. Ισως γιατί χωρίς να το θέλω εκτονώνεται το "σκηνοθετικό" μου με την διδασκαλία.

Α.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ποιά άλλη τέχνη πέραν του θεάτρου σε συγκινεί ή έχεις ασχοληθεί;
Κ.ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ Δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί με καμία άλλη ,αλλά με συγκινούν όλες. Με το μόνο που ασχολούμαι όταν μου μένει λίγος ελεύθερος χρόνος είναι η κατασκευή. "πιάνουν τα χέρια μου" που λένε και ανάλογα την διάθεση "κατασκευάζω".


Α.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Μίλησέ μου για αυτό που κάνεις φέτος στο Πόρτα.Εχεις ξανακάνει παιδικό θέατρο;
Κ.ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ:Αυτό που συμβαίνει φέτος στο Πόρτα δεν μπορώ παρά να το ονομάσω ΕΜΠΕΙΡΙΑ (ναι με κεφαλαία). Εχω δουλέψει αρκετές φορές στο παρελθόν στο παιδικό θέατρο (πάλι στο Πόρτα και πάλι από σύμπτωση) αλλά αυτή η φετινή συγκυρία είναι συνώνυμη μέ την ευτυχία. Θίασος και συντελεστές που γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας (σκηνικά εννοώ)με ένα καταπληκτικό και τολμηρό θα έλεγα παραμύθι αλλά πάνω απ όλα με την σφραγίδα της "ιδεολογίας" της Ξένιας. Νοιώθω ευτυχής που συμμετέχω στην συνέχεια και (μακάρι)εξέλιξης αυτής της "ιδεολογίας". Αυτό δε που εισπράτουμε καθημερινά από την πιτσιρικαρία..αλλά και τους γονείς δυστυχώς δεν μπορώ να το πω με λόγια. στις αρχές των προβών δεν σου κρύβω είχα μία αγωνία γιά το πως θα επικοινωνήσει το "θέμα" του παραμυθιού με τα παιδιά και ήλθε η παράσταση και μου απόδειξε ότι άδικα ανησυχούσα! Η αθωότητα και απενεχοποίηση των παιδιών πάνω στο θέμα του θανάτου(γιατί στην ουσία αυτό πραγματεύεται το παραμύθι) είναι αφοπλιστική.

Α.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ποιά ήταν όλα τα χρόνια η σχέση σου με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση;
Κ.ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ:Mε την τηλεόραση η σχέση μου είναι "ελλιπής". Εχω κανει ελάχιστα πράγματα (ένα από τα τελευταία ήταν το 10 του καραγάτση). Αλλά με τον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια πιό "ερωτική" .την χρονιά που μας πέρασε έκανα τρείς ταινίες και ομολογώ ότι γοητεύτηκα πολύ. (το J.A.C.E. με τον Καραμαγγιώλη, το ATTEMBERG με την Αθηνά Τσαγγάρη και το "Απ τα κόκκαλα βγαλμένα" του Γκορίτσα που αυτές τις μέρες μάλιστα βγαίνει στις αίθουσες.


Α.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:.Nοσταλγείς το Αμόρε;Eμείς ως φανατικοί του θεατές...ναι!

Κ.ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ:Oχι ,δεν το νοσταλγώ το ΑΜΟΡΕ. Το έχω σαν κάτι πολύ ωραίο μέσα μου. Νοιώθω αυτό που νοιώθουμε όταν τελειώνει κάτι στη ζωή μας, που ήταν υπέροχο αλλά δυστυχώς κράτησε λίγο!!!
.
Α.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Μελλοντικά σχεδια και όνειρα...
Κ.ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ:Eχω ήδη αρχίσει πρόβες γιά κάτι που θα κάνουμε στο φεστιβάλ Αθηνών τον Ιούνιο.
Μιά ιδέα του Μοσχόπουλου που στηρίζεται σε ένα πίνακα του Τεοντόρ Ζερικό "η Σχεδία της Μέδουσας".

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

[αποσπάσματα από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη <ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ>,Εκδ.ΒΙΒΛΙΟΓΟΝΙΑ 1992\\\



<....Δεν θα καταπιαστώ εδώ με τα κριτήρια της γνήσιας και κίβδηλης ποίησης.Αυτό το θέμα είναι άλλο,είναι μεγάλο,και οδηγεί στις ανοιχτές θάλασσες[...]
Μερικά όμως σημεία-κριτήρια θα τ΄αγγίξω ακροθιγώς.Είναι τέτοιας λογής,ώστε τα δέχονται όλοι σχεδόν οι ερμηνευτές και οι κριτικοί.Ο επαρκής αναγνώστης και ο καλόπιστος συζητητής βρίσκει και σέβεται την αλήθεια τους.
*Το πρώτο είναι το ΝΕΟ.Ο δημιουργός γι ανα δημιουργήσει δημιουργία,κάπου και κάπως θα χρησιμοποιήσει τη μέθοδο του ερευνητή.Από μία άποψη γίνεται και η τέχνη έρευνα...[...]Δεν φτάνει η έμπνευση,το ταλέντο ,η άσκηση.Χρειάζεται και η γνώση.
*Το δεύτερο είναι η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.Οτι δηλαδή ο τεχνίτης δουλεύει με φειδώ και με φόβο.Πιάνει στο χέρι του την πλάκα και το κοντύλι με τον ίδιο σπάνιο τρόπο που γίνεται έκλειψη ηλίου,πόλεμος στο Ιράν,ή σεισμός στη Σικελία.Το σπάνιο για να γράφει,όχι για να ασκείται.Γιατί το δεύτερο το κάνει νύχτα μέρα.Είκοσι χρόνια δούλευε τους δυο Οιδίποδες ο Σοφοκλής,και πενήντα ο Γκαίτε τον Φάουστ.Και ο Καβάφης,ένας ποιητής εικοσιδύο καρατίων,έγραφε τρια τέσσερα ολιγόστιχα ποιήματα το χρόνο.Και δεν έκανε άλλο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του παρά να μελετάει,να στοχάζεται και να δουλεύει στην ποίηση....[...]
*Το τρίτο είναι το ΠΩΣ.Ειναι ο αγώνας του ποιητή να εκφραστεί.Το ζητούμενο στην ποίηση δεν είναι το τί έχει κάποιος να πει,αλλά το ΠΩΣ θα μπορέσει να το πει...[...]Το Πως στην ποίηση είναι τόσο κυρίαρχο ,που μόνο αυτό φτιάχνει το Τι.
*Το τέταρτο είναι το ΤΙΜΗΜΑ.Τί πληρώνει ο ποιητής σε νόμισμα ζωής και σε λίτρα αίματος για να κάνει το έργο τέχνης.[...]Ειναι ασυλληπτη υπόθεση η βιογραφία του αληθινού ποιητή.[...]
*Το πέμπτο είναι το ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟ.Ο γνήσιος ποιητής αγαπά τους ανθρώπους...Δεν εννοώ πως αγαπά χριστιανικά...
*Το έκτο κριτήριο του αληθινού ποιητή είναι η πειθαρχία στη δουλειά του.Η πειθαρχία είναι αξίωμα πλησιόχωρο προς το αξίωμα της οικονομίας,αλλά και το διαφορετικό.[...]Η υποταγή του ποιητή στους νόμους της ύλης και της μορφής είναι το σημαντικότερο δίδαγμα που μας άφησε κληρονομιά η κλασική παράδοση των λατίνων και των ρωμαίων.
*Το έβδομο είναι ότι Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΛΑΘΕΙ ΑΓΑΛΜΑΤΑ.Ο μεγάλος ποιητής είναι ένας κομψός και ρωμαλέος τεχνουργός λέξεων[...]Λέγοντας ότι ο ποιητής πλάθει αγάλματα εννοώ νοητικές εποπτίες...΄όπως η ομηρική Ελένη για παραδειγμα.Ακόμα,η Μήδεια,ο Ορέστης,η Διδώ του Βιργιλίου,ο Μακμπέθ και ο Ιάγος,η Μαργαρίτα του Γκαίτε,ο Γαργαντούας,η Αρετή του Κορνάρου,ο Λάμπρος του Σολωμού,ο Μπαταριάς και ο Τάκης Πλούμας του Μαλακάση.[...]Το άγαλμα που βρίσκουμε να κάθεται στο θρόνο της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας είναι ο Οδυσσέας του Ομήρου.Μαζί του δεν αντέχει να συγκριθεί άλλη νοητική εποπτεία.
*Και το τελευταίο άρθρο του κανόνα των ποιητών είναι η βίγλα του θανάτου.
[...]Ο Καβάφης ως το 1933 που πέθανε ζούσε.Είχε όμως μέσα του δυνάμει και την μετά το 1933 κατάστασή του.Την κατάσταση δηλαδή του νεκρού.Επομένως,ως τα 1933 που ζούσε ο Καφάβης και ζούσε και δεν ζούσε.Ο Καβάφης από το 1933 που πέθανε δεν ζει.Ωστόσο τωρα που δε ζει σέρνει μαζί του και την πριν το 1933 κατάστασή του.Την κατάσταση δηλαδή του ζωντανού.Επομένως ,από τα 1933 που δεν ζει,ο Καβάφης ζει.Και η απόδειξη ότι τωρα που εχει πεθανει ζει ειναι πως τον μελεταμε και τον σχολιαζουμε.[...]


