η ταυτότητα του blog

Eίναι ένα blog για την Τέχνη και τον Πολιτισμό.Το Θέατρο και την Ποίηση κυρίως,αλλά και για κάθε έντεχνη δημιουργία που παρουσιάζει ενδιαφέρον .Γιατί η Τέχνη είναι ο πιο σύντομος δρόμος από τον έναν άνθρωπο στον άλλο.[Ροζέ Γκαρωντύ].Σκέψεις,συνεντεύξεις,κριτικές,άρθρα,επιλογές,προτάσεις,αναφορές,συνδέσεις,λοιπόν!
Ολα εδώ.Με πολλές αφορμές για πληροφόρηση, διάλογο , προβληματισμό!!!!,αντιλογίες και συγκρούσεις.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΣΟΛΟΜΟ

                                          

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ


Διαβάζοντας τα βιβλία σας αισθάνθηκα δέος.Η πρώτη σκέψη:Yπάρχει κάτι γύρω από το θέατρο που αυτός ο άνθρωπος δεν το γνωρίζει;Κύριε Σολομέ,είστε αναμφίβολα μια πολυσχιδής προσωπικότητα.Μα μεγάλη σας αγάπη ήταν η σκηνοθεσία.Πώς σας κέρδισε;

A.Σ. Μου άρεσαν όλες οι τέχνες,εκτός από τη μουσική,γιατί ήμουν εκ γενετής φάλτσος.Το θέατρο μ΄ ενδιέφερε και δοκίμασα διάφορες εκδηλώσεις του,σαν ηθοποιός,σκηνογράφος και ενδυματολόγος,σαν μεταφραστής,καθώς και συγγραφέας θεατρικών έργων,δύο από τα οποία έχουν ανέβει...

Ποιοί σκηνοθέτες σας επηρέασαν;
Α.Σ. O Koυν,που ήταν δάσκαλός μου στο Κολλέγιο,ο Φώτος Πολίτης και ο Ροντήρης.Επίσης,πολλοί σκηνοθέτες των ξένων θεάτρων.

Ενα μικρό σχόλιο για την πορεία σας στο Εθνικό;

Α.Σ. Από το ΄50 μέχρι το΄90...40 χρόνια.Δεν έχω παρά μόνο ευχάριστες αναμνήσεις,επειδή τα χρόνια αυτά το Εθνικό διέθετε ομάδα εξαιρετικών και ανεπανάληπτων ηθοποιών,που αποτελούσαν τα μόνιμα στελέχη του.

Τί σήμαινε για σας το ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ;

Α.Σ. Ηταν ο μόνος προσωπικός θίασος που έκανα, και ήμουνα καλλιτεχνικά τυχερός να έχω άριστους συνεργάτες,ηθοποιούς,σκηνογράφους,μουσικούς και λοιπά...

Εχετε γράψει εκτενώς για τον Ευριπίδη στο ''Ευφυής και Μανικός''.Σας ενθουσιάζει πιο πολύ από τους άλλους δύο μεγάλους τραγικούς;


Α.Σ. Επειδή ο Ευριπίδης,σαν προσωπικότητα,στα έργα και στη ζωή του βρίσκεται πιο κοντά στη σύγχρονη ψυχανάλυση.Γενικά,ο κάθε ένας τραγικός στο είδος του είναι τέλειος.

Διαβάζοντας την Εικασία ή Κασσιανή...το μυθιστόρημά σας...Ποιά η σχέση σας με τη θρησκεία;

A.Σ. Δεν το πήρα θρησκευτικά...Με ενδιέφερε πιο πολύ η προσωπικότητα της ηρωίδας με τα πάθη,τις αδυναμίες και τις ατυχίες της,παρά το θρησκευτικό μέρος της ιστορίας.

Πρέπει να τολμά κανείς στο Θέατρο;H λέξη '' καινοτομία '' ακούγεται επικίνδυνη.

Α.Σ. Πολύ σωστά...Ωστόσο,πρέπει κανείς να τολμάει σε θέματα που πραγματικά πιστεύει και όχι να τολμάει για να επιδείξει την τολμηρή του μικρουπόσταση.