Δ.ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

ΕΝΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

..ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΛΗΝΟΥ

< Ο φριχτότερος εχθρός μας θα ήταν η παθητική αποδοχή της μοίρας μας,θα ήταν η αποκαρδίωση,η απελπισία και η μοιρολατρία.Η μοιρολατρία με τις δύο της μορφές.Τη μία που λέει: O,τι έγινε, έγινε. Είμαστε πολύ αδύνατοι,δεν μπορούμε να αντισταθούμε στα θεριά που μας κατασπαράζουνε.Ας σκύψουμε το κεφάλι,ας συμβιβαστούμε με τη μοίρα μας κι έχει ο καιρός!Ας παραδοθούμε στη μεγαλοψυχία των
τυρράνων μας....>Είναι η φωνή της προδοσίας που τα λέει αυτά.Κάθε συμβιβασμός,κάθε αποδοχή του μοιραίου είναι προδοσία.Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρτερη βία για μια στιγμή,δεν είναι ακόμα σκλάβος.Σκλάβος γίνεται από τη στιγμή που ψυχικά δέχεται τη σκλαβιά...
Και η άλλη μορφή της μοιρολατρίας είναι το ίδιο ολέθρια όταν λέει:
Aς σταυρώσουμε τα χέρια κι ας περιμένουμε να μας ελευθερώσουν άλλοι!>γιατί και τούτη η μορφή της μοιρολατρίας είναι αποδοχή της σκλαβιάς.Όποιος δέχεται να του χαρίσουν οι άλλοι τη λευτεριά του,αυτός ομολογεί κιόλας πως είναι σκλάβος και το πολύ πολύ πρόκειται ν΄αλλάξει αφέντη....
Μην ελπίζεις να ξεφύγεις ό,τι και να σοφιστείς.Ο χειρότερος εχθρός σου είναι η δειλία και η μοιρολατρία.Ο καλύτερος φίλος σου η ενεργητική συμμετοχή στον αγώνα.Μην μένεις λοιπόν αργός.Δούλεψε.Αγωνίσου.Πάλεψε.>

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ του Δημήτρη Αθηνάκη

Η εύκολη, και η πιο αληθινή ίσως, απάντηση στην ερώτηση «Γιατί γράφεις;» είναι: «Γιατί έτσι». Αναρωτιέμαι, πολλές φορές, αν πρέπει ν' αναζητάμε τον λόγο που γράφουμε, τον λόγο που εκδίδουμε, τον λόγο που εκτιθέμεθα. Ο Μπόρχες, νομίζω, σημείωσε κάπου πως εκδίδουμε γιατί, αλλιώς, θα διορθώναμε για πάντα. Εδώ, θα κρατήσω το «για πάντα». Για έναν και μόνο λόγο: γιατί αποδεικνύει πως συνεχώς θα κρεμιόμαστε απ' τις λέξεις, οι οποίες είναι η δουλειά μας, θαρρείς και να 'μαστε έτοιμοι να γκρεμιστούμε από 'να βάθρο εσωτερικό που πάει να βγει στον έξω κόσμο. Γιατί ο μέσα κόσμος κλοτσάει, είτε επειδή πλήττει που βρίσκεται εκεί είτε διότι ο έξω κόσμος σταμάτησε ν' ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας.

[Προσδοκίες...
Βαρετή λέξη - καλύτερα να μιλάμε για φαινόμενα, για διεργασίες, για όνειρα,
όσο μελοδραματικά μελιστάλαχτο κι αν ακούγεται την εποχή των φθινόντων αισθημάτων.]

Αν μπει μέσα σου το σαράκι του γραφιά, είναι πια πολύ αργά για συμβουλές. Τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχει γυρισμός. Και καλά κάνει. Κι άλλες, πάλι, υπάρχει. Κάλα κάνει ξανά. Σ' αυτό τον κόσμο, ευτυχώς, η αιωνιότητα είναι μια λέξη που πια δεν έχει σημασία. Ούτε η δήθεν αφοσίωση. Αυτό που μας χρειάζεται είναι η πραγμάτωση της αλήθειας μας κάθε μία στιγμή - ή έστω η πάλη γι' αυτήν. Ακόμη, εννοείται, κι αν κάποτε σταματήσει να περιλαμβάνει την ποίηση. Τι να κάνουμε;

[Λένε ότι η ποίηση είναι αποκλίνουσα συμπεριφορά. Λέω ότι μπορεί και να 'ναι αλήθεια. Ωστόσο, η ποίηση είναι το ίδιο μας το αίμα. Δεν λέω ότι σώνει και καλά πρέπει να το χύσουμε - ή ότι σώνει και καλά το κάνουμε. Λέω μόνο ότι, θες-δεν-θες, αν σε τρυπήσει, πάει μαζί σου. Και είναι και λίγο ανθεκτικότερη από σένα: όσο περισσότερο αίμα χύσεις εν ζωή, τόσο περισσότερο το ποίημα θ' αντέξει, έστω και μόνο για σένα, όταν αυτό, το αίμα, θα σου τελειώσει. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, θα σου τελειώσει. Όπως και όποτε...]

Αυτά είναι μόνο, όμως, εντός του πλαισίου των πιθανοτήτων. Στην ποίηση, δεν παίζεις με τις πιθανότητες˙ στην ποίηση παίζεις με τη βεβαιότητα πως το μηδέν είναι κάπου εκεί γύρω και καραδοκεί. Στο χέρι σου είναι αν θα το κάνεις δικό σου ή αν, τελικά, θ' αποστρέψεις το βλέμμα σου και θα φτάσεις, γι' άλλη μια φορά, κι άλλη κι άλλη κι άλλη, να πατήσεις το διαβολεμένο κουμπάκι "send" (καλώς ή κακώς, ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας - αλλά μπορούμε αυτό να το δούμε και συμβολικά). Από κει και πέρα, fingers crossed... Αλλά το μηδέν θα 'ναι εκεί. Όχι;

[Ό,τι και να λέμε, βέβαια, διαρκώς θα έχω στο μυαλό μου πως κανένα ποίημα δεν μπόρεσε ποτέ, και ποτέ δεν θα μπορέσει, ν' αντικαταστήσει καμία αγκαλιά. Καμία.]