Τελευταία,πότε παρακολουθήσατε κάποια παράσταση στην Επίδαυρο;

Α.Σ. Παρακολούθησα μία του Ευαγγελάτου και μία του Τσιάνου που είχαν την ευγένεια και οι δυο τους να μου τις αφιερώσουν.Αλλωστε,ο Ευαγγελάτος είναι ο χρονολογικά στερνός στερνός από τους Επιδαύρειους καλλιτέχνες της Χρυσής Εποχής.

Εχετε κάνει κι άλλες σπουδές...

Α.Σ. Ναι.Είχα περάσει Νομική και Φιλολογία...Ο λόγος που τα παράτησα ήταν ότι θαύμαζα περισσότερο τους θεατρανθρώπους από τους δικηγόρους και τους δασκάλους.

Τί θα λέγατε σήμερα σε όλους όσους ασχολούνται με το Θέατρο;Eνα μήνυμα...

Α.Σ. Να σέβονται τους δραματουργούς περισσότερο από τους εαυτούς τους.

Ενας μικρός ορισμός για την Τέχνη;

A.Σ. Δεν είναι ερώτηση που είμαι ικανός να απαντήσω.Οι ορισμοί είναι πάντα επικίνδυνοι.

Το δόγμα '' η τέχνη για την τέχνη ''.Ενα σχόλιο;

A.Σ. Χωρίς αυτό να αποτελεί ορισμό...η Τέχνη είναι το έσχατο και ανώτατο δίδαγμα της Ζωής.

Ο καλλιτέχνης πρέπει να κατεβαίνει στο επίπεδο του λαού ή το αντίστροφο;

Α.Σ. Οπωσδήποτε η τέχνη πρέπει να εξυψώνει τον λαό,αλλά χωρίς να τον παραζαλίζει.

Πώς ξεχωρίζει η Τέχνη του Θεάτρου από τις υπόλοιπες;

Α.Σ. Η Δραματουργία ζει αιώνια,αλλά το ζωντάνεμά της στη σκηνή πεθαίνει αμέσως.

Η ζωή σας υπήρξε πλούσια σε εμπειρίες και βιώματα σε όλα τα επίπεδα.Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να το είχατε κάνει και δεν το κάνατε;

Α.Σ. Θα ήθελα να είχα βγάλει μια πεντάρα από το Θέατρο,αλλά,δυστυχώς,ξόδεψα λοκες μου τις πεντάρες για χάρη του.

Εχετε ταξιδέψει πολύ...Είναι η Ελλάδα η πιο όμορφη χώρα του κόσμου;

A.Σ.Η Ελλάδα έχει ιστορική ομορφιά...

Πώς περνάτε τις ώρες σας;

Α.Σ. Λύνοντας σταυρόλεξα,ταίζοντας τη γάτα μου και κάνοντας ωραίους περιπάτους στα περίχωρα...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ολα τα κείμενα που προηγήθηκαν[κριτικές για το <ΝΤΙΜΠΟΥΚ>>,την <<ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΑΑΡΜΑΝ>>,τις <<ΒΑΚΧΕΣ>>,την <<ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣΚΑ-Falimento>>,oi συνεντεύξεις με τους:Tάσο Μπαντή,Μπέττυ Νικολέση,Κατερίνα Ευαγγελάτου,Σπύρο Κολιαβασίλη,το άρθρο για τον νομπελίστα Πίντερ,το κείμενο -αναφορά σε τρεις μεγάλες κυρίες του θεάτρου,το κείμενο για το Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων,το κείμενο για το μιούζικαλ LOS TARANTOS, το κείμενο<<Το θέατρο πάει σχολείο>>,το κείμενο για τις ΔΟΚΙΜΕΣ του Αμόρε]έχουν δημοσιευθεί στο ενημερωτικό φυλλάδιο του Επιστημονικού Συλλόγου [Θεατρολόγων[Π.Ε.ΣΥ.Θ.] Η συνέντευξη με τον Αλέξη Σολομό που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από την διπλωματική μου εργασία με γενικό τίτλο:<>.Πρόκειται στην ουσία για ένα πορτρέτο της πολυσχιδούς αυτής προσωπικότητας που στιγμάτισε το ελληνικό θέατρο.Ούσα φοιτήτρια λοιπόν θεατρολογίας και κάνοντας την προσωπική μου έρευνα για τον Σολομό, είχα την τύχη να ανταποκριθεί στο τηλεφώνημά μου , να με δεχτεί στο σπίτι του και να μου παραχωρήσει την συνέντευξη που μπορείτε να διαβάσετε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΜΠΑΝΤΗ

Φεβρουάριος 2006
Αρ.52

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΜΠΑΝΤΗ


Ο σκηνοθέτης Τάσος Μπαντής μιλάει στην Ασημίνα Ξηρογιάννη για το θέατρο<<ΕΜΠΡΟΣ>> και τα έργα που ανεβαίνουν φέτος εκεί,για τη νέα δραματική σχολή<<ΕΜΠΡΟΣ-ΘΕΑΤΡΟΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ>>και για το μέλλον του θεάτρου.

ΔΥΟ ΕΡΓΑ ΣΤΟ <<ΕΜΠΡΟΣ>>

Στο ρεπερτόριο της Εταιρίας Θεάτρου <<Εμπρός>> περιλαμβάνονται φέτος και <<συνδιαλέγονται>> δύο έργα διαφορετικά,δύο γραφές και δύο κόσμοι ασύμπτωτοι,που διασταυρ'ωνονται όμως στον βαθύ πυρήνα τους ,που είναι η αβυσσαλέα και καθοριστική σχέση του ανθρώπου με τον γονέα του.Ενας Πατέρας και ένας Γιος(ή οι <<τρεις εκδοχές του γιου>>,μια που το έργο αναφέρεται στην ανθρώπινη κλωνοποίηση) στο έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ<<Ενας Αριθμός>> και μία Μάνα και μία Κόρη>> στο έργο της Λίας Βιτάλη <<Αddio del passato>>.Kαι τα δύο,μια βασανιστική διερεύνηση αυτής της βαθιάς εξάρτησης των παιχνιδιών εξουσίας και επιβολής,των ανομολόγητων κινήτρων,των αλλεπάλληλων βιασμών που συντελούνται μέσα στο πεδίο της πρωταρχικής αυτής σχέσης,Και τα δύο,με γραφή νεωτερική και καυστικό χιούμορ,δείγματα γραφής δύο γυναικών συγγραφέων του σήμερα.Η Κάριλ Τσέρτσιλ,μια από τις κορυφαίες φωνές του Μεταπολεμικού Θεάτρου της Αγγλίας,στο τελευταίο της αυτό έργο,γραμμένο το 2002,καταπιάνεται,για πρώτη φορά στο θέατρο,με το θέμα της ανθρώπινης κλωνοποίησης.Ως το <<πρώτο αληθινό έργο του 21ου αιώνα>> χαρακτηρίστηκε από την κριτική το <<Ενας Αριθμός>>.Εργο τολμηρό,τόσο για τη θεματική του,όσο και για την απαράμιλλη,πυκνή,ασθματική,ελλειπτική γραφή του,γνώρισε τεάστια επιτυχία παντού όπου παίχτηκε.Στην παράσταση του <<Εμπρός>.,εκτός από την μετάφραση που έκανα-σε συνεργασία με τον Θανάση Σαράντο- και την σκηνοθεσία, επωμίζομαι,με ξεχωριστή ευχαρίστηση,τον ρόλο του Πατέρα,με τον Θανάση Σαράντο να υποδύεται και τις τρεις εκδοχές του Γιου.
Η Λία Βιτάλη στο <<Αddio del passato>.,το τέταρτο θεατρικό έργο της που βλέπει το φως της σκηνής,στήνει με εξαιρετική δεξιοτεχνία ένα σκηνικό παιχνίδι με τη μνήμη και το παρόν,ένα σχεδόν γκροτέσκο κωμικό και,ταυτόχρονα βαθιά συγκινητικό παραμύθι,για τη σχέση Μάνας και Κόρης,που τις ερμηνεύουν αντίστοιχα δύο ξεχωριστές κυρίες του θεάτρου μας.Η Σμαράγδα Σμυρναίου και η Αναστασία Πανταζοπούλου.Το σκηνικό και τα κοστούμια και στις δύο παραστάσεις είναι της Ελένης Μανωλοπούλου και οι φωτισμοί του Ηλία Κωνσταντακόπουλου.