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ -ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

XAΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ


(από ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ,σονέτο 75)

<΄Ολες οι προτάσεις στο βιβλιο της ζωής,
αν διαβαστούν μέχρι το τέλος,
καταλήγουν σ ένα ερωτηματικό>.
Σωστά.Κι εσύ τώρα έχεις μείνει με εβδομήντα τόσα σονέτα,
δηλαδή εβδομήντα τόσα ερωτηματικά,
να σε κοιτούν στα μάτια και ν΄αναρωτιούνται
ως πότε θα αντέξεις να ζεις μέσα σ΄αυτήν τη συνθήκη.
Απομένουν άλλοι έξι στίχοι για να κλείσει κι αυτό το ποίημα.
Δεν είναι λίγοι αν το σκεφτείς.
Δυο ολόκληρα χαικού.
Ή μάλλον ένα πλέον:
Πέντε συλλαβές για αρχή
που να συμπυκνώνουν το φλέγον θέμα:
Ο Βλαβιανός.Ποιός;


*

(από ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ,σονέτο 58)

Όλες οι λέξεις που ισχυρίζονται οτι
εξημερώνουν τον θάνατο λένε ψέμματα.
Τα χέρια σου όμως που τωρα κρατάνε
την τεφροδόχο με τις στάχτες της είναι αληθινά.
Όλες οι λέξεις που ισχυρίζονται
οτι παγιδεύουν την ομορφιά λένε ψέματα.
Τα χείλη σου όμως που τώρα γεύονται
μες στο σκοταδι τα δικά της είναι αληθινά.
Ολες οι λέξεις που ισχυρίζονται
ότι αλώνουν τη σιωπή λένε ψέματα.
Το ποίημα όμως που τωρα έρχεται στο φως
καταλύοντας τη λευκότητα είναι αληθινό.

Κρατιέσαι από τις λέξεις,λές και η θάλασσα έχει κλάδια
Ομως βουλιάζεις διαρκώς.Το στόμα σου είναι ήδη κάτω από το νερό.

*


(από ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ,σονέτο 9)

Του Μιχάλη

Αυτό περίμεναν.Να γλιστρήσεις.
Κι εσύ γλιστρησες με τον πιο παιδαριώδη τρόπο.
Τώρα φτύνουν στο πηγάδι σου
που είκοσι χρόνια το έσκαβες για να βγάλεις λίγο καθαρό νερό.
Οικειοποιήθηκες;Διασκεύασες;Δεν ανέφερες την πηγή
(από βαθιά περιφρόνηση για άξεστους ΄΄συνοδοιπόρους΄΄);Eχει σημασία;
<Θα είσαι σημαδεμένος για πάντα>,όπως έγραψε ο Χάρντυ στο <Τζούντ>.
Είχες κλάψει τότε,στην τελευταία σκηνή του αποχωρισμού.
Κλάψε πάλι,γιατί άφεση δεν πρόκειται να βρεις.
Σαίξπηρ,Τσέλαν,Μπρέχτ,τόσοι και τόσοι θα πεις΄
όμως αυτά είναι προφάσεις.Το είπαμε:<σημαδεμένος για πάντα>.

Με την άκρη του ματιού σου βλέπεις το σπουργίτι
να ισορροπεί σ΄ένα ετοιμόρροπο κλαδί.
Ο,τι ζει,ζει εν τέλει μόνο του.Δέξου το.

*
(από ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ,σονέτο 67)

Πλήττεις.Όλο και πιο πολύ .Ολο και συχνότερα.
Διαβάζεις ό,τι τύχει και πέσει στα χέρια σου μήπως και ξεχαστείς λιγάκι:
πιάνεις το De pictura sacra.Ούτε την εισαγωγή δεν μπορείς να ολοκληρώσεις.
Στα είκοσι μπορεί ο φανατισμός του Μπορρομέο να σε διασκέδαζε΄
τώρα όμως τον βρίσκεις αποκρουστικό.
Στην κατασταση που βρίσκεσαι,οι κανονες της ορθής αγιογραφίας σε μάραναν.
Ο <Ερμαφρόδιτος> του Μπεκαντέλλι έχει όντως κάποιο ενδιαφέρον,
αλλά ο Μαρτιάλης ειναι πιο ευφάνταστος απ΄αυτό το <διαμάντι του βούρκου>.
Αρχίζεις να ξεφυλλίζεις το βιβλίο του Florentius Musicus.
Eξυπνα τα σχόλια,ωραίες οι εικονογραφήσεις,άξιος ο καρδινάλιος Σφόρτσα
αλλά σήμερα είναι Τρίτη,10 Αυγούστου του 2010,κι εσύ βρίσκεσαι στην Τήνο,
όχι στο Μιλάνο του Quattrocento,κι η καρδιά σου είναι βαριά σαν πέτρα
και θα΄θελες κάποιος να την πιάσει στα χέρια του και να την πετάξει
στην θάλασσα ,να πάει κατευθείαν στον πάτο.Τώρα.

***

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ


ΕΚΔΡΟΜΗ

Εκδρομή στο στόμα σου
και η επίμονη αίσθηση των καρφιών στα χέρια μου στη θέση της γλώσσας το χαλί
με τους πειρατές των ηδονών
και τα τρένα με τους γελαστούς νεκρούς να κυλάνε στις στοές των δοντιών σου

ύστερα θα μου ζητάς και εισιτήριο
τα δικά σου θαύματα είναι πιο ακριβά βλέπεις κι εγώ θα πρέπει να πληρώνω τη διαφορά.

*

ΟΧΙ ΣΗΜΕΡΑ


Όχι, σήμερα θα κάτσω μέσα
έπιασε πάλι βροχή μέσα στο σπίτι
κι εγώ θα λουστώ μέσα σου
εσύ είσαι το σπίτι μου, η βροχή μου κι ο χαμός μου κι ας λένε οι άλλοι για το Γ! Ράιχ
για τα μαλλιά μου πως είναι δάσος απάτητο και για σένα πως δεν ξέρεις από σπηλιές και μονοπάτια. Μέσα σήμερα.

*


ΕΚΕΙΝΗ Η ΛΙΜΝΗ


Όπως το μηδενικό βάρος του ουσιώδους η μουσική δηλαδή από το φλάουτο
του δόκιμου μοναχού

έτσι ακριβώς και το μήνυμα φτάνει από εκεί που δεν το περιμένουμε
χωρίς μεσάζοντες
χωρίς φιλοφρονήσεις μιας ασήμαντης ρητορείας

όχι τόσο διφορούμενο ή δυσνόητο

αλλά ξαφνικά δικό μας
σαν το σκοτάδι
που δεν μπορούμε βέβαια να το πούμε ούτε καν να το δείξουμε
λες και είναι κλεμμένο διαμάντι ατίμωση ή έκλαμψη

θα ενωθεί όπου να ναι με τα χρώματα του φθινοπώρου.

***

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ


Γυναίκα


κάθε μικρή σου υποταγή

μειώνει τη δική μου ελευθερία

εμένα ταπεινώνει

κάθε χαμένο σου δικαίωμα

πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια

κάθε παραπανίσιο σου φορτίο

έχει σε μένα ρίζες προγονικές

κάθε σε βάρος σου αδικία

είναι μια στυγερή κλοπή

απ' το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας

κι όταν εσύ λιποψυχείς

εγώ είμαι ο αληθινός προδότης



στέκεσαι δίπλα μου

στο σπίτι στη δουλειά ή στο οδόφραγμα

και με τα ίδια μάτια

ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο

περήφανοι

ασυμβίβαστοι

ωραίοι μέσα στα τόσα ελαττώματά μας

εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία.

[από τη συλλογή Το μαγικό χαλί, 1980]

*


Γράμμα


στην Ισιδώρα



Συγχώρα με για τον βαρύ χειμώνα

σου αναγγέλλω την επιστροφή των πελαργών

και σου χαρίζω δυο μικρά ποιήματα

να στροβιλίζονται στον κήπο σου

σαν ανοιξιάτικες νιφάδες

είσαι καλά;



[από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου, 1986 ]

*


Τι


τι σκοτεινό ποτάμι η μνήμη

για να πνιγείς ή ν’ ανασάνεις

ν’ απλώσεις ένα χέρι στο κενό



τι μουσική πάνω στους τάφους

και τι πολύχρωμα φορέματα

τι θρίαμβος της καρδιάς

πικρός



σαν ένα χάραμα με δίχως φως

σαν ένα σούρουπο με δίχως νύχτα

σαν μια ζωή



τι άδειος ουρανός η μνήμη

κόκκινο σύννεφο που πάει να διαλυθεί

και λάμπει

[δημοσιεύτηκε στο περιοδιικό Εμβόλιμον]

***


ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ



Σ’ αγαπώ στις περιφέρειες
[...από την Ατη]


Σ’ αγαπώ στις περιφέρειές σου το σκοτάδι

Σ’ αγαπώ μαντρότοιχος του νεκροταφείου του Μονπαρνάς

Σ’ αγαπώ μεγάλη Τετάρτη νηστικός και χαμένος

Θα περπατήσω μέχρι την άλλη άκρη των λέξεων

Σ’ αγαπώ

Στη φοινικιά που φύτρωσε μέσα στο κοχύλι


Σ’ αγαπώ

Είμαι το μαύρο τρένο στο Μπερσύ κάθε ξημέρωμα

Σ’ αγαπώ


Σ’ αγαπώ πλεξούδα της νύχτας της αγκαλιάς


Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ σημαίνει ή ακολουθώ ή αφήνω

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ στους λοβούς των αυτιών σου κάτι

Σ’ αγαπώ είσαι Σ’ αγαπώ

Βραδινή φούρια στο Μπελβίλ

Σ’ αγαπώ

Εκεί άρχισα να ζω αυτό το ποίημα του αποχωρισμού

Σ’ αγαπώ είμαι εγώ.


***

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΕΤΑΣ


Θυμάμαι

Όπου κι αν βρίσκομαι, όπου και να ’μαι,
θέλω ταξίδια και καράβια, να θυμάμαι.
Θέλω του φάρου, τ ’ άγιο φως που περιστρέφει,
να μου φωτίζει κάθε σκέψη, που επιστρέφει.

Οσμίζομαι τη θάλασσα, όπως ήταν πρώτα,
και πάλι, σκέφτομαι, του καραβιού τη ρότα.
Καθώς, στη σκέψη βρίσκομαι κοντά του,
νιώθω πρωτόπειρο πουλί, στο πέταγμά του.

Βλέπω, στο σχήμα των συννέφων, κάστρα!
Με φως κατάλαμπρο, τη σελήνη και τ’ άστρα.
Καθώς, πολλές οι στιγμές πανωθέ μου,
τα ξέφρενα λόγια θυμάμαι, τ’ ανέμου.

Εικόνες άπειρες, που μου θυμίζουν
παλιές φωτογραφίες μου, που κιτρινίζουν.
Που χρόνια τώρα, κρέμονται στον τοίχο,
και φέρουν στοχασμό, σ’ ενθύμιο στίχο.



Πορεύομαι,

γλάρους ακίνητους, καθώς
τη σύναξη θωρούν, της αθερίνης.
Την Αίθρα ή την Γαλάτεια
σε πύρινες ανάμεσα ηλιαχτίδες.

Την ακύμαντη εμπρός μου Γαλάζια,
την έμβρυα βαθυκύανη άρμη.
Ξυλάρμενα και χάλκινα στον όγκο των αφρών
που σέρνουνε πεισματικοί βοριάδες λαμνοκόποι.

Της βροχής την αντίλαλη πτώση,
τους δαίμονες αφρούς δίχως απόχρωση.
Όσες αγάπησα στο θάμπος του πυρός
μάγισσες κοσμομάντισσες σε ράχες πολυκύμαντες.

Την ξέθωρη γραμμή του ορίζοντα,
τους θύσανους διάφεγγους Διόσκουρους.
Σκιές στο διάμηκες,
στο κιάλι της μπαλέστρας.

Γιώργος Μανέτας

****


ΜΙΛΤΟΣ ΓΗΤΑΣ

Δεύτερε θλιμμένε μου εαυτέ


Σε κουβαλάω μαζί μου από παιδί

δεύτερε θλιμμένε μου εαυτέ.



Μέσα στη βροχή σε βρίσκω

στη ψυχή μου κάπου σε χάνω.

Μόνος μες στο βαγόνι να φοβάμαι

και το ταξίδι πριν ξεκινήσει τελείωσε,

το τραγούδι πριν τραγουδηθεί σιώπησε.



Σε κουβαλάω μαζί μου από παιδί

δεύτερε θλιμμένε μου εαυτέ

κι όσο εσύ πυροβολείς τόσο εγώ πεθαίνω.

Αδειάζεις την καρδιά μου κι όμως

είμαι πάλι εγώ στο βυθό να σε κοιτώ.

Στ’ άδυτα εγώ κι εσύ

κι όσο γεμίζω ρυτίδες εσύ νεανίζεις

κι όσο τρομάζω τόσο σφίγγεις τη θηλειά.


("Ανακωχή " 2011)

*


ΠΡΙΝ

Πριν έρθει ο φόβος,
σιωπή.
Πριν έρθει η αλήθεια,
γαλήνη.
Πριν μου πεις όχι,
αγωνία.
Πριν καταλάβω ότι λείπεις,
διαίσθηση.
Πριν σε χάσω
δάκρυα.
Πριν έρθει ο θάνατος,
περισυλλογή.
Πριν περάσουν τα χρόνια,
θα γυρίσω.

(Mίλτος Γήτας, Επαφή 2009)


***


ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ



ΜΕ ΤΟ ΚΑΦΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΠΑΛΤΟ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ


Τρέχω με τα χεράκια ανοιχτά. Γύρω,
Σκορπίζει το κοπάδι έντρομο
(Δεν είνʼ αληθινός ο πανικός -
Για την φωτογραφία υποκρίνονται,
Για την αιωνιότητα.)
Γελάω. (Δεν είνʼ αληθινό το γέλιο -
Είναι μονάχα πανικός προς τα εμπρός.)

Φοράω το καλό μου το παλτό
Ιδιότροπος γιακάς
Κουμπιά ντυμένα με καφέ βελούδο.
Κάποτε ήταν της γιαγιάς
Μετά, της Έλλης, ύστερα δικό μου
Βασανισμένο σε πολλές μετενσαρκώσεις
Μεταποιήσεις και μετακομίσεις.
Ενα κουμπάκι του υπάρχει κάπου, ακόμα.

Ανθρωποι πέρα δώθε, σκοτεινοί.
(Δεν είναι η ζωή τους,
Υποκρίνονται περίπατο.)
Στο βάθος, φέγγει ο Άγνωστος.
Τόξο το άφθαρτό του σώμα επί τας.

Α, των μαρμάρων η λευκότητα,
Της μέρας, των περιστεριών,
Του άγνωστου.

Λένε, αυτά τα περιστέρια γίναν σαρκοφάγα.

[Aπό το ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ]

*


ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΠΟΙΗΜΑ


Έρχονται πάλι στʼ όνειρο τοπία

Του προγονικού πλανήτη

Πυκνοκατοικημένα απʼ τον πληθυσμό των αοράτων



Σύννεφα σε αντίθετη περιστροφή του θόλου,

Σε ταχύτητες φωτός κυνηγημένα,

Στρόβιλο έντρομων πουλιών σηκώνουν

Μνήμες

Από το φτερωτό μου γένος

Του ανθρώπου



Ωδικό του κατώτερου αιθέρα,

Άρπυια, ερινύα, γρύπας, φοίνικας δικέφαλος,

Αδέξιο στρουθίο,

Με ψιχίο του άπειρου στο ράμφος

Έξω και μέσα

Ορνιθοσκαλίσματα

Ξύνω

Λοξά στο κέλυφος

Χτυπώ

Χτυπώ



Να σπάσει

Το αυγό μου

Με το θνησιγενή του λόγου νεοσσό

[ΑΠΟ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΦΥΛΛΑ]

*


ΤΟ ΨΑΡΙ ΠΟΙΗΜΑ



Κάτοικος της αβύσσου

Ποίημα με βράγχια



Ψαράκι στου ψαριού το στόμα

Του πιο μεγάλου

Του θεόρατου



Στο ενυδρείο



Αιφνίδια ανεβαίνει

Πρέπει

Αναγκασμένο

Αστραπιαία



Ασημένια βολίδα



Σπάει η φούσκα του.