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ <<ΕΜΠΡΟΣ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ>>

Η νέα σχολή που ιδρύθηκε με την πρωτοβουλία της εταιρείας θεάτρου<<Εμπρός>>και του Θεάτρου<<Εργαστήριον>> φιλοδοξεί ουσιαστικά να συνεχίσει το εκπαιδευτικό έργο της σχολής των <<Μορφών>> που έπαψε να λειτουργεί το 2000.Η προγενέστερη εμπειρία,σε συνδυασμό με τα νέα δεδομένα και τις νέες εργασίες που θα πραγματοποιηθούν,πιστεύουμε ότι θα αποτελέσουν τη στέρεη βάση για τη δημιουργία μιας σχολής που θα εφοδιάζει τους υποψήφιους νέους ηθοποιούς με τα απαραίτητα εκφραστικά <<εργαλεία>>για την άσκηση της Τέχνης τους,αλλά και την πνευματικότητα και το ήθος που η δουλειά αυτή απαιτεί,ιδιαίτερα στους κατακερματισμένους καιρούς μας.Αντιλαμβάνομαι πάντα τη σχολή ως ένα φυτώριο για το θέατρο,ως μια εκ των ένδο συνεχή ανανέωση του έμψυχου υλικού που τροφοδοτεί και στηρίζει τη δουλειά του<<Εμπρός>>

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Το θέατρο είναι μια τέχνη που εδράζεται κατεξοχήν στην επικοινωνία,στο ζωντανό<<πάρε-δώσε>> του ηθοποιού με τον θεατή.Σε μια εποχή που οι άνθρωποι γίνονται ολοένα και περισσότερο μη επικοινωνιακοί,που κλείνονται στο καβούκι της ατομικότητάς τους ο καθένας,που η<<επικοινωνία>> συντελείται ψευδεπίγραφα με τη διαμεσολάβηση έτοιμων εικόνων,είναι φυσικό το θέατρο να περνάει κρίση διεθνώς.Απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τα φυσικά του <<όπλα>>,τον λόγο του ποιητή,την κατάθεση του ηθοποιού,την ενεργητική συμμετοχή του ποιητή και προσφεύγει σε μέτρα αλλότρια για να συγκινήσει το κοινό του.Η ολοένα και πιο διευρυμένη χρήση της τεχνολογίας ,η κυριαρχία της εικόνας,η περιθωριοποίηση του λόγου και του ηθοποιού ξιπάζουν και προσελκύουν το θεατή ως<<καταναλωτή θεάματος>> πια και όχι ως συναυτουργό στην πράξη τη θεατρική.΄Η το άλλο φαινόμενο που παρατηρείται ευρύτατα στη χώρα μας,-αλλά και άλλού,υποθέτω-η γλώσσα ,το ήθος και το ύφος της τηλεόρασης να μεταφέρονται αυτούσια στο θέατρο.Τηλεοπτικοί συγγραφείς και σκηνοθέτες μεταφέρουν την αισθητική του κενού,του χαβαλέ...στο σανίδι της σκηνής...και το κοινό συρρέει.Φαινόμενα άκρως επικίνδυνα,πιστεύω,για την ίδια τη φύση,άρα και το μέλλον του θεάτρου,που συγκροτούν,όμως,μια χειροπιαστή πραγματικότητα.Θα βρει το Θέατρο τον δρόμο να υπερβεί τα δεδομένα αυτής της κρίσης,να ορθώσει ξανά τη φωνή του,να διαδραματίσει το ζωτικό του ρόλο,ή θα πεταχτεί κι αυτό,μαζί με άλλα κατάλοιπα πολιτισμού,στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;