Για μια στιγμή

Αστράφτει ανάποδα

Πολύτιμο

Με την κοιλιά

Στο εχθρικό στοιχείο



Οι άσπρες λέξεις το τρώνε μεμιάς

Αποσυντίθεται

[ΑΠΟ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΦΥΛΛΑ]


***

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ


Έχασα εσένα μα κέρδισα την Ποίηση.
(Από την Προφητεία του Ανέμου,Δωδώνη 2009)



*

Χέρια μου


Χέρια δυσκίνητα

βουνά ακίνητα

απόλυτα θλιμμένα

Χέρια μου,

που ονειρευτήκατε γραφές

δοθήκατε στην Πόιηση,

το ταξίδι της ψυχής μου.

Χέρια,

-σκληρά και μόνα-

τα βράδυα

μιλάτε με το μολύβι

σιωπηλά,

τον συρτό του ήχο αφουγγράζεστε

Χέρια μου,

ζείτε τη δική σας ζωή,

έξω από μένα,

και χωρίς-.



*

Καθυστερούμε την συνάντησή μας.

Στην αρχή την καθυστερούσαμε τυχαία.

Τώρα πια ηθελημένα.

Και διασκεδάζουνε στη σκέψη ότι ηθελημένα καθυστερούμε.

Και ηδονιζόμαστε στη σκέψη ότι-όταν βρεθούμε-

μπορεί και να αρέσουμε ο ένας στον άλλο.

Αρέσουμε ήδη.Ήδη αδημονούμε.

Κι είναι τόσο όμορφα!

Αν είναι αυτό να αλλάξει,

ποτέ να μην βρεθούμε.

*

Τα ποιήματά του τα διαβάζω ξανά και ξανά.
Του έγραψα:<Αρχισα να διαβάζω το βιβλιο πάλι χθες το βράδυ και το βρήκα ακόμα πιο καλό>.
Αναζητώ το ρόλο μου μέσα στα ποίηματά του,
τα άρτια σκηνοθετημένα,
με τις υποβλητικές σκηνογραφίες.
Μπαινοβγαίνω σε ξένες ζωές
και αυτό με ηδονίζει.
Μου παρατείνει τον χρόνο μου.
Είμαι για -λίγο -ο άλλος
που δεν τολμώ να παραδεχτώ ιδιωτικά
ή να ομολογήσω δημόσια.
Τα ποιήματά του με γυρνάνε πίσω στον εαυτό μου.

***
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΑΚΗΣ

"Δεν είναι"
(από τη συλλογή "χωρίσεμεις", εκδ. Κοινωνία των (δε)κάτων, 2009)

Πέταγα
στης μάχης με τα ξωτικά τ' αδιάκοπο πηγαινέλα
τότε που ένα χέρι βίαιο μου έστειλε αντίο

[Δεν είναι το χώμα που με σκεπάζει ελαφρύ
είναι που βάρυνε τ' άθλιο σκουπίδι που κουβαλώ αιώνες]

Και τώρα τι
ποιος να ζητήσει απ' το παρόν να ρίξει φως στο αίμα
στα ηφαίστεια και στις αγκαλιές
[έτσι που καταντήσαμε - πολυφορεμένοι πολύ]
για να δαμάσει τα πάθη τ' ανελέητα
τα πάθη των ερώτων

[Δεν είναι το φέρετρο σπαθί να το φορέσεις
είναι μόνο ένα κομμάτι σου και μιας ζωής το θέλω]

Βάλε με επιτέλους στο κελί
που μου υποσχέθηκες
-να κοιμηθώ-
και σκέπασέ με καλά με κάγκελα και κρύο
αφού
το ξέρεις
γέμισα καημούς
είμαι όλος φευγιό
μακρινό κι απαραβίαστο
είμαι γεμάτος ερωτήσεις δύσκολες
-μια για το έλα δυο για το μείνε-

[Δεν είναι η φυλακή αυτό που με σκοτώνει
είναι η ελευθερία μου που δεν μπορώ ν' αντέξω]

***

ΧΡΥΣΑ ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ

Επικίνδυνοι έρωτες


Σαν την πυγολαμπίδα
που πέφτει πάνω στο φως
και ταξιδεύει
κατευθείαν στο θάνατο
αδιάφορα
αρκεί μια φορά το φως να αγκαλιάσει

έτσι είναι και οι
επικίνδυνοι έρωτες

ζουν για να αγκαλιάσουν
έστω μια φορά
το φως.

*


Χώρος υποδοχής



Ως μέσα
στην ψυχή μου
οικόπεδο με μπάζα
η ζωή μου

όπου ο καθένας ό,τι
του περίσσευε τοποθετούσε
ώσπου ξέχασα τι
πραγματικά μου αναλογούσε

στο καθαρό μου οικόπεδο
πριν γίνει
χώρος υποδοχής
αλλότριων ετερόκλητων όγκων

Τώρα πώς εκκαθάριση να κάνω
με τόσο άχρηστο υλικό να βρω ξανά
τι πράγματι μου ανήκει
από τα ξένα σώματα να ανασάνω


***

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ

(από το βιβλίο ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ
ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ)

[ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ....]
Ε.

Δεν είσαι μόνο μια φωνή κυνηγημένη
Στον τηλεφωνητή του κινητού σου έν΄αγρίμι.
Εισαι,ιδίως,μια γυναίκα που ανασαίνει
Μια βεβαιότητα καμπύλης,όχι φήμη,
Δυο μάτια μ΄ενα πλήθος αποχρώσεις:η Ελένη.

*

Ο,ΤΙ ΜΕΝΕΙ
Χ.

Διάψευση των θριάμβων
Ήτανε ακριβώς ο θρίαμβος των διαψεύσεων.
<Απ΄τη ζωή μου πέρασες,με τσάκισες ,με γέρασες>.
Τρόμος της μνήμης είναι ο τρόμος των λέξεων.

_*

ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ
Χ.

Οχι με το χρόνο
Μα με τους τόπους οι άνθρωποι συνδέονται:
To παρκάκι πίσω από τη Βιβλιοθήκη
Τα σκοτεινά σταθμαρχεία στην παλιά Κανιγγος
Το μαγαζί του Μήτσου στη Ναυάρχου Αποστόλη
Κι εκείνη η Πολυλά,η οδός Κυπριάδου,που στενεύει.

Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους.

<Μαζί σου ως την άκρη του κόσμου>:
Μεγάλα λόγια μιας άλλης εποχής.
Ερχονται από πολύ μακριά οι αναμνήσεις
Με πολιορκητικούς κριούς
Επιτίθεται ξανά η απομόνωση.


***

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π.ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ
(απο το Ενδόγραμμα)


ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ

Πετάει στ΄άγνωστο
η αλήθεια μου.
Συ λάμπεις
κι εγώ μεθάω.
Διεκδικώ
το γρίφο σου να λύσω
Ξυπνά η έναστρη αυγή
του πόθου μου.
Συ αστράφτεις
κι εγώ αγαπάω.
Ακροβατώ
στα όνειρά σου
να θρηνήσω.

*

ΚΎΚΛΟΣ

Σχίζω το ημερολόγιο,
μη θέλοντας
να διαβώ τις ώρες,
μη θέλοντας
να σκοντάψω στις μέρες
του κύκλου
που με φυλακίζει,
πνίγοντας
ο,τι ωραίο
φώναξα δυνατά
μέσα μου.

*
ΑΜΗΝ

Πολύ καλό
να σ΄αγαπούν,
μα πιο πολύ
να θέλουν
έμπνευση να΄σαι
το πρωί,
γλυκόπιοτο τη νύχτα,
στα χείλια σου
να γεύονται
το Αμήν
σαν καληνυχτα.

***

ΝATAΣΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ
(...από τον ΑΤΜΟ)
[.....]

Φρέσκια μέρα
Το σώμα
ξερό

Τα σύννεφα
τα΄φερε
τα πήρε αγέρας
Ο ουρανός είναι εδώ.


Κοιμάται το λιοστάσι
στην αγκαλιά του Αυγούστου
Απρόσμενος μαιστρος το βουρλίζει

Μαλλιά του ανέμου
χρυσολυμένα
τα ώριμα σταχυα
στο φρυδι της θάλασσας γλιστράν
με γαργαλάν

Κύμα που σκάει
το χάδι σου
στις φτέρνες της ζωής μου

Σαν κόμη
τα πεφτάστερα
γλιστράν στο πρόσωπό μου

Μια χαραμάδα
στον οριζοντα
αρπάζει τη βολή μου

Πιάσαν νωρίς
οι κυνηγοί δουλειά εφέτος
Τα ντουφέκια
τα σκυλιά
τα φυσεκλικια-
επος.
Το πονηρό θηρίο
αξετρύπωτο.

Χρυσή το χάραμα έρχεται
Χρυσόμυγες χορεύουν
Αποχωρεί χρυσή

Στο μονοπάτι θρος
Σερνάμενος ο ανθός
της βουκαμβίλιας

[.....]

***

ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ

Αερικό της νύχτας


Αργά περπάτησες μες στη βροχή

σιωπηλά μέσα στη θύελλα

και με προσκάλεσες ξανά

μ’ εκείνο το επίμονο βλέμμα σου

που αδιασάλευτο ηδονικό γίνεται φως

πνοή και πρόσταγμα χορού

ερωτικού χορού

μες στη βροχή

μέσα στη θύελλα

δίχως κανόνες και σωστούς βηματισμούς

απείθαρχο σαν ξωτικό αερικό της νύχτας

να πλημμυρίζει ο νους και οι αισθήσεις

με βροχή

με θύελλα

με έρωτα

με σιωπή



Αργά περπάτησες μες στη σιωπή

και χάθηκες



("Ανιχνεύοντας ουρανό")


*

Σαν βροχή και σαν χάδι


Κρύβω στη νύχτα τους σεπτούς μου σταυρούς

ραίνοντας τους με άνθη των άστρων



ταξιδεύω μαζί τους - για λίγο - ως τα σύννεφα

στις πηγές που αναβλύζουν αμάραντο δάκρυ



κι επιστρέφω σε σένα



σαν αυγή

σαν βροχή

και σαν χάδι


***

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ


Το γυμνό ποίημα


Έρχομαι σε σένα με το σώμα μου γυμνό.

Πρώτα παχουλό και ασχημάτιστο

με δίπλες στα χέρια και στα πόδια

ύστερα έφηβο στο μωβ του κοχυλιού

χωρίς την εισβολή του μολυβιού

που θα αλλάξει την άγνοια της γραφής

τέλος γυναικείο,

με εγγεγραμμένη

την κοιλάδα της απώλειας

φουσκωμένο με την υγρή βεβαιότητα της γέννας

με λέξεις καμπύλες

για να κρύβουν και να έλκουν

με τα κενά ανάμεσα στους στίχους

για να σιωπούν

και να χωρούν το σχήμα των δαχτύλων σου.

Έρχομαι σε σένα

κάθε βράδυ,

ποίημα γυμνό και μόνο

γεμάτο ψίθυρους και αρχαία μυστικά.

Για να με διαβάσεις.


*


Νυχτερινό

Πού να πηγαίνεις άραγε τα βράδια
φορτωμένος τόσα μυστικά;
Ποιοι κόσμοι τάχα να γεννιούνται
πίσω από τις σκοτεινές καμάρες των ματιών;
Αύριο βράδυ θα δεθώ σφιχτά στην αγκαλιά σου
θα φορώ το κόκκινο φουστάνι
που χορεύει μόνο του την νύχτα
και σαν έρθει η βάρκα του ύπνου
να σε πάρει
λαθρεπιβάτης μέσα θα χωθώ.

Για νάμαστε μαζί στο όνειρό μας.


*


ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Αν φανταζόσουν άλογο;
Θαλασσινό.
Κι αν έβλεπες μια σκάλα;
Στο χείλος του γκρεμού.
Κι αν σπίτι;
Κάπου μαζί.
Κι ο έρωτας;
Ίέχνη από βουλοκέρι σε επιστολή
που δεν επιδόθηκε ποτέ.


*



ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΚΙΤΣΗ

Γλυκό του κουταλιού από καιρό φυλαγμένο

Αχνάρια σμιλεύουν τα όνειρα μας
πρωινές έγνοιες μας ταλανίζουν
τα βράδια σαν γείρουμε ακάλεστοι
στην πικρία της νύχτας.
Με γλυκό του κουταλιού βιώσαμε
την ευτυχία κόντρα στο απόλυτο σκοτάδι
που αναδύουν κάτι παλιά σκονισμένα
στις σελίδες τους βιβλία.
Παραμάσχαλα θα σε πάρω κόσμε
να σου μάθω να χαμογελάς
στα πιο δύσκολα.
Ελπίζω μοναχά
να φτάσει το γλυκό του κουταλιού
π’ από καιρό σου ‘χω φυλάξει.

*

Back Up


Οι επιστήμονες αποφάνθηκαν με σοβαρότητα,

θα υπάρξουν και ηλιοβασιλέματα –ιοί– που θα σημαίνουν το τέλος.



Και το 'λεγα! Δεν το 'λεγα;



Μαζέψτε χαμόγελα πρωινά

και νυχτερινές ανάσες.

Αποθησαυρίστε μεσημεριανά χασμουρητά

κι αγκαλιές απογευματινές

κυρίως αγκαλιές.



Να 'χετε να θυμάστε όταν ηλιοβασιλέματα χωρισμού

θα ξημερώνουν μοναξιά

και σβήσιμο αποθηκευμένων

στιγμών.



Πάρτε Back up

μπας και επαναφέρετε

τα χτυπημένα παρελθόντα προγράμματα

της σχέσης σας!


***

ΜΑΡΙΑ ΤΣΙΡΑΚΟΥ

Νέα εποχή


Μην ξαφνιαστείς

τη φωνή σου όταν ακούσεις

και κείνο τον ήχο

από τα ξεραμένα φύλλα

όταν στη σκέψη σου μιλήσει,

μη φοβηθείς…



Στις πρώτες στάλες της βροχής

το δάκρυ σου ν’ αφήσεις,

την αντοχή σου στην ανάσα

να μετρήσεις…

Ανθρώπους που αγάπησες,

αυτούς που άντεξες

να κουβαλήσεις,

να τους μιλήσεις,

μη φοβηθείς…



Η άνοιξη απέχει ένα μονάχα βλέμμα.



*

Έτσι απλά (γιατί το φεγγάρι ήταν πάντα εκεί, αλλιώς όμως το είδα)




Μια νύχτα μετά την

πανσέληνο,

οι σκέψεις απόρησαν

με το γίγνεσθαι.



Σα να’ ταν όλα σκοτάδι

-πώς περνούν τα χρόνια!-

Σα να μην υπήρχε επαφή

-πώς αντέχει ο άνθρωπος!-



Οι λέξεις ειπώθηκαν

αβίαστα, ωραία…

Κι’ ήταν η νύχτα

γεμάτη από φως.



Στο αιώνιο έλεος

-λίγο μετά την πανσέληνο-

Δε μετρήσαμε σιωπές,

μονάχα ανάσες.

***


ΕΛΕΝΗ ΓΟΥΝΑΡΗ

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ


Απόψε όλα θα στα πω

δεν χρειάζεται τίποτα να ρωτήσεις



Σε κανένα όνειρο δεν αντάμωσα αυτόν εδώ το δρόμο

Δεν θυμάμαι να επιθύμησα αυτή τη γειτονιά

Κι όμως η ψυχή

λες κι αναγνωρίζει τον τόπο

κι ο νους που ολοένα κόντρα μου πάει

σκανδαλίζεται με το να απορεί



Τόση λαχτάρα είχα

να αναθρέψω ένα παρελθόν υιοθετημένο;

Ποιος είναι αυτός που κλαίει τα βράδια

και δακρύζουν τα μάτια μου;

Ποιος αδικοχαμένος έρωτας ποθεί

από το σώμα μου ν’ αναστηθεί;



Μήτε τις γραμμές κατάφερα να διαβάσω

μήτε και τη σφαίρα τη κρυστάλλινη

κι ας σμίλευα με το καλέμι τις στιγμές

Τ’ αλφάβητο μόνο δεν με πρόδωσε

δεν φανέρωσε ποτέ το λάθος

αλλιώς, θα είχα χάσει την ψευδαίσθηση



Όλα θα στα πω

όλα όσα δεν έμαθα

Γιατί τα άλλα

όταν τα έμαθα,

είχαν ήδη τελεσφορήσει..

*

ΠΥΡΕΤΟΣ

Ο (υ)ιός της ψυχής

μεταφέρει τη νόσο στα σωθικά σου

Δύο φλεγόμαστε τώρα

Η μάνα των στίχων

εκπέμπει από πειρατικό σταθμό

με φωνή τρεμάμενη



Ο γόνος της

άδειασε τη φαρέτρα του

σημαδεύοντας τα κορμιά μας

Εντυπωμένα τραύματα συνουσίας

ενός θεού ακατάληπτου

και της συντρόφου του

που εναλλάσσουν ρόλους

ως ερμαφρόδιτα πλάσματα

και το ακόρεστο ταΐζουν



Πυρακτώνουν τις φλέβες μας

με θραύσματα άστρων

την ώρα που καταιγισμός ονείρων

προκαλεί επιδημία



Δεν επέρχεται ίαση

Είναι στα αζήτητα..


***

ΤΖΟΥΛΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ


"Ο Ρ Ι Α"

Εντουαρντ Όλμπυ
Βιρτζίνια Γουλφ...

Πληγωμένοι έρωτες
Βίαιες καταστάσεις
Σχέσεις απελπισίας και πόνου
Κατάθεση ψυχής τα αιώνια
Τραύματα...
Ψυχές
Κορμιά
Ξεγυμνωμένα...
Μάρθα και Τζωρτζ
Χάνυ και Νικ...

Μετρώντας τις πληγές τους/μας
χώνοντας βαθιά τα νύχια στις ψυχές τους/μας
αντιμετωπίζοντας την αλήθεια
στο μεγαλείο της...

Δρόμος ανοιχτός στην αυτογνωσία
Και στο τέλος χείμαρρος
Η λύτρωση...

Κανείς δε φοβάται πια τη Βιρτζίνια Γούλφ...

*

"ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ"

Ήμουν.

Ένα μήνυμα σε κενό μπουκάλι.
Πεταμένο στη θάλασσα.
Γλάροι κατάλευκοι.
Γυαλιστερά κοχύλια.
Μια υπόσχεση δώρο ξεχασμένο.
Ήμουν.
Βρέχομαι με αλμυρό νερό.
Κόκκοι άμμου τα δάκρυα.
Καθρεφτίζεται το πρόσωπο.

Είμαι.

***


ΗΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ποτά στην Πλατεία



ξέφυγες νύχτα στην πλατεία..

το μπαράκι το βάφτισες ναό της ξενοιασιάς Σου, της ανεξαρτησίας Σου..

νόμιζες..

οι φλέβες γέμιζαν αλκοόλ χωρίς όριο,

πνιγόσουνα έλεγες και γέλαγες, γέλαγες πολύ αλλά τα μάτια Σου

...σε πρόδιδαν..

η σκέψη ήθελε να πάει σε Αυτόν αλλά αρνιόσουνα, Εσύ δεν την άφηνες,

νόμιζες ότι μπορείς να δαμάσεις τα πάντα,

το μυαλό, την καρδιά..

αλκοόλ κι άλλο

από εκείνο τον παράξενο τύπο μέσα από τη μπάρα..

ποτήρια χλόμιαζαν στο άγγιγμα των χειλιών Σου,

από την αντίσταση στον ίδιο σου τον εαυτό

από τη γνώση του είναι..

ακόμα και τα παγάκια έλιωναν γρήγορα

ακόμα και το ποτό καταλάβαινε τι γίνεται,

όλα εκτός από Εσένα..

η νύχτα στην πλατεία σημάδι με καυτό σίδερο πάνω Σου,

δεν θέλεις να ξεχάσεις,

είδες τελικά ότι η αντίσταση είναι μάταιη,

κάποτε.

(Αγάπη που σε λένε 14" Εκδόσεις Άπαρσις )
*

ΣΤΑΓΟΝΕΣ


Σου ψιθύρισα στο αυτί,

σε αυτό το αυτάκι που λάτρεψα από τη στιγμή

που σμίξανε τα βλέμματα..

Σου ψιθύρισα..

Σε αγαπώ..

σαν νερό που φεύγει από την κορυφή ποταμού

τρέχουν οι λέξεις, τα αισθήματα, τα δάκρυα..

Σου ψιθύρισα στο αυτί όπως τότε,

που τα μαλλιά ήταν χρυσά από τον ήλιο της εφηβείας..

Σου ψιθύρισα και έφυγα για να μην δω τη βροχή..

φοβήθηκα..

έπεσα στα σεντόνια τρέμοντας,

προσπαθώντας να καταλάβω, να αισθανθώ τη ζέστη που μου δίνεις

αν είναι αλήθεια ή αν θα ξυπνήσω απότομα από γλυκό όνειρο..

προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά μάταια..

σηκώθηκα μες’ τη νύχτα γυμνός,

μουσκεμένος γεμάτος από κρύα παγωνιά..

κοιτάω ώρες από το παράθυρο

βλέμμα αναζήτησης πέρα από εκατομμύρια φώτα,

μακριά, κοντά, δεν ξέρω δεν καταλαβαίνω..

βρέχει πολύ παντού..

παίρνω μια σταγόνα, την ακουμπώ στα χείλη..

χαμογελώ..

γνώρισα τη γεύση, γλυκιά αλλά και αλμυρή..

βρέχει απόψε μα ο φόβος γίνεται χαρά..

από μια σταγόνα.. γνώριμη..

(Αγάπη που σε λένε 14" Εκδόσεις Άπαρσις )

***

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

Oυρανέ, κοίτα με!

Ω Oυρανοί!.. Aπειλητικοί
έρχεστε καταπάνω μου
να συντρίψετε σαρκαστικά
τα υπολείμματα των ονείρων!

Με βαφτίσατε ΄Εκπτωτο ΄Αγγελο.
Μ’ εξορίσατε σε μια γη άνυδρη και στείρα.

Το κέρας της Αμάλθειας
φυλάξατε για τα δικά σας παιδιά.

Μισήστε με, λοιπόν! Μισήστε με,
όσο δυνατότερα μπορείτε. Αδιαφορώ.

Μισήστε τη θνητή μου σάρκα,
τα μάτια με τη ζωγραφισμένη πείνα.
Ένα μικρό κομμάτι, τόσο δα!..
– ελάχιστη ευτυχία –
αν αρνηθείτε στο μοίρασμα,
θα κλέψω την ψίχα του
από τις εκλεκτές σας προσδοκίες.

Τον σπόρο γενιάς αθάνατης
– δε λαθεύω – θα σπείρετε,
όταν η παρουσία μου γίνει χώμα.

΄Ετσι θα μ’ εκδικηθείτε,
επειδή αντιστάθηκα στο θέλημά σας,
αψήφησα την εξουσία σας,
έστρεψα τα μανιασμένα κύματα
πάνω στα έρημα, σιωπηλά βράχια.


***

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ

Αφήστε το τίποτα ήσυχο
[Μην το παρεξηγείτε]

Οι ποιητές είναι ελεύθεροι.
Μόνο τις νύχτες.
Απελευθερώνονται από τα οράματά τους
κλεισμένοι στα σύννεφα.
Τσαλακώνουν ωραία τα φανάρια.
Τη μέρα γίνονται επαγγελματίες άνθρωποι με μαύρα γυαλιά.
Τρώνε,αγαπούν,ψηφίζουν.
<Γιατί οι ποιητές δεν ψηφίζουν;>
Βεβαίως και ψηφίζουν.Αλλά ψηφίζουν τελείες,όχι κόμματα.

21-11-2007

*

ΣΤΙΧΟΙ ΜΙΑΣ ΒΡΑΔΙΑΣ [Α]

Πάντα υπάρχει μια λύση ποιητική.
Είτε θανάσιμη είτε ζωοφόρα,πρέπει να την ακολουθήσεις.

24-11-2007
*
ΣΤΙΧΟΙ ΜΙΑΣ ΒΡΑΔΙΑΣ[Β]

Στα βουνά μαθαίνουν οι τύψεις να διαβάζουν.
Και τί είναι τα βουνά;
Πρόσχημα για να φοβούνται οι άνθρωποι.

24-11-2007
*
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑΣ[Α]

Η σελήνη κάπνισε
το τελευταίο τσιγάρο
πριν τελειώσει η βάρδια της.
Κι ύστερα έπεσε στη θάλασσα
αφού την είδε ο ήλιος
να φιλιέται
με έναν μετεωρίτη.

25-3-2008
*
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑΣ[Β]

Μικρό πλήθος εγκληματιών
πάνω στα στήθη του λόφου.
Απεργία ερωτική
σήμερα.
Γι΄αυτό διάβαζες
από χθες
τη Λυσιστράτη,
και το πρωί
την έβαλες
κάτω από το μαξιλάρι
σου.

25-3-2008

[Από το βιβλιο<Μεταξύ Δεύτερης και Τρίτης Σταύρωσης
Πανεπιστημιακες εκδοσεις Ε.Μ.Π.]

****

TO VARELAKI ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ
ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ:


ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ


Τη ζωή μας τη ζήσαμε αλλού
Στο περιθώριο δύο θανάτων προσδοκώμενων
Έκοντες – άκοντες συγκατανεύσαμε
Και δώσαμε υπόσταση σε μια καταβαραθρωμένη μνήμη
Τώρα πια που μάθαμε
Πως διόλου ουρανός δεν υπάρχει
Ορθώνουμε τη σιδερένια σκάλα
Που ξεκινάει από τα μάτια μας
Και ανεβαίνουμε
Ανεβαίνουμε
Μην πει κανείς προς χάριν ματαιοδοξίας
—Είμαστε θνητοί περιορισμένοι
Πάντοτε τυρβάζαμε περί άλλων και τα συναφή—
Ούτε φυσικά για να βουτήξουμε
Ρινίσματα γαλάζιου και μπαλωμένο φως
Μόνο για να χαρούμε την προσχεδιασμένη πτώση μας
Να μεθύσουμε από τον ίλιγγο της αυτοθυσίας μας
Και ύστερα να μετρηθούμε
Ποιος θα φιλήσει πρώτος τα πόδια του θεού
Λίγο προτού καταποντιστεί
Με πάταγο
Στο χώμα.

****

BΑΓΓΕΛΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ

...σαν τ΄αεράκι
που σε χτυπάει το καλοκαίρι στο πρόσωπο
και παρασέρνει
το μπλουζάκι
έτσι σ΄αγαπούσα
*
Όσο ο άνεμος ταράζει τη θάλασσα
Όσο οι καπνοί απ΄τα τσιγάρα
πλημμυρίζουν το δωμάτιο
θα ζω
*
Μόνος με συναισθήματα που τρεμοσβήνουν
είδα στα μάτια μου του κόσμου το κακό
πού να πήγαν οι αγάπες που αγαπήσαμε
σε ποιά ουράνια φαντασία να ανήκαν
*
Τόσες όμορφες λέξεις
Εχουν χτιστεί
Τις φωνάζουν δυνατά
ποιητές

****
...για την ποίηση....

ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ

"Η ποίηση είναι διέξοδος, είναι ανάγκη, είναι απόδραση από το στέρεα, τ’ αμετακίνητα, τα καθηλωμένα. Είναι η συμπυκνωμένη μορφή λόγου που αλώνει αναίσχυντα τείχη και στήνει σκάλες σ’ απρόσιτα σύννεφα. Το δύσβατο και συνάμα γοητευτικό μονοπάτι που οδηγεί στο φως μέσα από την εξέγερση των αισθήσεων και των συναισθημάτων"

Γράφω κάπου πως:

"Οι ποιητές, μοναχικοί και απροσάρμοστοι, ακτιβιστές της χαραυγής και της ανάστασης, βάζουν φωτιά στ’ αμετακίνητα, φιλονικούν με τ’ αναπόδεικτα, βγάζουν σκουριές από τα αγάλματα, αγκαλιάζουν τα έρμαια, ανάβουν το τζάκι εντός μας και μας φιλεύουν με χόβολη και ψωμί ζυμωμένο στο μέλλον"

***

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ : «Η παγκόσμια μέρα της ποίησης είναι κάθε μέρα. Ή ποτέ».

***

EΛΕΝΗ ΓΟΥΝΑΡΗ:«Ποίηση για μένα είναι η ανίχνευση του φωτός μέσα από την αναμέτρηση με τη νύχτα μας. Η αποτύπωση των συναισθημάτων μας μέσα από λέξεις που φλέγονται, που πάλλονται, που δονούνται. Το καταφύγιο των αναμνήσεων, των ονείρων, των οραμάτων μας»

***

ΤΖΟΥΛΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ
Η ποίηση..
Οι στίχοι... είναι οι ήχοι της ψυχής μας, είναι το όνειρο που μένει πάντα αληθινό και φωτίζει την καρδιά μας. Είναι όλες μας οι στιγμές, οι λυπημένες και οι χαρούμενες... είναι τα δάκρυά μας και η χαρά μας... είναι η θλίψη και το χαμόγελο... είναι ο έρωτας ο μοναδικός και ο ανεκπλήρωτος... Η ποίηση μας ολοκληρώνει, μας απογειώνει, μας ξεγνυμνώνει, μας συντροφεύει, μας λυτρώνει... ΟΛΑ είναι ΠΟΙΗΣΗ... τρόπος ΖΩΗΣ και ΕΚΦΡΑΣΗΣ..

****

ANAΣTAΣIA ΓΚΙΤΣΗ:

«οι ποιητές, οι κριτές συνειδήσεως, οι εραστές της αλήθειας, οι Κασσάνδρες της ανθρώπινης ιστορίας, οι ασίγαστοι πομποί της δικαιοσύνης, οι αιώνιοι ταξιδευτές του ονείρου, οι αμαρτωλοί άγιοι που διασώζουν το ουσιαστικό, οι τρυφεροί περιπατητές της αθωότητας που θυμίζουν παιδιά, οι αενάως αισιόδοξοι, οι σαλοί μιας άλλης πραγματικότητας πιο θελκτικής ακόμη και από την ήδη υπάρχουσα.»

***

AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

[...]

Ποίηση....
Μέθυσέ με,
Χτύπησέ με,
Σοκάρισέ με,
Αποπλάνισέ με
Κάνε με να ουρλιάξω.
Μην μ΄αφήσεις αιώνια να κοιμάμαι.
Ποίηση,
Ανακάτεψέ με,
Ανάτρεψέ με,
Χαστούκισέ με,
Αφόρισέ με ,
Αποδόμησέ με,
Πόνεσέ με...
Σε εχω ανάγκη....

[...αποσπασμα ]

***

ΜΑΡΙΑ ΠΙΣΙΩΤΗ

Επιγράμματα για την Ποίηση

Ποίηση είναι
στιγμές αυτοχειρίας
κι ανάστασης μαζί!

Ποίηση είναι
να πεις στον άλλον
Σ’ αγαπώ.

Ποίηση είναι
το παιδικό χαμόγελο και βλέμμα.

Ποίηση είναι
το τιτίβισμα στο λυκαυγές

Ποίηση είναι
η δακρυρροή τ’ ουρανού
στα μάγουλα.

Ποίηση είναι
το άρωμα της νοτισμένης γης.

Ποίηση είναι
τα ροδοπέταλα της Άνοιξης.

Ποίηση είναι
το ανέμισμα του αγέρα
καθώς αγκαλιάζει το είναι μας.

Ποίηση είναι
το νιαούρισμα στη στέγη
υπό το σεληνόφως.

Ποίηση είναι
το καθρέφτισμα της σελήνης
στο υδάτινο πέρασμα του χρόνου.

****